Mortal Kombat (1995)

Jaki film posiada najlepszą ścieżkę dźwiękową w historii? Kill Bill? Gorączka Sobotniej Nocy? Trainspotting? Być może ktoś z Was wskaże jeden ze słynnych filmów, do których muzykę napisał John Williams – a jest ich cała masa: Szczęki, Gwiezdne Wojny, Indiana Jones… Dla innych na pierwszym miejscu znajdzie się Odyseja Kosmiczna, Absolwent albo Baby Driver. Wszyscy się mylicie. Od 28 lat żaden film nie był w stanie dorównać ścieżce dźwiękowej do Mortal Kombat. Jak się okazuje formuła na idealny motyw przewodni jest bardzo prosta. Głośna muzyka elektroniczna i ciągłe wykrzykiwanie tytułu filmu, przerywane podawaniem imion występujących w nim postaci. To koncepcja tak prosta, że nie wątpię, iż sprawdziłaby się w każdym filmie. Wyobraźcie sobie na przykład Pana Tadeusza, udźwiękowionego głośnym techno i narratorem wymieniającym po kolei: „Sędzia! Telimena! Hrabia! Ksiądz Robak! Gerwazy! Protazy! Zosia! PAN TADEUSZ!”.

Ach, rozmarzyłem się. Zamiast jednak rozpływać się nad motywem przewodnim (nawiasem mówiąc skomponowanym na użytek promocji gry wideo, na której oparty jest film), powinienem odpowiedzieć na pytania dotyczące samego filmu. Czy Mortal Kombat to rzeczywiście kinematograficzne arcydzieło i najlepsza w historii adaptacja gry wideo? Jeśli, drogi czytelniku, jesteś chłopcem w wieku 7-14 lat, to odpowiedź może być tylko twierdząca. Być może filmowcy już nigdy nie osiągną takich wyżyn, nie zwlekaj, pędź obejrzeć ten film. Ja widziałem go w Twoim wieku i się nie zawiodłem. Natomiast jeśli z racji upływających lat lub płci, nie łapiesz się w wymienioną przeze mnie kategorię, to zasługujesz na odpowiedź nieco bardziej zniuansowaną. Ale najpierw parę słów wstępu.

Mortal Kombat był fenomenem lat 90. Wszystko zaczęło się od czterech gości z małego studia Midway Games, którzy zachęceni sukcesem komercyjnym dominującego w salonach gier Street Fightera 2, postanowili stworzyć własną bijatykę. Prostszą, ale efektowniejszą graficznie, bo zawierającą zdigitalizowane ze zdjęć sprite’y. Mniej strategiczną i łatwiejszą do opanowania, ale jednocześnie bardziej dynamiczną niż SF2. No i przede wszystkim – bardzo krwawą. Pierwotne plany zakładały, że gra powstanie w kooperacji z Jean-Claudem Van Dammem, ale gdy pomysł nie wypalił, twórcy na szybko stworzyli własne postaci i własną fabułę – połączenie Wejścia Smoka z Brucem Lee, Krwawego Sportu z Van Dammem oraz wyrywków azjatyckich mitów i legend. Gra ujrzała światło dzienne w 1992, a do końca 1993 sprzedała 3 miliony egzemplarzy – w tamtych czasach był to sukces wprost niewiarygodny. Digitalizowana grafika, lejąca się strumieniami krew oraz możliwość spektakularnego wykończenia wroga po zwycięstwie (tzw. fatality) podziałały na graczy hipnotyzująco. Za sukcesem przyszły kontrowersje. Brutalność gry była bezpośrednią przyczyną wprowadzenia w Stanach Zjednoczonych systemu wyznaczania granic wiekowych – ESRB. Ale sukces przyciągnął też Hollywood. Mimo koszmarnej wtopy, jaką była ekranizacja Super Mario Bros., wytwórnia New Line Cinema uznała, że pora sięgnąć po kolejną grę wideo.

Historia opowiedziana w filmie nie odbiega zbyt mocno od tego, co widzieliśmy na ekranach monitorów. Owszem, świat gry został nieco poszerzony, a fabuła porusza nowe wątki, ale wszystkie one są zapożyczeniami z Wejścia Smoka, który był źródłem inspiracji dla gry. W filmie bardzo szybko dowiadujemy się, że Ziemia nie jest jedynym zamieszkałym światem. Istnieją też inne „królestwa”. Władca jednego z nich (zwanego Pozaświatem), imperator Shao Kahn, szykuje się do inwazji na naszą planetę. Aby jej dokonać, przedstawiciele Pozaświata dowodzeni przez czarnoksiężnika Shang Tsunga, muszą zwyciężyć w dziesięciu kolejnych, organizowanych co pokolenie, turniejach. Wygrali dziewięć ostatnich. Tylko trójka ziemskich śmiałków – wychowywany przez mnichów Liu Kang, żołnierz sił specjalnych Sonya Blade i aktor Johnny Cage, wspierani przez boga błyskawic Raidena, mogą zatrzymać inwazję. By tego dokonać muszą zwyciężyć w turnieju zwanym… MORTAL KOMBAT!!!

