Szalone Teorie: Sekrety Littlefingera (część 2 – wszyscy ludzie przedrzeźniacza)

W poprzednim odcinku Szalonych Teorii poruszyliśmy kwestię polityki monetarnej Petyra Baelisha. Rozważaliśmy możliwe skutki działań przebiegłego starszego nad monetą, a także rzuciliśmy okiem na korzyści osobiste, jakie – kosztem królestwa – odniósł Littlefinger. Myli się jednak ten, kto sądzi, iż talenty Baelisha ograniczają się do sprawnego operowania słupkami w księgach przychodów i rozchodów. Prawdziwym żywiołem Littlefingera są ludzie – ich ambicje i aspiracje, skazy i sekrety. To właśnie ludzie są źródłem władzy Littlefingera i to ludźmi operuje jeszcze łatwiej, niż złotem.

Mogłabyś przewrócić Królewską Przystań do góry nogami i nie znalazłabyś w niej ani jednego człowieka z wyszytym na sercu przedrzeźniaczem. To jednak nie znaczy, że nie mam przyjaciół.
—Nawałnica mieczy—

W dzisiejszym odcinku Szalonych Teorii postaram się zabrać Was w podróż po Siedmiu Królestwach. Podróż w trakcie której poznamy bliżej ludzi Littlefingera. Zarówno tych, którzy zadeklarowali się po stronie Baelisha, jak również tych, którzy kryją się przed czytelnikami między wierszami, w cieniu spisków i intryg. A zatem – ruszajmy! Na początku odwiedźmy Dolinę.

Lothor Brune i Lyn Corbray

Wszyscy wiemy, że Lothor Brune jest wiernym człowiekiem Littlefingera. Towarzyszy mu w Królewskiej Przystani i w Dolinie, a jego związki z Baelishem są widoczne już od momentu, gdy reprezentuje go na turnieju z okazji dnia imienia Joffreya.

– Lothor Brune, wolny w służbie lorda Baelisha – krzyknął herold.
—Starcie królów—

Ciekawa jest tu jednak nie tyle osoba Lothora Brune’a, co scena, jaką gwardzista odegrał wraz z Lynem Corbrayem w Orlim Gnieździe. Oto do zamku Littlefinera wkroczyli wrodzy mu Lordowie Deklaranci. Wśród nich Lyn Corbray – śmiertelny wróg Baelisha.

Jeśli choć połowa z tego, co usłyszała od strażników lorda Roberta, była prawdą, Lyn Corbray był bardziej niebezpieczny niż wszystkich sześciu Lordów Deklarantów razem wziętych.
— Dlaczego jest z nimi? — zapytała. — Myślałam, że Corbrayowie cię popierają.
— Lord Lyonel Corbray jest przychylnie nastawiony do moich rządów — wyjaśnił Petyr — ale jego brat chodzi własnymi drogami. Nad Tridentem, gdy ich ojciec został ranny, to Lyn chwycił w dłoń Smętną Damę i zabił człowieka, który go powalił. Potem Lyonel zaniósł starego lorda na tyły, do maesterów, a Lyn poprowadził szarżę przeciwko Dornijczykom zagrażającym lewej flance Roberta, rozbił ich w perzynę i zabił Lewyna Martella. Dlatego gdy stary lord Corbray umarł, zapisał Damę młodszemu synowi. Lyonel otrzymał w spadku jego ziemie, tytuł, zamek i wszystkie pieniądze, ale nadal uważa, że pozbawiono go dziedzictwa, natomiast ser Lyn… no cóż, kocha Lyonela równie mocno jak mnie. Pragnął ręki Lysy dla siebie.
—Uczta dla wron—

Lordowie Deklaranci stawiają Littlefingera w wyjątkowo niekorzystnej sytuacji. Baelish wie, że jeśli nie spełni ich postulatów, Dolinę ogarnie wojna domowa. Jego jedynym wyjściem jest ugiąć się… albo odegrać przed Lordami Deklarantami prawdziwą farsę komediantów. Oto nagle, porywczy Lyn Corbray, zaczyna grozić Littlefingerowi.

