Kosmiczny mecz: Nowa era (2021)

Kto się urodził w latach 80-tych minionego wieku, ten najpewniej w taki czy inny sposób doświadczył szału na NBA. Prawdopodobnie też nieobce są mu lub jej przygody Królika Bugsa i całej wesołej ferajny Looney Tunes. SithFrog przypomniał umiarkowanie udaną próbę pożenienia koszykówki z animowanymi stworami w filmie Kosmiczny mecz, który niżej podpisany wspomina może bez wielkiej nostalgii, ale z dużą dozą sympatii. Film zarobił solidne pieniądze i bardzo dziwnym było, że nie doczekał się kontynuacji. Pewnie dlatego, że powstał jeszcze w czasach zanim Hollywood zawładnęli magicy od Excela, próbujący ze wszystkiego zrobić serię/uniwersum/crossover/franczyzę (niepotrzebne skreślić). No i dlatego, że MJ nie chciał, ale w kolejce na pewno stali inni sportowcy. Właśnie ci tabelkowi paskudnicy przypomnieli sobie niedawno o przykurzonej produkcji i pomyśleli, że ówczesne dzieciaki, pamiętające pierwszy Kosmiczny mecz, dziś mający własne dzieci, chętnie wymienią swoje ciężko zarobione pieniądze na bilet do kina, żeby znowu zobaczyć Lolę w króciutkich szortach.

Jak pomyśleli, tak zrobili i wykoncypowali sobie Kosmiczny Mecz 2, czyli Nowa era. Michael Jordan jest już w takim wieku, że mógłby mieć problem z doskoczeniem do kosza, jako gwiazdę wybrano więc LeBrona Jamesa, a samą historię uwspółcześniono. Czarnym (khe khe) charakterem nie jest tym razem groteskowy kosmita, tylko… groteskowy Don Cheadle, wcielający się w rolę personifikacji sztucznej inteligencji. I to nie byle jakiej, bo zarządzającej “serwerwersum Warner Bros” – wirtualnym światem stworzonym ze wszystkiego, do czego prawa posiada wytwórnia WB. Zalatuje kryptoreklamą? Jeszcze jak! Ale o tym za chwilę. Tenże Al-G Rhythm zyskuje samoświadomość i postanawia zostać najsławniejszą postacią we wszechświecie, w czym ma mu pomóc król parkietu i twittera, wspomniany LeBron James. Cała ta historia jest tak samo głupia, jak zagmatwana, w każdym razie kończy się tym, że Al porywa syna Jamesa do wnętrza serwera i wyzywa tego ostatniego na koszykarski pojedynek. Dodać należy, że syn z ojcem są na wojennej ścieżce, bo latorośl nie bardzo chce podążać śladami ojca, zamiast tego woli tworzyć gry wideo. W efekcie otrzymujemy mieszaninę filmów Hook, Tron, Ready Player One i pierwszego Kosmicznego meczu. Ale tak dosłownie mieszaninę. Nie że ktoś zapożyczył jakiś drobny motyw. Nowa era to całe fragmenty, konstrukcje i sceny przeniesione metodą kopiuj-wklej i pozszywane nieudolnie grubą nicią.

Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście konflikt ojca z synem, podsycany przez pana Ala, któremu brakowało tylko spiczastego wąsa Dustina Hoffmana, żeby kopia była idealna. Oczywiście od razu wiadomo, jak ta cała heca się skończy, że się pogodzą, szorstki ojciec uzna niezależność młodego, a syn zobaczy w ojcu kogoś więcej niż tylko tyrana. W międzyczasie LeBron odwiedzi wiele kreskówkowych lokacji, gdzie każda z postaci Looney Tunes odegra swój sztandarowy numer, czyli zarobi kowadłem w głowę, rozbije się o namalowany na ścianie tunel, albo spróbuje pożreć kanarka. Wszystko po to, żeby zebrać skład. Dlaczego akurat skład animków? Bo tak. Bo to Kosmiczny mecz 2, więc trzeba powtórzyć to, co każdy widział już milion razy.

