Raid (2011)

Dwudziestu indonezyjskich policjantów z jednostki specjalnej jedzie na akcję. Mają aresztować lokalnego bossa mafii. Ten zamieszkuje trzydziestopiętrowy apartamentowiec po brzegi wypchany narkotykami, bronią palną i białą, śmierdzącymi klatkami schodowymi, zbirami, bandziorami, womitami i czystym złem. Nasi dzielni stróże prawa wpadają do środka, blok zostaje odcięty od świata, a na wsparcie nie ma co liczyć. Brzmi jak historia pewnego jednoosobowego trybunału sprawiedliwości? Może, ale o plagiacie nie ma mowy. „Raid” pojawił kilka miesięcy wcześniej niż „Dredd”. Z filmem o sędzim z Mega-City One łączy „Raid” nieco pretekstowa fabuła. Głównym bohaterem indonezyjskiej produkcji jest jeden z policjantów, gość o swojsko brzmiącym imieniu Rama (nie mylić z margaryną). Gdzieś tam w tle jego walki jest spisek, motyw rodzinny i braterstwo broni, ale kto by się tym przejmował?

Bo tak naprawdę, to celem filmu jest pokazanie brutalnej, naturalistycznej, dynamicznej i wyjątkowo efektownej walki policjantów z bandytami. Konflikt rozgrywa się na wiele sposobów. Ale bynajmniej nie w sferze werbalnej. Mamy tu strzelaniny z użyciem karabinów i pistoletów, zbiorowe “maczetowanie” (widownia z Krakowa będzie zachwycona), jak również intensywne pojedynki jeden na jeden. Wszystkie chwyty i narzędzia zbrodni dozwolone. Film ocieka przemocą i kipi od emocji. Jak już zaczyna się rąbanka, to nie ma czasu nawet na mruganie. I tak aż do samego finału.

I w tym momencie można byłoby powiedzieć, że to wszystko takie prymitywne, powtarzalne, że się biją zamiast kontemplować egzystencjalne lęki… Tylko, że koncepcja filmu naprawdę się sprawdza, a widz siedzi przed ekranem jak zaczarowany. To jest właśnie siła, która tkwi w „Raid”. Dawno nie widziałem tylu pomysłów na pokazanie stosunkowo prostych scen walki. Choreografia walk hipnotyzuje, sposób filmowania pojedynków imponuje. Czyste filmowe rzemiosło. Żadnych pół i ćwierć-sekundowych ujęć, od których można dostać padaczki. W każdym momencie widać co się dzieje i kto kogo czym akurat okłada. A robią to chłopaki z niesamowitą gracją. Celowo napisałem chłopaki, a nie aktorzy. Po pierwsze, dlatego, że to sami faceci – w filmie występuje jedna kobieta przez jakieś 60 sekund; po drugie: profesjonalnego aktorstwa podczas seansu podziwiamy tyle, co w „Pamiętnikach z wakacji” i „Ukrytej prawdzie”. Ale powtarzam – nic nie szkodzi. Na ten film był po prostu zupełnie inny pomysł i ten pomysł działa. No i jeszcze do tego muzyka – świetnie dopasowana, doskonale podkręcająca napięcie.

Brak profesjonalnej gry aktorskiej i traktowanie fabuły to na ogół cechy dyskwalifikujące film. Na ogół, ale nie tym razem. Na „Raid” trzeba patrzeć jak na przedstawienie baletowe. Nikt nie wybiera się na „Jezioro Łabędzie”, żeby poznać historię trójkąta miłosnego z ptactwem wodnym. Ci, którzy kochają balet, oglądają go dla podziwiania kunsztu tancerzy. I tak samo jest z filmem „Raid”. Tylko że pada trochę więcej trupów.

Ten tytuł to po prostu piękna reklama sztuk walki oraz hołd dla kina kung-fu z czasów Bruce’a Lee. Gareth Evans (scenariusz i reżyseria) musi kochać „Wejście smoka” czy „Krwawy sport”. A jeśli Ty, potencjalny widzu, nie możesz znieść scen, w których bohater w mgnieniu oka zadaje pięć kopniaków w głowę, tudzież nie lubisz krzyków ‘adżja’ co parę sekund – to nie jest film dla ciebie. Jeśli natomiast lubisz wszystko powyższe i chcesz zobaczyć świeżą i dobrze zrealizowaną siekaninę – polecam. Ode mnie tylko szóstka, bo intensywność akcji połączona z brakiem fabuły w końcu mnie zmęczyła (film jednak powinien raz czy dwa trochę zwolnić tempo), ale i tak cieszę się, że go obejrzałem. Chylę czoła przed umiejętnościami wojowników i chcę zobaczyć sequel.

P.S. Oryginalny tytuł filmu to „Serbuan maut”, czasem występuje też jako „The Raid: Redemption”.

0

0