Fallout (sezon 1) – okiem Crowleya

Wczoraj mieliście okazję przeczytać recenzję kuby pierwszego sezonu Fallouta, a dziś obiecany pierwszy suplement, czyli zdanie odrębne, acz nie do końca. Jutro pojawi się domykający całość tekst SithFroga.

Od czego by tu zacząć? Mam po pierwszym sezonie Fallouta prawdziwy mętlik w głowie. Serial mi się podoba, ale do prawie każdej jego części składowej mam jakieś uwagi. Z jednej strony odczułem wielką ulgę, że twórcy mimo wszystko podołali i nareszcie zrobili coś dobrego na podstawie gry, a z drugiej nie mogę przejść obojętnie nad mnóstwem błędów, niedoróbek i złych decyzji. Serię Fallout znam od części pierwszej, patrzę więc na serial z zupełnie innej perspektywy niż kuba i chociaż wolałbym ten naprawdę bury i ponury świat z pierwszych gier, to muszę przyznać, że bardziej kolorowa wersja w stylu Fallouta 4 jest całkiem przyjemna dla oka. Jest wystarczająco dużo ruin, pustkowi i dziwacznych miejsc, żeby kupić ten świat. Co prawda dziwi trochę ciągłe skakanie między bujnym lasem a jałową pustynią, ale detale i smaczki to rekompensują. Serial jest napakowany mniejszymi i większymi mrugnięciami okiem do tych, którzy zjedli zęby na grach i robi to w rozsądny i kreatywny sposób. Przedwojenny retrofuturyzm w postaci sprzętów użytkowych, samochodów oraz przede wszystkim krypt wygląda prześlicznie, a do tego mamy go ukazanego na dwóch płaszczyznach czasowych – przed i po apokalipsie. Co i rusz na ekranie pojawia się a to świetnie odwzorowana broń, a to robot, czy inny telewizor, jakby żywcem wyjęte z pierwowzorów. Nie ma wątpliwości, że Fallout jest serialem miłym dla oka. Może aż zbyt miłym? Zbyt kolorowym? Nie wszystkim się to spodoba, ale wyszło lepiej, niż spodziewałem się po zwiastunach.

Trailery zapowiadały też trójkę głównych bohaterów. I tu jest pełen rozstrzał. Walton Goggins w podwójnej roli oczywiście wygrywa ze wszystkimi i właśnie zapisał się w historii. O jego Ghoulu będzie się wspominać za każdym razem, kiedy ktoś wspomni o serialu. Fajnie napisana rola, bardzo niejednoznaczna, tym bardziej że widzimy gigantyczną różnicę charakterów między Cooperem sprzed wojny i bezimiennym rewolwerowcem przemierzającym pustkowia. Jestem bardzo ciekaw, co go czeka w kolejnych odcinkach i co sprawiło, że przeszedł taką przemianę. Z kolei Lucy, czyli „najgłówniejsza” bohaterka tej historii budziła moje największe obawy. Kiedy Amazon robi serial i na pierwszy plan rzuca silną i niezależną młodą dziewczynę, to każdemu powinny się zapalić lampki ostrzegawcze. Tymczasem Lucy jest… świetna. Irytująca, infantylna, kompletnie niepasująca do postnuklearnego świata, ale mimo to, a może właśnie dlatego świetna. Przede wszystkim dlatego, że nie jest Mary Sue w stylu Rey Skywalker, co to się mocy nauczyła sama w tydzień. Lucy jest niedostosowana do świata zewnętrznego i wygłasza urocze pompatyczne banały, ale jest w tym po prostu autentyczna. Nie raz dostaje w twarz, albo chociaż kosą pod żebra, a mimo to wytrwale kontynuuje swoją misję. Co prawda niestety ostatecznie wszystko jej się udaje, nawet odzyskuje utracone części ciała, ale powiedzmy, że mieści się to w szerokiej koncepcji (to postać z wysokim współczynnikiem szczęścia). Nie mieści się za to w koncepcji ani w głowie logika, która kazała komuś napisać a później obsadzić postać Maximusa. Zgadzam się w 100% z Kubą, że Aaron Moten to castingowa, a jego bohater scenariuszowa pomyłka i to przez wielkie „P”. Nie dość, że to dosłownie kalka 1:1 postaci Finna z tak zwanych sequeli Gwiezdnych wojen – ten sam wiecznie zagubiony i zdziwiony facet, sapiący, dyszący i pocący się przed kamerą, to jeszcze jest absolutnie zbędny z punktu widzenia całej historii. W momentach jego interakcji z Lucy można by spokojnie zastąpić go kilkoma postaciami drugoplanowymi i serial tylko by zyskał. Zamiast tego mamy absurdalny obóz Bractwa Stali gdzieś na amerykańskim wypizdowie, gdzie rekruci żyją w warunkach niemieckich obozów jenieckich, dowodzeni przez nawiedzonych dziwaków, jedzą trociny, ale za to latają gigantycznym sterowcem i vertibirdami. Kompletnie bez sensu. Ileż lepiej by to wyglądało, gdyby rycerze Bractwa wpadli dopiero w ostatnim odcinku, robiąc totalną rozwałkę i pokazując prawdziwą moc pancerzy wspomaganych? Po co było pokazywać kreskówkową sekwencję niekontrolowanego lotu w przestworza, albo utkniętej nogi między jakimiś deskami? To już nie była komedia, ani nawet farsa. To była żenada.

