Pomylone Analizy: Gra o Tron, sezon 7, odcinek 6, „Za Murem”

Przedostatni odcinek sezonu zawsze obfituje w dramatyczne i zaskakujące wydarzenia. Śmierć Neda, bitwa nad Czarnym Nurtem, Krwawe Gody, atak na Czarny Zamek, ofiara z Shireen, bitwa bękartów – wszystko to miało miejsce właśnie w przedostatnim odcinku danego sezonu. Czy wyprawa za Mur i jej następstwa spełniły nasze oczekiwania? Niewątpliwie działo się wiele, ale chyba tym razem wszystko było nieco zbyt przewidywalne. Wrócimy jeszcze do tego problemu, ale skoro o przewidywaniach mowa, warto wspomnieć o październikowych przeciekach.

Moje niezgrabna próba uporządkowania spoilerów tym razem się opłaciła. Spekulowałem, że zobaczymy w przedostatnim odcinku jak…

• Daenerys rozpaczliwie próbuje się pozbyć Jorah Mormonta, więc wysyła go wraz ze Smętnym Jonem i Gendrym na polowanie na wskrzeszone przez Białych Wędrowców istoty.
• We Wschodniej Strażnicy Smętny Jon, Gendry i Jorah łączą siły z resztą Drużyny A: Dondarrionem, Thorosem z Myr, Ogarem i Tormundem.
• Za Murem ekipa zostaje zaatakowana przez Białych Wędrowców i niedźwiedzia polarnego, który zabija Thorosa. Ginie też Beric.
• Dany przybywa na smokach z odsieczą. Nocny Król zabija Viseriona. Daenerys ratuje wszystkich żywych, poza Jonem, bo jest za smętny jak na jej gust.
• W ostatnim momencie Jona ratuje Benjen. Wujaszek odsyła Jona na swoim koniu, a samemu zostaje rozszarpany przez upiory.

Dwa pierwsze wydarzenia miały wprawdzie miejsce w poprzednim odcinku, a Beric nie umarł (jeszcze), ale pozostałe przecieki się sprawdziły.

Za Murem

Parszywa Dwunastka wędruje coraz dalej na północ. Rzekomo mróz jest straszliwy, choć trudno w to uwierzyć, jako że żaden z naszych bohaterów nie zakłada czapki. Prowadzą za to ożywione i rozgrzewające konwersacje, rozpaczliwie naprawiając fabularne błędy poprzednich sezonów. Pretensje Gendry’ego wobec aktualnie dwuosobowego Bractwa Bez Chorągwi zostają uciszone celną ripostą Ogara. Jon i Jorah rozmawiają o ojcach, dzieciach i mieczach. Jon oferuje zwrot Długiego Pazura, ale ser Jorah nie może go przyjąć. Trochę brakowało mi w tej scenie wspomnienia, iż ostatnim życzeniem umierającego Jeora było, aby jego syn wdział czerń i służył na Murze. Ale trzeba pamiętać, iż w serialu ostatnimi słowami Starego Niedźwiedzia były jakieś niezrozumiałe pojękiwania.

Konwersacje toczą się dalej. Jako że świat jest mały (jak mały to jeszcze w tym odcinku zobaczymy), Tormund i Sandor mogą wymienić uwagi na temat Brienne z Tarthu. Z kolei Beric i Jon rozmawiają o wskrzeszeniach i Panu Światła. Tu mała uwaga – skąd Beric wiedział o tym, że Jon został ożywiony?

Nie skupiajmy się jednak na samych rozmowach, bo przecież dzieją się ciekawsze rzeczy. Robi się coraz ciemniej, pogoda zaczyna coraz mniej dopisywać, a statystów atakują wielkie, wskrzeszone niedźwiedzie. Rzekomo niebieskookie, a przynajmniej tak twierdzi cierpiący na nadwzroczność Gendry. W tym momencie mamy okazję przekonać się, że z całej dwunastki tylko Beric i Thoros przyszli odpowiednio przygotowani. Ich miecze stają w płomieniach i rozpoczyna się najbardziej przerażające starcie z niedźwiedziem od czasu ekranizacji Pana Tadeusza. Na widok płonącego niedźwiedzia Ogar kamienieje, ale w ostatnim momencie z ratunkiem przychodzi ksiądz Robak, pardon, czerwony kapłan Thoros, który swój heroiczny czyn przypłaca lekko rozerwanymi bebechami.

