Pomylone Analizy: Podsumowanie drugiego sezonu „Rodu Smoka” [SPOILERY]

Ostrzegamy, że poniżej znajdują się spoilery z serialu Ród Smoka (w tym wykraczające poza drugi sezon) oraz Ognia i krwi George’a R.R. Martina!

D: Drugi sezon Rodu Smoka za nami. Niektórzy nazwą go rozczarowaniem. Inni będą porównywać z ostatnimi odcinkami Gry o tron. Choć znajdzie się też wielu obrońców. Ja sam nie zaliczam się do najzagorzalszych krytyków, ale przyznam, że kilka razy zdarzyło mi się zazgrzytać zębami obserwując kierunek, który obrali scenarzyści. A jakie Ty masz zdanie o tym sezonie, jako całości?

BT: Powiem tak: po pierwszym sezonie patrzyłem na serial bardziej optymistycznie, nawet pomimo kilku bardzo dziwnych decyzji pod koniec (mam tu na myśli przede wszystkim poprowadzenie wątku Rhaenys). A teraz zastanawiam się, ile jeszcze w opowieści o Tańcu Smoków namieszają różne zmiany w stosunku do tego, jak to sobie wyobrażał George R.R. Martin. Myślę też, że w pierwszej połowie drugiego sezonu “zgrzytów” było mniej niż w późniejszej.

D: Mam wrażenie, że to mieszanie miało dwie formy. Były oczywiście próby modyfikowania Martinowskiej opowieści z przeróżnych powodów (najczęściej wygody scenarzystów), ale była też jedna zmiana dość fundamentalna, bo dotycząca motywu przewodniego. Scenarzyści trochę zafiksowali się na kwestii roli kobiet w tej opowieści, ich ograniczonych praw, sposobów, w jakie niektóre z nich musiały walczyć o swoją pozycję. I ten motyw u Martina jak najbardziej jest widoczny. Ale nie jest jedynym. Taniec Smoków to nie tylko historia praw, które dyskryminowały następczynię tronu, to również (dla przykładu) historia o ludzkiej ambicji, czasami osiągającej poziom chorobliwy i popychającej do wyjątkowo paskudnych czynów. Ród Smoka ten wątek pomija (może wyjąwszy osobę Daemona), serwując nam moralizatorską opowiastkę o skrzywdzonej dziedziczce. A zresztą nawet jej antagonistka nie jest przedstawiona jako postać negatywna, wszak ona też walczy o swoje miejsce w tym świecie. To nie jest dobra perspektywa do opowiedzenia tej historii.

BT: Dla mnie Taniec Smoków to również opowieść o zagrożeniu, jakie wiąże się z usprawiedliwianiem tego, co potępiamy u innych w imię „sprawy” i „konieczności”. Z zaślepieniem, o jakie łatwo w ferworze konfliktu.

D: Jak najbardziej. Niestety zafiksowanie się na tym jednym motywie, sprawiło, że dostaliśmy serial z bardzo wyraźną bohaterką, opowieść straciła wiele ze swych niuansów, a ostatecznie ta jedna decyzja pociągnęła za sobą ogrom fabularnych łamańców. I chyba nigdzie nie było to tak mocno widoczne jak w scenie, która moim zdaniem powinna tchnąć w serial pewną dynamikę, a która okazała się kompletnym niewypałem. W scenie morderstwa dokonanego przez Juchę i Twaroga. Nie dość, że serial poczynił pewne próby wybielenia autorów tego spisku, czyniąc zamordowanie Jaehaerysa praktycznie nieporozumieniem (wszak zamach miał być na Aemonda), to jeszcze od strony czystego warsztatu filmowego był wręcz wyrozumiały dla zamachowców. Dotarło to do mnie dopiero gdy obejrzałem ten fragment jeszcze raz i przeczytałem odpowiedni fragment w książce. Otóż w OiK to rzecz absolutnie szokująca, scena jak z horroru, tyle że umieszczona w kronice historycznej. Natomiast serial nie dość, że całą rzecz zapowiada, pokazując z detalami przygotowania, to jeszcze przyjmuje perspektywę Juchy i Twaroga. To z nimi przemierzamy korytarze Czerwonej Twierdzy, to ich losem się przejmujemy, i to im, jako widzowie, mamy (przynajmniej do pewnego momentu) kibicować. Naprawdę zaskakująca decyzja, a fakt, że Helaena nie stanęła przed dramatycznym dylematem – koniecznością dokonania wyboru, który z jej synów umrze (co poraniło jej psychikę tak mocno, że już nigdy nie doszła do siebie), to już tylko wisienka na torcie.

