Szalone Teorie: Masakra w Riverrun

Poniższy artykuł dedykuję Lesny’emu (Leśnemu?), wiernemu czytelnikowi Szalonych Teorii, który obchodzi dziś (tj. 24 stycznia 2016 roku) swoje osiemnaste urodziny. Wszystkiego najlepszego Lesny. Obyś huczne imprezy omijał szerokim łukiem.

Czytając Taniec ze smokami, niejednokrotnie doznajemy fascynującego, a zarazem mrożącego krew w żyłach uczucia nadchodzącej odpłaty. Kolejne tomy sagi sponiewierały wprawdzie Starków, ale oto w Tańcu zaczynamy dostrzegać fragmenty sygnalizujące możliwy powrót Wilków i zemstę na zdradzieckich Boltonach. Zemsta u George’a R.R. Martina jest zwykle okupiona wysoką ceną, ale po tak długim czasie niesprawiedliwości, musi przynieść satysfakcję. W dzisiejszym odcinku Szalonych Teorii chciałbym wszakże przekonać Was do tego, iż wydarzenia z Północy i zemsta na Boltonach, to tylko mały urywek większej całości. Prawdziwa zemsta, jak wynika z Uczty dla wron, rozegra się na południu, w Riverrun. Prawdziwą zemstą będzie powtórka Krwawych Godów, tym razem niosąca za sobą całkowitą eksterminację Freyów.

Ale nim dojdziemy do nowych Krwawych Godów, musimy ustawić na planszy wszystkie pionki i uważnie przyjrzeć się kolejności wydarzeń, która doprowadzi do Masakry w Riverrun.

Nastroje w Dorzeczu

Oblężenie Riverrun przez wojska Lannisterów i Freyów jest jednym z tych momentów, które uświadamiają nam jak właściwie wygląda sytuacja polityczna w tej części Westeros. Śmierć Robba Starka, masakra znacznej części jego sił w Krwawych Godach, a także wzięcie przez Waldera Freya zakładników, powinno było – tak jak na Północy – zupełnie spacyfikować wrogie Lannisterom nastroje. A jednak docierają do nas wskazówki, iż o ile Północ straciła – przynajmniej tymczasowo – zdolność stawiania oporu wobec Lannisterów, o tyle sytuacja w Dorzeczu nie idzie po myśli Żelaznego Tronu. W grę wchodzi tu wiele czynników, działalność Bractwa Bez Chorągwi jest tylko jednym z nich. Ale nie wyjaśnia to wzmożenia ataków. W rozmowie z Jaimem Lannisterem, jego kuzyn – Devan – stwierdza, iż za atakami na patrole Freyów i Lannisterów nie muszą stać ludzie Dondarriona.

– Widzieliśmy takich przedwczoraj – przyznał Jaime. Wisielców znaleźli zwiadowcy Addama Marbranda. Dyndali na dzikiej jabłoni, a twarze mieli zupełnie czarne. Rozebrano ich do naga i każdemu wciśnięto w usta dzikie jabłko. Na żadnym z trupów nie znaleźli ran. Nie ulegało wątpliwości, że zabici się poddali. Silny Dzik wpadł w furię na ten widok, przysięgając krwawą zemstę wszystkim, którzy wiążą i wieszają wojowników, jakby byli świniami.
– To mogli być banici – stwierdził ser Daven, wysłuchawszy opowieści Jaimego. – Albo i nie. Po okolicy krążą jeszcze bandy ludzi z północy. A ci lordowie Tridentu mogli ugiąć kolana, ale coś mi się zdaje, że w sercach nadal mają wilka.
Jaime zerknął na swych dwóch młodszych giermków, którzy stali obok piecyków i udawali, że nie słuchają. Lewys Piper i Garrett Paege byli synami lordów dorzecza. Polubił obu i bardzo by nie chciał oddać ich ser Ilynowi.
– Sznur sugeruje Dondarriona.
– Twój lord błyskawica nie jest jedynym człowiekiem, który potrafi zawiązać pętlę.
—Uczta dla wron—

Czytelnik wie oczywiście, że w chwili, gdy wypowiadane są te słowa, Beric Dondarrion już nie żyje, a jego rolę przejęła Pani Kamienne Serce. Ale przekonanie, iż za oporem wobec Lannisterów stoi coś więcej niż tylko małe Bractwo jest jak najbardziej trafne.

