Pomylone Analizy: Gra o Tron, sezon 7, odcinek 4, „Łupy wojenne”

Trudno uwierzyć, że za nami już połowa siódmego sezonu „Gry o Tron”. Serial pędzi na łeb na szyję, a z tego pędu – jak zwykle – wynikają zarówno dobre, jak i złe rzeczy. Nie inaczej było w tym odcinku. Ale nim pozwolę sobie zaprezentować własną opinię, najpierw mała refleksja na temat przedserialowych spoilerów.

Napisałem, że w czwartym odcinku zobaczymy jak…

• Arya przybywa do Winterfell.
• Daenerys na Drogonie masakruje armię Lannisterów wracającą z Reach. Qyburn zaprojektował antysmocze machiny, ale w niczym to nie pomogło. Bronn ratuje Jaimego, który chce szarżować na smoka.
• Po powrocie z bitwy, Drogon pozwala się pogłaskać Jonowi.
• Dany jest mocno wkurzona i urządza ogniska w stylu lady Melisandre. Drogon przypieka Randyla i Dickona Tarlych, którzy przeszli na stronę Lannisterów. Tyrion zaczyna podejrzewać, że Daenerys wariuje.
• Smętny Jon wpada na “genialny” plan schwytania żywego upiora i wykorzystania go do zjednoczenia wszystkich sił w Westeros do walki z Białymi Wędrowcami.
• W Cytadeli Goździk czyta listy od jakiegoś Targaryena, którego imię jak zwykle przekręca… Raggar?

Jak widać wyprzedziłem nieco swoje czasy, bo część z tych rzeczy zobaczymy dopiero w następnym odcinku. Sprawdziły się za to przecieki, które – mylnie – przyporządkowałem do odcinka trzeciego.

• Na Smoczą Skałę przybywa Theon, lekko poturbowany przez swoich kolegów. Jon go ułaskawia.
• Meera żegna się i wraca do domu, wieść żywot Jożina z Bażin.

Ogólnie nie było źle. Trójoką Wroną może nie zostanę, ale o tytuł Jednookiego Tukana mógłbym się spokojnie ubiegać.

Ale spójrzmy nieco dokładniej na to, co pokazał nam czwarty odcinek.

Winterfell

W Winterfell Littlefinger próbuje wkupić się w łaskę Brana. Ofiarowuje mu sztylet z valyriańskiej stali, którego zamachowiec chciał użyć na chłopcu jeszcze w sezonie pierwszym. Jak pisała wcześniej Lai, wiele wskazuje na to, że serialowy sztylet będzie miał jeszcze dłuższą historię. Może należał do Aegona Zdobywcy albo którejś z jego sióstr? Tego nie wiemy. Ale moim zdaniem, dając Branowi artefakt, Littlefinger ukręcił bicz na samego siebie. Baelish wspomina jeszcze o otaczającym Brana chaosie, na co ten odpowiada znanym wszystkim widzom serialu cytatem. „Chaos to drabina”. Żałuję trochę, że Bran nie naśladował tu akcentu Petyra. „Kejosz iż a lader” brzmiałoby w ustach młodej Trójokiej Wrony fenomenalnie.

Tak czy siak Littlefinger jest poruszony. Chwilę potem Bran dodaje: „Pamiętasz ten dzień, kiedy mój wuj Brandon sprał cię na kwaśne jabłko na oczach wszystkich? Byłeś wtedy taki piękny.” No dobrze, może tego nie dodaje. Ale powinien.

Po chwili do komnaty Brana wchodzi Meera, która pragnie udać się z powrotem do domu. Na moczary. Bran nie próbuje jej zatrzymać. Jest odległy i zimny. Meera zauważa, że chłopak musiał umrzeć w jaskini Trójokiej Wrony. I tu się myli. Po spotkaniu z Benjenem i podróży pod Mur zachowywał się jeszcze normalnie. To długa przerwa między sezonami go wykończyła.

