Historia Lodu i Ognia: Wiara Wojująca (część pierwsza)

Wiara w Siedmiu to obok Cytadeli najsilniejsza instytucja Siedmiu Królestw. Jej tradycje i zwyczaje sięgają jeszcze państwa Andalów sprzed migracji do Westeros. Być może w rezultacie własnej inspiracji religijnej i przemyśleń, a może w opozycji do praktyk Starej Valyrii, Wiara przyjęła szereg doktryn religijnych, które po całych tysiącleciach miały stać się zarzewiem olbrzymiego konfliktu.

Mędrcy piszą, że przed Zagładą w Valyrii oddawano cześć tysiącu bogów, ale nie bano się żadnego z nich, dlatego tylko nieliczni ważyli się krytykować owe zwyczaje.
—Świat Lodu i Ognia—

Wiara i Aegon

Wiara zakazywała poligamii, którą praktykowali valyriańscy czarnoksiężnicy, a której hołdowali także nowoprzybyli do Westeros Targaryenowie. Równie odrażające było dla wyznawców Wiary w Siedmiu kazirodztwo, definiowane jako kontakty seksualne pomiędzy rodzeństwem albo rodzicami i dziećmi (stosunki pomiędzy osobami o nieco mniejszym stopniu pokrewieństwa, na przykład kuzynami, były tolerowane).

Kolejne triumfy pozostającego jednocześnie w relacjach kazirodczych i poligamicznych Aegona Zdobywcy powinny więc zaowocować jeszcze silniejszym sprzeciwem Wielkiego Septona. Spodziewalibyśmy się, że Wiara zjednoczy niechętnych wobec Aegona andalskich królów. A jednak stało się inaczej. Pole Ognia było wystarczającą demonstracją, by doktryna religijna zeszła na drugi plan.

To sam Wielki Septon namówił Manfreda Hightowera, lorda Starego Miasta, do otworzenia bram przed Aegonem Zdobywcą. Rzekoma wizja zesłana przez Staruchę podpowiedziała kapłanowi, że próba oporu miałaby fatalne skutki. Wybrano zatem drogę kompromisu. Po trzech dniach Aegon sam został wyznawcą Siedmiu.

Trzy dni później w Gwiezdnym Sepcie Jego Świątobliwość osobiście namaścił Aegona siedmioma olejami i ogłosił go Aegonem z rodu Targaryenów, Pierwszym Tego imienia, królem Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi, władcą Siedmiu Królestw oraz protektorem królestwa.
—Świat Lodu i Ognia—

Sojusz Wiary i Żelaznego Tronu opłacił się obu stronom. W Westeros (wyjąwszy Dorne) przycichł opór wobec Targaryenom. Aegon nadał Wierze przywileje podatkowe, a także utwierdził przywileje sądowe. Wielki Septon zajął wysoką pozycję w systemie feudalnym Siedmiu Królestw, Aegon I stanął ponad prawem religijnym.

Wiara zachowała też swoje przywileje militarne. Nadal istniały dwa główne zakony wojskowe Wiary: Synowie Wojownika oraz Bracia Ubodzy. Synowie Wojownika (nazywani też Mieczami) to klasyczny zakon rycerski. Rekrutowali się spośród pasowanych rycerzy, choć większość nie pochodziła z wysokich rodów Westeros. Nosili długie, tęczowe płaszcze, a głowice ich mieczy zdobiły kryształy w kształcie gwiazd. Bracia Ubodzy (nazywani Gwiazdami, od przypinanych sobie odznak) rekrutowali się wyłącznie ze sfanatyzowanego pospólstwa. Nie nosili zbroi, a ich broń stanowiły najprostsze przedmioty – noże, maczugi, młoty, kiścienie, siekiery i kosy. W okresie pokoju zajmowali się głównie ochroną pielgrzymów. I choć pod względem umiejętności nie dorównywali Synom Wojownika, to przewyższali ich liczebnie. Synów Wojownika było kilkuset. Braci Ubogich – kilka tysięcy. A wojna tylko powiększała ich szeregi.

Do śmierci Aegona I stosunki z Wiarą układały się wzorowo. Żaden z kolejnych Wielkich Septonów (od Podboju do śmierci Aegona było ich siedmiu) nie wypominał królowi jego grzechów. Z kolei sam Aegon zachowywał pozory religijności, odwiedzając Gwiezdny Sept podczas każdej podróży na południe kraju.

Ale gdzieś w głębi nadal żarzyły się ogniki niechęci.