BT: Warto też może dodać, że w OiK świadkiem tego wszystkiego jest też Alicent. W serialu oczywiście nie może tak być, bo jak by potem pokazywać spotkania z Rhaenyrą w sepcie i na Smoczej Skale?

D: Otóż to. Serial celowo złagodził wymowę najstraszniejszej sceny, by podreptać sobie w miejscu i dać bohaterkom okazje na kolejne spotkania. To był dla mnie ogromny zawód. A czy dla ciebie jakaś scena była równie wielkim (albo i większym) rozczarowaniem?

BT: Największym zawodem był dla mnie brak pewnych istotnych wydarzeń – bitwy w Gardzieli, zajęcia Królewskiej Przystani, jakiejś dużej bitwy w Dorzeczu… ale to wszystko chyba zostało przeniesione do trzeciego sezonu. A jeśli chodzi o coś, czego pewnie w ogóle nie będzie, to wskazałbym na pewno na wycięcie wątku Nettles.

D: Tak, ja też byłem rozczarowany, chociaż – jak mówiłem Ci wcześniej – zacząłem mieć złe przeczucia znacznie wcześniej. Ogromna szkoda, bo wyjaśnienie tego kim była Nettles jest niesamowicie ważne dla naszego odbioru albo postaci Daemona (jeśli to jego córka) albo wszystkich tych legend o nadzwyczajności Valyrian (jeśli dziewczyna faktycznie była “nikim ważnym”).

BT: To skoro jesteśmy przy nowych smoczych jeźdźcach, zapytam, co sądzisz o rozbudowaniu roli Ulfa i Hugh przez pokazanie ich życia w Królewskiej Przystani.

D: Nie mam nic przeciwko, chociaż wziąwszy pod uwagę, jak za wieloma bohaterami serial musiał nadążać, to zastanawiam się, czy nie należało niektórych scen z Hugh skrócić. O, tu powinienem jeszcze zaznaczyć jedną rzecz – nie jestem jakoś wściekły na to, że Hugh okazał się zupełnie inną postacią niż w książkach. Już bardziej mnie razi fakt, że w ostatnim odcinku Ulf został zaprezentowany w sposób ocierający się o karykaturę, jak gdyby scenarzyści uważali, że (w związku z późniejszymi wydarzeniami), od razu muszą pokazać wszystkie jego wady, i to w sposób przejaskrawiony.

BT: Cóż, jeśli serial wprowadza dwie postaci, które w OiK są w gruncie rzeczy dość podobne (skoro są opisani tylko w bardzo ogólny sposób, a najważniejsze jest to, że każdy z nich oswoił smoka), to najprostszym sposobem, żeby ich trochę zróżnicować, jest pokazanie jednego w dobrym świetle, a drugiego wręcz na odwrót. I tak oto Hugh otrzymuje od scenarzystów wszystko co potrzebne, by widz z nim sympatyzował: stara się utrzymać rodzinę pomimo przeciwności związanych z blokadą, przeżywa rodzinną tragedię, zachowuje się po rycersku ratując kobietę przed Vermithorem, umie się zachować na dworze Rhaenyry. A Ulf tylko przechwala się przed kompanami swoim rzekomym targaryeńskim pochodzeniem, podlizuje się królowi w gospodzie, otrzymuje od losu szansę udowodnienia swoich twierdzeń, a smoczym jeźdźcem zostaje właściwie przez przypadek, nie robiąc nic bohaterskiego (w przeciwieństwie do Hugh, który staje naprzeciw Vermithora).

