Czytamy Nawałnicę Mieczy #58: Daenerys V

Trwa podbój Zatoki Niewolniczej. Po zdobyciu Astaporu i rzuceniu na kolana Yunkai, Matka Smoków dociera pod ostatnie, a zarazem największe z tamtejszych miast…

Streszczenie

Na tle wielobarwnych murów Meereen jego równie barwnie odziany czempion lży Daenerys i jej armię.

Pstrokaty wojownik pragnie zmierzyć się z reprezentantem najeźdźców, a bracia krwi khaleesi zamierzają uczynić jego żądaniom zadość. Królowa nie ma jednak zamiaru narażać swoich najlepszych zwiadowców. Cały jej sztab przygląda się pyszałkowi z coraz większym zniecierpliwieniem. Mormont podobnie jak Daenerys radzi, by zignorować krzykacza, Arstan uważa jednak, że nie można pozostawić wyzwania bez odpowiedzi, gdyż bezczelność meereeńskiego czempiona podnosi ducha obrońców, osłabiając go jednocześnie wśród ich własnych żołnierzy. Wydzierający się pod murami kretyn jest najmniejszym z problemów królowej. Przybyła pod Meereen na czele blisko dwudziestu tysięcy żołnierzy, którym towarzyszyło trzy razy tyle bezbronnych wyzwoleńców. Jedni i drudzy muszą coś jeść, tymczasem Meereeńczycy – nim wycofali się za swoje kolorowe mury – spalili do gołej ziemi całą okolicę. Jakby tego było mało, do odmierzających nadmorski szlak z Yunkai kamieni milowych przybili zwłoki niewolnych dzieci tak, by ręka każdego z nich wskazywała Matce Smoków drogę. Dowodzący strażą przednią Naharis nakazał zdejmować ciała, nim zobaczy je królowa, ale Daenerys odwołała ten rozkaz. Zamierzała ujrzeć je wszystkie. I zapamiętać.

Krzykacz jest wyjątkowo pomysłowy w wymyślaniu obelg. Brązowy Ben Plumm informuje królową, iż nazywa się Oznak zo Pahl. Najemnik, który w miejsce Mera z Braavos objął dowodzenie nad Drugimi Synami, był kiedyś osobistym strażnikiem jego stryja, ale z powodu zatargu z Oznakiem musiał salwować się ucieczką z miasta.

Wzmiankowanemu akurat znudziło się wydzieranie, postanowił więc urozmaicić swój występ zsiadając z konia i oddając mocz w kierunku gaju oliwnego, w którego cieniu Daenerys skryła się ze swą świtą. Gest spotyka się z owacją stojących na murach obrońców, którzy przyłączają się do „olewania” napastników. Królowa nie ma zamiaru tak tego zostawić. Nie chce uchodzić za słabą – zarówno w oczach przeciwników, jak i własnych ludzi. Wzywa Silnego Belwasa. Eunuch walczył jako niewolnik na arenach – jego zwycięstwo ośmieszy Wielkich Panów, zaś ewentualna porażka uczyni triumf marnym w ich oczach.

Belwas uzbrojony jest wyłącznie w arakh i małą tarczę. Krzykacz za nic ma to, że przeciwnik zamierza walczyć pieszo i wskakuje na konia. Czempion ma na sobie pancerz, zaś w ręce dzierży kopię. Rusza do szarży.

Belwas spokojnie czeka, by w ostatniej chwili uniknąć – z zadziwiającą jak na kogoś tej postury gracją – mierzącej w środek jego piersi kopii. Kolejna szarża jest równie bezskuteczna: Belwas znów odczekuje, by tym razem w ostatniej chwili odbić koniec kopii arakhem. Eunuch nauczony jest walczyć nie tylko skutecznie, ale też efektownie, tak, by zadowolić żądną krwi widownię.