Po odparciu ataku troskliwych misiów, nasza Drużyna opatruje Throsa z Myr, i rusza w dalszą drogę. Noc chyba mija… A może nie była to noc, ale zrobiło się ciemno przez burzę śnieżną? Jorah i Thoros rozmawiają jeszcze przez chwilę o zdobyciu Pyke, co jest bardzo ładnym gestem w stronę widza. Istotnie, to właśnie po tej bitwie Jorah został pasowany na rycerza, a pijany Thoros z płonącym mieczem (gwoli ścisłości – płonącym dzięki dzikiemu ogniowi) był jednym z najbardziej malowniczych elementów bitewnego krajobrazu.

W końcu Drużyna dociera do wzgórza, które widział w ogniu Clegane. Tam, wesoła ekipa odnajduje grupę ożywionych upiorów oraz ich gruppenführera- Białęgo Wędrowca. Walka z upiorami przypomina nam z jednej strony jak komicznie nieprzygotowani są nasi bohaterowie, a z drugiej – jak marnej jakości są ostatnio upiory. W porównaniu do Othora z sezonu pierwszego to jakieś tanie, chińskie podróbki. Krótki pojedynek Jona z Białym Wędrowcem kończy całe starcie. Wraz ze śmiercią Innego, rozpadają się jego upiory. Z wyjątkiem jednego, co jest nieco dziwnym zbiegiem okoliczności, ale nie będziemy się w to wgłębiać.

I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, że upiór jęczy, przyciągając uwagę swych pobratymców. Ogar i przyjaciele muszą salwować się ucieczką przez zamarznięte jeziorko, które – jak się okazuje – wcale nie jest tak całkiem zamarznięte. Powiedziałbym wręcz, że jest podejrzanie kruche, jak na ziemie położone na północ od Muru, w środku zimy. Przypuszczam, że trzeba się tu trochę ratować własną inwencją. Kto chce, niech uwierzy, że to R’hllor retroaktywnie roztopił jezioro, dzięki nadchodzącej ofierze Thorosa.

Bo Thoros zaraz umrze. Ale jeszcze nim to nastąpi, Jon wyśle Gendry’ego po pomoc. I znów – wiele zależy od tego, jak sobie uzupełnimy opowiadaną przez twórców serialu historię. Ile czasu minęło odkąd drużyna wyruszyła z Rivende… pardon, z Wschodniej Strażnicy? Jak daleko zaszli? Muru nie widać, krajobraz jest górzysty, więc chyba wędrowali wiele dni. Ale z drugiej strony, jeśli są w górach, to w ogóle wymarsz ze Wschodniej Strażnicy nie ma sensu. Geografia Westeros jest nieubłagana. Góry są na północny zachód od Muru. Powinni wyruszać z Wieży Cieni… Można od tego wszystkiego zwariować.

Dlatego zostawmy te rozważania, i przyjmijmy, że wszystko dzieje się w jakimś „mniejszym Westeros”, w którym wszystkie kolejne wydarzenia będą miały sens. Gendry otrzymuje zadanie godne Filippidesa, który biegł spod Maratonu. I umarł. Chociaż to ponoć często przytrafia się Grekom, jeśli przepracują cały dzień. Możemy więc mieć nadzieję, że Gendry dotrze na czas.

Tymczasem nasi bohaterowie zostają uwięzieni na małej wysepce pośrodku pokrytego kruchą taflą lodu jeziora. Mają zakładnika, a Biali Wędrowcy czekają na dotarcie policyjnego negocjatora. Albo na to, by lód ponownie skuł całą taflę jeziora. Mija noc. Thoros umiera, a Beric pali jego zwłoki… Po czym dostajemy spoiler dotyczący końca serialu. Wystarczy zabić Nocnego Króla, by padła cała jego armia, a może nawet pozostali Biali Wędrowcy.