A jakby gości było nam mało, to do Winterfell przybywa Arya Stark. Po krótkiej utarczce słownej ze strzegącymi bramy Pinkym i Mózgiem, Arya znika z oczu strażników. Scena była bardzo sympatycznym nawiązaniem do pierwszego sezonu, kiedy to strażnicy nie chcieli uwierzyć Aryi, że jest córką namiestnika. Ale szczerze mówiąc, można było przekomarzania dwójki zbrojnych trochę skrócić.

Mężczyźni natychmiast meldują o dziwnej dziewczynce lady Sansie, która – usłyszawszy o pytaniach o ser Rodrika i maestera Luwina – rozumie, że naprawdę ma do czynienia z Aryą. W kryptach Winterfell następuje spotkanie dwóch sióstr, które nigdy za sobą nie przepadały. I udaje się twórcom uczynić tę scenę satysfakcjonującą, pogodną, a jednocześnie nie ckliwą. Obie siostry opowiadają o swoich doświadczeniach w sposób bardzo ogólny, nie chcąc się do końca przyznać do tego co przeszły. Ale to nie szkodzi, Bran im przypomni.

A propos Brana. Odnoszę wrażenie, że te wszystkie spotkania po latach miałyby większy ciężar gatunkowy, gdyby nie następowały jedno po drugim. W bożym gaju Arya wita się ze swoim robobratem, i po krótkiej wymianie uprzejmości oraz proroctw, dostaje od niego valyriański sztylet. Sansa zazdraszcza (korekta – nie poprawiać!).

Podrick Payne wyraża uznanie dla ogromnego wkładu Brienne w sprowadzenie sióstr do Winterfell. Brienne nie wyczuwa szyderstwa w jego głosie i próbuje po prostu zaprzeczać.

Być może po jakimś czasie zorientowała się, że Pod z niej kpił, bo widzimy jak spuszcza mu łomot na dziedzińcu Winterfell. Brutalne kopanie dziecka przerywa Arya, która po krótkim small talku i prezentacji sztyletu zaprasza Brienne do sparringu. To, co następuje później, wywołało obrót moich gałek ocznych o 180 stopni. Istnieją pewne hollywoodzkie klisze, które przyzwyczaiłem się tolerować. Nie rażą mnie więc wszędobylskie młyńce, nawet gdy ktoś wyczynia je bronią służącą do pchnięć, nie cięć. Ot, tak się już w kinie przyjęło, że kto robi więcej młyńców, ten jest lepszym szermierzem. Ale zbijanie ciężkiego, półtoraręcznego miecza krótką szpadą było absurdem, którego nie mogłem przełknąć. No, chyba że w Domu Czerni i Bieli uczą jak zawieszać na chwilę zasadę zachowania pędu.

Mniejsza jednak o tę głupotę. Ta pozornie zbędna scena pchnęła jednak akcję do przodu. Sansa na własne oczy zobaczyła umiejętności Aryi. Zobaczył je też Littlefinger…

Smocza Skała

Lądując na Smoczej Skale jesteśmy od razu przeniesieni w środek konwersacji na temat nocnych wyczynów Missandei i Szarego Robaka. Ratunkuuuuuu! Niech ten wątek się w końcu skończy!

Na szczęście rozmowę przerywa Jon Snow, który zaprasza Daenerys do jaskini. Najwyraźniej próbuje odtworzyć okoliczności swojej pierwszej randki.

Wewnątrz jaskini Dany z zapartym tchem ogląda olbrzymie złoża obsydianu. Trochę ją rozumiem, ja też wzruszyłem się podczas mojej pierwszej wizyty w Wieliczce. Ale to nie wszystko, co Jon ma jej do pokazania. Jon oświetla skalną ścianę, na której znajdują się rysunki, przedstawiające ludzi i mniejszych ludzi. To dzieci lasu, wyjaśnia Jon. Ale to nie wszystko. Odrobinę dalej znajduje się kolejny bohomaz. To Biali Wędrowcy.