Przez chwilę wydawało się, że nastąpił impas, nagle jednak Lyn Corbray odwrócił się od kominka.
— Niedobrze mi się robi od tego całego gadania. Littlefinger przekona was, żebyście oddali mu bieliznę, jeśli będziecie go słuchać wystarczająco długo. Ten spór można rozstrzygnąć tylko stalą.
Wyciągnął oręż. Petyr rozłożył ręce.
— Nie mam miecza, ser.
— Łatwo można temu zaradzić. — Po ciemnoszarej klindze oręża Corbraya pełgało światło świec. Stal była tak ciemna, że przywodziła Sansie na myśl Lód, miecz jej ojca. — Twój jabłkożerca go ma. Powiedz mu, żeby dał ci swój albo łap za ten sztylet.
Alayne zauważyła, że Lothor Brune wyciąga miecz, ale nim klingi zdążyły się skrzyżować, Spiżowy Yohn wstał w gniewie.
— Schowaj stal, ser! Jesteś Corbrayem czy Freyem? Jesteśmy tu gośćmi.
Lady Waynwood wydęła usta.
— Tak się nie godzi — dodała.
— Schowaj miecz, Corbray — poparł ich młody lord Hunter. — Przynosisz wstyd nam wszystkim.
—Uczta dla wron—

W jednej chwili role zupełnie się odwróciły. Teraz to Lordowie Deklaranci musieli tłumaczyć się przed Littlefingerem. To oni byli uzurpatorami i gwałtownikami, a Baelish przemawiał z pozycji honoru i autorytetu.

– Ciesz się, że mam więcej honoru niż niektórzy z was. — Alayne nigdy nie słyszała w głosie Petyra takiego gniewu. — Przeczytałem waszą deklarację i wysłuchałem waszych żądań. A teraz wy wysłuchajcie moich. Zabierzcie swoje armie spod tej góry. Wracajcie do domów i zostawcie mojego syna w spokoju. Nie przeczę, iż rzeczywiście mieliśmy tu do czynienia z nierządem, ale to była wina Lysy, nie moja.
—Uczta dla wron—

I tylko Sansa, która najgorsze dni swego życia spędziła obserwując intrygi w Królewskiej Przystani, dostrzegła co stało za odegraną przez Lyna Corbraya komedią.

— Ser Lyn pozostanie moim nieprzejednanym wrogiem. Będzie mówił o mnie z pogardą i nienawiścią każdemu, kogo spotka, i przyłączał się ze swym mieczem do każdego tajnego spisku przeciwko mnie.
Wtedy właśnie podejrzenie zamieniło się w pewność.
— A jak go nagrodzisz za tę przysługę?
Littlefinger roześmiał się w głos.
— Złotem, chłopcami i obietnicami, oczywiście. Ser Lyn jest człowiekiem o nieskomplikowanych upodobaniach, słodziutka. Lubi tylko złoto, chłopców i zabijanie.
—Uczta dla wron—

Lyn Corbray nie był jednak jedynym rycerzem na tajnych usługach Litllefingera.

Ser Mandon Moore

Królewski Gwardzista, który w trakcie Bitwy nad Czarnym Nurtem postanowił skrócić i tak dość niewysokiego Tyriona o głowę, był dla Karła powodem wielu nocnych koszmarów.

Pamiętał tylko urywki. Walka nad rzeką, rycerz, który chciał mu dać rękawicę, most z okrętów…
Ser Mandon. Widział jego martwe, puste oczy, wyciągniętą dłoń, zielony blask ognia odbijający się w białej emalii zbroi. Zalała go zimna fala strachu. Poczuł, że opróżnia pęcherz. Krzyknąłby, gdyby miał usta.
—Starcie królów—

Przede wszystkim jednak, ser Mandon stał się dla Tyriona źródłem absolutnego przekonania, iż Cersei chce go zabić. Najwyraźniej Tyrion, mający o sobie bardzo wysokie mniemanie, nie dorósł jednak do prawdziwej Gry. Zaślepiony przez swoją pierwotną tezę, szukał wyłącznie dowodów, które mogłyby ją potwierdzić.