– Moi zwiadowcy meldują, że nocą na wzgórzach palą się ogniska. I w wioskach również.
—Uczta dla wron—

W Dorzeczu pojawiła się nowa siła. Siła, która wspiera Bractwo w zamyśle obalenia Freyów i Lannisterów.

Pięciuset

Aby wyjaśnić skąd nagle, w Dorzeczu, wzięła się większa siła banitów, skąd owe „bandy ludzi z północy” o których wspomina Devan Lannister, musimy jeszcze raz wrócić do narady podczas marszu armii Robba Starka na wesele w Bliźniakach. Konsekwencje tej narady dla sytuacji na Północy opisałem w tekście o legitymizacji Jona Snow. Ale warto wspomnieć o jeszcze jednym detalu. Planując atak na Fosę Cailin, Robb wspomina bardzo wyraźnie o sile ponad 12 tysięcy zbrojnych.

Jeśli jednak zaatakujemy jednocześnie od północy oraz zachodu i uderzymy na tyły żelaznych ludzi, gdy będą odpierać natarcie nadciągających groblą oddziałów, które uznają za moje główne siły, będziemy mieli szansę. Kiedy połączę się z lordem Boltonem i z Freyami, będę miał ponad dwanaście tysięcy ludzi.
—Nawałnica mieczy—

A zatem – policzmy. Robb Stark dotarł do Bliźniaków z wojskiem w sile 3500 ludzi. Roose Bolton dowodził wówczas siłami własnymi, a także Norreyów, Lecke’ów i Manderlych. Cały kontyngent pod jego dowództwem stanowił 5500-6000 ludzi (w zależności od tego, czy wliczamy 500 zbrojnych pozostawionych jako garnizon przy Zielonym Rozwidleniu). Siły Freyów to 2000 żołnierzy. W najlepszym wypadku do 12 tysięcy (a Robb Stark mówi o ponad 12 tysiącach) brakuje 500 zbrojnych. Zapodziali się?

Wcale nie. Po prostu nie możemy zapomnieć o trzecim elemencie planu. O Maege Mormont oraz Galbarcie Glover. Dwójce uczestników narady, podczas której Robb legitymizował Jona Snow. Dwójce ludzi, wysłanych na dwóch różnych statkach, w celu odszukania Howlanda Reeda. To właśnie ich eskorta, a także ludzie Howlanda Reeda tworzą owe tajemnicze „bandy ludzi z północy”. Chowają się w lasach, wciągają wojska Lannisterów w zasadzki i… czekają na nowe zadanie, oraz swego generała.

Infiltracja

W czasie gdy Reed, Mormont i Glover sieją postrach w Dorzeczu, Bractwo też nie próżnuje. Zabawa w wieszanie Freyów to tylko jeden z aspektów ich walki. Najważniejsze są jednak działania, jakie podejmują dla zinfiltrowania sił Freyów i Lannisterów.

Najdobitniej obrazuje to kwestia korony Robba Starka. Zdobycz ta po Krwawych Godach trafiła w ręce ser Rymana Freya. Ten z kolei zbeszcześcił koronę, przekazując ją jednej z prostytutek.