D: Może o tym, jakie wydarzenie może nieco zmienić Hugh, porozmawiamy następnym razem, spekulując o tym, gdzie zaprowadzi nas trzeci sezon (spoiler – do Tumbleton 😉 ). A kontynuując wątek naszych bohaterów – czy zwróciłeś uwagę, jak mocną korektę niektórych osobowości przeprowadził drugi sezon? Aemond z gościa, który zabił przez przypadek, stał się kreskówkowym złoczyńcą. Aegon został minimalnie uczłowieczony. Otto jest o wiele łagodniejszy. Larys nie jest już zboczkiem. A Laenor jest w końcu trupem, czym zresztą nikt się za bardzo nie przejął. Kurczę, jeśli serial będzie robił takie mocne korekty, to może jednak w trzecim sezonie doczekamy się Nettles. Natomiast jedna postać nie zmieniła się ani na jotę i dalej mnie irytuje w każdej scenie.

BT: Mysaria?

D: Otóż to. Nabieram przekonania, że można ją było uratować tylko nie dając jej ani jednej kwestii dialogowej. Jakby gdzieś chodziła w tle i szeptała Daemonowi czy Rhaenyrze coś do ucha, to serial by wiele zyskał.

BT: A zauważyłeś, że serialowa wersja, że Mysaria nie może mieć dzieci, zmienia wydźwięk sceny na Smoczej Skale w drugim odcinku pierwszego sezonu? Mam na myśli moment, gdy dowiaduje się ona, że Daemon rozpowiadał, że spodziewają się dziecka.

D: Tak. Nie daję głowy, czy czegoś nie pomyliłem, ale wydaje mi się, że jej oburzenie na te opowieści Daemona było pokazane już w pierwszym sezonie. Ale teraz ma to większy sens. To znaczy jej oburzenie, nie głupota Księcia Łotrzyka.

BT: Tu warto przypomnieć, że w Ogniu i krwi Daemon i Mysaria naprawdę mieli dziecko, ale Mysaria straciła je w czasie sztormu płynąc do Essos, gdzie kazał ją odesłać król Viserys. I tego Daemon nie mógł bratu wybaczyć.

D: Tak, ale jestem skłonny tę zmianę zrozumieć. Przeskoki czasowe w pierwszym sezonie sprawiły, że trochę trudniej uwierzyć w to, że Daemon tak wielką winę mógł przebaczyć. W ogóle sezon pierwszy pozmieniał trochę relacje Daemona i Viserysa. I w ogóle zmienił mocno charakter króla. Co akurat wyszło serialowi na dobre. Czasem inwencja scenarzystów przynosi skutki pozytywne.

BT: Jednak znacznie częściej jest inaczej.

D: Zastanawiam się, czy w tym sezonie jest coś, co serial zmienił w stosunku do książek, a co przypadło mi do gustu. Myślę sobie, że może pesymistyczne nastawienie do życia Cristona Cole’a (choć romans z Alicent akurat był niepotrzebny, zwłaszcza że od śmierci Viserysa naprawdę minęło raptem kilka tygodni). Były też pewne pojedyncze zmiany, w rodzaju historii Alyna i Addama. Ale tutaj nie byłbym w ocenie tak jednoznaczny, bo nudziłem się oglądając braci jak mops, dopiero w ostatnich odcinkach pokazali swoje ciekawe strony.

BT: W ogóle serialowa wersja tego wątku sprawia, że lord Corlys wychodzi na człowieka, który nie pomagał swoim nieślubnym synom żyjącym w ubóstwie, chociaż nawet Rhaenys o wszystkim wiedziała i to akceptowała. W OiK jednak Corlys po prostu nie chciał rozgniewać żony, a Addam i Alyn mieli całkiem dostatnie życie, bo ich matka, Marilda, była córką właściciela stoczni, a potem kupiła kilka statków handlowych. (W OiK jest też znacznie mniej prawdopodobna wersja, że bracia byli synami ser Laenora, ale serial w ogóle do tego nie nawiązuje).

D: Zachowanie Rhaenys wypadło w tym wątku najsłabiej. Bo ja kupuję Corlysa, który nie chce wkurzać żonki. Ba, nawet uważam, że ta zmiana dodaje Alynowi i Addamowi głębi, pokazuje ciekawy rys obu postaci (ambicję Addama, pretensje Alyna) i w końcu prezentuje nam w serialu bękarty, które rzeczywiście wiodą żywot większości bękartów z PLiO (pamiętajmy, że Jon, Ramsay czy Sandówny to były odstępstwa od normy). Ale ta Rhaenys, której bękarty nie przeszkadzają po prostu była niewiarygodna w świetle Martinowskich realiów.

