Kinowe podsumowanie 2018 roku

W 2018 roku zrecenzowaliśmy dla Was 31 kinowych nowości (i drugie tyle filmów starszych). Dziś pora na małe (i bardzo subiektywne) podsumowanie tego, co widzieliśmy w zeszłym roku w kinach. I refleksję na temat tego, na co czekamy w 2019. Nie krępujcie się podzielić w komentarzach Waszymi rekomendacjami.

SithFrog

Dziwny to był rok. Niby dobry, bo wiele filmów to co miało dowieźć – dowiozło. „Infinity War” nie rozczarowało, podobnie z „Czarną Panterą” czy nowym „Mission: Impossible – Fallout”. Z drugiej strony nie wiem czy widziałem jakikolwiek film, który zerwał mi beret, rzucił mną o ścianę, obezwładnił emocjonalnie czy zapewnił doznania, które będę pamiętał latami, do których będę co rusz wracał. Zabrakło w tym roku takiego „Uciekaj!”, „Thora: Ragnarok” czy innego „Blade Runnera 2049” (a gdzie jeszcze „Lady Bird”, „Logan” czy „The Big Sick”? Wow, rok 2017 był pod tym kątem rewelacyjny!). O doskonałym „Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri” nawet nie wspominam. W tym roku nie trafiłem jeszcze na cokolwiek tego kalibru, tej klasy. Oczywiście jeszcze wiele produkcji do zobaczenia, więc to nie jest ostateczna opinia o dwa tysiące osiemnastym, nie potrafię jednak pozbyć się poczucia, że było dużo filmów „fajnych” i… tyle. Nierozczarowujących, ale i niewybitnych. Dlatego nie zamierzam wskazywać jednego, który skradł moje serce. Zamiast tego polecę wam kilka pozycji wartych obejrzenia, zasługujących na uwagę, jednak żadna z nich nie była dla mnie objawieniem: „Narodziny gwiazdy”, „Pierwszy człowiek”, „Sorry to Bother You” (koniecznie!), „Ciche miejsce”, „Nigdy cię tu nie było” (to film z 2017, ale polska premiera była w 2018 – przyp. DaeL) i „Deadpool 2”.

Z rozczarowaniami i filmami słabymi też nie jest łatwo. W tym przypadku mamy jednak do czynienia z klęską urodzaju. Skok na kasę w postaci sequela „Pacific Rim”, beznadziejny „Solo”, nijakie „Ocean’s 8”, itp… Tylko, że to są raczej tytuły, po których już na etapie zwiastuna czy prezentacji materiałów prasowych nie spodziewałem się wiele. Produkcje albo zaplanowane na wyciśnięcie paru dolarów z fanów danego uniwersum, albo robione na fali feminizacji męskich ról – tylko bez pomysłu na wykorzystanie nowej, damskiej ekipy. Pokieruję się jednak stricte osobistymi odczuciami i wybiorę dwie pozycje. Nowy „Predator” Shane’a Blacka to film od A do Z zły. Fatalny koncept, idiotyczny scenariusz, beznadziejni bohaterowie, słabe CGI, nietrafiony humor. Świetne nazwiska twórców, dobra obsada, przyzwoity budżet, a wszystko co mogło pójść źle, poszło źle. Jakby producentem wykonawczym był Murphy, ten od praw Murphy’ego. Odradzam nawet jeśli chcecie zobaczyć z czystej ciekawości. Moim skromnym zdaniem to obraz gorszy od pobocznej serii „Alien vs Predator”, a to już jest naprawdę konkretne osiągnięcie w konkurencji równania w dół. Druga pozycja to film jak najbardziej poprawny i zrobiony dobrą, rzemieślniczą ręką. „Bohemian Rhapsody” – bo o niej mowa – to boleśnie nijaka laurka, którą Brian May i koledzy wystawili samym sobie. Historia zespołu Queen pozbawiona jakiegokolwiek pazura, jakichkolwiek emocji, smaczków czy dramatycznych scen. Wszystko wyprasowane, wygładzone, obrzygane pastelowymi barwami – tak ładnie i grzecznie podane, że „My little pony” wydaje się być kinem moralnego niepokoju w porównaniu z bohemską rapsodią. Ogromne rozczarowanie i zmarnowany potencjał niesamowitej i wyboistej historii jednego z najlepszych zespołów w historii muzyki.