„Ale dlaczego dzieci lasu i pierwsi ludzie są narysowani w sposób tak schematyczny, podczas gdy Biali Wędrowcy są kolorowi i mają tak wiele detali?” – pyta Dany.
„Ja nie widzę różnicy” – odpowiada Jon chowając kredki świecowe głęboko w kieszeni.

Daenerys po raz kolejny domaga się zgięcia przez Jona kolan, ale Snow, który nie jeden raz się sparzył, woli jeszcze trochę poczekać.

Na zewnątrz jaskini Daenerys odbiera wiadomość o klęsko-triumfie w Casterly Rock. Wściekła na swoich doradców (przede wszystkim Tyriona), zapowiada, że uda się ze swoimi smokami do Królewskiej Przystani i puści z dymem Czerwoną Twierdzę. Co jest doskonałym pomysłem! Nie wiem w czym problem. O ile argumentacja, że szturm na całe miasto mógł mieć negatywne reperkusje ma pewien sens, o tyle urządzenie Cersei drugiego Harrenhal wydaje się rozwiązywać ten problem. Zniszczenie Czerwonej Twierdzy powinno być pierwszym krokiem Dany po wylądowaniu w Westeros. Taka demonstracja siły kompletnie odmieniłaby stan rzeczy i prawdopodobnie oddała całe miasto w jej ręce.

A jednak, Dany daje się przekonać, że atak na czysto militarny cel byłby straszliwym bestialstwem. Więc decyduje się zaatakować inny czysto militarny cel. I przy okazji puścić z dymem zapasy żywności dla stolicy.

Widzimy jeszcze przybycie na Smoczą Skałę Theona. Odnoszę wrażenie, że zdjęcia z planu pokazywały małą szarpaninę na plaży. Ostatecznie nam jej nie pokazano. Może szkoda, bo chyba każdy miałby ochotę trochę Theona sponiewierać.

Królewska Przystań

W Królewskiej Przystani kontynuujemy rozmowę pomiędzy Cersei Lannister i Tychem Nestorisem. Dowiedzieliśmy się przede wszystkim tego, że dług został już „niemal” spłacony. A Żelazny Bank oferuje swe kolejne usługi. Jedną z nich ma być pomoc w sprowadzeniu Złotej Kompanii.

Tym z Was, którzy nie czytali książek wyjaśniam, że Złota Kompania odgrywa w nich niezwykle istotną rolę. To największa kompania najemnicza, licząca ok. 10 tysięcy żołnierzy, dysponująca każdym typem wojsk i zdolna stawać w szranki z każdą armią Westeros czy Essos. Ale Złota Kompania to znacznie więcej. To amia wygnańców, ludzi lojalnych wobec Blackfyre’ów – bocznej gałęzi rodu Targaryenów. No i to w końcu armia, która wspiera pretendenta, którego scenarzyści postanowili zupełnie wyciąć z serialu. Przypuszczam, że Złotą Kompanię zobaczymy nie prędzej, niż w następnym sezonie. Wątpię też, abyśmy wraz z nią zobaczyli Młodego Gryfa. Sam jestem bardzo ciekaw, czy zostanie ona wykorzystana w interesujący sposób. Doświadczony przeszłością (Dorne!!!) trochę się boję.

Z Reach do Krain Korony

Odcinek rozpoczynamy obserwując konwój Lannisterów zmierzający z Wysogrodu do Królewskiej Przystani. Widzimy Bronna targującego się o zamek (przyjmuję prośbę o Wysogród w kategorii żartu, którego absurdalność rozumiał nawet Bronn). Widzimy też uroczy anachronizm w postaci złota odlanego w sztabki. Konsultant historyczny zasłużył chyba na lekkie batożenie, bo nie wiedzieć, że tego rodzaju sztabki złota pojawiły się dopiero w XIX-wieku, to jednak historykowi trochę nie wypada. W realiach Westeros większe ilości złota byłyby transportowane w formie monet albo dużych złotych guzów. Dowiadujemy się też, że konwój poza złotem transportuje również zboże do stolicy.