BT: Wątek samej Niedoszłej Królowej dobiegł końca w tym sezonie. I muszę powiedzieć, że czytając OiK inaczej sobie wyobrażałem Rhaenys. Nie mam tu na myśli koloru włosów (u Martina czarnego, po jej matce, Jocelyn Baratheon), ale jej charakter. 

D: Ja chyba nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałem. Co masz konkretnie na myśli?

BT: Mam wrażenie, że historia serialowej Rhaenys była poprowadzona dość niespójnie. Ogólnie chodziło o to, żeby od Rhaenys przekonanej, że Westeros nigdy nie zaakceptuje królowej, przejść do Rhaenys walczącej za Rhaenyrę. Ale po drodze mieliśmy dodane zakłócenie przez Rhaenys koronacji Aegona, zabicie wielu mieszkańców stolicy, a potem – jak gdyby to nie miało miejsca – mówienie o pokoju. W dodatku wprowadzono też całą sprawę z synami Corlysa, o których Rhaenys wie.

D: Pełna zgoda. Dodajmy jeszcze do tego, że ani Rhaenys, ani Corlys nie mają cienia wątpliwości związanych z ich poparciem dla Rhaenyry po tajemniczej śmierci Laenora. No, ale to już wiemy z poprzedniego sezonu. Dla mnie Rhaenys to postać po prostu źle poprowadzona, a jej historia jest pełna jakichś dziwnych wolt i dziur fabularnych. Słuchaj, skoro wpadliśmy w ciąg wyliczania tego, co się nam nie podoba, to dorzucam jeszcze kilka punktów. Na początek – spotkania Alicent i Rhaenyry. Ja już wszystko, co miałem do powiedzenia na ten temat z siebie wyrzuciłem. Oddaję Ci mikrofon.

BT: Co tu dużo mówić – pomysł, że Rhaenyra w czasie wojny uda się z jednym rycerzem do stolicy kontrolowanej przez drugą stronę wkrótce po tym, jak ludzie od Daemona zamordowali Jaehaerysa, jest absurdalny. Pomysł, że Alicent zrobi potem coś podobnego, jest tylko o tyle mniej absurdalny, że Alicent nie jest przynajmniej osobą, która stoi na czele Zielonych.

D: To było tak głupie, że doprawdy ciężko mi zrozumieć motywację autorów scenariusza. Może myśleli, że ludziom podobają się interakcje Alicent i Rhaenyry, więc po prostu muszą je wpleść w fabułę. Cóż, jedna sposobność by się pojawiła, gdyby pchnęli wątek do przodu. Ale to w ogóle osobny temat. Ponoć brakło budżetu na 10 odcinków, z Gardzielą i zdobyciem Królewskiej Przystani. Więc sezon zakończył się odcinkiem, który tak na dobrą sprawę zdaje egzamin tylko jako przygotowanie wielkiego finału.

BT: Ewentualnie mógłby to być taki „odcinek 10”, rozstawiający na nowo figury po kluczowych wydarzeniach w „odcinku 9” (gdyby iść za przykładem niektórych sezonów Gry o tron). Ale, parafrazując Daemona, jako narzędzie zakończenia sezonu, ten finał pozostawia wiele do życzenia.

D: Słyszałem też hipotezę, że na kształcie tego sezonu swoje piętno odcisnął też strajk scenarzystów. Brakło czasu na przeróbki scenariusza i zaczęto zdjęcia w zasadzie na podstawie pierwszych jego szkiców. Biorąc pod uwagę, jak wiele konwersacji w tym sezonie się po prostu powtarza, jestem skłonny w to uwierzyć. Miałem wrażenie, że przez 2-3 odcinki dreptaliśmy w miejscu.

BT: Pełna zgoda. Całą drugą połowę sezonu spokojnie można by zmieścić w dwóch odcinkach, gdyby wyciąć wszystkie dłużyzny i mało wnoszące sceny. Ale jeśli w finale poświęca się miejsce zapasom w błocie jako warunkowi, by flota Triarchii wypłynęła przeciwko Velaryonom, to potem nie ma się co dziwić, że na nic nie starcza czasu.