Gdy Oznak atakuje po raz trzeci, Belwas przetacza się pod kopią i tnie arakhem konia. Pstrokaty jeździec zręcznie zeskakuje z rannego wierzchowca, a nim wpada na niego eunuch, udaje mu się nawet wydobyć miecz. Kilka uderzeń później jest już jednak po walce. Belwas wychodzi z potyczki z płytką raną na piersi, Oznak – z rozrąbaną głową. Meereeńczykom nie jest już do śmiechu.

Po walce – i stokroć dramatyczniejszych próbach opatrzenia płytkiej rany eunucha – królowa wzywa swoich doradców i dowódców na naradę. Musi wyżywić swój zastęp, dlatego zamierza zdobyć miasto i przejąć jego spichlerze. Nie mówi, że ma też inny powód: zamierza pomścić zamordowane okrutnie dzieci.

Mormont jest sceptyczny. Przyglądał się murom od strony lądu i nie znalazł w nich słabych punktów. Żeby je sforsować, musieliby podjąć prace saperskie, co byłoby jednak bardzo czasochłonne, oni zaś nie mogą czekać – okolica została całkowicie spustoszona przez cofających się Meereeńczyków, a zapasy zastępu Daenerys są na wyczerpaniu. Z tego samego powodu oblężenie również jest niewykonalne. Mając tylko trzy statki, nie są w stanie zablokować portu ani też uderzyć na niego z rzeki bądź morza. Nie mogą zbudować machin oblężniczych, gdyż wszystkie drzewa w promieniu sześćdziesięciu mil od miasta zostały spalone. Bezpośredni szturm na bramy skutkować będzie ciężkimi stratami wśród atakujących. Jedynym, co w tej sytuacji Jorah może poradzić, to zostawić miasto w spokoju. Nie przybyli do Zatoki Niewolniczej wyzwalać niewolników, lecz zdobyć armię. Skoro już ją mają, czas ruszać do Pentos, a stamtąd do Westeros. Gdy tam dotrą, smoki będą na tyle duże, by walczyć.

Dothrakowie popierają Mormonta. Daenerys nie chce się jednak pogodzić z myślą, że nie pomści zabitych dzieci. Zresztą: skoro brakuje im zapasów, jak mają maszerować na zachód? Jak wykarmi ludzi, których wyzwoliła?

Mormont ze spokojem przyznaje, że nie zdoła tego zrobić. Wyzwoleńcy albo sami sobie poradzą, albo umrą. Do tego drugiego dojdzie z pewnością, gdy dłużej zostaną na tych spustoszonych ziemiach. Daenerys nie ma jednak zamiaru pozwolić na powtórkę z Czerwonego Pustkowia, gdzie straciła już dość ludzi. Musi być sposób, by zdobyć miasto!

Plumm zna drogę: miejskie kanały uchodzące do rzeki. To właśnie nimi uciekł przed gniewem Oznaka. I za nic nie chciałby tam wrócić. Jeśli jednak znajdą się jacyś śmiałkowie, muszą się z liczyć z tym, że w całkowitych ciemnościach będą brodzić co najmniej po pas w nieczystościach, uważając na zamieszkujące ten labirynt stworzenia, z których gigantyczne szczury są zdecydowanie najsympatyczniejszymi…

Daenerys waha się. Wie, że jej ludzie wykonaliby rozkaz, gdyby kazała im tam zejść, ale czy naprawdę chciałaby ich na to skazać? Musi to przemyśleć.