Potrzebował czegoś, co połączyłoby ser Mandona z Cersei, jakiegoś dowodu na to, że był on narzędziem w jej rękach. Nie zawsze udaje się nam zdobyć to, czego pragniemy – pomyślał z goryczą, co przypomniało mu…
—Nawałnica mieczy—

A tymczasem tuż przed jego – co prawda niekompletnym – nosem, znajdowało się rozwiązanie zagadki z czyjego polecenia działał ser Mandon.

– Wygląda na to, że ten człowiek w ogóle nie miał przyjaciół – zaczął ostrożnie Tyrion.
– To smutne – zgodził się Varys. – Bardzo smutne. Gdyby zajrzeć pod wszystkie kamienie w Dolinie, pewnie udałoby się znaleźć jakąś jego rodzinę, ale tutaj… lord Arryn sprowadził go do Królewskiej Przystani, a król Robert dał mu biały płaszcz, obawiam się jednak, że żaden z nich nie darzył go zbytnią miłością.
—Nawałnica mieczy—

Powtarza się tu zatem dokładnie ten sam wzór, który Tyrion rozpracowywał już wcześniej. Pochodzący z Doliny nominaci na wysokie stanowiska, którzy okazują się być ludźmi nie Arryna, a Baelisha. Tylko przekonanie o konieczności powiązania ser Mandona z Cersei nie pozwala Tyrionowi dostrzec tej oczywistości.

Karzeł nie zdaje sobie również sprawy z tego, iż sam ściągnął tę próbę morderstwa, nieopatrznie sugerując, iż zna jeden z sekretów Littlefingera.

– Jest przekonana, że ma powód. Gdy gościłem u niej w Orlim Gnieździe, utrzymywała, że zamordowałem jej męża i nie chciała słuchać mych zaprzeczeń. – Pochylił się. – Jeśli dam jej prawdziwego zabójcę Jona Arryna, może spojrzy na mnie łaskawszym okiem.
Littlefinger wyprostował się nagle.
– Prawdziwego zabójcę? Przyznaję, że mnie zaciekawiłeś. To znaczy kogo?
Tym razem to Tyrion się uśmiechnął.
– Podarunki daję tylko przyjaciołom. Lysa Arryn będzie musiała to zrozumieć.
—Starcie królów—

Kettleblackowie

Rozpłatanie ser Mandona przez Podricka Payne’a, oznaczało kolejny wakat w Królewskiej Gwardii. Wakat, który należało jak najszybciej zapełnić. I oto dwójka Lannisterów oddała się swej grze. Jedno sądziło, iż przechytrzyło drugie, ściągając do Królewskiej Przystani całą rodzinkę najemników.

Znam twój sekret, Cersei – pomyślał. Jego siostra często ostatnio odwiedzała wielkiego septona, by otrzymać błogosławieństwo bogów przed nadchodzącą walką z lordem Stannisem… a przynajmniej to chciała wmówić Tyrionowi. W rzeczywistości po krótkiej wizycie w Wielkim Sepcie Baelora przywdziewała prosty, brązowy płaszcz podróżny i wymykała się na spotkanie z wędrownym rycerzem o nieprawdopodobnym nazwisku ser Osmund Kettleblack i z jego równie podejrzanymi braćmi Osneyem i Osfrydem. Lancel wszystko mu o nich opowiedział. Cersei zamierzała za pośrednictwem Kettleblacków kupić własny oddział najemników.
No cóż, niech sobie spiskuje do woli. Była znacznie słodsza, gdy wydawało się jej, że zdołała go przechytrzyć. Kettleblackowie będą ją czarować, brać od niej pieniądze i obiecywać jej wszystko, czego tylko zapragnie. Dlaczegóż by nie, skoro Bronn za każdy jej grosik dawał im następny? Wszyscy trzej bracia byli sympatycznymi łotrzykami i w rzeczywistości znacznie lepiej radzili sobie z oszustwem niż z puszczaniem krwi. Cersei kupiła sobie trzy puste bębny. Będą głośno dudniły, by się jej przypodobać, ale nie będzie z nich żadnego pożytku. Tyrion śmiał się w duchu jak szalony.
—Starcie królów—