D: Hej, ja będę bronić zapasów w błocie. Moim zdaniem sezon by wiele zyskał, gdyby poświęcić kilka odcinków różnym niemal mitologicznym próbom, jakim Triarchia poddaje Tylanda. Oczywiście pod warunkiem, że okazałoby się, iż robią sobie z niego jaja, bo interesują ich tylko Stopnie.

BT: Casterly Rock może i jest inspirowana jednym z Filarów Heraklesa, ale to jeszcze nie powód, żeby ser Tyland Lannister musiał wykonywać dwanaście prac.

D: Albo to, albo 12 konwersacji Rhaenyry z Mysarią. Tertium non datur. 🙂

BT: To może przejdźmy teraz do tego, jak serial przedstawia relacje pomiędzy Aegonem i Aemondem, bo tu także mamy ważną zmianę. Aemond staje się jeszcze bardziej negatywną personą, bo w serialu jest oczywiste, że próbował zabić brata. W OiK przebieg zdarzeń jest inny: Aegon na grzbiecie Sunfyre’a walczy z Rhaenys na Meleys i w momencie gdy Meleys chwyta szyję Sunfyre’a, w smoki uderza Vhagar Aemonda. Skutek jest taki, że wszystkie trzy smoki spadają na ziemię. Nie pojawia się sugestia, że Aemond specjalnie chciał zabić Aegona. Co prawda później Aemond wspomina, że korona pasuje mu bardziej niż Aegonowi, ale to oczywiście nie musi oznaczać, że celowo do niej dążył.

D: Tak, jeśli chodzi o same relacje pomiędzy braćmi, to serial prezentuje w sposób bardzo ostry i wyraźny rzeczy, które książka tylko delikatnie sugerowała. Poza tym, jak słusznie zauważyłeś, serial robił czarne charaktery z Aemonda i Daemona. Nie bez powodu, to skomplikowane postaci, niewątpliwie ludzie bezwzględni i ambitni, więc się do tego nadają. 

BT: Wydaje mi się, że Aemond i Daemon zostali przedstawieni w ten sposób, bo serial próbował jakoś utrzymać sympatię widzów i po stronie Alicent, Aegona i Helaeny, i po stronie Rhaenyry. Jest to oczywiście bardzo trudne zadanie. I chyba sposobem na jego rozwiązanie miało być dodanie dla każdej strony osobnego „antagonisty”. W ten sposób w drugim sezonie to Aemond jest dla Zielonych co najmniej takim samym zagrożeniem jak Rhaenyra. Z kolei antagonistą dla Rhaenyry staje się w pewnym sensie Daemon, który zbiera armię być może de facto przeciwko niej.

 D: Szkoda tylko, że wątek Daemona został zmarnowany. Po świetnym początku w Harrenhal serial również w tej kwestii zaczął dreptać w miejscu.

BT: A w dodatku dylemat Daemona rozwiązano w najprostszy możliwy sposób – odwołując się do wizji, dzięki której książę poznał zagrożenie zza Muru. 

D: Tak, przy czym sama wizja to akurat rzecz, która mi się podobała. Może łatwo mnie zadowolić – pokaż mi kometę, Bloodravena, dorzuć jakiegoś zielonego człowieka z rogami w tle, i jestem ukontentowany. No, tak gwoli ścisłości, to same odwołania do Gry o tron potrafią mnie zirytować, ale tzw. normiki (czyli widzowie, którzy poprzedni serial oglądali, ale niekoniecznie przeżywają treść książek Martina jak my) były w euforii widząc Dany ze smokami. Natomiast ta wymowa wątku Harrenhal, to już rzecz mniej oczywista, bo chyba Daemon jednak coś stracił, stając się po prostu więźniem przepowiedni. A bonusowo cała scena z ostatniego epizodu, w której przyrzeka wierność Rhaenyrze jest bez sensu. Ta scena miała być pełna napięcia i niepewności, ale przecież my od ostatniego odcinka wiedzieliśmy, że lordowie Dorzecza popierają królową, nie jej małżonka. Więc niby co innego miał Daemon zrobić?