Ser Ryman wspiął się na szafot, tupiąc ciężko. Towarzyszyła mu ladacznica o słomianych włosach, równie pijana jak on. Jej suknia miała z przodu sznurówki, ale ktoś rozwiązał je aż po pępek i piersi wylewały się na zewnątrz. Były wielkie i ciężkie, miały duże, brązowe sutki. Na głowie nosiła przekrzywiony diadem z kutego brązu, ozdobiony runami i otoczony szeregiem małych, czarnych mieczy. Na widok Jaimego wybuchnęła śmiechem.
– A kto to jest, na siedem piekieł?
– Lord dowódca Gwardii Królewskiej – odparł Jaime z zimną uprzejmością. – Mógłbym o to samo zapytać ciebie, pani.
– Pani? Nie jestem żadną panią. Jestem królową.
– Moja siostra zdziwi się, gdy o tym usłyszy.
– Lord Ryman ukoronował mnie osobiście. – Potrząsnęła szerokimi biodrami. – Jestem królową kurew.
Nie – pomyślał Jaime. Ten tytuł również dzierży moja słodka siostra.
—Uczta dla wron—

Wkrótce potem korona, w niewyjaśnionych okolicznościach, trafiła w ręce Pani Kamienne Serce.

W przecinającej jaskinię szczelinie ustawiono na kozłach stół. Siedziała za nim spowita w szary płaszcz z kapturem kobieta. W rękach trzymała koronę, diadem z brązu otoczony pierścieniem żelaznych mieczy. Wpatrywała się w nią, głaszcząc palcami klingi, jakby chciała sprawdzić ich ostrość. Pod kapturem błyszczały oczy.
—Uczta dla wron—

Nie byłby to pierwszy przypadek, kiedy prostytutka okazała się współpracować z Bractwem. W epilogu Nawałnicy mieczy, Merrett Frey, podróżując z okupem za swojego krewnego, Petyra, wspomina sposób, w jaki doszło do jego porwania.

Przez chwilę kusiło go, by zjechać kłusem na dół i poszukać najbliższej piwiarni. Za mieszek złota mógłby kupić mnóstwo ale, wystarczająco wiele, by zapomnieć o Petyrze Pryszczu. Niech go sobie wieszają. Sam ściągnął na siebie ten los. Polazł za jakąś cholerną markietanką, jakby był jeleniem w rui.
—Nawałnica mieczy—

W przypadku Riverrun mamy jednak do czynienia z podwójną infiltracją. W końcu w obozie Lannisterów jest jeszcze jedna postać znana ze współpracy z Bractwem Bez Chorągwi.

Tajemniczy minstrel

Prezentując swoje ultimatum Edmure’owi Tully, Jaime Lannister popełnił być może największy błąd swojego życia. Postanowił ubarwić rozmyślania lorda Edmure’a lekkim zastraszeniem. Sprowadził więc wędrownego grajka, który miał odegrać Tully’emu Deszcze Castamere.

– Zostawię cię, byś mógł spokojnie zaspokoić głód. Minstrelu, zagraj naszego gościowi do posiłku. Mam nadzieję, że znasz tę pieśń?
– Tę o deszczu? Tak, panie. Znam.
Wydawało się, że Edmure dopiero w tej chwili dostrzegł minstrela.
– Nie. Tylko nie on. Zabierz go ode mnie.
– Ależ to jedynie pieśń – obruszył się Jaime. – Nie może mieć aż tak złego głosu.
—Uczta dla wron—

Czy to nie dziwne, iż Edmure protestuje nie w związku z pieśnią, ale osobą, która ma ją zaśpiewać? Cóż, nie powinno to dziwić, gdy przypomnimy sobie historię jaka zaszła pomiędzy Edmurem a… Tomem z Siedmiu Strumieni, minstrelem Bractwa Bez Chorągwi.

– Jesteś młodym durniem, Łuczniku. Jeżeli pojedziemy do Riverrun, to tylko po okup za nią. Nie będziesz miał czasu robić łuków. Ciesz się, jeśli uda ci się ocalić własną skórę. Lord Hoster wieszał już banitów, nim jeszcze zacząłeś się golić. A ten jego syn… zawsze powtarzam, że nie można ufać człowiekowi, który nienawidzi muzyki.
– To nie muzyki nienawidzi, tylko ciebie, ty głąbie – sprostował Cytryn.
– Ale bez powodu. Dziewka była chętna zrobić z niego mężczyznę. Czy to moja wina, że wypił za dużo, żeby sobie poradzić?
Cytryn parsknął przez złamany nos.
– Czy to ty ułożyłeś o tym piosenkę czy jakiś inny cholerny dupek zakochany w brzmieniu własnego głosu?
– Zaśpiewałem ją tylko raz – poskarżył się Tom. – Kto zresztą mówi, że była o nim? Była o rybie.
– O zwisającej rybie – dodał ze śmiechem Anguy.
—Nawałnica mieczy—

