Szalone Teorie: Znaczenie imion

Władca musi wprowadzać swoje prawa, zgodnie z najlepszą wiedzą i wolą, nawet jeśli w oczach wielu są niepopularne – zgoda.
Władca powinien dyscyplinować poddanych, ktorzy złamali jego prawo, nawet jeśli w Westeros oznacza to karanie śmiercią – zgoda.

To, dlaczego uważam Stannisa za potencjalnego tyrana, wynika z czegoś zupełnie innego. Zesztą napisałeś o tym w kontekście zalety: całkowita bezkompromisowość i przekonanie o swojej racji. To ostanie tworzy wlasnie tyranię. I wcale nie jest dobre.

Sytuacja w Czarnym Zamku świetnie to pokazała. Piszesz, że \”przysięgi i regulaminy to nie podstawa nieposłuszeństwa wobec króla\”. Jakiego króla? Stannis jest pretendentem do tego tytułu, Północ, o ile pamietam, po klęsce Starka poddała się Tommenowi. Fakt nam znany, że jest prawowitym następcą nic tak naprawdę nie znaczy, bowiem pochodzenie Tommena funkcjonuje w sferze plotki. To, ze fani okrzyknęli Stannisa władcą nie oznacza, że jest nim w całym Westeros. Ponadto co to za krol, ktory nie szanuje zobowiązań poddanych, pożytecznych zobowiązań, dodam, bo oni nie siedzą w tej lodowce na urodzinach, ktore funkcjonują od tylu wieków? I robi to w imię czego? Swojej prywatnej wojny z \”bratankiem\” bo uważa, że to słuszne?
\”Trzeba czuć ducha Północy…\”. Ja serio, nie czuję, bo nie jestem z Północy, ale rozumiem cos takiego jak przysięga, obowiązek, poświęcenie i dezercja, za którą spadają głowy. Stannis nie jest pierwszym lepszym ćwokiem z Południa – to inteligenty lord, brat króla. Poza tym, skoro nie umie ogarnąć potrzeb i prostej logiki obrońców Muru, to jak ma zamiar kierować Siedmioma Królestwami?

Uwagę o szantażu – pomoc za służbę – przemilczę. Genialny sposób na mobilizację Zamku, ktory tam stoi by chronić pupcię wszystkich – także samego Stannisa.

Władca musi być elastyczny, musi umieć czasem wycofać się z decyzji. Musi wyczuwać potrzeby społeczne, nastroje i potrafić odróżniać dobro od zła w kontekście ogółu a nie własnego krzesła. Powinien być dyplomatą, ktory potrafi wypracować kompromisy.

Jezeli tego nie potrafi – zaczyna wprowadzać prawa, ktore ZBYT wielu zinterpretuje jako tyranię (podkreślono, bo nie kazdy bedzie zadowolony, to jasne). A ZBYT wielu niezadowolonych to prosta droga do buntu, dlatego sadze, ze krótkie rządy Stannisa skończyłyby się wojną domową. Baratheon średni byłby dobrym generałem, dowódcą wojsk (i w tym się sprawdza), jednak władcą byłby okropnym.

Sprawa Renly\’ego to było zwykle zabójstwo a nie egzekucja. Zakładanie się nocą do namiotu, wbijanie sztyletu \”w plecy\” to nie jest coś, co powinno przyprawiać o dumę. W dodatku sprawa została załatwiona za pomocą \”cienia\”. Zaznaczę – scena udana, nieoczekiwana i, z punktu widzenia Stannisa, słuszna. Mniejsze zło. Jednak rzuca cień na naszego lysawego, pochmurnego, prostolinijnego herosa.

Dobra postać, jednak nie należę do drużyny Stasia.

0

0

Odnośnie „Aspergera Stannisa” to myślę, że DaeL ze strony fanów postaci nie zbierze żadnego „bęcka”. Ja osobiście zawsze postrzegałem Stannisa jako postać z jakąś dysfunkcją społeczną (co prawda nigdy nie określiłem tego aż tak precyzyjnie ale myślę, że to są kwestie umowne). Nie zmienia to jednak faktu, że jako król byłby właściwą osobą na właściwym miejscu (właśnie przez wzgląd na ten emocjonalny dystans). Inną sprawa to fakt, że ludzie z tym zespołem często okazują się geniuszami (właśnie dzięki braku rozproszenia uwagi i rzetelnym skupieniu na określonych dziedzinach). Rzecz w tym, że dywagując na temat mieczowego krzesła nie rozmawiamy o osobach z którym najchętniej wyskoczylibyśmy „na browar” ale o władcach którzy są w stanie uzdrowić królestwo (w skali marko).

0

0

Uwaga, będzie długie!
Ig, dziękuję za wielce obszerny post! Widzę, że dokładnie analizowałeś postać Stannisa. Książkę czytałam niedawno (maj) ale tylko raz i to wszystkie dostępne tomy za jednym zamachem. Przyznam, że rozmach historii i liczba bohaterów trochę utrudniały dogłębną analizę każdej z postaci…. Moi przyjaciele i znajomi nie gustują w tego typu opowieściach, niestety, więc pozostają mi jedynie dyskusje w Internecie.