BT: Zastanawiam się też co to oznacza dla Aemonda, który wkrótce ma się pojawić w Harrenhal. Czy też zobaczy „Pieśń Lodu i Ognia”? Obawiam się, żeby z tej przepowiedni nie zrobił się wytrych fabularny, którym będą przykrywane wszystkie problemy. 

D: Na pewno jest takie ryzyko. Ale jakoś mniej lub bardziej sprawnie przeszliśmy do omawiania rzeczy, które w tym sezonie (moim zdaniem) wyszły nie najgorzej. O kilku już wcześniej wspomniałem, lecz trzeba też podkreślić coś, o czym nie mówiliśmy, a co jest chyba oczywiste. Ród Smoka wygląda znakomicie. Nie chodzi tylko o sam budżet, ale też pomysł na realizację poszczególnych scen. Próbę okiełznania Vermithora oglądało się z zapartym tchem…

BT: Wizualnie była świetna, choć gdy się zastanowić nad sensem posyłania tam wszystkich potencjalnych jeźdźców jednocześnie pojawiają się problemy. Ze szczególnie dobrze zrealizowanych scen wspomniałbym jeszcze pojedynek braci Cargyllów. Myślę, że warto też docenić wygląd Harrenhal i Smoczej Skały, a także plenery, zwłaszcza w Dorzeczu. 

D: Tak, o Harrenhal też chciałem wspomnieć. To miejsce jest równie cudowne, co niepokojące. Gdyby nie fakt, że – jak to mawiają Anglosasi – “it outstayed its welcome”, to sekwencje w Harrenhal uznałbym za najlepszą część tego sezonu. 

BT: A skoro mowa o zamczysku króla Harrena, to przypomniało mi się co uważam za być może najbardziej sensowną  ze zmian w stosunku OiK: przedstawienie ser Simona Stronga jako wrogiego wobec lorda Larysa i gotowego opowiedzieć się za Rhaenyrą. W ten sposób Daemon miał przy sobie przewodnika po zawiłym świecie rodów Dorzecza i ich waśni.  A to, że ser Simon podejrzewa, że Larys odpowiada za śmierć lorda Lyonela i ser Harwina jest w pełni uzasadnione.

D: Zgadzam się. Idąc dalej, ale trzymając się jeszcze tej strony wizualnej – GRRM może sobie marudzić, że smok na herbie Targaryenów powinien mieć dwie łapy zamiast czterech, i to oczywiście prawda. Tak samo jak to, że serial nie użył książkowych herbów Aegona i Rhaenyry. Ale pod bardzo wieloma względami Ród Smoka poczynił ogromny postęp w stosunku do Gry o tron. Wreszcie ci wszyscy zbrojni i rycerze przestali być jakimiś anonimowymi żołdakami ubranymi w szarobure łachmany. Zobaczyliśmy chorągwie, herby, piękne zbroje i często jaskrawe kolory, będące esencją średniowiecznych bitew. Wiem, że to drobiazg, ale po prostu mi się to spodobało.

BT: Pełna zgoda. 

D: Z pozytywnych zmian przychodzi mi też do głowy coś, co może wzbudzić kontrowersje. Fajnie, że Helaena ma smocze sny. Owszem, książki nic o tym nie mówiły, ale to jest chyba talent u Targaryenów częstszy, niż nam się wydaje i na pewno pasujący do tej równie zagadkowej co tragicznej postaci.

BT: Te smocze sny to akurat coś mieszczącego się moim zdaniem w ramach marginesu, który pozostawia bardzo ogólny opis Tańca Smoków w OiK. Twórcy serialu mają naprawdę bardzo szerokie puste przestrzenie do zapełnienia w tym, co GRRM przedstawił w formie zarysu. I pewnie byłoby lepiej, gdyby serial skupił się na takich zmianach (o ile tego typu rozwinięcia można tak nazwać), zamiast zmieniać to, co akurat autor opisał dokładnie.

D: Jasne. Choć tak jak pisałem kilka razy wcześniej – scenarzyści tak świetnie (znacznie lepiej niż GRRM) poradzili sobie z Viserysem, że chyba nabrali przekonania, iż mogą do materiału źródłowego podchodzić z pewną dezynwolturą. I parę razy się na tym w sezonie drugim przejechali. Przychodzi Ci jeszcze do głowy jakaś zmiana in plus? 