Oczywiście trzeba też było wymyślić im jakichś przeciwników. Al porywa w trakcie filmu do swojego wirtualnego świata mnóstwo ludzi, w tym koszykarzy. W pierwszej części Jordan musiał się zmierzyć z kosmicznymi wersjami takich sław jak Charles Barkley, czy Patrick Ewing. James, jak przystało na postępowe czasy, walczy z dwiema paniami. Żaden ze mnie fan koszykówki, więc musiałem wyguglać, że są to Sue Bird i A’ja Wilson Diana Taurasi i Nneka Ogwumike oraz panowie: Draymond Greene  Anthony Davis, Klay Thompson and Damian Lillard. Utalentowani i utytułowani sportowcy, ale mam wrażenie, że nieco anonimowi w naszej części świata. W każdym razie Al zmienia ich w dziwaczne animowane hybrydy i mamy powtórkę z rozrywki: animki zbierają lanie, animki się odgrywają, potem złole znowu dochodzą do głosu i kiedy wydaje się, że wszystko stracone, Lola ratuje świat… To znaczy nie Lola, tylko Bugs. Pomimo całej progresywności, chłopy nadal rządzą, a babki dostają łupnia, ewentualnie robią za obiekty zainteresowania.

To jest właśnie jeden z największych grzechów Nowej ery. Próbuje dotykać różnych poważnych tematów, a potem rozbija się niczym nieszczęsny Kojot o skałę. No bo mamy wspomnianą Lolę, jedyną animowaną postać dubbingowaną przez gwiazdę (Zenday’ę). Spodziewałem się, że tym razem jeszcze mocniej pokaże, że dziewczyny potrafią. Zamiast tego powtarza tylko żarcik o nazywaniu jej “lalką”, a w decydującej rozgrywce w zasadzie jej nie ma. Zamiast tego najwięcej na ekranie widać wspomniane koszykarki, zamienione w pająka i węża, demonstrujące wszelkie nieczyste zagrania i bezinteresowną złośliwość. Idąc dalej, mamy krytykę korporacyjnego nienasycenia i bezmyślnej komercjalizacji, a przecież cały ten film to jedna wielka, kretyńska i prostacka reklama HBO Max. Dosłownie niemal przez cały seans gdzieś na ekranie widać jakąś własność intelektualną wytwórni Warner Bros i reklamy nadchodzących, lub starszych filmów. Wszystko rzucane tak samo bez sensu, jak w Ready Player One. Na sztukę, byle szybciej, bez składu i ładu. Mówimy dzieciom, że trzeba być sobą i nie można poświęcać swoich pasji dążąc do sukcesu, a przecież LeBron James jest uosobieniem takiego podejścia – wywala Gameboya, skupia całe swoje życie na koszykówce, zostaje mega gwiazdą i osiąga sukces. Sam już nie wiem, czy scenarzysta chciał taką postawę zganić, czy poprzeć. Kolejna sprawa to skunks Pepe Le Swąd, którego w filmie nie ma, bo reprezentuje “kulturę gwałtu”, więc mógłby kogoś obrazić. No ale Alex DeLarge i jego banda gwałcicieli z Mechanicnzej pomarańczy wesoło podskakuje kibicując w trakcie meczu, bo ten film jest na HBO i trzeba go zareklamować. Na szczęście Speedy Gonzalez już nie jest na cenzurowanym. Kiedyś pokazywał zakłamany obraz Meksykanina, ale teraz już nie. Co się zmieniło? Nie wiem. Wiem za to, że Kosmiczny Mecz 2 to produkt. Taki, co leży na półce i można go sobie kupić i zjeść, ale wartości odżywczych nie ma żadnych. Bezduszne dzieło księgowych, stworzone według algorytmów, tabelek i badań grup docelowych. Nazwisko reżysera pojawia się w napisach chyba tylko dla przyzwoitości, podobnie jak to miało miejsce w Ready Player One, firmowanym jakoby przez Spielberga, chociaż jego zaangażowanie w produkcję ograniczyło się do nakręcenia finałowej sceny.