A jednak po raz kolejny tak Tyrion, jak i Cersei, zostali wyprowadzeni w pole przez znacznie sprawniejszego gracza. Kettleblackowie należą do Littlefingera.

– Powiedz mi, Alayne, co jest bardziej niebezpieczne, sztylet w ręku nieprzyjaciela czy ukryty sztylet, przyciśnięty ci do pleców przez kogoś, kogo nawet nie widzisz?
– Ukryty sztylet.
– Bystra dziewczyna. – Rozciągnął w uśmiechu wąskie wargi, jasnoczerwone od soku granatu. – Gdy Krasnal odesłał jej strażników, królowa kazała Lancelowi wynająć najemników. Lancel znalazł Kettleblacków, co zachwyciło twego małego pana męża, gdyż sam płacił chłopakom za pośrednictwem swego człowieka Bronna. – Zachichotał. – Ale to ja nakazałem Oswellowi wysłać synów do Królewskiej Przystani, gdy tylko się dowiedziałem, że Bronn chce wynająć zbrojnych. Trzy ukryte sztylety, Alayne, które teraz są idealnie ulokowane.
—Nawałnica mieczy—

W chwili gdy jeden z Kettleblacków znajduje się w rekach Wiary, ten sztylet rzeczywiście może ciąć bardzo mocno. Littlefinger miał sporo szczęścia, że zasłyszał o poszukiwaniu przez Bronna najemników. A skoro o Bronnie i dziwnych trafach mowa…

Bronn

Cóż za ciekawe zrządzenie losu, iż w tej samej gospodzie, w tym samym czasie, znaleźli się Catelyn Stark, Tyrion Lannister i Bronn. Czy Littlefinger mógł nakazać najemnikowi śledzenie lady Catelyn? Niewątpliwie wiedział kiedy opuści on Królewską Przystań i wiedział gdzie się uda. Od strony czysto technicznej nie byłoby to problemem. Ale czy mamy jakiekolwiek inne przesłanki, które mogłyby wskazywać na współpracę dwóch panów B.?

Odpowiedzią niech będzie krótka opowieść, jaką Baelish darzy Sansę.

– Nie zabił Joffreya, to prawda, ale jego ręce nie są bynajmniej czyste. Czy wiedziałaś, że miał już kiedyś żonę?
– Wspominał o tym.
– A czy mówił ci, że kiedy się nią znudził, podarował ją zbrojnym swego ojca? Ciebie mógłby z czasem potraktować tak samo. Nie roń łez nad Krasnalem, pani.
—Nawałnica mieczy—

Oczywiście Littlefinger manipuluje tą historię, faktem jest jednak, że poza Baelishem, zna ją tylko pięć osób: Tyrion, Tywin, Jaime, Shae i Bronn. Tyrion, Tywin i Jaime nie mieli żadnego interesu w tym, aby wyjawić ten wstydliwy epizod, będący ujmą na honorze każdego z nich. A zatem Bronn lub Shae. Niewykluczone, że obydwoje.

