Gwiezdne Wojny: Wojny Klonów (2008)

Od bodaj dwóch lat, ilekroć poruszymy na FSGK temat Gwiezdnych Wojen, ktoś dopytuje się, czy w serwisie pojawi się wreszcie recenzja Wojen Klonów, czyli animowanego serialu wypełniającego przestrzeń pomiędzy Atakiem Klonów i Zemstą Sithów. Cóż, dziś mogę śmiało powiedzieć, że jest na to szansa, bo przymierzam się do – bardzo powolnego – obejrzenia tego rekomendowanego przez wielu serialu. Ale po kolei. Zacznijmy od szybkiego wyjaśnienia, że tytuł Wojny Klonów oznacza w filmowym uniwersum Gwiezdnych Wojen tak naprawdę trzy różne dzieła. Pierwszym jest krótka kreskówka Genndy’ego Tartakovsky’ego (czy – jak kto woli – Giennadija Borisowicza Tartakowskiego), która była emitowana w Cartoon Network w roku 2003.  Prawdę powiedziawszy, mam do tamtego serialu spory sentyment, niestety ze względu na stosunkowo krótki czas trwania odcinków (było ich 25, a każdy z nich miał około 3 minut), trudno napisać o nich coś więcej. To po prostu króciutki serial w stylu Samurai Jacka, będący swego rodzaju wstępem do Epizodu III. Pomysł na animowane Wojny Klonów powrócił w Lucasfilmie kilka lat później, co zaowocowało animowanym filmem kinowym i kontynuującym jego opowieść animowanym serialem. Dziś zajmiemy się tym pierwszym, czyli pełnometrażowym filmem pełniącym jednocześnie rolę quasi-pilota dla serialu. Proszę wziąć na to poprawkę – na recenzję serialu przyjdzie pora, gdy skończę go oglądać (albo przynajmniej – gdy obejrzę kilka sezonów).

Ale przejdźmy do rzeczy. Od wybuchu Wojen Klonów minął rok. Anakin Skywalker jest już pełnoprawnym rycerzem Jedi i wraz ze swoim byłym nauczycielem, Obi-Wanem Kenobim, dowodzi batalionem klonów walczących z separatystami na planecie Christophsis. Rycerze spodziewają się wsparcia, jednak ku swojemu zdziwieniu odnotowują, że wsparciem tym jest Ahsoka Tano, która ma zostać padawanem (padawanką?) nie Obi-Wana, ale Anakina. Skywalker niechętnie przyjmuje uczennicę i z jej pomocą dezaktywuje pole energetyczne chroniące separatystów. Pamiętam doskonale, że w 2008, podczas seansu kinowego, miałem wrażenie, że w tym momencie historia powinna się zakończyć, bo właśnie obejrzałem mini-fabułkę odpowiadającą jednemu odcinkowi serialu. Następne wydarzenia tylko mnie w tym utwierdziły.

Po bitwie Yoda informuje Jedi o porwaniu syna Jabby Hutta. Anakin i Ahsoka udają się na poszukiwanie małego robala, a Obi-Wan wyrusza na Tatooine, by negocjować z Jabbą jakąś formę sojuszu Huttów z Republiką. Równolegle do tego wątku obserwujemy też śledztwo Padme, która odkrywa, że za porwaniem syna Jabby stoi jego wuj Ziro, który współpracuje z Separatystami i hrabią Dooku. Trzy równoległe wątki nabierają tempa, obserwujemy dwa pojedynki na miecze świetlne (Obi-Wan zwycięża uczennicę Dooku – Asajj Ventress, a Anakin bierze górę nad samym hrabią), a ostatecznie wszystko kończy się szczęśliwie.

Nie będę ukrywał – kinowe Wojny Klonów nie przypadły mi do gustu ani podczas pierwszego seansu blisko 13 lat temu, a teraz odebrałem je chyba jeszcze gorzej. Film ma pewne bardzo poważne problemy. Pierwszy już zasygnalizowałem – wynika z epizodyczności. W toku filmu bardzo wyraźnie daje się odczuć, że to sklejone w jedno trzy odcinki serialu telewizyjnego. Drugi problem nasila się z wiekiem, dotyczy bowiem jakości animacji. Już w 2008 roku wyglądała ona raczej słabo na tle innych kinowych produkcji z grafiką generowaną komputerowo. Dziś już naprawdę trąci myszką. Przerysowana stylizacja pomaga tylko trochę. Idąc dalej natykamy się na trzeci, nieuchronny problem – podważanie istotnych fabularnie elementów Zemsty Sithów. Weźmy chociażby starcie Anakina z Dooku. Nie dość, że sam fakt, iż miało ono miejsce, odbiera wyjątkowości walki w Epizodzie III, to na dodatek całkowicie zabija suspens, pozwalając Anakinowi zwyciężyć. Przypuszczam, że będzie to również bolączka serialu (choć na razie tego pewien nie jestem). No i wreszcie mamy problem czwarty, moim zdaniem najistotniejszy – kwestię tonu. Kinowe Wojny Klonów, tak jak wcześniej Mroczne Widmo (a właściwie to bardziej niż tamten film), nie wie, do kogo jest skierowany. Elementy „poważne” sąsiadują tu z kompletnym scenariuszowym infantylizmem. Nie twierdzę, że nie da się zrobić filmu, który trafi zarówno do dzieci, jak i dorosłych. Ale na pewno nie można tego celu osiągnąć przeplatając fragmenty filmu wojennego i kreskówki dla sześciolatków.

To powiedziawszy, nie uważam też Wojen Klonów za film pozbawiony zalet. Podobało mi się pokazanie relacji pomiędzy Jedi i klonami, a także zarysowanie wyraźnych (i różnorodnych) osobowości klonów. Nie jest to najgorsza rzecz, jaką można obejrzeć w ramach Gwiezdnych Wojen (kłaniają się Atak Klonów, Ostatni Jedi oraz Star Wars Holiday Special ;)), ale na pewno nie nastraja mnie ten film szczególnie optymistycznie, gdy myślę o serialu, który ma kontynuować tę opowieść. Ale – jak mnie kilkukrotnie zapewniano – czeka mnie miła niespodzianka. Cóż, zobaczymy.

0

0