W kwestiach technicznych ciężko powiedzieć cokolwiek odkrywczego. Ten film po prostu jest. I jest całkowicie nijaki. James gra tak samo kwadratowo jak kiedyś Jordan. Nie razi, nie zachwyca. Animacje i ich połączenie z “żywym” filmem wypada zupełnie przeciętnie, a nawet chyba brzydziej niż 25 lat temu. Dopóki jeszcze mamy do czynienia z animacją 2D, nie jest źle. Niestety cały mecz oglądamy trójwymiarowe, “realistyczne” wersje animków i, co tu dużo mówić, one wyglądają po prostu… dziwnie, brzydko i coś jest z nimi nie tak. Reszta aktorów służy za niczym nie wyróżniające się tło (tak, żeby Gwiazda nie raziła w oczy swoim brakiem umiejętności aktorskich), muzyka również gdzieś tam sobie plumka. Nie zauważyłem żadnego chwytliwego kawałka pokroju I believe I can fly. No i wreszcie grzech największy, jaki tylko mógł się przydarzyć. Ten film jest absolutnie nieśmieszny. Przykro mi, ale kino familijne tego typu powinno zawierać jakieś gagi, żarty i śmieszne elementy. Żeby było luźno i zabawnie. W Kosmicznym meczu 2 jest 1 (jeden) taki moment. Wejście Michaela Jordana sprawiło, że solidnie parsknąłem śmiechem. To naprawdę udany, rasowy suchar, którego nie powstydziłby się kolega SithFrog. Tylko takie scenki powinny pojawiać się co kilka minut, a nie raz w niemal dwugodzinnym filmie. To zresztą kolejna wada – Nowa era jest zdecydowanie za długa. Najpierw powolny, rodzinny wstęp, w którym gwiazdor nie próbuje ukrywać, że jest obrzydliwie bogaty (pamiętacie jak Jordan niby mieszkał w małym domu na przedmieściu, żeby nie kłuć w oczy bogactwem?) ani że jest kiepskim ojcem, potem zbieranie drużyny trwa i trwa, w zasadzie mogłoby stanowić główną oś fabularną osobnego filmu, no a na koniec mamy prawie godzinny mecz, rozpisany według bardzo dobrze znanego scenariusza, więc nic nas w nim nie zaskoczy i nic was w nim nie rozbawi. Próżno szukać w nowym Kosmicznym meczu postaci pokroju wspaniałego Billa Murraya. Ten film produkowali smutni panowie ze szklanych wieżowców, a nie genialny Ivan Reitman.

Podsumowując, choćby nie wiem jak bardzo cisnął was kinowy głód po pandemicznej przerwie, nie idźcie do kina na Kosmiczny mecz 2. Ani jako fani jedynki, powodowani nostalgią, ani jako rodzice, chcący pokazać młodzieży nawiązania do lat waszej młodości, ani jako zwyczajni miłośnicy filmów, bo to jest bardzo słaby film. Może będzie was bawić szukanie kolejnych odniesień do innych dzieł, może sprawdzicie, czy więcej razy w filmie pojawiają się postacie z Haryy’ego Pottera, czy z Gry o tron. Nie wyobrażam sobie jednak, żeby ktokolwiek wyszedł z kina i powiedział, że było warto. Że nie czuje się wykorzystany przez hollywoodzkich księgowych i nie obejrzał właśnie dwugodzinnego bloku reklamowego korporacji Warner Bros. Darujcie sobie i nie głosujcie pieniędzmi na takie filmowe pseudoprodukty. Nie warto.

—

Okiem SithFroga

Bardzo chciałbym się z imć Crowleyem nie zgodzić i oddać szalonej polemice, ale nie mam podstaw. W filmie zabawne są dwa żarty: wspomniane przez kolegę wejście na scenę Jordana i moment kiedy Marvin szuka odpowiedniego promienia na swoim laserowym pistolecie. Nie zgadzam się za to w kwestii LeBrona Jamesa. Oglądałem obydwa filmy w krótkim odstępie czasowym i uważam, że mimo wszystko Jordan pod kątem gry aktorskiej wypadł żenująco, a James całkiem nieźle. Na pewno zauważalnie lepiej.