Jeśli chodzi o 2019 rok to wielkich nadziei nie mam. Przynajmniej tych związanych z konkretnymi tytułami. Na nic nie czekam przebierając nogami. No, może na „Lego: Przygodę 2”, ale biorąc pod uwagę, że to nie Lord i Miller stoją za produkcją – może się powtórzyć casus „Pacific Rim” (chociaż scenariusz jest ich autorstwa, więc ściskam kciuki!). Mam nadzieję, że MCU dostanie godny finał w postaci drugiej części Infinity War, Kapitan Marvel na zwiastunach wygląda jak boleśnie generyczna produkcja, a zwiastun „Hellboya” prezentuje się żałośnie. Jak produkcja na Netflixa z okrojonym budżetem. Na „Star Wars” krzyżyk postawił Rian Johnson słabym „The Last Jedi”, więc po epizodzie IX spodziewam się raczej „kontrolowanej katastrofy”. J.J. Abrams to nie jest reżyser z wizjonerskim i odważnym podejściem. Po cichu liczę, że wypali „Joker” z Joaquinem Phoenixem, że „Shazzam!” będzie tak dobry jak jego trailer, że Tarantino pozamiata w „Once Upon a Time in Hollywood”, i że kolejny po „Loganie” odważny eksperyment FOXa, „New Mutants” wypadnie dobrze. Jak zwykle czekam też na niskobudżetowe perełki (jak wspomniane „Uciekaj!” czy „Sorry to bother you” albo „Ghost story”), które mogą namieszać. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku kochani! Mnóstwa pozytywnych doznań w kinie i poza nim!

DaeL

W tym roku niemal przestałem chodzić do kina. Chyba powaliła mnie dawka gwiezdnowojennej miernoty – najpierw „Ostatni Jedi” (to technicznie rzecz biorąc jeszcze w 2017), który wszystko powywracał, a potem niepotrzebny i nieprzemyślany „Han Solo”. Rezultat był taki, że straciłem zapał i wolałem sobie spokojnie czekać, aż kinowe hity wyjdą na blu-ray albo trafią do streamingu. Naturalnie obejrzałem w kinach tegoroczne produkcje Marvela i choć nie mogę im niczego zarzucić, to czuję, że powoli wypala się we mnie zainteresowanie filmami o superbohaterach.

No dobrze, ale dość tego smęcenia, powiedzmy o tym, co mi się podobało. Przede wszystkim „Zimna wojna” – fantastyczny film Pawła Pawlikowskiego. Wiem, że niektórzy uważają, iż w stosunku do „Idy” dzieło to jest krokiem wstecz, ale – najdelikatniej mówiąc – należę do przeciwnego obozu… i właśnie zdałem sobie sprawę, że tego filmu nie recenzowaliśmy. Trzeba to będzie nadrobić. Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie wspomniana przez SithFroga najnowsza część „Mission: Impossible” oraz „Mandy”. Tego drugiego filmu do końca nie rozumiałem, ale był on autentyczną ucztą dla oka. Jednak moim ulubionym filmem 2018 pozostaje chyba „Śmierć Stalina” (i znów – film z 2017, ale premierę polską dostaliśmy w tym roku) – dzieło niewielkie, acz pełne doskonałego, czarnego humoru.

Żałuję, że nie udało mi się jeszcze wybrać do kina na „Mary Poppins Powraca”. Proszę się nie śmiać! „Mary Poppins” to najlepszy musical w historii, a przy tym film autentycznie bardzo mądry. Po prostu nie mogę przegapić drugiej części. No i jestem ciekaw, jak Emily Blunt poradziła sobie z fantastyczną kreacją stworzoną 55 lat temu przez legendarną Julie Andrews. Mam nadzieję, że wyszło superkalifradalistodekspialitycznie. Ale „Mary Poppins Powraca” to jeszcze film z 2018 roku. A na co czekam w roku 2019? Na „Glass”. „Niezniszczalny” jest jednym z moich ulubionych filmów w historii. „Split” był na tyle dobry, iż M. Nighta Shyamalana znów zaczęto traktować serio (po tym jak seria fatalnych filmów zrzuciła go z hollywoodzkiego piedestału). A trzecia część trylogii ma szansę dowieść, że wrócił do formy. Czekam na ten film w równej mierze licząc na zakończenie historii Davida Dunna i Elijah Price’a, jak i na podsumowanie kariery kontrowersyjnego reżysera. I nie mogę się doczekać.

0

0