Gdy doradcy ją opuszczają, z przygnębieniem konstatuje, jak wciąż niewielkie pozostają jej smoki. Na grzbiecie Drogona mogłaby zdobyć miasto. Kto jednak dosiadłby pozostałych? Jej myśli uciekają ku Naharisowi. Gdy maszerowali w kierunku Meereen, co wieczór najemnik składając raport przynosił kwiaty, jakoby w ten sposób pomagając jej zaznajomić się z okolicą. Wyobraża sobie, jakby było, gdyby zamiast Mormonta właśnie Tyroshijczyk pocałował ją na statku, na pokładzie którego przybyli do Astaporu. Myśl jest tyleż ekscytująca, co niebezpieczna. Naharis wydaje się co prawda wesoły i czarujący, ale jednocześnie to szalenie niebezpieczny i okrutny człowiek. Nie miał skrupułów, by zabić współdowodzących z nim Wronami Burzy kapitanów. Z drugiej strony Drogo był równie niebezpieczny, a potrafiła go pokochać. Zastanawia się, czy Naharis mógłby być jej mężem i smoczym jeźdźcem. Rozwścieczyłoby to Mormonta, z drugiej jednak strony to Jorah namawiał ją, by idąc śladami Zdobywcy, miała dwójkę małżonków. Mogłaby poślubić zarówno Niedźwiedzia, jak i najemnika.

Nie chcąc dłużej o tym myśleć, postanawia przejść się po obozie, biorąc za towarzyszy Missandei i Arstana. Nie ma szczególnych obaw o swoje bezpieczeństwo i uważa, że starzec w roli obrońcy wystarczy. W trójkę jadą wzdłuż brzegu morza. Docierają nim do obozu wyzwoleńców, którzy entuzjastycznie reagują na przybycie Daenerys. Wielu nazywa ją matką, prosi o dary lub błogosławieństwo. Klękają, dotykając jej strzemion lub nóg. W pewnym momencie jeden z nich łapie ją za nadgarstek i zrzuca z konia. Jest wysoki i ogolony na łyso. W dłoni dzierży miecz. Królowa rozpoznaje w nim Mera – niedawnego dowódcę Drugich Synów, który najwyraźniej postanowił wyrównać z nią rachunki. Może gdyby mniej gadał, to by mu się udało, a tak – nim wykrzyczał wszystkie swoje groźby – między nimi pojawił się Arstan. Starzec uzbrojony w kij nie zrobił wrażenia na potężnie zbudowanym najemniku, który znowu zamiast mieczem, wolał mielić ozorem. Kosztuje go to kilka zębów. Staruszek, jak na osobę w swoim wieku, porusza się zaskakująco szybko. Z kocią zwinnością unika ostrza Bękarta Tytana, znów robiąc użytek z kija. Wywija nim nadzwyczaj efektownie, ale też efektywnie, najemnik szybko kończy zatem ze złamaną łydką. Kolejny cios rozbija mu głowę. Na powalonego rzucają się rozwścieczeni wyzwoleńcy, kończąc to, co zaczął Białobrody.

Arstan przyklęka przed królową, błagając o wybaczenie za swoje niedbalstwo. Podobnie jak ona, nie rozpoznał w pierwszej chwili ogolonego Mera.

Wracają do namiotu, do którego niedługo później przybywa niczego nieświadomy Mormont. Daenerys pyta go, dlaczego jej nie powiadomił o ucieczce Bękarta. Zdziwiony rycerz nie widział powodów, by ją tym niepokoić. Tym bardziej że wyznaczył nagrodę za jego głowę. Wściekła Daenerys każe wypłacić ją Arstanowi. Gdyby nie starzec, zginęłaby z ręki ukrytego wśród wyzwoleńców dawnego kapitana Drugich Synów.

Mormont bardziej niż zamachem zaskoczony jest tym, że giermek kijem ukatrupił sławnego zabijakę. Królowa nakazuje Jorahowi pasować Białobrodego. Mormont protestuje. Arstan o dziwo również.

Jorah sięga po miecz. Byle kto nie pokonałby w walce Bękarta, tym bardziej uzbrojony tylko w drąg. Chce wiedzieć, kim naprawdę jest giermek. Arstan odpowiada, że lepszym rycerzem niż Mormont. Daenerys nic nie rozumie. Arstan klęka przed nią. Nigdy jej w niczym nie okłamał, ale też nie powiedział całej prawdy. Błaga o wybaczenie zarówno za te, jak i wcześniejsze winy.

