Szalone Teorie: Klątwa Harrenhal

Harrenhal. Największy zamek Siedmiu Królestw. Potężna i mroczna twierdza górująca nad Okiem Boga. Jej mury nie miały sobie równych w całym Westeros, swym ogromem przywodziły na myśl nie fortyfikacje, a górskie urwiska. Brama Harrenhal miała rozmiary porównywalne z donżonem Winterfell, a wjeżdżający przez nią do zamku mijał aż dwanaście mordowni – pomieszczeń-pułapek, w których łucznicy i kusznicy mogli bezkarnie razić napastników. Harrenhal mieściło zbrojownię z potężną kuźnią i liczne dziedzińce, w tym jeden tak wielki, iż ćwiczyć na nim mogły jednocześnie całe chorągwie rycerstwa. Mało który zamek w Westeros miał wieżę, która mogłaby dorównać wysokością najniższej spośród pięciu wież Harrenhal. A najwyższa wieża sięgała niemal nieba. Były na zamku koszary, kuchnie, łaźnie urządzone na wzór tych z wolnych miast i niedźwiedzia jama. W wielkiej sali Harrenhal znajdowało się aż sto kominków, a zmieścić się miała tam nie jedna rycerska chorągiew, ale cała armia. Zamek Harrena Czarnego był trzy razy większy od potężnego Winterfell.

Mury Harrenhal były tak grube, że brama przypominała kamienny tunel.
—Nawałnica mieczy—

I tak jak w Winterfell, był też w Harrenhal boży gaj. Ogromny, bo liczący aż dwadzieścia akrów. W jego centrum do dziś rośnie samotne czardrzewo. Ale jego twarz jest wyjątkowa. Wykrzywiona w grymasie bólu i nienawiści.

Być może jest ku temu powód. Ludzie mówili, że zamek przeklął jego budowniczy, Harren Hoare, zwany Harrenem Czarnym. Król Wysp i Rzek poświęcił na budowę twierdzy niemal całe swoje czterdziestoletnie panowanie. Zamek miał być niezwyciężony, zdolny przetrzymać wieloletnie oblężenia. Miał nieść śmierć każdemu, kto podniósłby na Harrena i ród Hoarów rękę. Ale gdy pod jego murami pojawił się Aegon Zdobywca, zamek okazał się złudną obroną przed ogniem Baleriona. Harren nie ugiął kolana przed Aegonem, a Valyrianin spełnił swą obietnicę. Tego dnia linia Harrena Czarnego wygasła.

Kamień nie płonie, zgodnie z przechwałką Harrena, ale jego zamku nie wzniesiono wyłącznie z tego surowca. Drewno i wełna, konopie i słoma, chleb, solona wołowina i zboże – wszystko to stanęło w płomieniach. Żelaźni ludzie starego króla również nie byli z kamienia. Dymiący, krzyczący, lizani językami ognia biegali po dziedzińcach i spadali z murów, by rozbić się o ziemię. Zresztą i kamień popęka i stopi się, jeśli płomień jest wystarczająco gorący.
—Świat Lodu i Ognia—

Kolejni lordowie Harrenhal

Niewiele lepszy los czekał kolejnych właścicieli Harrenhal.

Harrenhal prędzej czy później niszczy wszystkich.
—Starcie królów—

Aegon powierzył Dorzecze Tullym, ale Harrenhal trafiło w ręce Qoherysów. Sami Qoherysowie stanowią ciekawą zagadkę. Brak o nich wzmianki w czasach poprzedzających Podbój, do tego nazwisko ma essoskie brzmienie. Niewykluczone, że Qoherysowie byli jednym z klienckich rodów Targaryenów (jak Velaryonowie i Celtigarowie). Niestety nigdy nie zdołaliśmy poznać całej ich historii. W trakcie panowania Aenysa I, drugi lord Harrenhal z rodu Qoherysów – Gorgon – został pojmany, wykastrowany, a następnie zabity przez banitów pod przewodnictwem Harrena Czerwonego, rzekomego wnuka Harrena Hoare’a. Ród Qoherysów wygasł.

Ale i Harren Czerwony długo zamkiem się nie nacieszył. Musiał schronić się w lesie przed armią Tullych i króla Aenysa, a w końcu zginął z ręki giermka lorda Stokewortha. Bezpotomnie.

Odzyskane Harrenhal objął jeszcze za panowania Aenysa I lord Lucas Harroway. Lord Lucas miał jednak nieszczęście wydać swą córkę za króla Maegora. Kiedy Alys Harroway urodziła Maegorowi martwe, zdeformowane dziecko, król powziął przypuszczenie, że został zdradzony. A za tym przypuszczeniem poszła – oczywista dla niego – konkluzja: należało zamordować żonę i całą jej rodzinę. Jak pomyślał, tak uczynił. Ród Harrowayów wygasł.

