Tajemnice Biblioteki Cushinga: Rozdziały Jaimego Lannistera z Uczty dla wron

Myśleliście, że to już koniec eksplorowania tajemnic Biblioteki Cushinga? Nic z tych rzeczy. Treści, związanych z pierwotną wersją Uczty dla wron jest jeszcze bardzo wiele. A najbardziej smakowite kąski są wciąż przed nami. Tym z Was, którzy nie czytali poprzednich odcinków, muszę wszakże – dla porządku – wyjaśnić kilka kwestii. Otóż Biblioteka Cushinga to pierwsza i największa spośród bibliotek na kampusie Texas A&M University. Właśnie tam, użytkownik reddita używający pseudonimu gsteff odkrył korespondencję pomiędzy Georgem R.R. Martinem a jego agentem literackim, a także szereg wczesnych wersji rozdziałów z powieści pisarza. W tym mini-cyklu będziemy prezentować kolejne znaleziska, a gdy dojdziemy do ich końca, postaramy się szczegółowo wgryźć się w największe smaczki. Odcinek 1 znajdziecie TUTAJ, odcinek 2 TUTAJ, a odcinek 3 TUTAJ. A co mam dla Was dzisiaj? Kto przeczytał tytuł, ten wie. Dziś zobaczymy co słychać u naszego ulubionego, jednorękiego Lannistera.

Gdzie jest wujek Kevan?

Na pierwszy ogień idzie tajemnica zaginięcia Kevana Lannistera. Tak jest, wzrok Was nie myli. W pierwotnej wersji Uczty dla wron, Kevan Lannister, zamiast ogarniać sytuację w Królewskiej Przystani (a potem dać się zabić Varysowi), najwyraźniej gdzieś zniknął. W żadnym z ocalałych szkiców nie jest to powiedziane wprost, ale wskazówek jest wystarczająco wiele, by połączyć kropki. Kevan Lannister jest wspomniany na przykład w rozmowie Jaimego z Davenem.

– To on powinien być Strażnikiem Zachodu. On albo ty. – Daven wydawał się nieco zmieszany. – Nie chodzi o to, że nie jestem wdzięczny za to wyróżnienie, ale Ser Kevan jest ode mnie dwa razy starszy i ma większe doświadczenie w dowodzeniu. Mam nadzieję, że wie, że nigdy o to nie prosiłem.
Jaime zmarszczył brwi. – Nie było go tutaj?
– Kevana? Nie. Słyszałem, że jest w Darry.
– Już nie. – Z Darry najkrótsza droga powrotna do Casterly Rock prowadziła przez Riverrun. Powinien był tędy przejść. Jaime tylko miał nadzieję, że jego wujek nie pospieszył w pogoń za Ogarem, w jakiejś obłąkańczej próbie ratowania Lancela.

A potem jeszcze raz, w rozmowie z Genną Lannister.

– To była gra chłopców. A ja byłam dziewczynką, ukochaną księżniczką ojca… i Tywina również. – Westchnęła. – Gdzie jest teraz Kevan? Kiedy nie powrócił z kośćmi Tywina, wysłałam ptaka do Darry, myśląc, że go tam znajdę z Lancelem, ale jakiś maester napisał mi, że odszedł. Ale dokąd? Chciałabym wiedzieć. I nie wątpię, że jego żona i syn również.
Ja też, pomyślał Jaime. To nie było w stylu Kevana Lannistera, aby zniknąć bez słowa. Miał nadzieję, że nie pospieszył w pogoń za rozbójnikami. – Nie wiem, dokąd odszedł – musiał przyznać.

Cóż więc takiego stało się z Kevanem Lannisterem? Tego niestety nie wiemy, szkic nie zawiera ostatniego rozdziału Jaimego z Uczty, który zapewne sprawę by nieco rozjaśnił. Ale chyba uprawnioną jest spekulacja, że wujaszek Kevan wpadł w zasadzkę Bractwa bez Chorągwi. W ten sposób – w ostatecznym rozrachunku – spotkałby go podobny los jak w ostatecznie opublikowanych książkach. Czyli długo by nie pożył. Warto jednak odnotować, że Kevan zaginął jeszcze zanim Cersei zdążyła wpaść we własne sidła w stolicy.

I przyznam, że mam do tej zmiany nieco ambiwalentny stosunek. Bo z jednej strony wydaje mi się, że śmierć Kevana z ręki Pani Kamienne Serce jest nieco bardziej wiarygodna niż wyskakujący ni z gruchy, ni z pietruchy Varys. Ale z drugiej – trudno mi sobie wyobrazić sytuację polityczną w Królewskiej Przystani bez ogarniającego chaos Kevana. No bo kto inny negocjowałby z Wiarą i zapewniał pokój w stolicy? Mace Tyrell?

Bractwo bez Chorągwi

A skoro o Bractwie mowa, to trzeba dodać, że w szkicu pełni ono rolę jeszcze istotniejszą, niż w ostatecznej wersji książki. W jednym z rozdziałów Jaime planuje wciągnięcie banitów w zasadzkę. Niestety – z jakiegoś powodu – nie dają się sprowokować. Zupełnie jak gdyby mieli wszędzie swoje oczy i uszy.

Z chęcią spotkałby się z bandą lorda Berica. Miał dla nich nieprzyjemną niespodziankę. Wyjąwszy samego Jaimego, cała eskorta miała jechać na nieosiodłanych koniach, odziana w krwiste peleryny i półhełmy z lwią grzywą. Z daleka wyglądaliby jak czterdziestu lekkozbrojnych. Ale jeśli Dondarrion byłby wystarczająco lekkomyślny, by zaatakować, to starłby się z czterdziestoma rycerzami w zbrojach, z których każdy wart był dziesięciu banitów i stu maruderów. Tylko co, jeśli Lord Błyskawica ma większe siły? – zapytał wewnętrzny głos. Ale wówczas surowszy głos odpowiedział – Cóż, wtedy przekonamy się, czy Cersei uroni dla mnie łzę.

Plan Jaimego wprawdzie nie wypala, ale nie znaczy to, że nie czego go spotkanie z Bractwem. Podobnie jak w ostatecznej wersji tej historii, Królobójca zostaje wywabiony przez kobietę, która ma go zaprowadzić do Bractwa. Ale – i tu mamy naprawdę informację neisamowitą – w szkicu kobietą tą nie była Brienne, ale jedna z prostytutek, która obiecała wskazać Jaimemu miejsce przebywania Blackfisha.

– Jeśli mój pan lubi rzepę, to może polubi też rybę. Czarną rybę, jeśli rozumie co mam na myśli…

Z jednej strony to miłe, że potwierdzają się teorię o tym, iż Bractwo bez Chorągwi ma wszędzie swych szpiegów. Z drugiej… nie, ta wersja jednak nie ma tej samej mocy i nie otwiera takich perspektyw, jak wykorzystanie w roli wabika Brienne.

I to by było na tyle jeśli chodzi o istotne zmiany w historii Jaimego. Niestety szkice jego rozdziałów były niekompletne, ale i tak pokazują w jaki wielkim stopniu zmieniła się opowiadana przez Martina historia. A jak wy oceniacie te zmiany? Zapraszam do dyskusji w komentarzach. A ja już wkrótce wrócę z kolejnymi ciekawostkami z Biblioteki Cushinga.