Nic więc dziwnego, iż Edmure zareagował z przerażeniem na myśl, iż będzie zmuszony słuchać człowieka, który kiedyś go upokorzył. W dodatku upokorzył bardzo boleśnie, wyśmiewając jego męskość. Ale te krótkie chwile, jakie Tom z Siedmiu Strumieni oraz Edmure Tully spędzili w celi, wystarczyły, aby wiadomość od Bractwa została przekazana.

Edmure przyjmuje warunki Jaimego, a następnie aranżuje ucieczkę Blackfisha. Decyduje się też odrzucić propozycję wstąpienia do Nocnej Straży. Resztę swych dni ma spędzić u boku Roslin, jako jeniec w Casterly Rock. Wydaje się jednak dziwnie szczęśliwy.

Jak na człowieka, który miał spędzić resztę życia jako więzień, Edmure był stanowczo zbyt zadowolony z siebie.
—Uczta dla wron—

Tom z Siedmiu Strumieni żegna się z Jaimem, i oznajmia, że pozostanie w Riverrun, planuje bowiem zająć miejsce tamtejszego minstrela. Ale zarówno dla Toma, jak i dla Edmure’a, nie jest to koniec historii.

Rodzina, obowiązek, honor

Jednym z ostatnich rozkazów, jakie Robb Stark wydał Bryndenowi Blackfishowi, była polecenie ochrony jego królowej. Błyskotliwy dowódca, wtajemniczony w sekrety Bractwa (za pośrednictwem Toma z Siedmiu Strumieni, a następnie Edmure’a), na pewno nie poprzestanie na uciekaniu przed Lannisterami. Rodzina, obowiązek, honor – to motto Tullych. Nie mam wątpliwości, że następnym krokiem Blackfisha, będzie więc próba odbicia Jeyne Westerling i Edmure’a.

Swoistą zapowiedź tego wydarzenia widzimy już w jednym z rozdziałów Jaimego.

Wrócił na krzesło lorda Hostera, rozwinął mapę Tridentu i przycisnął ją złotą dłonią.
Dokąd bym się udał na miejscu Blackfisha?
– Lordzie dowódco? – W otwartych drzwiach stał strażnik. – Przy wejściu czekają lady Westerling i jej córka, tak jak rozkazałeś.
Jaime odsunął mapę na bok.
– Wprowadź je.
—Uczta dla wron—

Nie musimy jednak sięgać po tego typu „foreshadowing”. Sam rozsądek podpowiada Lannisterowi, że Blackfish podejmie próbę odbicia jeńców.

– Nie wiemy, gdzie jest Blackfish – przypomniał mu Jaime. – Ale jeśli będzie mógł uwolnić Edmure’a, z pewnością to zrobi.
—Uczta dla wron—

Mamy zatem Blackfisha, którego celem jest uwolnienie Jeyne i Edmure’a. Mamy 500 zbrojnych czyhających w lasach wokół Riverrun. Mamy Bractwo, które przy każdej kolejnej akcji udowadnia jak skuteczny jest ich wywiad…

– Trzech rycerzy i dwunastu zbrojnych – odpowiedział Rivers. – Mogłoby się niemal wydawać, że banici wiedzieli, iż będzie wracał do Bliźniaków z małą eskortą.
—Uczta dla wron—

…i w końcu mamy George’a R.R. Martina, który odpowiadając na pytanie o różnice pomiędzy serialem, a książkami, zapowiedział, iż Jeyne Westerling pojawi się w prologu Wichrów zimy. Skoro zaś będzie to prolog, to wiemy, że ktoś umrze.