Sprawa „hejtu na” Theona mnie mocno zdziwiła. Przecież tam od początku było widać, że nie mamy do czynienia ze zwykłym intrygantem, czy mordercą. Zwłaszcza serial bardzo dobrze starał się to pokazać bo, mimo że aktor wizualnie niezbyt pasował, to podkreślał jak mógł wewnętrzne dylematy tej postaci. Tymczasem na youtube, po obejrzeniu wielu analiz i teorii zauważyłam, że młody Greyjoy jest (wciąż) zaliczany do negatywnych postaci albo po prostu pomijany. „Bo zdradził Starkow” (LF tez zdradził Neda a jest powszechnie kochany), „bo zabił dzieci” (ulubieniec publiczności Ogar z pieśnią na ustach zarżnął Mycah).

Dlatego podpisuję się pod wszystkim, co napisałeś o tej postaci. Zauważ, że on prawie od razu pożałował swojego czynu. Zajął Winterfell i uwięził Starków ale wydaje się, że w jego oczach nie było to takie złe. W końcu sam przez poł życia był ich zakładnikiem i, tu moje spekulacje, pewnie wymyślił sobie, że jak będzie ich dobrze traktował, to chłopcy spędzą czas całkiem znośnie – tak jak on sam kiedyś.

Inna sprawa wydaje się być interesująca: czy Theon miał wyjście? Moim zdaniem nie. Dosłownie wszystko, co wydarzyło się od momentu przybycia do Pyke, narzucało podjęcie tragicznych decyzji. Theon był synem lorda, ale w Winterfell traktowano go jak kogoś o niższej pozycji. Nawet kontakty z Robbem nie były idealne (scena ratowania Brana to pokazała). Urodzenie kazało Theonowi pchać się przed szereg ale cały czas był z niego spychany. Plan, ktory wymyślił, pozwoliłby mu zając należne miejsce w szeregach najważniejszych dowódców – w końcu byłby dowódcą własnej floty a nie jedynie przybocznym króla. Niestety, Balon wymusił na nim decyzję o zmianie strony. Po pierwsze, powrot do Robba oznaczałby powrot na lichą pozycję, którą zajmował wcześniej. Po drugie – co ważniejsze – oznaczałoby rezygnację z dziedzictwa Żelaznych Ludzi, ich kultury i religii, których przez lata na Północy tak kurczowo się trzymał. I wreszcie ostatnie – kto wystąpi przeciwko biologicznemu ojcu? Ojcu, o ktorym się marzyło po nocach i myślało za dnia? Stad zdrada a potem zajęcie Winterfell. Wiele osob uważa to za niepotrzebną głupotę. Z punktu widzenia Theona plan był genialny – zyska szacunek Żelaznych i udowodni rodzince, że odciął się od Starków. Niestety dla niego, brak wiedzy o sposobie działania Żelaznych i doświadczenia lądowe sprawiły, że poniósł porażkę.

Problem „złej prasy” w dużej mierze sprowadza się do sposobu wprowadzenia postaci. To jasne dla wszystkich, że najbardziej przywiązujemy się do tych, których poznajemy najwcześniej. To z tego powodu wiele osob uważało Neda za głównego bohatera – w końcu to jego rozdziały są na początku. W dodatku Starkowie (jako rodzina) mają wiele przymiotów, które sprzyjają „lubieniu” – są szlachetni, honorowi, kochają się wzajemnie, wspierają.

Dlatego też w czasie zdrady Theona automatycznie stajemy po ich stronie. Jest to zrozumiałe z powodów ludzkich (zdrada jest sama w sobie czymś złym, poza tym Żelaźni Ludzie atakują zamek dowodzony przez kalekiego chłopca, co w sumie jest obrzydliwe) oraz fabularnych – bo to Starkowie.

Stannis natomiast jest wobec Starków neutralny, zaś rekomendacja Neda pomaga w identyfikacji tej postaci jako „raczej pozytywnej”, ktora ma szansę dać nauczkę Lannisterom.

Theon jest częścią Winterfell, ale w pierwszym tomie (i w pierwszym sezonie) przemyka w tle, właściwie niezauważony. Jednocześnie od początku widzimy go jako aroganckiego buca, który chwali się swoim pochodzeniem i zalicza kolejne panienki. Dopiero w drugim tomie, po szoku związanym ze zgonami ważnych postaci, towarzyszymy mu w wyprawie do Pyke. Od razu więc obcujemy ze zdrajcą i to pierwsze wrażenie utrzymuje się na dłużej (w świetle tego, co robił pozniej). Theon trafia w fabularny wir, kiedy wiele się dzieje, wybucha wojna, na tronie siedzi Joffrey, Baratheonowie zaczynają swoje kampanie, więc jego wątek przeszedł mi trochę bez echa.