Po kolejnym żarcie na temat imienia Dickon, scena się kończy, a nam pozostaje czekać na clou tej podróży aż do końca odcinka…

Ale czekanie niewątpliwie się opłaciło. Jaime i Dickon rozmawiają na temat stoczonej bitwy, gdy nagle nadjeżdża horda Dothraków, a wraz z nią Daenerys na Drogonie. Cóż za fenomenalne ujęcia. Udziela nam się groza, jakiej doznaliby żołnierze Lannisterów. I przez krótką chwilę mamy nawet pokaz autentycznej taktyki wojennej. Wojska Lannisterów zwierają szyki, a tarczownicy formują czworobok, uniemożliwiając oskrzydlenie armii. Ale wszystko to na nic, bo Drogon raczy Lannisterów taką ilością napalmu, że mógłby spalić pół Wietnamu. Dothrakowie przejeżdżają przez powstałą wyrwę w formacji i… tu się kończy rozsądne przedstawienie tej bitwy, bo oglądamy jeszcze różne figle i psoty, w rodzaju stawania na siodle by strzelać z większej wysokości (nikt nie powiedział Dothrakom, że strzały mają lot paraboliczny?), zeskakiwania z rozpędzonych rumaków, czy w końcu pakowania się – bądź co bądź lekkiej kawalerii – prosto na mur tarcz. Ale pal to licho, nawet najgłupsze fragmenty bitwy były przynajmniej widowiskowe. No i Dickon uratował Jaimemu skórę.

Strzały łuczników nie robią ani Dany, ani Drogonowi krzywdy, mimo że oboje nie noszą hełmów. Ale na polecenie Jaimego, Bronn – po krótkiej utarczce z jednym z Dothraków – odpala machinę wojenną Qyburna. Zakresem ruchu trochę ten skorpion przypomina ciężki karabin przeciwlotniczy z II wojny światowej. No, ale nie czepiajmy się detali. Bronnowi udaje się w końcu trafić Drogona, choć niestety nie jest w stanie tego wyczynu powtórzyć, jako że skorpion i wóz efektownie wybuchają. Dany i jej smok lądują na ziemi, a Jaime – ku przerażeniu obserwującego bitwę Tyriona – dostrzega swoją szansę. Chwyta lancę i szarżuje na monstrum. Monstrum akurat zeszło ze smoka i próbuje wyciągnąć pocisk, który utkwił w smoczym ciele.

I trzeba tu przyznać, że Jaime jest przynajmniej konsekwentny. Chyba w każdej bitwie w jakiej uczestniczył, wpadał na dokładnie ten sam pomysł. Tym razem jego szarża mogła się skończyć jeszcze gorzej niż w Szepczącym Lesie. Na szczęście w ostatnim momencie, gdy Drogon przygotowywał się już do stopienia złotego rycerza, niespodziewanie pojawił się Bronn, ściągający Jaimego na dno Rowu Mariańskiego, który – dziwnym zbiegiem okoliczności – był akurat tuż przy brzegu rzeki.

Reasumując

Odcinek był nieco lepszy od poprzedniego. Waham się pomiędzy przyznaniem mu siedmiu, a ośmiu cytrynowych ciasteczek. O minusach już wspominałem, plusy, w postaci ostatniej batalii, też są dość jasne. I chyba zaważyły tu moje bardzo osobiste preferencje dotyczące mordowania, bo pomimo spektakularności finałowej sceny tego odcinka, uważam, że nie przebił on „nocnej wizyty wujka Eurona”. Dlatego odcinek dostaje ode mnie siedem cytrynowych ciasteczek. I pochwałę do dzienniczka. A jakie jest Wasze zdanie?