Prości wyznawcy – wioskowi septoni, święte siostry, Bracia Ubodzy – nadal wierzyli, że grzechem jest by brat poślubił siostrę albo by mąż miał dwie żony.
—Synowie Smoka (tłum. moje)—

Aenys i Maegor

Aegon I umarł w 37 roku od Podboju pozostawiając po sobie dwóch synów. Pierworodnego Aenysa, którego urodziła królowa Rhaenys, oraz Maegora, syna Visenyi. Bracia byli od siebie zupełnie różni. Aenys był ufny, łagodny i niezdecydowany. Maegor – uparty i poejrzliwy. Maegor był brutalnym wojownikiem, o którego okrucieństwie krążyły legendy. I to właśnie Maegor miał stać się przyczyną rebelii, która przeżyła dwóch królów.

W roku 22 po Podboju, a więc jeszcze za życia Aegona I, Aenysowi urodziła się córka – Rhaena. Królowa Visenya zwróciła uwagę, iż jeśli Aenys nie będzie miał syna, to powstanie konflikt następstwa tronu. Z jednej strony było dość jasne, że w Siedmiu Królestwach obowiązuje primogenitura, w myśl której dzieci króla mają pierwszeństwo przed królewskim bratem. Innymi słowy – dziecko Aenysa powinno dziedziczyć przed Maegorem. Z drugiej jednak strony otwartą pozostawała kwestia dziedziczenia tronu przez kobiety. Visenya zaproponowała rozwiązanie kłopotliwej sytuacji poprzez zaręczenie Rhaeny z jej wujkiem. Plany zostałe zatrzymane przez Wielkiego Septona, który zaproponował aby Maegor ożenił się z Ceryse Hightower (siostrzenicą Wielkiego Septona).

Małżeństwo zostało zawarte w roku 25 o P. w Gwiezdnym Sepcie. Mimo przechwałek Maegora na temat nocy poślubnej, Ceryse Hightower nie zaszła w ciążę. W międzyczasie żona Aenysa – Alyssa Velaryon – urodziła następcy tronu kolejnych synów. Łącznie Aenys miał się doczekać szóstki potomków – trójki chłopców (Aegon, Viserys, Jaehaerys) i trójki dziewcząt (Rhaena, Alysanne i Vaella). Problem sukcesji wydawał się być zażegnany.

Rządy Aenysa i podłoże konfliktu

Po ceremonii pogrzebowej Aegona I w 37 roku o.P., Aenys został ogłoszony królem przez Wielkiego Maestera Gawena. Maegor uklęknął i uznał zwierzchnictwo swego brata, przyjmując w nagrodę miecz Blackfyre. Ale ledwie Aenys I poleciał na swym smoku, Żywym Srebrze, do Starego Miasta, by uzyskać błogosławieństwo Wielkiego Septona, Smocza Skała znów wypełniła się plotkami na temat tego, kto powinien objąć tron, tym razem po Aenysie. Nowy król nie przypominał Aegona Zdobywcy. Był wytworny, łagodny i… niezdecydowany. Maegor wydawał się z kolei uosabiać, może aż do przesady, wszystkie wojownicze cechy Aegona. Maegor miał miecz Aegona. Okiełznał też jego smoka, Baleriona. Ale nawet zwolennicy linii Maegora musieli przyznać, że jego kandydatura miała ogromną wadę. Sam Maegor nie miał potomków.

Mimo gry stronnictw, w której to grze sporą rolę odgrywała matka Maegora, Visenya, przez dwa lata stosunki obu braci układały się poprawnie. Niemały wpływ miały na to konflikty militarne, które sprawiły, iż Aenys i Maegor musieli trzymać się razem. Po śmierci Aegona I wyzwanie Żelaznemu Tronowi rzuciło czterech buntowników:

• Harren Czerwony, rzekomy wnuk Harrena Czarnego. Wykastrował i zamordował lorda Harrenhal – Gargona (ponoć za nadużywanie prawa pierwszej nocy). Zajął jego zamek i ogłosił się lordem rzek. Pokonany przez Aenysa i Tullych, Harren skrył się w lasach i zajął bandytyzmem. Ostatecznie zginął z ręki giermka lorda Alyna Stokewortha.
• Jonos Arryn, lord Orlego Gniazda. Ogłosił się królem Doliny. Jego bunt spacyfikował Maegor na Balerionie. Książę Smoczej Skały własnoręcznie powiesił pokonanego lorda Jonosa.
• Sępi Król, buntownik działający na pograniczu Dorne. Ostatecznie pokonany przez Orysa Baratheona i Sama Tarly’ego zwanego „Dzikusem”.
• Lodos, buntownik z Żelaznych Wysp. Jego bunt był stosunkowo krótki, rebelia została stłumiona przez Gorena Greyjoya.

