365 dni: Ten dzień (2022)

Premiera drugiej części serii 365 dni na podstawie powieści Blanki Lipińskiej to z pewnością smakowity kąsek dla internetowych łowców okazji. Oczywiście chodzi o okazję do ponabijania się i pastwienia nad marnością tego dzieła. I niby każdy będzie się śmiał, szydził i “poświęcał się” dla dobra ogółu, tracąc czas na śledzenie igraszek Laury i Massimo, a tymczasem licznik obejrzeń bije, kolejne złotówki wpadają na konta twórców i tak się ten biznes kręci. Za rok pewnie obejrzymy część trzecią, potem remake, serial… Nie będę ukrywał, że pierwotnie też nastawiałem się na to, że lepszą rozrywkę będę miał z wymyślania cudacznych porównań i prób zabłyśnięcia przed czytelnikiem niebywałą elokwencją. Miało być pięknie, soczyście i zabawnie, a potem obejrzałem film i mi się odechciało. Wszystkiego.

Jak na pewno pamiętacie, Laura pod koniec pierwszej części prawie umarła w wypadku, a wcześniej zaciążyła z przystojnym Włochem, który ją porwał i dał 365 dni na to, żeby się w nim zakochała. Nic z tego nie ma jakiejkolwiek kontynuacji w sequelu. Z jakichś niewyjaśnionych przyczyn ktoś uznał, że dramatyczne zakończenie poprzedniego filmu nie ma żadnego znaczenia dla dalszej fabuły i olał temat. Zamiast tego mamy od razu ślub, sielankę, kłótnię nowożeńców, ucieczkę z ogrodnikiem, złego brata bliźniaka oraz kolejny finał zakończony cliffhangerem (wybaczcie obce słowo). I oczywiście w międzyczasie trochę rypania, ale o tym za moment. Przyznaję bez bicia, że tym razem nie przeczytałem książkowego pierwowzoru (moje poświęcenie też ma jakieś granice, wybaczcie), więc nie mogę ocenić, czy miałkość fabuły wynika z nieudolności scenarzystów, czy z niedostatków materiału źródłowego. Niby mógłbym założyć, że w książce motywacje bohaterów i związki przyczynowo-skutkowe są zarysowane nieco lepiej (albo w ogóle są), ale przecież Blanka Lipińska brała udział w pisaniu scenariusza. Sam już nie wiem, o co chodzi, oprócz tego, że nic tu się z niczym nie klei.

Ciężko oczywiście oczekiwać od kontynuacji 365 dni czegokolwiek pozytywnego, ale muszę przyznać, że nawet mimo tego dałem się zaskoczyć. Fabułę w zasadzie streściłem w całości w poprzednim akapicie. Cała reszta to teledysk. Zawartość filmu w filmie jest tak niska, że z powodzeniem można sobie zafundować seans przy zwiększonej prędkości odtwarzania i nic na tym nie stracić. Aż ciężko uwierzyć, że to wszystko trwa prawie dwie godziny. Pierwsze trzydzieści minut to jedynie migawki, ujęcia z drona, w zwolnionym tempie i rozmarzone spojrzenia. Czasami trafia się krótki dialog, podczas którego bohaterowie wykazują się elokwencją godną rasowego pornola, ale bardzo szybko wracamy do teledysku. Na oko połowę czasu antenowego wypełniają widoczki z muzyką w tle. Muzyką fatalną, nijaką, bezpłciową, graną na jedno kopyto, zmontowaną z bliźniaczymi ujęciami z “płynącej” lub lecącej kamery. Tu się nie ma z czego nabijać! Można co najwyżej załamać ręce.

