Dzień Świstaka (1993)

Nie lubię komedii romantycznych. Wiem, że na taką deklarację zaraz podniosą się tuziny oburzonych głosów, sugerujących, że nie widziałem nigdy DOBRYCH komedii romantycznych. Cóż, pewnie znajdzie się przedstawiciel tego gatunku, którego nie widziałem. Ale mogę z całą odpowiedzialnością, po obejrzeniu kilkunastu, jeśli nie kilkudziesięciu produkcji tego typu, powiedzieć, że nie są dla mnie. Męczy mnie ich naiwność, powtarzalność schematów oraz to, że… mają w większości identyczną konstrukcję jak filmy o policjantach z gatunku „buddy cop”. Ot, na początku spotyka się nietypowa para, pomimo pewnych humorystycznych zgrzytów pod koniec pierwszego aktu dobrze im ze sobą. Potem dochodzi do nieporozumienia w akcie drugim, w wyniku czego ich drogi się rozchodzą, by znów połączyć się w wybuchowym finale. Nieważne, czy mowa o Zabójczej Broni, czy Dzienniku Bridget Jones. Na domiar złego, mam to dziwne przekonanie, że konflikty i spory w filmach o policjantach są jakoś bardziej racjonalne, podczas gdy kość niezgody w komediach romantycznych jest zazwyczaj problemem, który można rozwiązać/wyjaśnić w trakcie jednej dłuższej rozmowy przy kawie. Tak więc nie lubię tych schematycznych, do bólu powtarzalnych komedii romantycznych. Z jednym wyjątkiem. Jest nim Dzień Świstaka z Billem Murrayem i Andie MacDowell. Niepowtarzalny film o… powtarzaniu tego samego dnia.

Phil Connors (w tej roli Murray) z zawodu jest prezenterem pogody. A z pasji – skończonym dupkiem. Kiedy wraz z producentką Ritą Hanson (Andie MacDowell) i kamerzystą Larrym dostaje zlecenie nagrania reportażu z Dnia Świstaka (święta, w którego trakcie zachowanie świstaka ma prognozować nadejście wiosny), nawet nie kryje się ze swoją pogardą dla mieszkańców małego miasteczka organizującego uroczystości. Ekipa przyjeżdża do miasta i zajmuje miejsce w hotelu. Rano zgorzkniały Phil budzi się, odwala pańszczyznę na uroczystościach, a po całym dniu, który określi mianem najgorszego w życiu, nie mogąc wrócić do domu przez śnieżycę, znów kładzie się w hotelowym łóżku. Budzi się następnego dnia… choć tak naprawdę dzień jest ten sam. Phil utknął w pętli czasowej, która zmusza go do odtwarzania wciąż tej samej doby. Dla niego Dzień Świstaka jest nieskończony.

Jak wydostać się z tej pułapki? Phil próbuje wszystkiego, od przekonywania innych, aż po samobójstwo. Ale dzień wciąż się powtarza. Przekonany o swojej bezkarności wpada na szalone pomysły. Jednym z nich jest uwiedzenie wyjątkowo chłodnej w stosunku do niego Rity. Ale choć możliwość rozegrania tego samego scenariusza w kółko powinna sprawić, że Phil zmieni się w Casanovę, pewnych problemów nie da się tak łatwo usunąć. Rita uważa – i jak już wcześniej wspomniałem najzupełniej słusznie! – że prezenter pogody to kompletny dupek. Z kolei sam Phil… cóż, z każdym upływającym dniem naprawdę zaczyna się w Ricie zakochiwać.

I to się nazywa oryginalny pomysł! Zresztą czego innego można się było spodziewać po Haroldzie Ramisie, który nim stworzył scenariusz i wyreżyserował Dzień Świstaka, odpowiadał za skrypt do oryginalnych Pogromców Duchów (a przy okazji wcielił się w filmie w niezapomnianego Egona Spenglera)? Dzień Świstaka jest komedią prawdziwie błyskotliwą, a wątki romantyczne dodają jej prawdziwej duszy. Bo w gruncie rzeczy to, co na początku wydaje się zabawną i płytką komedyjką o facecie, który szuka drogi na skróty, by zaciągnąć atrakcyjną koleżankę do łóżka, przeradza się w całkiem głęboki film o tym, jak ludzie zmieniają się dla ukochanej osoby. I nawet jeśli wymowa filmu jest odrobinę nazbyt optymistyczna (jeśli idzie o zakres tych przeobrażeń), to nie bije po oczach naiwnością typowych rom-comów.

Zaryzykuję też stwierdzenie, że kreacja Phila Connorsa była rolą życia Billa Murraya. Facet po prostu urodził się do grania zabawnych, ale aroganckich i cynicznych typków, którzy dostają od życia nauczkę. Ale nawet wśród tych ról – które odgrywał w życiu kilka razy (choćby w filmie Scrooged) – prezenter pogody z Dnia Świstaka jest po prostu najlepszy. Andie MacDowell też zagrała fantastycznie, łącząc swój niesamowity urok z bardzo wiarygodną niechęcią do „wczesnego Phila”. Do diaska, całe miasteczko, wszystkie te powtarzające się tuzin razy rólki epizodyczne, są po prostu doskonałe. A świstak (notabene też o imieniu Phil) jest wprost nieziemski.

Dlatego właśnie, jeśli ktoś przymusza Was siłą do obejrzenia komedii romantycznej, wybierzcie Dzień Świstaka. Ten film można oglądać w kółko.

0

0