Wracając jednak do samego Bronna – jego ostateczna odmowa stanięcia w obronie Tyriona nie powinna nikogo dziwić, gdyż jest zgodna z charakterem najemnika. Pamiętać warto jednak o jeszcze jednym. Tyrion od samego początku wiedział, jak sprawa może się zakończyć…

– Wiem, że byś mnie zdradził równie szybko, jak zdradziłeś lady Stark, gdybyś tylko zwietrzył jakiś interes. Jeśli nadejdzie taki dzień, w którym by ci przyszła ochota mnie sprzedać, pamiętaj, Bronn, że potrafię podbić cenę.
—Gra o tron—

…nie przewidział tylko, że są ludzie, których w licytacji nie sposób przebić.

Brella

Wspomniana wyżej Shae również jest atrakcyjną kandydatką na agentkę Littlefingera. Pojawia się w sposób nieprzewidziany, w towarzystwie Bronna. Oplata sobie Tyriona wokół palca. A kiedy Littlefingerowi naprawdę zależy na śmierci Karła, Shae – w dość zaskakujący sposób – zdradza swojego kochanka. Na dodatek odnajduje się wkrótce w łóżku kolejnego potężnego człowieka, na którego wpływ chciałby wywrzeć Petyr Baelish.

Wszystkie to jednak wyłącznie poszlaki. Nie znaczy to wszakże, że sypialnia Tyriona i Sansy nie znajdowała się pod stałą obserwacją. Oto w Uczcie dla wron Brienne spotyka w burdelu Littlefingera jedną z naszych dawnych znajomych – Brellę.

W Królewskiej Przystani Brienne udało się odszukać jedną z dawnych służących Sansy, która była obecnie praczką w burdelu.
—Uczta dla wron—

Co ciekawe, Brella miała dość bogate CV, albowiem wcześniej usługiwała lordowi Renly’emu… Zupełnie jakby ktoś starał się umieścić ją wśród osób wartych obserwacji.

Dawniej prowadziła w mieście dom lorda Renly’ego, dzięki czemu nabrała wielkiej wprawy w byciu ślepą, głuchą i niemą.
—Nawałnica mieczy—

Ser Justin Massey

Agentura Littlefingera w Dolinie oraz Królewskiej Przystani może wydawać się imponująca, ale prawdopodobnie największym osiągnięciem naszego intryganta było zainstalowanie szpiega (być może nieświadomego) w otoczeniu człowieka, który Baelishem szczerze się brzydził. Szpiega na dworze króla Stannisa.

Aby zrozumieć mechanizm intrygi, należy wrócić do wydarzeń poprzedzających Grę o tron. Jak wiemy, to Stannis jako pierwszy odkrył, że Joffrey, Tommen i Myrcela nie są dziećmi Roberta Baratheona. Ze swoimi podejrzeniami udał się do Jona Arryna. Pytanie brzmi jednak – jak odkrył ten sekret?

– Ominęły cię ciekawe obrady. Wygląda na to, że Stannis ogłosił się królem.
– Wiem.
– Oskarża mojego brata i siostrę o kazirodztwo. Ciekawe, skąd przyszło mu do głowy takie podejrzenie.
– Być może przeczytał książkę i przyjrzał się kolorowi bękarcich włosów, tak jak Ned Stark, a przed nim Jon Arryn. A może ktoś szepnął mu to do ucha.
—Starcie królów—

Nie ujmując w niczym Stannisowi – jest on w końcu postacią stosunkowo oczytaną – trudno uwierzyć, że z własnej, nieprzymuszonej woli sięgałby po opasłe chronologie rodów Westeros. Dużo bardziej prawdopodobne są tu zatem szepty, które pokierowały bratem króla w stronę książek i… burdeli. A kto mógł być szepczącą postacią? Nie Varys, bo tak wczesny wybuch konfliktu nie leżał w jego interesie.

– Jeśli nie ty szepnąłeś, to kto?
– Z pewnością jakiś zdrajca.
Varys zacisnął popręg.
– Littlefinger?
– Nikogo nie oskarżam.
—Starcie królów—

Jeśli jednak za informacją, która dotarła do Stannisa stał Littlefinger, to na pewno potrzebował pośrednika. Zgrzytający zębami Baratheon nie był wielbicielem Petyra Baelisha, co więcej wydawał się odporny na mniej subtelne próby manipulacji.