Edmure’owi i Westerlingom towarzyszyła eskorta złożona z czterystu ludzi. Jaime w ostatniej chwili podwoił jej liczebność.
—Uczta dla wron—

800 zbrojnych to potężna eskorta. Ale czy jest w stanie uniknąć zasadzki przygotowanej przez Blackfisha, Howlanda Reeda i 500 wytrawnych i zdeterminowanych wojowników? Tym bardziej, że zdobycz zapowiada się na jeszcze bardziej obfitą. Wszystko wskazuje na to, że do Jeyne i Edmure’a dołączy w ostatniej chwili kolejna grupa jeńców. Tym razem będą to lordowie Północy i Dorzecza.

– Wybacz, że zakłócam twoją żałobę – zaczął z ironią w głosie – ale musimy rozważyć też inne sprawy. Gdy wrócisz do Bliźniaków, zawiadom, proszę, lorda Waldera, że król Tommen żąda przekazania wszystkich jeńców pojmanych podczas Krwawych Godów.
—Uczta dla wron—

Krwawe Gody 2

Jednym prostym uderzeniem Blackfish jest w stanie odebrać Lannisterom wszystkie karty przetargowe, które sprawiały, iż sterroryzowani lordowie Dorzecza obawiali się wystąpić zbrojnie przeciw Lannisterom i Freyom. A nie da się ukryć, iż – pomimo wszystkich składanych obietnic – ich lojalność nie napawa Jaimego optymizmem.

Jaime zastanawiał się, czy nie wysłać również lordów dorzecza, ale Vance, Piper i reszta tej zgrai prędzej pomogliby Blackfishowi w ucieczce, niż zakuli go w kajdany.
—Uczta dla wron—

Stoimy zatem przed następującą sytuacją:

Po pierwsze – Blackfish jest w stanie odbić jeńców, którzy gwarantowali lojalność lordów Dorzecza.
Po drugie – Bractwo Bez Chorągwi lada moment pojmie Jaimego, co pozwoli im na odesłanie garnizonu Lannisterów z okolic Riverrun. W zamku pozostanie tylko załoga Freyów (200 ludzi)
Po trzecie – za pośrednictwem Toma z Siedmiu Strumieni, Bractwo jest w stanie przkazać do Riverrun każdą wiadomość. Włączywszy w to tę o odbiciu jeńców.
Po czwarte – lordowie Dorzecza ściągają do Riverrun na wesele Davena Lannistera i jednej z młodych Freyówn

– Mam nadzieję, że ty nie zamierzasz składać żadnych ślubów, kuzynku – powiedział Davenowi. – Freyowie są drażliwi, gdy w grę wchodzą umowy małżeńskie. Bardzo bym nie chciał znowu ich rozczarować.
Ser Daven prychnął pogardliwie.
– Och, ożenię się z moim gronostajem i odbędę pokładziny. Bez obaw. Pamiętam, co spotkało Robba Starka.
—Uczta dla wron—

Wygląda na to, że tym razem to nie odmowa zawarcia małżeństwa, ale zgoda na nie, będzie przyczyną masakry. A skąd wiemy że do niej dojdzie?

– To prawda. Riverrun należy do mnie i żaden mężczyzna mi go nie odbierze.
—Uczta dla wron—

Cóż, jeśli ktoś w tak szekspirowsko-tolkienowski sposób zaklina los, to trudno spodziewać się czegoś innego. Makbet i Czarnoksiężnik z Angmaru popełnili ten sam błąd. W końcu Pani Kamienne Serce nie jest mężczyzną.

Ale tak naprawdę, to kluczowe jest zrozumienie dwóch rzeczy. Po pierwsze – nienawiść do Freyów jest w Dorzeczu równie silna jak na Północy (jeśli nie silniejsza). I po drugie – wszystkie elementy układanki są na miejscu. Freyowie jeszcze nigdy nie byli w tak bardzo niebezpiecznej pozycji. A Pani Kamienne Serce nie przegapi okazji by utopić ich we krwi.

---

 

Spragnieni kolejnych tekstów? Sprawdźcie Indeks Szalonych Teorii.