Adrenalina (2006)

Podobno „Kler” budzi w naszym kraju niemałe emocje. Wszyscy na około są obrażeni. Jedni treścią filmu, inni decyzjami, by w niektórych kinach go nie puszczać. Redakcja FSGK wysłała wprawdzie na film SithFroga i Pquelima, ale jeden został porwany przez tłum widzów, którzy tuż po seansie postanowili zburzyć klasztor na Jasnej Górze, a drugiego tuż przed wejściem do kina aresztowało lokalne kółko różańcowe. Więc niestety na recenzję „Kleru” będziecie musieli poczekać do przyszłego tygodnia.

Ale w międzyczasie pozwólcie, że przedstawię Wam inne dzieło. Chyba nawet bardziej obraźliwe. Adrenalina (w oryginale – „Crank”) obraża nie tylko uczucia religijne, ale również naszą inteligencję, zmysły, poczucie godności. Obraża kobiety i mężczyzn, mniejszości etniczne, krytyków… no po prostu każdego. A może raczej powinienem napisać: obrażałby, gdyby choć przez chwilę istniało podejrzenie, że Adrenalina jest nakręcona na serio.

Podobno dobry pomysł na film można zawrzeć w jednym zdaniu. W przypadku „Adrenaliny” w jednym zdaniu można zawrzeć szczegółowy opis fabuły. Chev Chelios, morderca na zlecenie, zostaje otruty „chińskim gównem”, ale jeśli uda mu się utrzymać w organizmie wysoki poziom adrenaliny, to zostanie mu jeszcze godzina życia, w trakcie której spróbuje się zemścić. Tadam! Nazwanie fabuły pretekstową byłoby zbytnią grzecznością.

Jak najlepiej opisać Adrenalinę? Wyobraźcie sobie, że zebraliście w jednym pomieszczeniu grupę 14-letnich chłopców, dali im skrzynkę piwa i kazali w ciągu kilku godzin napisać scenariusz. Ale już przeniesienie tego scenariusza na ekran, poświęciliście solidnym hollywoodzkim rzemieślnikom z dużym doświadczeniem i przynajmniej średniej wielkości budżetem. Tak bym to opisał, tylko choroba jasna, to się ma nijak do faktów. Za scenariusz i reżyserię odpowiada ten sam duet kompletnych nowicjuszy w branży – Mark Neveldine i Brian Taylor. A na film wydano 12 milionów dolarów. Sam nie bardzo rozumiem jak to jest możliwe.

Tym bardziej, że Adrenalina ma całkiem niezłą obsadę. Jason Statham gra w filmie Jasona Stathama na amfetaminie. Partneruje mu znana z wielu komedii romantycznych Amy Smart, której rola w filmie ogranicza się – podobnie jak wszystkie pozostałe role kobiece – do pary cycków. Role męskie to tylko mordy do obijania, więc przynajmniej nie możemy powiedzieć, aby twórcy byli jakoś szczególnie seksistowscy. W tym filmie nie ma inteligentnych postaci, zwrotów akcji, błyskotliwych dialogów. Chev Chelios pędzi po prostu z jednego miejsca na drugie, po drodze szuka rozróby lub samemu się okalecza, żeby podnieść poziom adrenaliny. Zupełnie jakby z filmu wycięto wszystko, co nie jest rozkwaszaniem japy albo żartem. Zresztą z tymi żartami to też bym nie przesadzał, bo nie wiem na ile były intencjonalne.

Aby to zobrazować proponuję Wam eksperyment. Włączcie dowolny fragment filmu. Jeśli minie 120 sekund, i na ekranie nie będzie bijatyki, morderstwa, gonitwy, tudzież kręcącego się w kadrze gołego tyłka, to znaczy, że nacisnęliście przypadkiem pauzę.

Ten film jest niewiarygodnie głupi. Ale ani przez moment nie próbuje udawać, że jest czymś więcej niż serią dobrze nakręconych scen akcji, przerywanych od czasu do czasu żartami. Adrenalina jest zupełnie obdarta z ambicji bycia czymś więcej niż odmóżdżającą rozrywką. Ale jest przez to bardzo szczera i niepretensjonalna. No i… naprawdę fajnie się tą całą rozpierduchę ogląda. Dlatego mogę film szczerze polecić.

https://www.youtube.com/watch?v=E_c_t0vys3A