KBS #2 - Broadchurch, sezon 1 (2013)

Nie mam ostatnio (znów) czasu na pisanie za wiele, ale żeby mój nowy cykl nie stał się pojedynczym epizodem, przedstawiam wam drugi odcinek. Wcale nie dlatego, że pewien wice-naczelny myje mi o to głowę, a jego imię niech pozostanie anonimowe, gdyż wcale nie zaczyna się na c, nie kończy na y, a po drodze nie ma liter o, r, l, w i e. 😛¹Sam jesteś corlwiey! – dop. Crowley

Na początek parę słów o mojej prywatnej kosie z HBO Max czy obecnie Max. Ogląda sobie człowiek spokojnie ośmioodcinkowy serial, siedem odcinków za mną, nie mogę się doczekać finału i… niespodzianka! Podobał ci się oryginał okraszony polskimi napisami? To finał sezonu obejrzysz sobie z lektorem, bo czemu nie? Miałem ochotę rozwalić TV, bo ja z tych, co prędzej nie obejrzą wcale, niż zobaczą z dubbingiem/lektorem (oczywiście są wyjątki) Na szczęście z pomocą przyszedł TVN-owski Player, który nie dość, że miał serial w oryginale, to jeszcze za darmo (w wersji z reklamami). Natomiast nie rozumiem, jak poważny serwis streamingowy może mieć 7 odcinków w wersji z napisami lub lektorem do wyboru, a ostatni tylko z lektorem. Beznadzieja, ale ale… przejdźmy to rzeczy ważniejszych.

Nie ma nic bardziej brytyjskiego niż małe nadmorskie miasteczko skąpane w promieniach słońca na przemian z rzęsistym deszczem, które skrywa mroczne sekrety swoich mieszkańców. W drugim odcinku Kryminalnej Bezsenności SithFroga chciałbym wam polecić  „Broadchurch” – to nazwa miasteczka i jednocześnie serial, który na pierwszy rzut oka zapowiada się na klasyczny kryminał, a w rzeczywistości oferuje o wiele więcej. Za jego sterami stoi Chris Chibnall, scenarzysta odpowiedzialny między innymi za niektóre odcinki „Doctor Who” (ale też show runner serialu), a w głównych rolach występują David Tennant (dziesiąty Dr Who 😉 ), Jodie Whittaker (trzynasta Dr Who 😉 ) i Olivia Colman. Obsada absolutnie pierwszorzędna, ale po kolei…

David Tennant w roli detektywa Aleca Hardy’ego gra człowieka na krawędzi. Zniszczony, zmęczony, dosłownie wymiotujący frustracją na każdym kroku. Przez większość czasu wygląda, jakby zaraz miał paść, ale mimo to nie traci determinacji. Oczywiście ma ku temu powody osadzone we własnej przeszłości. Olivia Colman z kolei jest jego idealnym kontrapunktem. Jej postać, Ellie Miller, to kobieta z krwi i kości – ciepła, zaangażowana lokalnie, ale też momentami boleśnie naiwna. Gdy ich relacja powoli się rozwija, widzimy, jak dwie zupełnie różne osobowości muszą współgrać, aby rozwikłać tajemnicę, która dotknęła nie tylko ich, ale całe miasteczko. Warto też wspomnieć o Jodie Whittaker w roli Beth Latimer – matki zamordowanego dziecka, której rozpacz dosłownie rozdziera ekran. Jej emocjonalny wachlarz od szoku po gniew i żal jest jednym z najmocniejszych punktów produkcji. Fani „Gry o tron” docenią występ Davida Bradleya, znanego z roli Waldera Freya.

„Broadchurch” to nie tylko świetna gra aktorska. Chibnall kreśli obraz miasteczka, które – choć początkowo wydaje się idylliczne – w miarę rozwoju fabuły staje się klaustrofobicznym labiryntem kłamstw. Każdy z mieszkańców coś ukrywa, a narastająca atmosfera podejrzeń sprawia, że widz z każdą minutą czuje się coraz bardziej pogubiony. Drobne spojrzenia, szeptane rozmowy, napięcie między postaciami – to wszystko buduje niezwykle sugestywny klimat, który wciąga niczym najlepszy kryminał noir.

Do tego dochodzi sama zagadka – śmierć młodego Danny’ego Latimera. To nie jest typowy „kto zabił?” z prostymi tropami i oczywistym sprawcą. Tu każdy wydaje się podejrzany, każdy ma coś na sumieniu, a fabuła kluczy, zaskakując widza co rusz nowymi zwrotami. Ostateczne rozwiązanie – bez spoilerów – okazuje się nie tylko logiczne, ale też głęboko wstrząsające. To nie tyle zakończenie, co emocjonalny cios w twarz. Niesamowita jest też pewna klamra, która wybrzmiewa na koniec tak mocno, że wręcz szokuje*.

Wizualnie „Broadchurch” jest perełką. Urocze krajobrazy angielskiego wybrzeża kontrastują z brutalną zbrodnią, co tylko potęguje wrażenie dyskomfortu. Każdy kadr jest starannie skomponowany, a ujęcia klifów, morza i sennych uliczek Broadchurch niemal same opowiadają historię. To, co piękne, staje się mroczne, a pozornie spokojne życie mieszkańców kryje bolesne tajemnice. W tym wszystkim serial nie zapomina jednak o emocjach. Śmierć dziecka to temat, który jest nie tylko trudny do pokazania, ale też do oglądania, a „Broadchurch” robi to szarpiąc za serce, ale nie epatuje tanim dramatyzmem. Droga, którą muszą przejść rodzice, babcia i siostra zamordowanego Danny’ego to temat równie istotny co śledztwo.

Oczywiście, „Broadchurch” nie jest bez wad. Największym problemem jest chyba deus ex machina w postaci choroby serca Aleca Hardy’ego. Ten wątek pojawia się w kluczowych momentach serialu, mając podkreślić fizyczne i emocjonalne obciążenie detektywa, ale chwilami wydaje się bardziej wygodnym fabularnym wytrychem niż prawdziwym dramatem. Już mają złapać podejrzanego, ale – no jaki pech – Alec ma atak i nie daje rady. Szczerze mówiąc, cała ta „deus ex chorobina” nie wnosi wiele do głównej intrygi.

Podobnie można mieć pewne zastrzeżenia do zbyt nachalnego rozbudowywania przeszłości niemal każdej postaci. Miasteczko małe, wszyscy się znają, a tu nagle okazuje się, że niemal każdy ma coś na sumieniu. Romans, dawne zbrodnie, tajemnice sprzed lat – choć to wszystko dodaje głębi postaciom – chwilami wydaje się aż nadto przekombinowane. W jednym z odcinków dwie postacie mają niby ściśle tajny romans, a całują się na środku ulicy. W tak małej społeczności wydaje się to mocno naciągane.

Mimo tych drobnych potknięć, „Broadchurch” to serial, który zasługuje na wasz czas. Doskonała obsada, świetnie skonstruowana intryga i mroczny klimat małego, pięknego miasteczka sprawiają, że trudno oderwać się od ekranu. To opowieść, która nie tylko fascynuje zagadką kryminalną, ale też mocno uderza emocjonalnie. W końcu śmierć dziecka to tragedia, której skutki odczuwa cała społeczność, a „Broadchurch” doskonale pokazuje, jak daleko sięgają konsekwencje niewybaczalnej zbrodni.

4

0