Szalone Teorie: Śmierć Harrolda Hardynga

Po raz pierwszy usłyszeliśmy o nim jeszcze w Uczcie dla wron, gdy lady Waynwood storpedowała sugestie Petyra Baelisha, by Harry został jego wychowankiem w Orlim Gnieździe. Potem dotarły do nas plotki o jego bękartach oraz wiadomość o tym, iż został pasowany na rycerza. W końcu zaś Littlefinger odsłonił przed nami (i Sansą) zamiar ożenienia Harrolda ze Starkówną. I wyjaśnił, dlaczego Harry zwany jest Dziedzicem – w przypadku śmierci Słowiczka wygasłaby główna linia Arrynów, a pierwszym w kolejce do dziedziczenia byłby wnuk Alysa Arryna, noszący nazwisko Hardyng. Samą postać tajemniczego Harry’ego Dziedzica mogliśmy zobaczyć dopiero w jednym z ujawnionych przez Martina rozdziałów z Wichrów zimy. Chłopak, nazywany Młodym Sokołem, nie robi zbyt dobrego pierwszego wrażenia. Owszem, jest przystojny, ale jednocześnie arogancki i opryskliwy w stosunku do Sansy. Drugie wrażenie, jakie próbuje wywołać, jest lepsze, ale wydaje się raczej rezultatem wyuczonej kurtuazji, tudzież pogadanką z lady Waynwood, niż efektem poruszonego sumienia.

Ale czy to wszystko ma znaczenie? Moim zdaniem nie ma sensu przywiązywać się do Harry’ego Dziedzica, bo wiele czasu to on z nami nie spędzi.

Pięć małżeństw Sansy

Powodów, dla których tak uważam, jest kilka. O pierwszym z nich pisałem już bodaj cztery lata temu w tekście Pięć małżeństw Sansy Stark. I gorąco zachęcam do ponownej jego lektury. Teraz przedstawię ów argument w skróconej formie. Otóż jak dotąd, Sansa miała czterech narzeczonych. Byli to kolejno Joffrey Baratheon, Willas Tyrell, Tyrion Lannister i wspomniany Harrold Hardyng. Nazwisko Hardyng – wyjąwszy aktualne wydarzenia z Doliny – pojawia się w książkach Martina tylko raz. I – co zaskakujące – dokładnie w takiej samej sekwencji, jak ta opisująca kolejnych narzeczonych Sansy: Baratheon, Tyrell, Lannister, Hardyng. To kolejni czempioni turnieju w Ashford. Ale oczywiście jest też czempion piąty – Valarr Targaryen. Sądzę, że taka kolejność nazwisk (w tym bardzo rzadkiego – Hardynga) nie jest przypadkowa i Sansa, tak jak lady Ashford, będzie miała pięciu „czempionów”. Piątym narzeczonym okaże się ktoś nazywający się Targaryenem (choć niekoniecznie będzie to Targaryen prawdziwy – tak jak Joffrey był udawanym Baratheonem).

Czerwony śledź

Ale skoro o nazwisku Hardyng mowa, to jego brzmienie, przynajmniej w formie anglojęzycznej, dość mocno upodabnia się do wyrazu „herring”, oznaczającego śledzia. Jakie to ma znaczenie? Otóż czerwony śledź, czyli red herring to anglojęzyczna nazwa fałszywego tropu, literackiego środka polegającego na chwilowym odwróceniu uwagi przez wątek albo postać, która nie ma dla fabuły realnego znaczenia. Czy jednak Martin pokusiłby się o sugestię losów postaci zawartą w jej imieniu lub nazwisku? Ależ on to robi cały czas. Bywa, że jest to wyjątkowo subtelne, o czym traktuje moja Szalona Teoria poświęcona znaczeniu imion. Sięgnijmy po kilka przykładów z brzegu – Bran to po walijsku wrona, Lysa pochodzi od Lyssy – greckiej bogini roznoszącej szaleństwo, zaś Aemon nawiązuje do egipskiego Amona, czyli „ukrytego, schowanego”. Bywa też, że nawiązanie jest bardziej oczywiste. Wilkor Rickona, czyli Kudłacz, to w oryginale Shaggydog, pochodzący z humorystycznej historyjki, która ciągnie się bez końca, ale z której nic nie wynika. No i mamy ukryte tożsamości Aryi i Sansy – Cat znad kanałów i Alayne. Cat i Alayne. Catelyn. Więc Harrold Hardyng będzie Red Herringiem.

Foreshadowing

Równie istotny jest foreshadowing, jakim uraczył nas Martin tuż po spotkaniu pomiędzy Sansą a Harrym. Pamiętacie jeszcze małą modlitwę Starkówny podczas bitwy nad Czarnym Nurtem?

W przejściach stało mnóstwo ludzi i musiała się przepychać przez tłum, podczas gdy septon błagał Kowala, by wzmocnił miecz i tarczę Joffreya, Wojownika, by dodał mu odwagi, a Ojca, by bronił go w potrzebie. Niech jego miecz się złamie, a tarcza pęknie – pomyślała zimno Sansa, wychodząc na zewnątrz. Niech odwaga go opuści i wszyscy się od niego odwrócą.
—Starcie królów—

Wobec Harrolda formułuje podobne życzenie.