Jedyny sposób, w jaki Stannis mógł zostać pchnięty na tory poszukiwań, wydaje się być zatem związany z plotkami o czarnowłosych bękartach Roberta.

 – Massey pragnie też poślubić księżniczkę dzikich. Służył kiedyś mojemu bratu Robertowi jako giermek i zaraził się od niego upodobaniem do kobiet.
—Taniec ze smokami—

Ser Justin Massey, dawny giermek króla Roberta, po pasowaniu na rycerza w służbie u Stannisa. Bywalec burdeli i obserwator obyczajów Roberta. Nieświadomy… lub jak najbardziej świadomy współpracownik Littlefingera. A obecnie wysłannik Stannisa do Braavos.

Pozostali

Aż ciężko wymienić wszystkich ludzi, którzy uczestniczyli w spiskach i knowaniach Petyra Baelisha. Jest tu przecież miejsce i dla Janosa Slynta, któremu „znajomości w Królewskiej Przystani” nie ocaliły głowy. Jest tu także smutny i przekupny błazen – ser Dontos Hollard – którego zginął z woli swego pracodawcy. Jest też miejsce dla tych dziesiątków nieznanych z imienia bardów, minstreli, rycerzy, najemników, kupców i prostytutek, którzy uczestniczyli w wielopiętrowych manipulacjach.

Spójrzmy chociażby na doprawdy koronkową konstrukcję, jaką Littlefinger stworzył by zmanipulować Tyrellów.

Gdy przybyłem do Wysogrodu, targować się o rękę Margaery, pozwoliła synowi się przechwalać, a sama zadawała dociekliwe pytania na temat natury Joffreya. Rzecz jasna, wychwalałem go pod niebiosa… podczas gdy moi ludzie rozpuszczali niepokojące opowieści pośród służby lorda Tyrella. Tak właśnie prowadzi się tę grę. Również ja rzuciłem pomysł, by ser Loras przywdział biel. Rzecz jasna, nie zasugerowałem tego, to byłoby zbyt proste. Ludzie z mojej świty powtarzali makabryczne opowieści o tym, jak tłuszcza zabiła ser Prestona Greenfielda i zgwałciła lady Lollys, a także podrzucili trochę srebrników utrzymywanej przez lorda Tyrella armii minstreli, prosząc ich, by śpiewali pieśni o Ryamie Redwynie, Serwynie od Zwierciadlanej Tarczy oraz księciu Aemonie Smoczym Rycerzu. W odpowiednich rękach harfa bywa równie niebezpieczna jak miecz. Mace Tyrell był szczerze przekonany, że sam wpadł na pomysł, by uwzględnić w kontrakcie małżeńskim warunek przyjęcia ser Lorasa w poczet Gwardii Królewskiej. Któż lepiej strzegłby jego córki niż jej wspaniały, rycerski brat? Ponadto oszczędziło mu to niewdzięcznego zadania znalezienia włości i żony dla trzeciego syna, co nigdy nie jest łatwe, a w przypadku ser Lorasa podwójnie trudne.
—Nawałnica mieczy—

Jedno jest pewne – sieć szpiegów i agentów stworzona przez Littlefingera jest nie mniejsza, od tej, którą szczyci się Varys. I to Littlefinger – póki co – jest mistrzem manipulacji. Ale o tym, jakie spiski uknuł Petyr Baelish, za jakimi wydarzeniami stał, i co ma jeszcze w planach, porozmawiamy za tydzień, w następnym odcinku Szalonych Teorii!

 

---

Spragnieni kolejnych Szalonych Teorii? Jak zawsze zachęcam do zapoznania się z Indeksem, w którym znajdziecie wszystkie dotychczasowe teksty i spekulacje na temat Gry o tron oraz Piesni Lodu i Ognia.