Godzilla vs. Kong (2021)

Kina umarły. Kinowe hity też umarły. Jedynie Chińczycy są w tej chwili w stanie zarabiać na filmach grube miliony. Reszta świata czeka, albo przeniosła się do sieci, żeby choć trochę zminimalizować straty. Nieśmiałe próby pokonania pandemii kończyły się do tej pory porażkami finansowymi i nic nie wskazuje na to, żeby w najbliższym czasie miało się to zmienić. Tymczasem wytwórnia Warner Bros. wyraźnie kombinuje, jakby tu pójść pod prąd i eksperymentuje, najpierw z Ligą Sprawiedliwości 1 i ½, a teraz z czwartą częścią tak zwanego “Monsterverse”. Jest szansa, że pomimo wszelkich problemów, w końcu doczekamy się filmu, który zarobi przyzwoite pieniądze w kinach i pokaże, że nie wszystko stracone.

Godzilla vs. Kong kontynuuje historię rozpoczętą 7 lat temu w filmie Garetha Edwardsa o zmutowanej jaszczurce demolującej Amerykę. Po drodze była jeszcze Wyspa Czaszki oraz Godzilla II, żeby w końcu zrobić to, na co absolutnie nikt nie czekał: kolejny crossover. Minęło kilka lat od zakończenia Króla potworów. Wielki Kong jest trzymany pod specjalną kopułą, chroniącą go przed Godzillą. Ten ostatni, w myśl zasady, że może być tylko jeden, poluje na wszystkie inne mityczne wielkie stwory, przy okazji rozwalając tu i ówdzie jakieś miasto. Pewien obrzydliwie bogaty przedsiębiorca postanawia zbudować ostateczną broń przeciwko tytanom, jednak potrzebuje do tego nieznanego źródła energii. Aby je zdobyć… trzeba dostać się do wnętrza Ziemi, gdzie istnieje cały wielki i nieznany ludziom świat i skąd pochodzą Kaiju. Zostaje zorganizowana wyprawa, której wynik zaważy na losach ludzkości, jakżeby inaczej?

Spora część tej fabuły została widzowi przedstawiona gdzieś pomiędzy scenami, a nawet w czasie napisów początkowych. Ktoś ewidentnie wziął sobie do serca recenzję drugiej Godzilli autorstwa SithFroga i w końcu powiedział dość. Dość bezsensownych i na siłę kreowanych wątków obyczajowo-dramatycznych. Nikt nie chce oglądać kolejnego dramatu rodzinnego z potworami w tle. Nikt nie chce, żeby przerywać rozwałkę jakimiś nudnymi ludzikami. Jak postanowili, tak zrobili i Godzilla vs. Kong to po prostu naparzanka gigantycznych stworów z fabułą oraz czynnikiem ludzkim ograniczonymi do absolutnego minimum. Tak powinien wyglądać Pacific Rim i każdy inny film, którego scenariusz napisał dziesięciolatek. Kilka scen wprowadzenia, kilku nic niewartych ludzi, a potem BUM! Pazurem w paszczę, ogonem w wieżowiec, lasery z oczu i ogień z nosa. Coś jak filmy Michaela Baya, gdyby wyciągnąć mu kij od szczotki z tylnej części ciała. Oglądając Godzilla vs. Kong nie trzeba mrużyć oczu, ani zastanawiać się nad umownością fabuły. Tu nikt nawet nie starał się sprawiać wrażenia, że chodzi o cokolwiek poza tytułowym starciem. W przeciwieństwie do takiego Batman v Superman, gdzie z całego “v” wyszło słabe pierdnięcie, tu mamy niczym nieskrępowany armagedon.