O ile pamiętam, średniego Baratheona poznajemy w dość nieciekawych okolicznościach – szemrana kapłanka co grilluje ludzi i sympatyczny maester, ktory ginie od własnej trucizny. Otoczenie Stannisa jest nieciekawe a Davos, swoimi uwagami, jeszcze potęguje to wrażenie. Można pokusić się o teorię, że biedny Davos toczy batalię „o duszę” władcy z mroczną Melisandre i cały czas ją przegrywa. To jest chyba źródło owej „złej prasy”, dlatego też obaj panowie mogą podać sobie ręce.

Później jednak odkrywamy zalety Stannisa i wady Theona. Jeden prowadzi kampanie wojenne i, nawet jeśli przegrywa, to nie odkłada broni a swoją wyprawę wieńczy, jak na razie, ratowaniem, skóry sympatycznego Jona Snowa i wyprawą na znienawidzonego Boltona. Drugi zaś zajmuje się egzekucjami pozytywnych postaci, ściganiem małych dzieci i zaliczaniem panienek w łożu Neda Starka (perwersja!), by zamienić się na końcu w okaleczonego „księcia smrodu”.

Jako Fetor Theon jest godzien politowania. To postać, ktora, jak zauważył wyżej DaeL, nie miała okazji naprawdę „się pokazać”, dlatego widzimy jedynie dwie jego twarze: bezczelnego, szczerbatego buca (że tak pojadę serialem) i złamanego, szczerbatego niewolnika. Brak tu miejsca na wspomnienia czasów heroicznych, których Stannis ma aż nadto.

Na koniec słów kilka o władzy. Nie jest w mojej opinii prawdą, że w „dawnych czasach” wystarczał miecz i silne wojsko, aby utrzymać podbite krainy. Zważ na fakt, że Siedem Królestw to tak naprawdę 7 Bytów połączonych unią. Jedynie jedna taka unia udała się w Europie – była to unia polsko-litewska (zaznaczam – w tym miejscu powołuję się na wykład prowadzony przez panią profesor na wydziale historii UW – sama historykiem nie jestem). Dwa kraje dobrowolnie połączyły siły na zasadzie dyplomacji i tolerancji. Stannis byłby dobrym władcą jednego królestwa, ale nie siedmiu, które rządzone są przez silnych przywódców. Po prostu nie umiem sobie wyobrazić, jak miałoby to sie odbyć – czy przy stole pertaktacyjnym, gdzie potrzebna jest dyplomacja, czy w czasie kolejnych wojen, w czasie których dochodziłoby do kolejnych podbojów. Historia pokazała, ze ten pierwszy sposób jest skuteczniejszy i tak to chyba działało w Westeros – wskazuje na to silna autonomia poszczególnych krain, zwłaszcza w sferze kultury i religii. Podbite kraje, jak tylko dostaną silnego przywódcę (a takich tu nie brakuje), od razu wszczełyby rebelię, bo ludzi (tutaj: lordów) trzeba głaskać po główkach a nie przymuszać do czegokolwiek.

Zastanawia mnie też, czy wystarczy sama rekomendacja Stannisa jako naturalnego następcę Roberta. W monarchiach ma to bardzo duze znaczenie – jezeli przed kimś klękamy, musimy być PEWNI. Sprawa dzieci Cersei nie została ostatecznie rozwiązana a plotki i domysły to za mało.

I jeszcze jedno – tradycja dynastyczna Baratheonów jest uboga. Robert był pierwszym jej przedstawicielem a kilkunastoletnia kadencja to, w skali setek lat, za mało, aby zostać uznanym za „królewski ród”, który od wieków „ma prawo”. Po śmierci króla z młotem jego brat ma więc trudne zadanie, bowiem jest traktowany jak jeden z lordów (przypomina się satyra Krasickiego „Do króla” i zarzut o wcześniejszej, rodowej równości, jaki kieruje do władcy niezadowolony szlachcic, ktory, zanim królem nazwie, „pierwej się zakrztusi”).

Nie wiem co tam Martin wymyślił i jak widzi skuteczne zarządzanie krajem. Patrząc na serial można przupuszczać, że Stannisa na tronie w powieści także nie zobaczymy. Cały czas staram się pamiętać o tym, że to powieść fantasy i świat w niej przedstawiony nie musi przystawać do naszego… Tylko że do tej pory historia była na tyle spójna i zgodna z realiami politycznymi naszych czasów, że pozwalam sobie na wątpliwości, czy Stannis byłby tym, ktory zjednoczy Westeros i zaprowadzi sprawiedliwe rządy.

0

0

@Fiszka
1. Nie ma zaufania – nie ma zdrady. To chyba jasne.
2. Oczekiwania czytelników wobec Ogara nie zmniejszają jego win. Pokazują pewną prawidłowość i okrucieństwo świata, w którym śmierć dotyka istoty ze sfery „tabu” (dzieci i zwierzęta).

Co do winy/ niewinności Theona już się wypowiedziałam. Podkreślę tylko, że on bardzo szybko zaczął odczuwać wyrzuty smumienia, których inne postacie zdawały się nie doświadczać.

0

0