Kaskader (2024)

David Leitch powraca z nowym filmem. Po kapitalnym Bullet Train ten niewątpliwie utalentowany reżyser tym razem bierze na tapet pracę filmowego kaskadera. Próbuje stworzyć coś na kształt komedii romantycznej połączonej z wybuchowym akcyjniakiem.

Pomysł jest prosty, prawdziwi kaskaderzy grają sceny, gdzie aktor gra kaskadera grającego aktora, który gra aktora. Prawda, że logiczne? No dobra, a teraz poważnie, bo technicznie film absolutnie dowozi. Efekty specjalne to jest top. Muzyka świetnie oddaje klimat i jest doskonałym dodatkiem do akcji. Do gry aktorskiej również nie można się przyczepić. Duet Blunt – Gosling jest gwarancją jakości. Aaron Taylor-Johnson (aktor jest obecnie na fali, o czym świadczą plotki o tym, że prawdopodobnie to on będzie nowym Bondem) gra mało, ale potwierdza swoje umiejętności i specyficzny talent komediowy. Hannah Waddingham (septa Unella z Gry o Tron), która przebiła się do mainstreamu po tym, jak poprowadziła w 2023 Eurowizję, w filmie wypada bardzo przekonująco jako bezwzględna producentka filmowa, zakulisowa manipulatorka z wiecznie przyklejonym do twarzy fałszywym uśmiechem.

Humor w Kaskaderze jest, ale w porównaniu ze wspomnianym na początku Bullet Trainem wypada to bardzo nierówno. Są tu komediowe perełki. Cały projekt tego tworzonego przez Blunt kosmicznego romansu wyśmiewający kino s-f to kopalnia świetnych żartów. A kiedy wleciał motyw udający muzykę z Diuny mało nie spadłem z siedzenia. Cameo Jasona Mamoy to już w ogóle cudo. Tyle że cały środek filmu jest praktycznie niezagospodarowany i roi się w nim od momentów zwykłej nudy. Wygląda to trochę tak, jakby scenarzyści nie mieli pomysłu na cały film. Na rozmowach z producentami pokazali początek i koniec scenariusza, a środek uzupełniali na bieżąco. Być może sceny gdzie Emily Blunt piszę scenariusz swojego filmu w trakcie jego kręcenia to wypisz wymaluj metafora tego, jak wyglądała praca przy „Kaskaderze”.

Dialogi w tym filmie totalnie leżą. Leitch umie w rozwałkę, umie w karykaturę, umie w dziwne rozmowy między bohaterami, ale na pewno nie jest specem od romansów. Kiedy bohaterowie mają dłuższą scenę rozmowy, to przeważnie nie wypada to dobrze. Nawet scena z dzielonym ekranem, która jest majstersztykiem pod względem wizualnym. Jest to małe dzieło sztuki, ale przeszkadza tutaj głos, bo Blunt i Gosling mogliby równie dobrze mówić absolutnie cokolwiek i nie zrobiłoby to różnicy. W tym dialogu nie ma żadnej treści.
Gosling i Blunt mocno się starają sprzedać swój romans, ale scenarzyści rzucają im pod nogi kłodę za kłodą. W ogóle nie wiadomo, o co chodzi w ich relacji. Co się między nimi wydarzyło, lecz ciężko stwierdzić co, bo wszystko jest takie miałkie. Jednak czy można spodziewać się dobrze pokazanej relacji kobieta-mężczyzna od człowieka, który do tej pory ma na koncie „Johna Wicka”, „Dedpoola 2”, jedną część „Szybkich i Wściekłych”, czy „Atomic Blond”. W żadnej z tych produkcji nie ma skomplikowanych starć płci.

Podsumowując, ten film jest ze wszech miar średni. Przez większą część jego trwania przeciętność scenariusza bije po oczach. Jest to letnia rozrywka za kupę kasy, która uważa, że dobra historia nie jest widzowi potrzebna. Że wystarczy dać mu kolorowe wodotryski, kilka efektownych wybuchów, małą rozróbę na mieście i to zaspokoi wszystkie jego filmowe potrzeby.

Nawet jeśli Kaskader nie będzie finansowym sukcesem (a póki co na to się zanosi), to Leitch pozostanie gorącym nazwiskiem w Hollywood. Producenci nie będą szczędzić grosza na jego kolejny film. Tylko może niech się zastanowi, czy na pewno chce iść w coś, czego nie rozumie, zamiast skupić się na swoich mocnych stronach. Bo kiedy trzeba rozbawić, wyśmiać jakąś filmową kliszę, albo gdy trzeba pięknie pokazać rozróbę, wtedy zjawia się David Leitch i robi swoje cuda.

Kaskader nie zostanie zapamiętany jako dzieło przełomowe. Za dwa miesiące wręcz nikt nie będzie o tym filmie w ogóle pamiętał. Bo taki to jest właśnie problem z tym Kaskaderem, że nie ma za co go pamiętać. Zwyczajnie zabrakło treści, a żarty, nawet jeśli miejscami super śmieszne, to zdecydowanie za mało.

Słowo od kr4wca

Zapowiadało się na dynamiczny film pełen wartkiej akcji i popisów kaskaderskich w iście rockowym stylu. Tak przynajmniej sugerował początek rozkręcany kawałkiem Kiss (I Was Made for Lovin’ You). Niestety zaraz potem Fall Guy wyhamowuje, początkowy klimat się gdzieś rozmywa i otrzymujemy nieco siermiężne lovestory przy popowo-elektronicznych miksach tytułowego kawałka. Sytuację nieco próbuje ratować kawałek Taylor Swift użyty gdzieś w połowie, ale to tylko na chwilę. Na szczęście końcówka wraca na pierwotne tory i zakończenie otrzymujemy z mocnym przytupem.

Jakby się tak zastanowić, to całą oprawę muzyczną stanowią raptem trzy utwory. I Was Made for Lovin’ You użyty na początku i końcu (którego motywy przeplatają się w różnych dziwnych aranżacjach przez cały film), kawałek Taylor Swift oraz Alanis Morissette – w wersji karaoke wykonanej przez bohaterów podczas biby w barze. Szału nie ma, a wręcz jest nawet ubogo – zupełnie jak ze scenariuszem. No, chyba że te scenariuszowe mielizny to taki zabieg artystyczny – zrobić bardzo płytki film, przerysowany, oparty o zdarte klisze – których jest tu pełno – drwiący z typowego amerykańskiego kina akcji. Tylko średnio to wyszło i ostatecznie otrzymaliśmy głupawą i przewidywalną komedyjkę.

Nie twierdzę, że Fall Guy to zły film, bo w sumie dobrze mi się go oglądało. W kilku momentach nawet przełamuje schematy – chociażby świetny motyw ze splitscreenem. Bardzo więc szkoda, że nie do końca spełnił pokładane w nim nadzieje. Czy czuję się zawiedziony? Po części tak. Spodziewałem się filmu przeplatającego popisy kaskaderskie spokojniejszymi tematami, a dostałem romantyczną komedyjkę (w dodatku głupawą) przeplataną stuntsami. Gdyby chociaż jeszcze to lovestory było od początku do końca utrzymane w rockowych klimatach, to może bym je zapamiętał na dłużej, a tak – pewnie po miesiącu zapomnę, co ja właściwie obejrzałem.