Młody Sheldon (sezony 1-7)

Serial jest prequelem do „Teorii Wielkiego Podrywu” („The Big Bang Theory”), którą uwielbiam, więc przygody młodego Sheldona były dla mnie pozycją obowiązkową.

„Młody Sheldon” ma postać autobiografii pisanej przez starszego Sheldona (granego przez Jima Parsonsa), który pełni rolę narratora, dorzucając swoje komentarze lub oceniając pewne sytuacje z perspektywy czasu. Gościnnie pojawiają się również inni narratorzy, a kilku aktorów znanych z TBBT ma nawet swoje krótkie epizody.

Wszystkie najważniejsze postaci mieliśmy okazję poznać już wcześniej w „The Big Bang Theory”, istotne było więc ich dobre odzwierciedlenie w prequelu. Na szczęście jeśli chodzi o dobór aktorów nie mam się do czego przyczepić. Matka Sheldona, Mary, zafiksowana na punkcie Boga i swojego uzdolnionego syna, grana jest przez Zoe Perry – córkę aktorki, która wcielała się w tę postać w TBBT – wyszło świetnie. Jego ojciec George, trener licealnej drużyny futbolowej i wierny fan lokalnego browaru, grany jest przez tego samego aktora, którego widzieliśmy (bardzo przelotnie) w TBBT – w tej roli Lance Barber. Missy, siostra-bliźniaczka Sheldona, która może nie ma głowy do nauki, ale za to bryluje w społeczeństwie, oraz starszy brat Georgie, typowy nastolatek, ale ze smykałką do biznesu – oboje są świetni i wypadają w swoich rolach bardzo naturalnie. Jest jeszcze babcia Connie (Annie Potts), ważna postać w życiu młodego naukowca, która wprowadza sporo kolorytu.

Na koniec gwiazda sezonu, czyli sam Sheldon – tu pojawia się młodziutki Iain Armitage, na którego wątłych barkach spoczywa ciężar sportretowania młodszej odsłony bardzo kultowej postaci – i radzi sobie z tym rewelacyjnie. Z niewzruszoną miną i pewnością siebie prowadzi dysputy z naukowcami, zadaje pastorowi niewygodne pytania i wyprowadza swoich nauczycieli z błędu (oraz równowagi).

Przygodę z młodym Sheldonem zaczynamy, gdy ten, w wieku 9 lat, rozpoczyna naukę w liceum. Odnalezienie się w nowej sytuacji nie jest łatwe ani dla niego, ani dla reszty rodziny. Chłopak musi radzić sobie zarówno z problemami typowymi dla przeciętnego młodego Teksańczyka, jak i całym szeregiem innych, dotykających wyłącznie ludzi wybitnych. Poza tym zobaczymy perypetie całej rodziny, mierzącej się z szeregiem większych i mniejszych trudności dnia codziennego, od problemów wychowawczych i małżeńskich, przez wyboisty okres dorastania i kryzys wiary, aż po nawiedzające okolicę tornado.

Serial utrzymany jest w lekkim tonie (ważna informacja: nie ma podłożonego śmiechu publiczności), często  wywołując szczery uśmiech, ale nie stroni od poruszania cięższych tematów, zmuszając widza do refleksji. Znajdziemy tu też mnóstwo analogicznych sytuacji znanych z TBBT. Zobaczymy, skąd wzięła się u Sheldona kultowa niechęć do inżynierów oraz poznamy genezę słowa „Bazinga!”.

Cała historia zamyka się w 7 sezonach. Serie od pierwszej do czwartej to po prostu perypetie tej nieco zwariowanej rodziny. Jest bardzo dobrze, odcinki gładko wchodzą jeden za drugim. Niestety od sezonu 5 zaczynają się problemy. Iain grający Sheldona powoli traci swój dziecięcy urok, i od pewnego momentu większość scen gra z tym samym, irytującym grymasem na twarzy. Wątki poboczne zaczynają się mnożyć, spychając głównego bohatera na boczny tor (chociaż biorąc pod uwagę to, co napisałam chwilę wcześniej, nie wiem, czy to aby na pewno wada). Na szczęście ostatni sezon nieco prostuje sytuację, zmierzając do nieuchronnego końca. Można powiedzieć, że jest podobnie jak w TBBT – świetny początek, średni środek i mocna końcówka.

Serial jest przeznaczony głównie dla miłośników „The Big Bang Theory”, którzy chcą bliżej poznać kultową postać Sheldona Coopera. Z drugiej strony znajomy, który za TBBT nie przepada, prequel oglądał z przyjemnością, więc zamiłowanie do pierwowzoru nie jest warunkiem koniecznym. Ja miło spędziłam czas z rodziną Cooperów w niewielkim, teksańskim miasteczku lat ’90. Uważam serial za produkcję udaną, chociaż niepozbawioną wad. To świetne uzupełnienie i poniekąd domknięcie The Big Bang Theory.

2

0