Daenerys dość ma już tych gierek. Żąda wyjaśnień. Wcześniej jednak Mormont domyśla się prawdy. Bękart zgolił brodę, starzec zaś zapuścił, dlatego go nie poznał, choć przez cały czas wydawał mu się dziwnie znajomy. Nigdy nie widział go z bliska, jedynie z odległości na turniejach. A na tych Barristan Selmy, lord dowódca Gwardii Królewskiej Roberta Baratheona, zapadał w pamięć.

Biedna Daenerys kompletnie się już pogubiła. Chce wiedzieć, czemu Selmy tu przybył. Jeśli jest zabójcą na usługach uzurpatora, dość osobliwie wykonuje swą misję, drugi już raz ratując jej życie. Nie wie zupełnie, co o tym myśleć. Selmy zdradził jej ród, przechodząc na stronę Baratheona i pozwalając, by ona z bratem marnieli na wygnaniu. Pyta go, komu służy i czyim jest człowiekiem.

– Twoim, jeśli zechcesz mnie przyjąć. – Ser Barristan miał łzy w oczach. – To prawda, że przyjąłem ułaskawienie Roberta. Służyłem mu w Gwardii Królewskiej i w radzie, razem z Królobójcą i innymi niewiele lepszymi od niego, którzy splugawili biały płaszcz, noszony również przeze mnie. Nic nie może tego usprawiedliwić. Ze wstydem przyznaję, że gdyby nie wygnał mnie obmierzły chłopiec, który zasiada na Żelaznym Tronie, mógłbym po dziś dzień służyć w Królewskiej Przystani. Gdy jednak zabrał mi płaszcz, który włożył na moje ramiona Biały Byk, i tego samego dnia wysłał za mną zabójców, to było tak, jakby zerwał z mych oczu bielmo. Wtedy właśnie pojąłem, że muszę odnaleźć prawdziwego króla i zginąć w jego służbie…

Jorah ostatnie życzenie chętnie by spełnił, ale Daenerys chce wysłuchać starego do końca. Selmy przyjmie z pokorą wyrok śmierci za zdradę, jeśli Królowa taki wyda. Ale nie zamierza umierać sam. Co prawda przyjął ułaskawienie od Roberta, przedtem jednak z nim walczył. Nad Tridentem to Mormont był po stronie buntowników. Barristan nie chciał się zdradzić przed Królową, obawiając się, że Lannisterowie natychmiast dowiedzieliby się o tym, że się do niej przyłączył. Mają tu przecież swojego szpiega. Zasiadając w Małej Radzie wysłuchiwał dostarczanych przez niego raportów o niej i Viserysie. Varys otrzymywał je od Joraha Mormonta.

Daenerys nie wierzy. Mormont dołącza do Selmy’ego w klęczkach przez królową. Wyznaje, że szpiegował dla Varysa do momentu, aż zrozumiał, że ją kocha.

Udało mu się obudzić smoka! Rozwścieczona i zdruzgotana Daenerys chce wiedzieć, co mu obiecali.

Złoto, czy to było złoto? – Nieśmiertelni zapowiedzieli, że spotkają ją jeszcze dwie zdrady, jedna za złoto i jedna z miłości.

Mormont przyznaje, że Varys obiecał mu ułaskawienie. Chciał po prostu wrócić do domu.

Daenerys tak jak my nie może już dłużej patrzeć na tę żenadę. Jest zdruzgotana. Najchętniej obu by spaliła żywcem. Na razie jest jednak na etapie, na którym tego typu myśli nie przekuwa w czyn. Każe im więc zejść jej z oczu. Potem jednak wpada na lepszy pomysł…

Postaci występujące w rozdziale

• Daenerys Targaryen
• Jorah Mormont
• Barristan Selmy („Arstan Białobrody”)
• Jhogo
• Aggo
• Rakharo
• Irri
• Jhiqui
• Missandei
• Szary Robak
• Daario Naharis
• Brązowy Ben Plumm
• Silny Belwas
• Oznak zo Pahl
• Mero z Braavos, zwany Bękartem Tytana