Smocza Skała

Dany rozmawia z Tyrionem na kilka istotnych tematów. Najpierw nieopacznie daje do zrozumienia, że ma oko na Jona. Irytuje ją długi czas, jaki mija od momentu, gdy Jon wyruszył na północ. Tyrion dodaje, że i Jon gapi się na nią maślanymi oczami, ale ja jakoś tego w grze Kita Harringtona nie zauważyłem. Daenerys stwierdza, że Jon jest dla niej za mały. Albo czyta moje analizy, albo mówi o czymś innym niż wzrost.

Potem poruszona zostaje kwestia spalenia Tarlych i planowanych rozmów z Cersei. Na koniec zostaje kwestia być może najbardziej drażliwa. Sukcesja tronu. Daenerys mówi o tym, iż nie może mieć dzieci, ale odmawia wyznaczenia swego następcy. Muszę sobie chyba odświeżyć starsze odcinki serialu, tym niemniej odnoszę wrażenie, że kwestia bezpłodności Dany nie była dotąd poruszana. Ale mogę się mylić.

Gdy w końcu na Smoczą Skałę dociera naddźwiękowy kruk z wiadomością ze Wschodniej Strażnicy, Daenerys – wbrew sprzeciwom Tyriona – zabiera smoki i rusza z odsieczą. Ale najpierw spędza trochę czasu na dobranie nowych ciuchów, bo w poprzednim stroju już ją Jon widział 😉

Za Murem

Drużyna spędziła na wysepce całą noc. Bez ogniska i chyba bez jedzenia. Ale jakimś cudem nadal żyją. Sandor Clegane zabija czas rzucając w upiory kamieniami. Zabawa Ogara przynosi jednak opłakany rezultat. Wiecznie czujna armia ożywieńców odnotowuje, że lód nie załamał się pod kamykiem. Ergo – jest już dość silny, by weszły na niego tysiące istot. Rozpoczyna się naparzanka. Jon i spółka mają przewagę terenu, a upiory – jak już wspominałem – są ostatnio nieco gorszego sortu, tym niemniej starcie wydaje się już być rozstrzygnięte. Beric podpala upiory płonącym mieczem. Jon sieka je na kawałki mieczem z valyriańskiej stali. Ogar rozbija je na miazgę potężnym młotem bojowym Gendry’ego. Jorah zabija je śmiechem, machając dwoma sztyletami.

W pewnym momencie mamy wrażenie, że to już koniec Tormunda. Zabójca Olbrzyma jest już niemal rozszarpywany na kawałki. Ale w ostatnim momencie udaje mu się uniknąć śmierci. Ginie za to reszta statystów.

Nasi bohaterowie zostają zepchnięci na skraj wysepki. I kiedy wydaje się już, że od śmierci dzielą ich sekundy, nadciąga pomoc. Upiory zaznają tego, czego doświadczyły oddziały Wietkongu podczas Operacji Cedar Falls.

Daenerys ląduje na Drogonie, a cała ekipa ładuje się na jej smoka. Jest tam również Upiór – Ósmy pasażer Drogona. Co znamienne, na smoka nie wskakuje Jon, który zobaczywszy Daenerys w nowym wdzianku postanawia strzelić kilka popisów, żeby zobaczyła jaki jest waleczny. Oddala się przy tym coraz bardziej od smoka. I wtedy dzieje się rzecz straszna.

Nocnemu Królowi udziela się duch niedawnych Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce. Chwyta swój oszczep i ciska nim prosto w Viseriona. Smok broczy krwią, bitwa i wszystkie odgłosy pola walki cichną, a Daenerys z niedowierzaniem obserwuje jak jej Viserion pikuje w dół, ku swej śmierci.

Ale nie ma czasu na rozpaczanie, bo oto Nocny Król już chwyta za kolejny oszczep. Jon krzyczy aby Dany odleciała, po czym wpada do wody, wciągnięty przez dwa upiory. W ostatnim momencie Drogon i Rhaegal uciekają.