Król Maegor postanowił nie bawić się w politykę i oddać Harrenhal najsilniejszemu ze swych wiernych mieczy. Zorganizował więc naprędce bohurt w którym wzięli udział jego rycerze domowi. Zwyciężył ser Walton Towers, który tytułem lorda Harrenhal nie cieszył się zbyt długo, albowiem wkrótce zmarł w wyniku ran odniesionych podczas rzeczonego bohurtu. Zamek pozostał w jego rodzinie przez dwa kolejne pokolenia, kiedy to wraz z bezpotomną śmiercią ostatniego lorda Towersa, wygasł.

Za panowania króla Jaehaerysa I na znaczeniu zyskał wywodzący się z Dorzecza ród Strongów. W uznaniu zasług i talentów Lyonela Stronga, król właśnie jemu nadał zamek. Lord Lyonel służył staremu królowi, a potem również Viserysowi I, ale ostatecznie, wraz ze swym najstarszym synem zginął w pożarze. Harrenhal przypadło młodszemu synowi lorda Lyonela, który wszakże nie przeżył Tańca Smoków.

Po Strongach Harrenhal objęli we władanie Lothstonowie. To wyniesiona do najwyższych zaszczytów rodzina wywodząca się z drobnego rycerstwa. Ser Lucas Lothston był dowódcą straży w Czerwonej Twierdzy. Rycerz posłużył królowi Aegonowi III do zatuszowania skandalu, jakim był romans księcia Aegona (późniejszego Aegona IV Niegodnego) z Faleną Stokeworth. Ser Lucas otrzymał więc tytuł lorda Harrenhal i lady Stokeworth za żonę. Było to w zasadzie tylko odroczenie kolejnego skandalu, bo 27 lat później Aegon IV powierzył lordowi Lothstonowi tytuł Namiestnika i uwiódł jego córkę. Ale to nie z tego powodu Lothstonowie nie cieszyli się dobrą reputacją. W kolejnych latach mieli kilkukrotnie dokonywać zmian stron i zdradzać ludzi, którym poprzysięgli wierność. Tak było chociażby z Daemonem Blackfyrem, którego lord Manfred Lothston zdradził na polu bitwy. O lady Danelle Lothston mawiano, że kąpie się we krwi, je ludzkie mięso i para się czarną magią. Lady miała ściągnąć na swój ród zagładę. Okoliczności wygaśnięcia Lothstonów nie są do końca znane. Wiadomo tylko tyle, że ród miał wyginąć w niewyjaśnionych okolicznościach za panowania Maekara I, który nie był entuzjastą magii, za to miał bardzo pragmatyczny stosunek zabijania ludzi, którzy mogli zagrozić Siedmiu Królestwom.

Król Maekar powierzył Harrenhal pozostającym na służbie u Lothstonów Whentom. Ród ten sprawował nad Harrenhal pieczę wyjątkowo długo, bo ponad sześćdziesiąt lat. W roku 298, kiedy król Joffrey pozbawił Whentów zamku, żyły już tylko dwie żeńskie przedstawicielki tego rodu. Linia męska wygasła, a małżeństwa matrilinearne nie wchodzą w grę, możemy więc uznać, iż również nazwisko Whentów wkrótce odnaleźć będzie można tylko w kronikach prowadzonych przez maesterów.

Harrenhal zostało więc odebrane Whentom wspierającym swych seniorów – Tullych. Otrzymał je za to Janos Slynt. Nie nacieszył się jednak tytułem orda zbyt długo. Pozbawiony zaszczytu przez pełniącego obowiązki Namiestnika Tyriona Lannistera, został zesłany na Mur, gdzie po drobnej sprzeczce zabił go jakiś bękart.

Nad zamkiem przez krótki czas panował Tywin Lannister, który po niespełna roku został zamordowany przez własnego syna co – jak twierdzą niektórzy – rozpoczęło proces upadku jego rodu.

Amory Lorch, który sprawował przez krótki czas komendę nad pozostawionym w Harrenhal garnizonem, został pokonany i zjedzony przez niedźwiedzia.

Vargo Hoat, przywódca Dzielnych Kompanionów, otrzymał tytuł lorda Harrenhal z zupełnie innej strony. Został w ten sposób kupiony przez Roose’a Boltona. Ale nie cieszył się twierdzą zbyt długo. Wskutek gorączki Kozioł zaczął tracić zmysły. Schwytany przez Gregora Clegane został pokrojony na kawałki i zjedzony przez pozostałych jeńców Góry.

