Aladyn (2019)

Jakoś omijałem do tej pory aktorskie wersje animowanych klasyków Disneya. Recenzje miały raczej słabe, sensu w takim odtwórstwie za bardzo nie widzę, a i szkoda psuć sobie wspomnienia z dzieciństwa. Coś mnie jednak podkusiło, żeby sięgnąć po nową wersję Aladyna. Może chodziło o osobę reżysera, bo nazwisko Guya Ritchie gwarantuje wartką i efektowną akcję, których w animowanej wersji nie brakowało.

Fabuła nie odbiega zanadto od pierwowzoru. Tytułowy bohater to drobny złodziejaszek, żyjący w fikcyjnym królestwie rodem z Baśni z tysiąca i jednej nocy. Przypadkowo poznaje księżniczkę, zakochuje się w niej, odnajduje magiczną lampę z dżinem w środku, a ten zamienia go w księcia, żeby mógł ożenić się ze swoją wybranką. W to wszystko wplątuje się oczywiście zły wezyr, pragnący zostać sułtanem. Różnice w stosunku do animacji są niewielkie i dotyczą detali. Dżafar przestał być typem bliskowschodniego Rasputina, odmłodniał i dostał nowe pochodzenie, no i nie zmienia się w węża. Dżin częściej przybiera ludzką formę, żeby nie obciążać za bardzo budżetu na CGI. Yago jest zwyczajną gadającą papugą, a Dżasmina… Dżasmina jest młodą wyemancypowaną kobietą, która wie, czego chce. O tak. O ile w kreskówce panna też sprzeciwiała się aranżowanemu małżeństwu, tak tu mamy wojującą feministkę, która nie da się zamknąć w pałacowej wieży i bierze ster władzy w swoje drobne ręce.

Nie jest to zresztą jedyny motyw, gdzie zmieniono nacisk i rozkład akcentów. Bardzo wyraźnie zarysowano walkę klasową między biedotą (Aladyn i Dżaffar to ludzie z nizin społecznych) a arystokracją. Jest też wątek dotyczący odpowiedzialności za państwo i postaw patriotycznych. Nie są to na pewno wyżyny subtelności i wyrafinowania, jeśli chodzi o umiejętne przemycanie doktryn do kina rodzinnego, ale tragedii nie ma. Wszystko to było w mniejszym lub większym stopniu obecne w pierwowzorze. Trochę ucierpiał na tym przekaz, że najważniejsze jest to, co mamy w serduchu i uczciwość wobec przyjaciół, ale kto by się takimi drobiazgami przejmował, kiedy trzeba walczyć o równouprawnienie?

Szkoda, że rozbudowany wątek feministyczny w moim odczuciu kompletnie przesłonił to, co powinno być największym atutem Aladyna. Ten film jest po prostu szalenie mało efektowny. Główny bohater raz czy dwa skacze chwilę po dachach, ale prawdę mówiąc spodziewałem się sekwencji, które na długo zapadają w pamięć i choreograficznych cudów, a nie niemrawego biegania rodem ze starego serialu. Podobnie słaba jest ucieczka z groty ze skarbami, tak pięknie zrobiona w oryginale. Jeszcze gorzej wypadają dekoracje. Cały ten film wygląda, jakby został nakręcony w ciasnym studiu, przy udziale kilkunastu statystów. Gdzie tu rozmach? Gdzie bliskowschodni przepych? Gdzie ogrom pustyni? Efekt jest doprawdy fatalny i całość wygląda jak przeciętny serial telewizyjny, albo raczej produkcja bollywoodzka, co dobitnie unaoczniają układy choreograficzne do kilku śpiewanych piosenek.

Czy jest więc aż tak beznadziejnie? Nie. O dziwo najlepiej wypadł ten, o którego występ najbardziej się bałem. Will Smith w roli dżina wyraźnie świetnie się bawił i, co najważniejsze, nie próbował ani przez moment wejść w buty Robina Williamsa. Od razu było wiadomo, że legendzie nie dorówna, więc wymyślił swoją postać od nowa i chwała mu za to. Dżin Smith to luzak w stylu Bajeru z Bel Air i chociaż jego występ nie wzbudza salw śmiechu, to w zasadzie nie da się do niego przyczepić w żaden sposób. Nie można tego niestety powiedzieć o efekcie pracy grafików, co zresztą było widać już w trailerach. Kiedy dżin pojawia się w swojej niebieskiej postaci, wygląda idiotycznie z napompowanym torsem i doklejoną do niego głową Smitha. Na szczęście przez długi czas oglądamy go w zwyczajnej ludzkiej formie i ten zabieg wyszedł filmowi na dobre.

Reszta obsady na pewno nie zachwyca, ale też nie daje powodów do zgrzytania zębami. Mena Massoud w roli Aladyna jest, bo jest i można powiedzieć, że nie przeszkadza. Na pewno lepiej wypadła śliczna Naomi Scott w roli Dżasminy, chociaż wydaje mi się, że można było zatrudnić kogoś o nieco ciemniejszej karnacji. Niemniej jednak jeśli miałbym wskazać jasne punkty, to na pewno Scott była jednym z nich. W roli młodej, silnej kobiety, która wie, czego chce wypadła naturalnie i po prostu sympatycznie. Zupełne przeciwieństwo Marwana Kenzariego, wcielającego się w Dżafara, będącego absolutnie bezpłciowym i niegodnym zapamiętania, generycznym czarnym charakterem. Szkoda też, że zmarginalizowano bajkowe postacie Abu, Yago i Dywanu, które nadawały kreskówce dużo kolorytu. W wersji aktorskiej są i tyle.

Co jeszcze można o nowym Aladynie rzec? Niewiele. Kultową animację przerobiono na nudny i tanio wyglądający film. Niby fabuła scena po scenie odtwarza pierwowzór, ale brak tu życia, rozmachu, poczucia przygody i tego fantastycznego klimatu. Na pewno brakuje genialnej oscarowej muzyki Alana Menkena, chociaż przecież ten sam Menken skomponował muzykę do nowej wersji! Wszystko jest nijakie i nawet niezły Will Smith nie ratuje sytuacji, bo przecież każdy ma w pamięci występ Williamsa. Ot kolejny remake, którego nikt nie potrzebował. Niestety widzowie portfelami zagłosowali inaczej, na konto Disneya wpadła kolejna duża bańka, a w kolejce do odtworzenia stoją już następne animowane klasyki. I zapowiadam, że ktokolwiek zmasakruje mojego ulubionego Herkulesa, dostanie ode mnie na łamach FSGK soczystą wiązankę.