Wspomniani

• Aegon I Targaryen
• Aegon IV Targaryen
• Aerys Targaryen
• Robert Baratheon
• Rhaegar Targaryen
• Aegon Targaryen (niedoszły Aegon VI)
• Viserys Targaryen
• Elaena Targaryen
• Jaime Lannister
• Gerold Hightower
• Varys
• Illyrio Mopatis
• khal Drogo
• Groleo
• Scarb
• Prendahl na Ghezn
• Sallor Łysy
• Ossifer Plumm
• Manfred Swann (którego giermkiem był Barristan)

Ważne informacje

• Meeren jest największym z miast Zatoki Niewolniczej: wielkością dorównuje Astaporowi i Yunkai razem wziętym. Leży na półwyspie u ujścia Skahazadhanu, otoczone murami zarówno od strony lądu, jak i morza. Rządząca nim arystokracja określa się Wielkimi Panami. O ile Astapor wzniesiono z czerwonych cegieł, zaś Yunkai z żółtych, Meeren zbudowano z cegieł wielu kolorów. Jego najokazalszą budowlą jest Wielka Piramida, wysoka na osiemset stóp (ok. 244 m) i zwieńczona potężną harpią odlaną z brązu. Jak słusznie zauważył BT, rozmiary piramidy są jednym z wielu przykładów Martinowskiego „przeskalowania”. Dla porównania: Wielka Piramida w Gizie miała pierwotnie ok. 147 metrów, a obecnie ma ok. 137 metrów¹Encyclopaedia Britannica, s.v. „Great Pyramid of Giza”. https://www.britannica.com/place/Great-Pyramid-of-Giza [dost. 20.9.2025]. W dodatku meereeńskie piramidy są siedzibami możnych rodów i mają liczne pomieszczenia na różnych poziomach, także najwyższych.
• Daenerys dociera pod mury Meeren na czele osiemdziesięciu tysięcy ludzi, z czego mniej niż jedna czwarta jest żołnierzami.
• Drugimi Synami dowodzi obecnie Brązowy Ben Plumm, którego w miejsce Mera z Braavos wybrali w głosowaniu należący do kompanii najemnicy. Smoki Daenerys wyraźnie go lubią, Viserion nawet ląduje mu na ramieniu. Najemnik utrzymuje, że wywodzi się od Plummów z Westeros i ma w sobie „kapkę” smoczej krwi. Faktem jest, że Ossifer Plumm wziął za żonę Elaenę Targaryen – siostrę Baelora Błogosławionego. Wielu jednak zastanawiało się, czy pogrobowiec, którego urodziła sędziwemu Ossiferowi, był rzeczywiście jego synem, czy raczej synem Aegona Niegodnego. Do tych właśnie wątpliwości co do ojcostwa Ossifera nawiązuje pogłoska przytoczona przez Bena, choć najemnik najwyraźniej nie rozumie jej znaczenia.
• Ben wyznaje zasadę, że są starzy najemnicy i odważni najemnicy, ale nie ma starych odważnych najemników.
• Wronami Burzy dowodzi Daario Naharis.
• Silny Belwas daje się zranić jeden raz każdemu ze swych przeciwników. Rany nie robią na nim wrażenia. Co innego próba ich opatrzenia.
• Nieskalani, na tle innych żołnierzy, ponadstandardowo dbają o higienę. Codziennie się kąpią, zaś w przypadku braku wody, czyszczą się piaskiem.
• Po raz kolejny mamy informację, że smoki wyczuwają nastroje Daenerys. Gdy ta wścieka się na swoich – pożal się R’hllorze – rycerzy, gady ryczą, machają skrzydłami i buchają ogniem.