Mijają dobre minuty, a Jon, opatulony wielokilogramowym futrem, wypływa na brzeg. I niestraszna mu hipotermia.

(Nawiasem mówiąc pod względem odporności na niskie temperatury kobiety zdecydowanie górują nad mężczyznami. A jednak filmowcy nieustannie każą właśnie facetom wpadać do zimnej wody. Seksizm!)

Ale nawet doczłapawszy do lądu, Jon nie jest bezpieczny. Upiory wyczuwają go i gotowe są już ruszyć na niego, gdy wtem, niespodziewanie, przybywa wujek Benjen. To już drugi niespodziewany ratunek w ciągu ostatnich pięciu minut. Jon jest jednak szczęściarzem.

Benjen podpala kilka upiorów, przedstawia się swemu siostrzeńcowi i ładuje go na konia. Prośbę, by wuj towarzyszył chłopakowi, zbywa krótkim „Nie mamy czasu”. Ach ten wujek Benjen, na wszystko ma odpowiedź. Szkoda, że po chwili upiory kończą jego żywot.

Winterfell

W Winterfell dochodzi do konfrontacji pomiędzy Aryą i Sansą. Arya sprytnie podchodzi Sansę, mówiąc o ojcu, ale w końcu przechodzi do rzeczy. Ma list, który Sansa wysłała do Robba, w którym lord Eddard nazwany jest zdrajcą. Arya wypomina też siostrze jej zachowanie w dniu egzekucji przed septem Baelora.

Sansa próbuje tłumaczyć się tym, iż była manipulowanym dzieckiem. Ale Arya wie, że tłumaczenia te na nic się zdadzą, jeśli prawda wyjdzie na jaw. Lordowie Północy wzgardzą Sansą, niszcząc wszystkie jej polityczne plany.

Jakiś czas później Sansa zwierza się z tego faktu Littlefingerowi. Ten sugeruje, że widząc konflikt pomiędzy siostrami, Brienne mogłaby zainterweniować…

… co skłania Sansę do wysłania Brienne i Podricka do Królewskiej Przystani.

A jednak złapawszy haczyk, Sansa nie może się powstrzymać. Włamuje się do pokoju siostry i rozpoczyna przeszukanie, licząc na to, że znajdzie swój list. Odnajduje za to gumowe maski, co tylko potwierdza jej największy lęk. Arya została cosplayerką.

A jednak może być jeszcze gorzej. Dochodzi do drugiej konfrontacji pomiędzy siostrami. I tym razem Arya daje do zrozumienia, że może Sansę zabić i przejąć jej rolę. A jednak nie robi tego, zamiast tego zostawiając Sansie sztylet. I – jak sądzę – czekając na jej reakcję, która będzie ostatecznym sprawdzianem.

Wschodnia Strażnica i statek Daenerys

We Wschodniej Strażnicy cudownie ocalała resztka Parszywej Dwunastki ładuje upiora na łódź. Ogar żegna się czule z Dondarrionem.

Tymczasem na Murze Jorah, pozbywszy się Jona, czuje, że może już uderzać. Zbliża się powoli do Daenerys, gdy nagle królowa i jej rycerz słyszą dźwięk rogu. Jon powrócił.

Na łodzi płynącej na Smoczą Skałę, Daenerys oblepia wzrokiem na pół przytomnego Jona. Dostrzega jego seksowne blizny. I jest dziwnie pobudzona, kiedy Jon zaczyna smęcić i przepraszać (zresztą w tym wypadku – ma za co). Mimo oporów Daenerys, Jon obiecuje jej, że zrzeknie się swego tronu. Argumenty, które podnosił przez cały sezon widać wyparowały. Z kolei Daenerys mówi, że nie jest tego godna i zaczyna buczeć. Na serio, oni są siebie warci.

Za Murem

Nocny Król zmaterializował łańcuch Tyriona wycięty z drugiego sezonu serialu. Przy jego pomocy upiory wydostają Viseriona z jeziora (ciekawe jak go przyczepili?). Nocny Król dotyka smoka, a ten ożywa. Tym razem posłuszny woli Innych.