Ahsoka (sezon 1)

A miało być tak pięknie. Po serii rozczarowań związanych z kinowymi Gwiezdnymi Wojnami od Disneya, wydawało się przez moment, że idą lepsze czasy. Najpierw był Mandalorianin – serial zasadniczo poprawny, momentami ciekawy… aż do trzeciego sezonu, który okazał się niewypałem. Po drodze były dwa inne słabe seriale (wręcz dramatycznie słabe w przypadku przygód Boby Fetta), ale gdy nastał Andor, znów uwierzyłem w to, że Disney potrafi zrobić dobre Gwiezdne Wojny. Bom głupi.

Na swoje usprawiedliwienie powiedzieć mogę tylko tyle, że thriller szpiegowski w realiach Gwiezdnych Wojen – bo tym w gruncie rzeczy był Andor – idealnie trafił w moje gusta. A o twórcy następnego serialu słyszałem wiele dobrego. Dave Filoni maczał palce w Mandalorianinie, istniało więc podejrzenie, że choć trochę zna się na rzeczy. No i wielu fanów zachwalało serial Rebels. Po prawdzie te kilka odcinków animacji, z którymi się zapoznałem na kolana mnie nie rzuciło, ale uznałem, że po prostu nie byłem docelową publicznością tego dzieła, które ewidentnie było skierowane do odbiorcy młodszego. Na dodatek Dave Filoni wyglądał na osobę obeznaną z uniwersum i skłonny był wprowadzać do kanonu Disneya najlepsze elementy dawnego Expanded Universe książek i komiksów, na czele z moją ulubioną trylogią gwiezdnowojennych książek – Dziedzicem Imperium, Ciemną Stroną Mocy (ależ to fatalne tłumaczenie tytułu – tak nawiasem mówiąc) i Ostatnim Rozkazem. Byłem więc, jak się to mówi, kupiony. Ba, stworzyłem nawet Szaloną Teorię związaną z serialem. I jak się okazało odgadłem zamysł scenarzystów.

Niestety dałem się kupić przedwcześnie. Bo choć nie mogę zaprzeczyć, że Ahsoka ma swoje mocne strony, to sam serial był jednak rozczarowaniem. Zacznijmy jednak od samego początku, czyli od fabuły. Opowieść jest w pewnym sensie kontynuacją drugiego sezonu Mandalorianina, stara się też przygotować grunt pod wstrzyknięcie do uniwersum Disneya pewnych wątków ze wspomnianych wcześniej książek Timothy’ego Zahna, ale przede wszystkim jest kontynuacją animowanych Rebels. Akcja przenosi nas w czasy po upadku Imperium. Od wydarzeń z drugiego sezonu Mandalorianina minął co najmniej rok. Na statek Republiki transportujący Morgan Elsbeth, Siostrę Nocy z Dathomiry i zauszniczkę Wielkiego Admirała Thrawna, napadają „złe dżedaj”. Tajemniczy Baylan Skoll oraz jego uczennica Shin Hati uwalniają czarownicę i odlatują w bliżej niezidentyfikowanym kierunku. Wnerwia to straszliwie główną bohaterkę – byłą padawankę Anakina Skywalkera – Ahsokę Tano. Władająca dwoma mieczami świetlnymi Jedi (zaraz, zaraz, czy Yoda aby nie mówił, że Luke jest ostatnim żyjącym… a, zresztą nieważne) postanawia przeprowadzić własne śledztwo. Z jednej strony lęka się powrotu Thrawna, którego najwyraźniej w serialu Rebels wygnano z Galaktyki. Ale z drugiej strony pragnie też uratować młodego Ezra Bridgera, który poświęcił się, by pokonać Thrawna. I pewnikiem jeszcze żyje. Czy wspomniałem, że Ezra jest Jedi? Przyzwyczajajcie się, tu wszyscy władają Mocą. Aby osiągnąć swój cel, Ahsoka będzie musiała zebrać całą ekipę z Rebels. Poza Zebem, bo animowanie futrzaka jest dla Disneya zbyt kosztowne.

Tak zaczyna się historia, która okazuje się prawdziwym roller coasterem. Ale nie emocjonalnym. Chodzi mi raczej o to, że opowieść miewa swoje naprawdę mocne momenty. Chwile, gdy jesteśmy niesamowicie zaangażowani w opowieść. Ale jest tu również tak wiele szczytów głupoty, pętli nielogiczności i nudy, podczas której czujemy się, jakbyś stali godzinami w kolejce. Żeby nie być gołosłownym, opowiem Wam pokrótce o wszystkich tych aspektach.

