Krocząc wśród cieni (2014)

Polecanie mi filmów w komentarzach miewa różne skutki. Czytelnik (pozdro 600 kuba!) polecił mi „The Marksman” i nie wyszło to zbyt wesoło. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło! Okazało się, że z zaskakująco bogatego zestawu produkcji „Liam Neeson action hero” brakuje mi do kompletu tylko dwóch pozycji. Jedną z nich jest „Cold Pursuit” (czyli po naszemu… „Przykładny obywatel”, już samo tłumaczenie tytułu zwiastuje emocje).

Drugą jest „Krocząc wśród cieni”, a w oryginale „A Walk Among the Tombstones”. Kolejny kwiatek przy przekładaniu z angielskiego. Nagrobki mają konkretne znaczenie dla historii, a w polskiej wersji cienie są po prostu bez sensu. „Krocząc wśród mogił/grobów” nie brzmi źle. Ba! „Krocząc wśród zmarłych” miałoby więcej wspólnego z oryginałem. Polskie tłumaczenia to niekończąca się opowieść. Nieważne.

Scott Frank (scenariusz i reżyseria) serwuje nam historię napakowaną taką ilością klisz i ogranych schematów, że pobił chyba jakiś rekord. Matt Scudder (Neeson) to były policjant i alkoholik. Pracuje jako prywatny detektyw, ale taki bez licencji i niekoniecznie wynajmowany tylko przez uczciwych obywateli. Oczywiście ma traumę po wypadku na służbie. Poznaje też młodego bezdomnego chłopaka, który z czasem staje się jego partnerem i pomaga mu w śledztwie korzystając z nowoczesnych technik. Stary wiarus gardzi bowiem zdobyczami nauki takimi jak internet i telefony komórkowe. Banał goni banał.

Trzon historii stanowi śledztwo. Żona narkotykowego bossa została porwana, okup wpłacony, a mimo to dziewczynę spotkał tragiczny los. Naprawdę tragiczny. Scudder ma namierzyć sprawców, żeby wdowiec mógł wymierzyć sprawiedliwość. Motywy sprawców wydają się niejasne i niekoniecznie zostaną wyjaśnione…

…a jednak film ogląda się naprawdę dobrze. Wbrew temu co myślałem, to nie jest produkcja, w której cichy i spokojny Liam Neeson musi nagle rozbić kilka głów i zastrzelić paru bandziorów. „Krocząc wśród cieni” jest kryminałem z elementami kina noir. Większość czasu widz spędza z bohaterami na spacerach po mieście, rozmowach i próbach zrozumienia kto i dlaczego popełnia tak makabryczną zbrodnię, szczególnie kiedy dostał obiecaną kasę.

Gdyby scenariusz był trochę bardziej oryginalny i nie operował zgranymi motywami, a reżyserem byłby David Fincher, moglibyśmy dostać coś pokroju „Siedem”. Atmosfera jest bowiem ciężka, zabójcy przerażająco metodyczni i zimni. Zagadka nieoczywista, a bohaterowie wielowymiarowi. Nikt tu nie jest święty, nikt tu nie jest tylko zły. No dobra, zły nie jest prawie nikt, bo czarne charaktery są uosobieniem zła.

W każdym razie chcę powiedzieć, że spodziewałem się kolejnych strzelanin i mordobicia, a dostałem całkiem niezły i mroczny kryminał. Można się czepiać detali, nie wszystkie wątki spinają się idealnie, a wątek chłopaka, który zostaje współpracownikiem powinien całkiem wypaść ze scenariusza. Nie zmienia to jednak faktu, że nie żałuję poświęconego czasu i jestem pozytywnie zaskoczony tym, co zobaczyłem. Jeśli lubicie kryminały – polecam sprawdzić.