Nie żartowałem pisząc o zapożyczeniach z Wejścia Smoka. Obok trójki protagonistów, mamy tu rejs na tajemniczą wyspę, dziwnego starszego gościa trzęsącego całym interesem, zabójców na zlecenie, a nawet potężnego Bolo… który w Mortal Kombat nazywa się Goro i ma cztery ręce. Jednak nie ma co narzekać na czerpanie ze sprawdzonych schematów, bo dzięki temu film ma zdumiewająco poprawną – jak na film akcji – konstrukcję. Trzyma w napięciu, a jednocześnie nie męczy nas zbyt wieloma scenami walki, bo nasi bohaterowie mają na wyspie również inne rzeczy do roboty (Liu Kang szuka Kitany, Sonya szuka Kano, Johnny Cage łazi wszędzie za Sonyą, itd…).

Pod względem aktorskim trzeba powiedzieć jasno – Cary-Hiroyuki Tagawa (Shang Tsung) absolutnie kradnie show. Jest dokładnie takim, jakim go sobie wyobrażałem grając lata temu w Mortal Kombat 2 (moim zdaniem najlepszą część serii – jestem skłonny bić się z każdym, kto sądzi inaczej) – dumny, nikczemny, lekko przerysowany. Fani Christophera Lamberta też nie będą zawiedzeni, bo jego Raiden, bóg błyskawic i opiekun Ziemi, to chyba najbardziej „lambertowska” z wszystkich dotychczasowych ról. Co do pozostałych aktorów – wiele do zagrania nie mieli, ale raczej stanęli na wysokości zadania. Gdy oglądałem film po raz pierwszy, kompletnie rozbrajał mnie humor związany z postacią Johnny’ego Cage’a… z perspektywy lat większość żartów trochę przyblakła, ale nadal sądzę, że scenariusz i gra aktorska naprawdę nie są problemem tego filmu.

A co jest jego problemem? Na pewno CGI. Nie ma co ukrywać – efekty komputerowe wyglądają dokładnie tak, jak w każdym innym średniobudżetowym filmie z 1995 roku. Na domiar złego Mortal Kombat strasznie ich nadużywa. Wszędzie tam, gdzie efekty są praktyczne, film z grubsza nadaje się do oglądania. Ale efekty komputerowe… oj, mocno rażą. In minus zaskakuje też redukcja brutalności. To zrozumiałe, że w filmie hektolitry krwi nie będą się lały po co drugim ciosie, tym niemniej dało się odczuć, że twórcy bardzo mocno ograniczali ilość przemocy widoczną na ekranie. Żadnego wyrywania serc czy kręgosłupów… Trochę szkoda. Nie dla samych serc czy kręgosłupów, ale dla trącącego horrorem klimatu, jaki znamy z pierwszych odsłon gry wideo. Film stracił sporo z intensywności pierwowzoru, ale… zyskał klasyfikację PG-13, która poszerzyła potencjalną widownię. Nie pierwszy to i nie ostatni tego typu przypadek.

W filmie o obijaniu twarzy najważniejsze jest jednak to, jak sprawnie i efektownie twarze są obijane. Wszystkie sceny akcji zrealizowano według klasycznej szkoły hollywoodzkiej. Fani filmów z Liamem Neesonem będą zdziwieni, że ujęcie kamery w scenie walki może trwać dłużej niż pół sekundy, a sam kamerzysta nie przeżywa za każdym razem epileptycznego ataku. W Mortal Kombat ujęcia są dłuższe, pozwalające nam jeśli nie nacieszyć się walką, to przynajmniej zorientować kto kogo aktualnie bije. To duży plus. Jednak sprawiedliwie trzeba też dodać, że daleko tu do maestrii scen walki z filmów azjatyckich. Praca kamery jest raczej sztampowa, a choreografia nie szokuje poziomem skomplikowania. To nie Raid, Ong Bak, Oldboy czy Policyjna opowieść. Na dodatek same sceny walki są raczej nierówne. Pojedynek Liu Kanga z Reptilem jest doskonały, zresztą wcielający się w rolę mnicha Robin Shou był technicznie najlepszy spośród „niezamaskowanych” wojowników. Ale już walka Sonii z Kano albo nawet ostateczna konfrontacja z Shang Tsungiem wypadły dużo gorzej.

I to właśnie pełen obraz Mortal Kombat. Kiedy byłem małym chłopcem (hej!), oglądałem to dzieło z wypiekami na twarzy. Dzisiaj aż tak bardzo nie bawi… ale nadal pozostaje całkiem niezłą adaptacją jednej z moich ulubionych gier wideo. O tym jak bardzo dało się ten sam pomysł skopać, można się przekonać sięgając po żenujący sequel – film Mortal Kombat: Unicestwienie. Chociaż lepiej nie sięgać. Lepiej dwa razy obejrzeć pierwszą część. Można do kotleta, bo nie jest to dzieło wymagające szczególnego wysiłku intelektualnego podczas seansu.

A jeszcze lepiej włączyć komputer, odpalić Mortal Kombat 2 (najlepsza część gry), wybrać Scorpiona albo Mileenę (najlepsze postacie) i trzaskać kolejne fatalities. Polecam, zwłaszcza w święta.

1

0