Odebrane Slyntowi Harrenhal król Joffrey oddał Petyrowi Baelishowi, w uznaniu dla roli, jaką Paluszek odegrał w zawarciu sojuszu z Tyrellami. Co ciekawe, od momentu otrzymania tytułu Littlefinger ani razu nie odwiedził zamku, nie poczynił też żadnych decyzji z nim związanych.

Prawdziwe źródło klątwy

Czy w obliczu tych faktów można wątpić w klątwę Harrenhal? Cóż, wątpić można, tym bardziej, że istnieje cały szereg czynników, które w sposób obiektywny pogarszają sytuację rodów władających czarną twierdzą. Harrenhal jest ogromne i wymaga wielkich nakładów finansowych. Jest zamkiem narażonym na ataki, a stopione fortyfikacje nie mają takiego potencjału obronnego jak przed Podbojem.

— Cóż to za wspaniałe zamczysko… ogromne komnaty i sypiące się w gruzy wieże, duchy i przeciągi… piekielnie kosztowne do ogrzania i niemożliwe do obsadzenia… jest też drobna kwestia klątwy.
—Uczta dla wron—

Nie ulega też wątpliwości, że wejście w posiadanie Harrenhal musi w ogromny sposób rozbudzać ambicje wyniesionego do zaszczytu rodu. Wszystkie te czynniki same w sobie mogą być niebezpieczne, gdy zamek we władanie obejmuje niewielka, świeżo wyniesiona do zaszczytu rodzina.

To powiedziawszy trzeba też przyznać, że ilość zbiegów okoliczności związanych z Harrenhal jest zaskakująco wysoka. I to właśnie zbiegi okoliczności powinny naprowadzić nas na prawdziwe źródło klątwy Harrenhal. Klątwa Harrena Czarnego nie jest tak naprawdę klątwą wypowiedzianą przez dawnego Króla Rzek i Wysp. To klątwa, której Harren Czarny był pierwszą ofiarą.

Aby zrozumieć ten fakt, wystarczy rozważyć jeden, kosmicznie wprost niewiarygodny zbieg okoliczności. Harren Czarny zakończył budowę swego zamku dokładnie w tym samym dniu, w którym Aegon Zwycięzca wylądował na brzegu Westeros. A rozpoczęty tego dnia podbój doprowadził do zagłady całego rodu Hoare’ów.

A gdy Harrenhal wreszcie ukończono, tego samego dnia, gdy zamieszkał w nim król Harren, w Królewskiej Przystani wylądował Aegon Zdobywca.
—Starcie królów—

Ale jeśli i Harren był ofiarą wcześniejszej klątwy, to kto ją rzucił? Moim zdaniem odpowiedzią są wydarzenia związane z budową zamku.

Harrenhal wznoszono przez blisko czterdzieści lat. A jako że żelaźni ludzie nie mieli własnej siły roboczej, używali do tego niewolników. Mówiono potem, że w kamieniołomach ginęło ich tak wielu, iż każdy kamień, który trafiał na budowę, spływał krwią.

W swej dumie Harren zapragnął mieć największy zamek i najwyższe wieże w całym Westeros. Budowa gmachu, który wznosił się na brzegu jeziora niczym olbrzymi cień, trwała czterdzieści lat. Cały ten czas armie Harrena nękały sąsiadów, łupiąc kamień, drewno, złoto i robotników. Tysiące jeńców postradały życie w kamieniołomach, gdzie musieli ciągnąć sanie, albo przy budowie pięciu kolosalnych wież. Zimą ludzie zamarzali, a latem dręczył ich upał.
—Starcie królów—

Czy krew na kamieniach i krew jako zaprawa to tylko metafora? Jeśli nie, to musiała kapać na wyjątkowo podatny grunt. W miejscu, gdzie powstało Harrenhal, wokół Oka Boga, rósł największy boży gaj w Westeros. Rósł. Bo Harren postanowił go wykorzystać.

Czar-drzewa, które rosły trzy tysiące lat, ścięto na belki i krokwie.
—Starcie królów—

Czy możemy zatem nie wierzyć w klątwę, jeśli Harren ściągnął na siebie gniew Starych Bogów? Czy poddamy w wątpliwość jej siłę wiedząc, że Harren sam wykorzystując niewolników, dostarczył krew dla dopełnienia rytuału? I czy nadal dziwić nas będzie to, jak wykrzywiona i zła jest twarz jedynego czardrzewa pozostałego wewnątrz Harrenhal?

Więcej Szalonych Teorii znajdziecie TUTAJ.

0

0