Kwestie tłumaczeniowe

• [Po tym, jak Jorah mówi Daenerys „Woda w tej rzece również mi się nie podoba” brakuje zdania: „Meereen sra do Skahazadhanu, lecz czerpie swą wodę pitną z głębokich studni” („Meeren shits into the Skahazadhan but draws its drinking water from deep wells”). – BT]
• [W opisie przejażdżki Daenerys brzegiem morza zamiast: „Mimo to wciąż słyszała za plecami drwiące okrzyki Meereeńczyków. Gdy obejrzała się za siebie, dostrzegła harpię z brązu, która stała na szczycie Wielkiej Piramidy, lśniąc w promieniach popołudniowego słońca” powinno być raczej: „Mimo to czuła za plecami szydzące z niej Meereen. Było tam, gdy obejrzała się za siebie, a popołudniowe słońce lśniło na wieńczącej Wielką Piramidę harpii z brązu” („Even so, she could feel Meereen at her back, mocking her. When she looked over one shoulder, there it stood, the afternoon sun blazing off the bronze harpy atop the Great Pyramid”). – BT]

Komentarz

Daenerys Targaryen przetacza się przez Zatokę Niewolniczą z gwałtownością tsunami i podobnie jak one wytraca swą niszczycielską siłę, im głębiej zdoła się wedrzeć. Astaporczycy – widząc żałosną namiastkę jej khalasaru – nie mogli się spodziewać, że grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo, dlatego dali się zaskoczyć. Yunkai podjęli rozpaczliwe przygotowania, ale nie mieli zbyt wiele czasu, dlatego gdy stojąca już na czele Nieskalanych Daenerys rozprawiła się z ich pośpiesznie zebranymi siłami, szybko się poddali. Znajdujące się znacznie dalej na północ Meereen zdołało się przygotować i zrobiło to bardzo metodycznie. Najeźdźców przywitały spalone pola i obsadzone mury. Dodatkowo Daenerys postanowiła ułatwić zadanie obrońcom, przybywając na czele dwóch armii: mniejszej – złożonej z wojowników – oraz trzy razy liczniejszej, składającej się, jak to brutalnie, lecz trafnie określił Mormont – z gęb do wyżywienia.

Daenerys na własne życzenie znalazła się w sytuacji, w której nie ma dobrego wyjścia. Takie można było znaleźć rozdział wcześniej. Gdyby przystała na warunki zaproponowane przez Yunkai – to jest gigantyczny okup, być może powiększony o zapasy żywności lub okręty – mogłaby na czele swych Nieskalanych ruszyć na zachód albo morzem, albo też znacznie dłuższą i trudniejszą, ale możliwą do pokonania dla doborowej piechoty Drogą Demonów. Może nawet zdołałaby uzupełnić zapasy w Meereen, jeśli tylko to pozwoliłoby Ghiskarczykom szybciej się od niej uwolnić. Tyle że Daenerys nie uznaje kompromisów – przynajmniej jeśli chodzi o handlarzy niewolników. Dlatego zamiast maszerować do Westeros, kontynuuje podbój Zatoki.

W obecnej sytuacji – nawet gdyby porzuciła wyzwoleńców – jej pozbawione zapasów wojsko w drodze do Volantis poniosłoby poważne straty marszowe. Tyle że Królowa nie zamierza pozostawić swoich „dzieci”. Ani wyrzec się zemsty za okrutną śmierć stu sześćdziesięciu trzech przybitych do słupów małoletnich niewolników. Ten drugi aspekt Martin kilkukrotne w tym rozdziale podkreśla. I chociaż po ludzku jest to w pełni zrozumiałe, a ghiskarskich panów obiektywnie należy uznać za wyjątkowo podłych ludzi, ten rys charakteru Daenerys musi dać do myślenia, szczególnie w kontekście jej ambicji.