Zacznijmy od najmocniejszych stron. Weźmy chociażby Baylana Skolla, jeden z naszych czarnych charakterów, genialnie sportretowany przez niestety przedwcześnie zmarłęgo Raya Stevensona. Cóż to jest za fantastyczna postać! Mroczny, ale tylko trochę. W równiej mierze umęczony, co zdeterminowany. Odnajdujemy w nim echa Joruusa C’Baotha z książek Zahna, ale – chyba jeszcze w większym stopniu – fantastycznej Krei z gry Knights of the Old Republic 2. Jest stary, mądry, zły ale nie bezwzględny. Ma swój własny plan, ma swoje tajemnice, których nie zdradza nawet Shin Hati. Cudowna postać, chciałbym, aby lepiej go wykorzystano. I boję się, że wraz ze śmiercią aktora, szans już na to nie ma. Bo wątpię, aby dało się go zastąpić. Dostaliśmy też Thrawna, jeden z najciekawszych czarnych charakterów w historii Gwiezdnych Wojen. Oczywiście taki był w książkach Zahna. Tutaj dostajemy jego wersję z serialu Rebels. Dostajemy faceta, który wygląda jak Thrawn, budzi u postronnych grozę jak Thrawn, ale tylko udaje, że jest tak inteligentny jak Thrawn. Bo niestety, tak jak w serialu dla dzieciaków, naprawdę brakuje tu jakiejś sprytnej intrygi, jakichś wybiegów taktycznych. Wszystko dostajemy na tacy, w wersji miałkiej, ale lekkiej do przetrawienia.

Thrawn to nie jedyna rzecz, której Filoni nie potrafił wykorzystać. Pomysł z podróżą do innej galaktyki – bomba. Zresztą też pożyczony z książek Zahna (choć innych niż główna „trylogia Thrawna”). Tyle że kompletnie zmarnowany. Odwiedzamy jedną planetę, nudną jak flaki z olejem. Filoni otarł się też o inny zgrabny pomysł – dał nam młodą uczennicę Jedi (nie o Shin Hati mi chodzi, a o padawankę Ahsoki – Sabine Wren), która ma bardzo nikły talent do korzystania z Mocy. Nadrabia to innymi umiejętnościami, jest świetnie wyszkoloną wojowniczką, ale jej czucie Mocy jest ograniczone. Ale spoko, serial i to zdołał zawalić. Nim opowieść dobiegnie końca, Sabine będzie wymiatać lepiej niż Luke, jeden z najbardziej uzdolnionych Jedi, po całym szkoleniu u Yody. Będzie ktoś potem mówił, że szkaluję tu kobiety i nie chcę, by były badassami, ale przecież nie w tym rzecz. Ja chciałem, by Sabine odniosła sukces, ale liczyłem, że oglądam początek długiej drogi, pełnej porażek, która dziewczynę ukształtuje, nada jej indywidualny rys, sprawi, że będziemy jej kibicować. Ale kto by na to miał czas, kiedy trzeba rzucać ludźmi na dziesiątki metrów i masakrować setki szturmowców.

I tak w zasadzie jest tu z wszystkim. Ilekroć coś daje mi nadzieję, koniec końców okazuje się być rozczarowaniem. W zasadzie tylko odcinek czwarty mógłbym określić jako kawał dobrego storytellingu. Choć i w jego trakcie zdarzyło się kilka idiotyzmów. Doprawdy, nie wiem, skąd się Filoniemu wziął ten pomysł, aby postać wygrywająca starcie postanowiła nagle uciekać – bez ważnego powodu. Nie wiem, ale jako że ma to miejsce kilkukrotnie, próbuje się w tym dopatrzyć jakiegoś sensu.

Czy jest tu jeszcze coś wartego odnotowania? Jasne, fajnie było zobaczyć Haydena Christensena w roli Anakina. Zawsze wiedziałem, że to aktor z talentem, tylko pod Lucasem nie mógł rozwinąć skrzydeł. Kilka innych postaci też potrafi grać. Rosario Dawson jako Ahsoka jest bardzo nierówna, ale ostatecznie uwierzyłem w tę postać (zwłaszcza po epizodzie piątym). Eman Esfandi jako Ezra wzbudził moje zaciekawienie. Powiedziałbym też że Genevieve O’Reilly jako Mon Mothma zawsze jest świetna, ale niestety, po obejrzeniu Andora czułem, że wątek polityczny w Ahsoce jest tak głupi, iż po prostu nie mogłem się skoncentrować na jej grze aktorskiej.

I to w sumie tyle, moi drodzy. Ahsoka potencjał miała, ale kompletnie go nie wykorzystała. Nie jest może rozczarowaniem na miarę Obi-Wana czy Boby Fetta, ale nie mogę powiedzieć, żeby tchnął we mnie nadzieję na to, że Filoni podoła zadaniu wydobycia Gwiezdnych Wojen z dołka, w jakim się znalazły. Serial oczywiście może się spodobać tym, którzy potrafią patrzeć na niego z przymrużeniem oka, świadomi licznych niedostatków. Zakładam też, że może znaleźć miłośników wśród osób wychowanych na Rebels. Dla mnie to było stanowczo za mało. Chociaż odcinek czwarty (i być może piąty) warto obejrzeć dla kilku zgrabnie nakręconych scen.