I niech twój koń się potknie Harry Dziedzicu, tak byś upadł na swój głupi łeb już w pierwszym starciu.
—Wichry zimy (tłum. moje)—

Nie twierdzę oczywiście, że modlitwy Sansy mają moc sprawczą, istnieją wszakże paralele pomiędzy Joffreyem a Harroldem, które mogą wskazywać na podobny los. A w związku ze zbliżającym się turniejem, trudno nie dostrzec podobieństwa Harrolda do innego rycerza z Doliny, który szybko wspiął się do zaszczytów, by równie szybko umrzeć. Ku niemal całkowitej obojętności Sansy.

Najokrutniejszy moment dnia miał miejsce w czasie drugiego pojedynku ser Gregora, kiedy jego kopia uderzyła młodego rycerza z Doliny pod naszyjnik zbroi i przebiła mu gardło, zabijając go na miejscu. Młodzieniec spadł na ziemię zaledwie o kilka stóp od miejsca, w którym siedziała Sansa. Widziała, jak krew tryska coraz słabiej z otworu po kopii ser Gregora. Jego zbroja lśniła nowością, a ognista smuga słonecznych promieni przecięła jego wyciągnięte ramię. W następnej chwili słońce zaszło za chmurę i smuga zniknęła. Płaszcz miał niebieski, błękitny jak bezchmurne niebo, ozdobiony na brzegach sierpami księżyców; przesiąknięty krwią, pociemniał, a księżyce kolejno przybierały czerwoną barwę.
Jeyne Poole zaniosła się histerycznym płaczem, tak że septa Mordane musiała ją zabrać, żeby się uspokoiła, natomiast Sansa siedziała z dłońmi na kolanach ogarnięta dziwną fascynacją. Nigdy wcześniej nie widziała umierającego człowieka. Może wypłakała już wszystkie swoje łzy nad Branem i Damą. Wmawiała sobie, że zachowałaby się inaczej, gdyby chodziło o Jory’ego, ser Rodrika albo jej ojca. Młody rycerz był dla niej obcym z Doliny, którego imienia nawet nie zapamiętała. Teraz, zdała sobie sprawę, świat także o nim zapomni, nikt nie będzie śpiewał o nim pieśni. Myśl ta napełniła ją smutkiem.
—Gra o tron—

Skutki nagłej śmierci

To, w jaki sposób umrze Harrold, musi pozostawać zagadką. Choć raczej nie jest nią czas jego śmierci – wszystko wskazuje na zbliżający się turniej, w którym ma być wyłoniona Skrzydlata Gwardia Roberta Arryna. Harroldowi może wydarzyć się wypadek… ale równie dobrze któregoś z innych uczestników turnieju może ponieść gniew. Ludźmi łatwo manipulować. W końcu jak uczył Littlefinger:

Każdy czegoś pragnie, Alayne. A kiedy odkryjesz, czego człowiek pragnie, będziesz wiedziała, kim jest i jak nim pokierować.
—Nawałnica mieczy—

A chyba nie mamy wątpliwości, czego pragnie Lothor Brune…

Mychel był najlepszym z młodych szermierzy w Dolinie, i był też bardzo rycerski… tak przynajmniej myślała biedna Mya do chwili, gdy poślubił jedną z córek Spiżowego Yohna. Jestem pewna, że lord Horton nie dał mu wyboru, ale i tak okrutnie potraktował biedną Myę.
– Ser Lothor ją lubi. – Alayne zerknęła na jadącą dwadzieścia kroków niżej dziewczynę od mułów. – A nawet więcej niż lubi.
– Lothor Brune? – Myranda uniosła brwi. – A czy ona o tym wie? – Nie czekała na odpowiedź. – Biedaczysko nie ma u niej szans.
—Uczta dla wron—

Gdyby tak ktoś podszepnął mu, że Harrold Hardyng skrzywdziłby Myę, lub ma wobec niej złe zamiary… Czy to nie zabawne, jak łatwo byłoby potem zrzucić odpowiedzialność za tę śmierć na Littlefingera? I jak banalnym byłoby wskazanie – na ustawionym procesie – że to on odpowiada za otrucie (lub podtruwanie) Słowiczka? Nienawidzący Littlefingera Lordowie Deklaranci są przecież na miejscu. I może nie posłuchaliby Alayne Stone… Tylko że dziewczyna nie musi polegać na Baelishu. W końcu jej prawdziwą tożsamość znają Anya Waynwood i Myranda Royce. A jeśli nawet nie były tego pewne, to Sansa kilka razy potwierdziła ich przypuszczenia.

– Mamy nowego Wielkiego Septona, słyszałaś o tym? Aha, i dowódcą Nocnej Straży został młody chłopak, jakiś bękarci syn Eddarda Starka.
– Jon Snow? – palnęła zaskoczona Alayne.
– Snow? Tak, to pewnie będzie Snow.
—Uczta dla wron—

Oczywiście ten scenariusz pozostaje hipotetycznym, a wydarzenia mogą rozegrać się w inny sposób. Ale śmierć Harry’ego Dziedzica wydaje się przesądzona. A jej następstwa będą dramatyczne.

I jeszcze mały drobiazg, który umknął mi podczas pisania tego tekstu – osoby z przydomkiem „młody” (Młody Smok, Młody Wilk) raczej nie żyją zbyt długo.

0

0