Gwiezdne wojny: Opowieści Jedi (miniserial)

W zalewie różnych produktów filmopodobnych spod znaku Gwiezdnych wojen wielu fanów nawet nie zauważyło pewnej niewielkiej produkcji. Zupełnie niepostrzeżenie, bez wielkiego rozgłosu i pompy niecałe dwa lata temu na Disney+ pojawił się króciutki, sześcioodcinkowy serial pt. Gwiezdne wojny: Opowieści Jedi. Coś w rodzaju suplementu do Wojen klonów. I biada niech będzie tym, którzy przegapili ów serial, albowiem powiadam wam: moc jest w nim silna.

Sześć odcinków, każdy po raptem kilkanaście minut. Postacie i animacje znane ze wspomnianych Wojen klonów, chociaż odpowiednio podrasowane wizualnie. Pierwszy odcinek, o malutkiej Ahsoce, choć ładny, to nie rzuca na kolana. Ot – disneyowska bajka o niezwykłym dziecku. Za to pozostałe 5… to zupełnie inna historia. Zostawiamy Ahsokę, a witamy młodego hrabiego Dooku oraz jego padawana Qui-Gon Jina. Dwaj Jedi w trakcie misji ratowania porwanego senatora odkrywają, że sprawa ma drugie dno, a Republikę trawi zgnilizna moralna. W odcinku trzecim Dooku i Mace Windu badają tajemnicze morderstwo i po raz kolejny dowiadujemy się o korupcji wśród władzy, a niesubordynacja przyszłego wodza separatystów kosztuje go miejsce w radzie Jedi. I wreszcie w odsłonie czwartej rozwiązujemy pewną tajemnicę z prequeli i widzimy przejście Dooku na ciemną stronę. Wszystko to pokazane w niezwykle sugestywny sposób i pełen emocji. Ten serial zawiera to, czego zabrakło drugiej trylogii – realistyczne postacie z logiczną motywacją. To nie są te naiwne, baśniowe Gwiezdne wojny, gdzie istnieje tylko czarne i białe, ale świat pełen odcieni szarości, wątpliwości i wyborów moralnych. Postać Dooku zyskuje dzięki tym trzem malutkim odcinkom kompletnie nowy wymiar. Zamiast rzucającego puste groźby starucha, mamy upadłego Jedi, rozczarowanego przeżartym złem państwem, którego jest obrońcą. Ileż łatwiej uwierzyć, że ktoś taki mógłby faktycznie wystąpić zbrojnie przeciwko Republice i swoim dawnym towarzyszom! Hrabia staje się postacią tragiczną, a jednocześnie dużo ciekawszą od papierowych rycerzyków.

Pozostałe dwa odcinki opowiadają ponownie o Ahsoce. Jeden pokazuje mordercze szkolenie, jakie zafundował Anakin swojej podopiecznej oraz jego późniejsze konsekwencje. Drugi daje nam tę nitkę łączącą przejmujące zakończenie Wojen klonów z Rebeliantami widziane z perspektywy Ahsoki. Ale to jest znakomicie napisane! Zarówno szkolenie, na pozór zwyczajna zabawa Anakina i niewiele znaczące akrobacje jego padawanki, ale w rzeczywistości coś, co później (dla nas wcześniej, bo my już wiemy, co się wydarzyło) uratowało bohaterce życie. I wreszcie piękna historia o Jedi, która nie chce być Jedi, nie chce mieć nic wspólnego z Rebelią, ale nie może oszukać przeznaczenia. Końcowy pojedynek z inkwizytorem (kapitalnie wyglądającym!), tak przewrotny i idealnie nakręcony, pokazuje prawdziwą potęgę Ahsoki. Tym bardziej nie mogę wybaczyć Disneyom masakry piłą mechaniczną na tej bohaterce w serialu aktorskim. To woła o pomstę do nieba, jak z tak genialnie napisanej postaci zrobić nudnego babsztyla bez krzty charyzmy.

Każdy miłośnik Wojen klonów musi obejrzeć Opowieści Jedi. Zarówno dla tych kilku detali, uzupełniających historię, jak i dla samej opowieści oraz jej formy. To produkcja jednocześnie kontynuująca tamten serial, jak i zupełnie od niego inna. Poważniejsza, popadająca w melancholijne tony. Może czasami aż pretensjonalna, ale według mnie nigdy nieprzekraczająca tej granicy. Fantastyczną decyzją było uczynienie bohaterami Dooku i Ahsoki. Ten pierwszy zdecydowanie zyskał głębię i tło jako czarny charakter (czy aby na pewno tak czarny?). Jednocześnie, chociaż nawiązania do prequeli są jednoznaczne, to udało się uniknąć głupawego fanserwisu w rodzaju wręczania medalu Chewiemu. Tu wszystko ma sens, a historia jest doskonale osadzona w fabule pozostałych produkcji. Tak się powinno robić “expanded universe”! O Ahsoce już kilkukrotnie pisałem. Filoni zrobił z niej bohaterkę, na jaką zasługują Gwiezdne wojny, chociaż wstępny pomysł Lucasa na nią był… dokładnie taki, jak pozostałe pomysły na postacie autorstwa George’a. Dopiero na przestrzeni wielu odcinków Ahsoka zyskała osobowość, a w Opowieściach Jedi mamy tego kulminację. Gwarantuję, że się wzruszycie i to nie raz.

Polecam ten malutki serial wszystkim, którzy jeszcze czują tlącą się moc. Pomimo nieustannych wysiłków Darth Kathleen nie udało się jej jeszcze zabić Gwiezdnych wojen na śmierć. Iskra nadziei wciąż daje nikłe światełko w postaci takich perełek jak Gwiezdne wojny: Opowieści Jedi.