“Portrety psychologiczne” (cudzysłów celowy) postaci oczywiście również nie występują. Laura ma w głowie tylko seks. Na wszystko odpowiedzią jest rozłożenie nóg, a przypominam, że to wykształcona kobieta, która odnosiła sukcesy zawodowe. Przenikliwość i kojarzenie faktów to nie są jednak jej mocne strony, bo zdaje się nie zauważać, ani za kogo wyszła, ani czego się od niej oczekuje. Strzela focha o byle co, a potem robi maślane oczy do pięknego ogrodnika, który okazuje się… również być z mafii tylko innej. Ta to ma szczęście… Massimo z kolei został w tej części sprowadzony do roli dostawcy przyrodzenia… chociaż nie do końca. To znaczy faktycznie jedyne, co robi, to bzyka się z Laurą, ale z tym przyrodzeniem to nie taka prosta sytuacja, bo prawie zawsze sprawę załatwia w spodniach. Trochę jak w specjalnych wersjach europejskich filmów porno robionych dla zwykłych telewizji, w których kochają się w majtkach. Kolega mi opowiadał. Wracając do meritum, Massimo oprócz spółkowania z teraz już żoną, złości się, uderza w losowe przedmioty i strzela groźne miny. Ma też brata bliźniaka, jeszcze bardziej mrocznego i też zakochanego w polskiej aktorce. W roli tej femme fatale nasza biała nadzieja czarnych czyli Natasza Urbańska, która knuje złowieszczy plan. Plan polega na tym, że na pewnej imprezie mroczna (a jakże) Natasza oddaje się w całości Massimo tak, że Laura ma to zobaczyć i odejść od paskudnika. Ale Laura nie wie, że penetratorem nie był Massimo, lecz jego brat bliźniak, z którym Zła Kobieta knuje. No ale mleko się rozlało, na scenę wkracza wspomniany ogrodnik o figurze greckiego herosa. Podjeżdża po zdradzoną damę sportową furą i odjeżdżają w siną dal. I jak się teraz zastanawiam, to nie mam pojęcia, do czego to miało doprowadzić, bo potem jest jakiś zlot przyjaciół mafii, gdzie wszystko wychodzi na jaw i wszyscy celują do siebie z broni palnej, a Laura nawet obrywa lulkę i czy przeżyła, dowiemy się w części trzeciej.

Spodziewałem się, że nie uświadczę zbyt wielu walorów czysto filmowych podczas seansu, ale po cichu liczyłem chociaż na jakąś fajną goliznę. W końcu teoretycznie jest to film erotyczny, ale okazało się, że mało erotyczny i jeszcze mniej film. “Scen” jest kilka, oczywiście bardziej pikantnych niż w polskich serialach, a nawet niektórych produkcjach HBO, ale żeby od razu nazywać to erotykiem? Dość powiedzieć, że oprócz Anny-Marii Siekluckiej żadna inna pani nie pokazuje nic więcej poza pośladkiem i to z profilu. Łatwiej zresztą wypatrzeć pośladek męski, choć i to nie zawsze, bo jak wspomniałem, Włosi lubią to robić w spodniach. Pewnym novum jest obecność wibrujących gadżetów, ale więcej zobaczycie mijając przypadkowy sex-shop, niż w “Tym dniu”, więc nie nastawiajcie się na specjalne atrakcje. Skoro już przy tym jesteśmy, to w zasadzie tytułu filmu też nie umiem tak naprawdę rozszyfrować. Zakładam, że chodzi o dzień ślubu, wyjątkowy dla każdej prawdziwej Polki i miłośnika Zenka Martyniuka, ale to tylko krótka scena na początku i nikt już później w zasadzie do tematu nie wraca. Tak jakby nowe 365 dni nakręciła ekipa z zanikami pamięci krótkotrwałej.

Co ja wam mogę więcej napisać? Cieszę się, że pierwszą część oceniłem na 2/10, bo teraz mogę z czystym sumieniem przyznać kontynuacji honorową i wielce zasłużoną pałę. Mimo to czuję niesmak. Rozumiem ludzi leniwych, sam nim jestem. Wiem też, że można nie lubić pracować. 365 dni: Ten dzień to wytwór najbardziej leniwych ludzi w przemyśle filmowym, jakich tylko można sobie wyobrazić. I mnie to obraża. Braki warsztatowe, czy budżetowe jestem w stanie wybaczyć. Tu jednak mamy do czynienia z półproduktem zrobionym na odwal, na podstawie nieistniejącego scenariusza i zagranego bez choćby grama energii. Produkt filmopodobny, na który tak naprawdę szkoda strzępić klawiatury, a już na pewno szkoda czasu, bo nie posiada absolutnie żadnej wartości. To jawna kpina z widza i pokazanie mu środkowego palca. I w ramach osobistego protestu trzeciej części nie obejrzę, chyba że na jakimś pirackim serwisie, bo ręka mi uschnie, jeśli po raz kolejny przyłożę się do wypłacenia honorariów twórcom tej serii.

0

0