Z drugiej strony widać potężny kompleks albo scenarzystów albo samego LeBrona, bo w produkcji z 1996 Michael po prostu… był. I wiadomo było kto jest na ekranie. Nikt nikomu nie wyjaśniał. A w nowej odsłonie nie byłem w stanie zliczyć ile razy inne postaci powtarzają, że James jest jednym z najlepszych koszykarzy czy sportowców w historii, geniusz, kozak, mistrz. Wiecie, jak musisz powtarzać jaki jesteś ważny, silny i dobry to duża szansa, że nie jesteś. Albo sam w to nie wierzysz.

Inna kwestia to wspomniany product placement własnych produkcji. Looney toones byli pożenieni z Jordanem, bo taki był pomysł na film. W sequelu wrzucono, z tego co zauważyłem: „Matrix”, „Obecność” (horror, idealna pozycja dla dzieci), „Mechaniczną Pomarańczę” (znów coś dla najmłodszych), „Stalowego giganta”, „King Konga”,  Supermana, Batmana, Harry’ego Pottera, Aquamana, Austina Powersa… mało? Gdzie tam? „Rick and Morty”, „Gra o Tron”, „Gremliny”,  „Maska”, „Flintstonowie”, Scooby Doo, Pennywise z „To”, miś Yogi, a nawet „Casablanca”… i jestem pewien, że nie zauważyłem wszystkiego. Bardzo mi to przypominało „Ready Player Dumb One”. Natomiast specjalny kocioł w piekle czeka na osobę, która w to wszystko wrzuciła jeszcze kultową scenę z jednego z najlepszych filmów w historii. Tego im nie daruję!

Co ciekawe, 90% tych reklam to po prostu kibice oglądający kosmiczny mecz, poprzebierani byle jak, wyglądający jak uczestnicy konkursu na najlepszy cosplay na jakimś naprawdę kiepsko obsadzonym konwencie. Wiecie, gumowe maski ze sklepu i byle jakie stroje. Powiedzieć, że żenada to nic nie powiedzieć. Audiowizualnie film jest po prostu pstrokaty i nie do zniesienia. Kilka rodzajów animacji i efektów specjalnych zlepionych byle jak, wszystko migające w tempie stroboskopowym, oczopląs i konfuzja. Nic więcej.

Najgorszy jednak jest ton. Toksyczna relacja ojciec-syn, pokraczny, groteskowy, ale złowrogi Al-G Rytm (…że niby algorytm, haha, kumacie? Ten poziom błyskotliwego humoru jest przez większość seansu…) jakieś dziwne quasi-rozmowy o życiu. „Kosmiczny mecz: nowa era” jest nudny i w niezamierzony sposób smutny, mroczny i chaotyczny. W poprzedniej części wszystko było jakieś takie… no zwariowane i wesołe. Dodatkowo film jest stanowczo za długi i ciągnie się niemiłosiernie. Kiedy po trzech godzinach spojrzałem na zegarek, okazało się, że minęło ledwie 50 minut.

Jest taka scena w pierwszym akcie: marketingowe matołki z Warner Bros. pokazują LeBronowi pomysł na wsadzenie gwiazdora do każdego uniwersum jakie posiadają. Ma to przynieść kupę kasy, a sama idea wychodzi od sztucznej inteligencji. Nie wiem czy to zamierzone czy niechcący sami się podsumowali, ale dokładnie taki jest nowy „Kosmiczny mecz”. Produkt wymyślony i stworzony przez księgowych, marketingowców i algorytmy komputerowe. Bez cienia serca, radości czy choćby próby wymyślenia czegoś ciekawego i wartościowego. Byle wcisnąć do filmu maksymalną ilość kolorów, efektów i własności intelektualnych Warnera, a potem wsadzić widzom w gardła rurę i wepchnąć ile się da i jak głęboko się da. Jeden z najgorszych filmów ostatnich lat. Zamiast „Kosmiczny mecz: Nowa era” dałbym tytuł „Kosmiczny mecz: Stworzony przez (artystyczne) zera”. Ha tfu!

A! Bym zapomniał! W całym filmie nie ma ani minuty prawdziwej gry w koszykówkę. Tak, dobrze widzicie. W sequelu „Kosmicznego meczu” nie gra się w kosza.

0

0