Odnotowuję przy okazji progres w kwestii klarowności obrazowania “potwornego uniwersum”. Pierwszy Godzilla był stylizowany na realistyczny dramat katastroficzny, skąpany w szaroburych barwach. Król potworów chociaż stawiał na rozmach, to często przesłaniał go strugami deszczu, roztrzęsioną kamerą, rwanymi ujęciami, w dodatku co i rusz przerywał nawalankę nudnymi wątkami ludzkimi. Najnowsza część poszła krok dalej, a w zasadzie trzynaście kroków. Nikt tu się nie czaił i jakaś połowa filmu to Power Rangers o wielkiej małpie i zmutowanym waranie. Stwory skaczą po budynkach, rozwalają okręty, piorą się po pyskach, promienie śmierci strzelają z każdego otworu, są sceny w zwolnionym tempie, a kamera zamiast chować się nieśmiało gdzieś za winklem, pokazuje wszystko w całej okazałości. I mi się to podoba. W końcu twórcy przestali udawać, że chodzi o cokolwiek poza bezmyślną akcją i postanowili zrobić to tak efektownie, jak się da. Oczywiście jest to mocno kreskówkowe i po prostu głupkowate, ale przynajmniej uczciwe, a w dodatku bardzo ładne. Choreografia starć została przygotowana naprawdę ciekawie i nie powoduje zażenowania, jakie często towarzyszy podobnym produkcjom. Nawet kiedy Kong zaczyna machać gigantycznym toporem, to wpisuje się to jakoś w ogólną koncepcję. Inna sprawa, że porzucono całkowicie resztki przyziemności i Godzilla vs. Kong to pełne science(powiedzmy)-fiction. Statki antygrawitacyjne, lewitujące kamienie, Ziemia w Ziemi, wspomniany turbo-topór i wreszcie główny zły (nie spodziewaliście się, chyba że ograniczy się do tytułowej dwójki, prawda?), którego uważne oko na pewno dostrzegło w jednym ze zwiastunów. Nie da się ukryć, że jest to bajka dla dzieci i to raczej niezbyt dużych.

Wspomniałem już, że na szczęście udział czynnika ludzkiego ograniczono tym razem do absolutnego minimum. To nie do końca prawda. Co prawda trójka głównych bohaterów, czyli podróżnik, który odnalazł wejście do podziemi oraz pani przyrodniczka i jej przybrana córka, które opiekują się Kongiem, są w tym filmie absolutnie bezużyteczni, ale udaje im się zupełnie nie przeszkadzać akcji pędzącej do przodu. Hamulcową jest tu Millie Bobby Brown i jej wątek tropienia wielkiego spisku. Motyw całkowicie zbędny i wrzucony do filmu jedynie po to, żeby w jakikolwiek sposób nawiązać do wcześniejszej produkcji i dopisać jedno znane nazwisko na plakacie. Całkiem nieźle za to poradzono sobie z czarnym charakterem. Po pierwsze nie chce przejąć władzy nad światem, co jest wartością samą w sobie, po drugie ma jakąś w miarę sensowną motywację, po trzecie nie przeszkadza i ginie w całkiem efektowny sposób, ale bez wielkiej pompy.

Szkoda, że nie da się tego starcia tytanów obejrzeć na wielkim ekranie. To jedna z tych produkcji, które bardzo by zyskały w kinowej sali, zwłaszcza że ładne animacje komputerowe okraszono znakomitym udźwiękowieniem i świetną ścieżką muzyczną, łączącą motywy orkiestrowe z elektronicznymi. To po prostu świetnie zrobiony film, może trochę zbyt kolorowy, ale przecież dzieci lubią kolorowe produkcje. Jeśli wasz wewnętrzny dziesięciolatek nie umarł jeszcze ze starości, to mogę ze spokojnym sumieniem polecić wam Godzilla vs. Kong. Nie jestem miłośnikiem poprzednich produkcji z tej serii, do tego być może posucha na rynku superprodukcji sprawiła, że odczuwam głód superprodukcji, ale ten film autentycznie mi się spodobał. Oczywiście cała ta historia kompletnie nie trzyma się kupy na poziomie makro, ale nikt nie zawracał sobie po prostu głowy robieniem wyszukanego tła dla tytułowego starcia. W skali mikro to naprawdę sprawnie zrobiona, nieograniczona rozwałka ku uciesze małych i dużych dzieci. W dobie wypożyczalni kaset VHS byłby to niewątpliwy hicior i prawdziwa grzeszna przyjemność oraz eskapizm w najczystszej postaci.