Kolejnym jest to, jak łaknie uwielbienia. Po cóż innego kieruje się do obozu wyzwoleńców, jeśli nie po to, by zbierać hołdy od swych „dzieci”, i w ten sposób choć na chwilę uciec od ponurych rozmyślań? Gdy padają na kolana i dotykają z czcią jej strzemion, Daenerys sama przed sobą tłumaczy, że dzięki temu czują się lepiej. Co jednak z jej samopoczuciem? Martin nie zdradza nam myśli Królowej, możemy zatem co najwyżej porównać postępowanie Daenerys z innymi występującymi na kartach powieści władcami. Joffrey gardzi poddanymi, a w rzeczywistości się ich boi, Robb cieszył się szacunkiem swych ludzi, zaś Renly sympatią, ale kompletnie inaczej wyrażanymi, Stannis podobnym zachowaniem byłby zażenowany. Z nich wszystkich tylko Daenerys być może nie wymaga, ale ewidentnie cieszy się ze składanych jej hołdów oraz wzbudzanego fanatycznego wręcz uwielbienia.

Triumf szybko przeradza się w grozę – pośród tłumu kryje się zamachowiec. Atak udaremnia Selmy, w wyniku czego nie może już dłużej ukrywać swej tożsamości. A także motywacji. I chociaż stary rycerz wykazał się bezprzykładną odwagą, drugi raz ratując już życie Daenerys, to jego słowa o śmierci w służbie swego władcy każą się zastanowić, czy Gwardzista potrafi wyznaczać priorytety tejże. Na miejscu Królowej wolałbym, by mój obrońca marzył o tym, by – póki nade mną czuwa – nigdy nie stała mi się krzywda, a nie o tym, że polegnie, broniąc mnie, pozostawiając tym samym na pastwę jego zabójców. I chociaż samokrytyka Selmy’ego jest surowa, to znów trudno uciec od faktu, że przejrzał na oczy dopiero wtedy, gdy odebrano mu jego drogocenny biały płaszcz. Swoją drogą jego złe zdanie o swych niedawnych współbraciach jest o tyle zastanawiające, że to przecież on dowodził Gwardią, zatem w jakimś zakresie sam odpowiada za jej żałosny stan.

Wobec oskarżeń o zdradę i opowiedzenie się po stronie uzurpatora, jakim w oczach Daenerys był Robert Baratheon, Selmy postanawia pociągnąć za sobą na dno Mormonta. Rzecz jasna, jeśli Barristan rzeczywiście zamierzał służyć Królowej, powinien ujawnić ponurą rolę, jaką u jej boku pełnił dawny lord Niedźwiedziej Wyspy, ale moment i sposób, w jaki tego dokonał, może budzić pewne wątpliwości.

Informacja ta jest ciosem dla Daenerys – zawiódł ją przyjaciel, któremu bezgranicznie ufała, a także jej najrozsądniejszy i najzdolniejszy doradca. Człowiek absolutnie, jak pokażą kolejne rozdziały, niezastąpiony. Bo chociaż Mormont rzeczywiście był agentem, który – szczególnie na początku – udzielał jej rad dziwnym trafem zbieżnych z interesami Roberta Baratheona, to były one paradoksalnie korzystne również dla niej.

Tak było, gdy po śmierci khala Drogo Jorah namawiał ją, by uciekli na wschód, sprzedali tam smocze jaja i żyli do końca życia w luksusie. Oczywiście w interesie Baratheona było odsunąć pretendentkę do tronu jak najdalej od Westeros, ale czy byłoby to takie złe dla samej Daenerys? Gdy ją poznajemy, jeszcze w Grze o tron, jej jedynym marzeniem jest wrócić do domu. Do Domu z Czerwonymi Drzwiami, nie Westeros, którego przecież nie może pamiętać. To Viserys pożądał tronu, nie ona. Po nim przejmuje tę ambicję, lecz widząc w Zatoce Niewolniczej, jaki ogrom nieszczęścia jeden człowiek potrafi zgotować drugiemu, potężnieje ona do chęci zmiany świata na lepsze. Dalsze rozdziały dobitnie wykażą, że mimo najlepszych chęci, jest to zadanie niewykonalne, przynajmniej dla niej. Bo cała historia Daenerys Targaryen zdaje się prowadzić do punktu, w którym przekonujemy się, że powinna była posłuchać Joraha i popłynąć z nim na wschód, pozostawiając grę o tron innym.

22

0