BT: Już kiedyś wspominałem, że serialowa wersja Stróżów Smoków jako pewnego rodzaju valyriańskiego zakonu jest ciekawym pomysłem. W OiK to raczej po prostu strażnicy w nawiązujących zdobieniami do smoków zbrojach. 

D: Dodajmy, że to zmiana spójna z kreacją świata przedstawionego. Wiadomo, że jak Targaryenowie zwiewali z Valyrii, to nie zapakowali po prostu tobołków na Baleriona i nie pofrunęli sobie ot tak. Mieli swoich ludzi, służbę, wasali, pewnie też jakąś sporawą biblioteczkę. Serial bardzo mocno zakorzenia ich w tej valyriańskiej tradycji.

BT: A być może zabrali też więcej mieczy z valyriańskiej stali, które potem trafiły do westeroskich rodów. Co ciekawe, Lód rodu Starków powstał około czterystu lat przed czasami Neda, czyli akurat w okresie przybycia Targaryenów na Smoczą Skałę. 

D: Jasny Ryk również mógł mieć podobną historię. Zresztą kiedyś zrobiłem o tym Szaloną Teorię.

BT: A skoro o valyriańskich ostrzach mowa – serial wprowadził trzeci miecz z valyriańskiej stali należący do Targaryenów oprócz Blackfyre’a (którego ma Aegon) i Mrocznej Siostry (którą włada Daemon).

D: Trzeci miecz? Masz na myśli sztylet?

BT: Chodzi mi o ten miecz, którym włada w pewnym momencie Rhaenyra.

D: O kurczę… Jak ja to przegapiłem? Właśnie oglądam foteczkę z Rhaenyrą, która trzyma miecz w wyciągniętej dłoni i to faktycznie może być valyriańska stal. Wygląda anachronicznie przez brak prawdziwego jelca, ma dość ciemny kolor… Możliwe, że masz rację.

BT: W którymś z materiałów o powstawaniu serialu jest mowa, że to ma być bardzo wczesny valyriański miecz. 

D: Mam nauczkę, żeby nie przysypiać podczas scen, w których pojawia się Mysaria. Cóż, tą sensacyjną informacją chyba zakończymy naszą dzisiejszą dyskusję. Choć nie zakończymy samego omawiania Rodu Smoka, bo trzeba jeszcze pospekulować o tym, w jakim kierunku pójdą teraz scenarzyści. 

BT: A mnie pozostały jeszcze do dopisania uwagi do wielu odcinków, w których omawianiu nie brałem udziału. 

D: Ale zanim się pożegnamy, mam ostatnie pytanie. Podobał Ci się ten sezon?

BT: To trudne pytanie. Było wiele rzeczy, które mi się nie podobały. Finał rozczarował, druga połowa sezonu wydawała się rozwlekła. Były też rzeczy, które mi się podobały. Ale jeśli pytasz o ogólne odczucia, to powiem, że mimo wszystko czułem wciąż ten nastrój Westeros i cieszę się, że opowieść o Tańcu Smoków jest przenoszona na ekran, choć oczywiście mogłoby być znacznie lepiej gdyby nie pewne zmiany. Nie przepadam jakoś szczególnie za ocenianiem utworów w skali 1-10, ale skoro przyjęliśmy taką formułę, to biorąc to wszystko o czym rozmawialiśmy pod uwagę, wskażę na razie 6/10.

D: A mnie pozostaje tylko skonkludować, że drugi sezon był jak Daemon Targaryen. “Stworzony w równych częściach ze światła i ciemności. Dla jednych bohater, dla innych najczarniejszy z łotrów”. Nie było w tym sezonie ani jednego odcinka, co do którego nie miałbym zastrzeżeń. Ale chyba w każdym epizodzie znalazłem coś, co mnie na dłuższą lub krótszą chwilę przykuło do ekranu. I wbrew wielu krytykom, nie sądzę, aby Ród Smoka nie mógł jeszcze powrócić na wyżyny, które pokazał nam sezon pierwszy, czy też początek Gry o tron. Oby tylko scenarzyści znów nie zastrajkowali, a pan Zaslav nie okazał się nazbyt skąpy.

1

0