Ostatni z buntów okazał się być brzemienny w skutki, jednak nie przez postać butnownika, ale lojalisty. Kiedy lord Goren zabił Lodosa, król Aenys obiecał swemu stronnikowi dowolny przywilej. Goren, zagorzały wyznawca Utopionego Boga poprosił o wygnanie Wiary w Siedmiu z Żelaznych Wysp. Król przystał na tę prośbę. Po raz pierwszy od czasu Aegona Zdobywcy, prawa Wiary zostały ograniczone.

Kwestia Żelaznych Wysp była jednak dopiero początkiem. Drugi cios nastąpił w roku 39 o.P. Po tym jak Alyssa Velaryon urodziła królowi Aenysowi szóste dziecko (wkrótce zmarłą córkę – Vaellę), Maegor nie wytrzymał. Uświadomił sobie, że Ceryse musi być bezpłodna, i wziął drugą żonę – Alys Harroway. Żaden septon nie chciał pobłogosławić związku, więc Maegor pojął Alys w valyriańskim rycie „ognia i krwi” odprawionym przez Visenyę.

Wiara wpadła w furię. Podobnie zareagował lord Hightower. Dowiedziawszy się o zachowaniu swego brata, Aenys dał Maegorowi wybór. Książę Smoczej Skały mógł porzucić Alys Harroway i wrócić do lady Ceryse, albo zostać wygnanym. Maegor zabrał ze sobą Alys i na swym smoku udał się do Pentos. Rozkaz, iż ma oddać miecz ojca skwitował sugestią, aby król sam po niego przybył.

Wygnanie wcale nie uspokoiło nastrojów, tym bardziej, że było ograniczone w czasie. Aenys miał stwierdzić, że Maegor będzie mógł wrócić do Westeros po pięciu latach wygnania.

Król Aenys próbował poczynić ustępstwa na rzecz Wiary, wybierając na swojego namiestnika septona Murmisona. Bezskutecznie. W całym królestwie wrzało. W końcu zaś sam Aenys popełnił katastrofalny błąd.

Wybuch Rebelii

W 41 roku o.P. król Aenys zdecydował się doprowadzić do małżeństwa swych dzieci, Aegona i Rhaeny. Król niepomny reakcji Wiary na wcześniejszą propozycję małżeństwa Maegora i Rhaeny, przypuszczał, że tylko wielożeństwo jest dla wiernych sprawą istotną. Sądził, że kazirodztwo Targaryenów to coś, do czego Siedem Królestw przywykło. Utwierdziła go w tym zresztą reakcja septona Murmisona, który pobłogosławił związek.

Wkrótce potem Wielki Septon nazwał Aenysa „Plugastwem”. Murmison został wygnany z szeregów Wiary, a Bracia Ubodzy porąbali go na kawałki. Wybuchła rebelia.

Niedługo po zamordowaniu septona Murmisona miał miejsce zamach na Aenysa i jego rodzinę. Targaryenowie uszli z życiem tylko dzięki reakcji Raymonta Baratheona z Królewskiej Gwardii. Król uciekł na Smoczą Skałę, gdzie Visenya namawiała go do rozprawy siłowej i uczynienia z Gwiezdnego Septu „drugiego Harrenhal”. Król miotał się, nie mogąc podjąć decyzji. Wkrótce było już na nią za późno.

Pod koniec roku 41 rebelia ogarnęła cały kraj. Sprawę Wiary popierała większość lordów południa. Synowie Wojownika przejęli Królewską Przystań, a sam król poważnie zaniemógł na zdrowiu. Przedstawiciele Żelaznego Banku układali się z lordem Hightowerem i Wielkim Septonem. I to Wielkiego Septona nazywali „prawdziwym królem Westeros”.

Aenys zaczął odzyskiwać zdrowie i wydawało się, że może podjąć walkę, gdy dotarła do niego wieść, że jego dzieci – Aegon i Rhaena – są oblegane w Crakehall. Trzy dni później król już nie żył. Niektórzy spekulowali, że za śmiercią króla stała jego macocha, Visenya.

Droga do powrotu Maegora została otwarta. A wojna miała wkroczyć na jeszcze krwawsze ścieżki.

A o starciu Maegora z Wiarą przeczytacie już jutro w drugiej (i ostatniej) części naszej opowieści.

0

0