Odnośnie komedii – doceniam walory humorystyczne Fallouta. Wiem, że od początku seria była przesiąknięta bardzo czarnym poczuciem humoru i różne groteskowe elementy pojawiały się w każdej odsłonie serii. Absolutnie kupuję ogromny dystans, z jakim twórcy podeszli do poważnego i dramatycznego tematu wojny nuklearnej. Nie mam problemu z tym, że Fallout jest napakowany elementami komediowymi, bo to tylko dodaje uroku tej dziwacznej wizji świata. Odniosłem jednak wrażenie, że wszystko to poszło o krok, albo nawet dwa za daleko. Serial Fallout to komedia. Wszystko jest tematem drwin i żartów, wielokrotnie niezbyt wysokich lotów. Wspomniana latająca zbroja to może skrajny przykład, ale cały sezon to nieprzerwany ciąg fruwających flaków i prób rozśmieszenia widza. Humor jest dobry, żeby rozładować napięcie, albo jako przerywnik. Kiedy jest samą istotą filmu, trzeba być geniuszem pokroju Mela Brooksa, żeby to zagrało. Niestety twórcy Fallouta aż tak utalentowani nie są, więc trochę z tym śmieszkowaniem przeszarżowali. Niektóre naprawdę mocne sceny i poważniejsze tematy nie wybrzmiały dostatecznie mocno. A narada w siedzibie Vault-Tech nie przeszłaby nawet w Doktorze Strangelove, jest aż tak absurdalna.

Trzeba też przyznać, że tych wątków, tematów i pobocznych historii nie brakuje, wręcz przeciwnie – jest ich tak wiele, że starczyłoby na trzy inne produkcje. Ciężko nawet powiedzieć, co jest główną osią fabularną. Niby poszukiwanie ojca przez Lucy. Ale może jednak pogoń wszystkich za MacGuffinem? A może spisek korporacji? A może jednak losy Bractwa? No i jeszcze Cooper szukający… nie będę zdradzał, ale on też poszukuje. Zgadzam się, że informacje są dawkowane równomiernie przez cały sezon, dzięki czemu wszystkie odcinki są ciekawe i dzieje się bardzo dużo, ale w pewnym momencie to skakanie po różnych elementach układanki przypominało mi moje granie w Skyrima. Niby wziąłem jakieś zadania, ale po drodze zająłem się kowalstwem i ziołolecznictwem, a na koniec, nie wiedzieć jak i po co, zmieniłem się w wilkołaka. Wszędzie sidequesty i odwracanie uwagi, przez co można nie zauważyć, że od wyjścia Lucy z krypty do finału mija raptem kilka dni. Przez ten czas niektórzy zwiedzą trzy różne strefy klimatyczne i zmienią całkowicie swój charakter.

Kuba wspomina o znakomitej muzyce. Owszem, stare kawałki, bardzo charakterystyczne dla serii, znakomicie pasują do stylistyki serialu. Niestety nie można tego samego powiedzieć o całkowicie beznadziejnej muzyce oryginalnej. Tak zwany „score” to typowe ostatnio pompatyczne przynudzanie, stworzone chyba przez jakieś AI. Kilka razy pojawia się w drugiej części sezonu dosłownie na sekundy fajny ambientowy element żywcem wyjęty z soundtracku pierwszej albo drugiej części gry i to tyle. Wielka szkoda, bo kompozycje Marka Morgana z oryginalnych Falloutów to moim zdaniem absolutny top.

Ostatecznie sam nie wiem, jaką ocenę wystawić. Patrząc z boku, pod kątem rzemiosła filmowego i jakości scenariusza nie powinno być więcej niż 6/10. Patrząc z perspektywy fana serii, któremu ciepło się robi na widok Pip-Boya, czuję ogromną ulgę, że nie zmasakrowano tego jak Wiedźmina i dziesiątek innych kultowych dzieł. Dodaję więc jeden bardzo duży punkt za to, że udało się świat Fallouta pokazać z wdziękiem, szacunkiem dla widza, rozmachem i spójną wizją. To się po prostu bardzo dobrze ogląda, ale przy kolejnym sezonie już tak łaskawy nie będę i nie pozwolę, żeby fan serwis przesłonił mi ewidentne niedostatki. Mam nadzieję, że twórcy odrobią zadanie domowe i staną na wysokości zadania.