Logan: Wolverine (2017)

W komentarzach pod „Mroczną Phoenix” użytkownik kuba pytał o recenzję filmu „Logan: Wolverine”. Nie wiem, jakim cudem (mimo, że powstała) jednak się tu nie pojawiła. Niniejszym naprawiam(y) ten błąd.  

Dwa poprzednie spin-offy o przygodach Rosomaka to niezamierzone dramaty dla fanów tej postaci. Szczególnie „Geneza”, bo „The Wolverine” do pewnego momentu był całkiem niezły. Dopiero w trzecim akcie wszystko się rozpadło. Jakby tego było mało – zwiastuny do Logana mnie nie porwały. O ile pierwszy był w porządku, o tyle kolejne z dziewczynką robiącą rzeźnię starym wiarusom wydały mi się groteskowe i kompletnie oderwane od poważniejszego klimatu. Dodajmy, że reżyserem ponownie (jak przy „The Wolverine”) został James Mangold. Ostatnia produkcja z Hugh Jackmanem w roli Rosomaka miała więc wszystkie potrzebne elementy, żeby po raz trzeci zawieść widzów. Moim zdaniem misja się nie powiodła. Mało tego, według mnie „Logan” to jeden z najlepszych filmów w uniwersum X-Menów, jeśli nie najlepszy.

Minęło dobrych parę lat od przygód, które znamy. Logan zestarzał się na smutno. Pracuje jako kierowca limuzyny, pije sporo, traci powoli zdolność regeneracji i przy okazji… chęć do życia? To, co go trzyma na tym świecie – opieka nad zniedołężniałym, popadającym w demencję Charlesem Xavierem – staje się coraz trudniejsze do zniesienia. Nawet mimo tego, że pomaga mu Caliban. Cały układ psuje się, kiedy pojawia się Laura. Mała, bardzo szczególna dziewczynka, która potrzebuje transferu przez granicę USA-Kanada. Logan ma to gdzieś, profesor nalega, Caliban nie ma zdania, a w ślad za Laurą podąża całkiem spora armia z obleśnym Piercem na czele.

Chwała Deadpoolowi, że powstał. Chwała Ryanowi Reynoldsowi, że się do tego przyczynił. Nic, absolutnie nic tak dobrze nie zrobiło „Loganowi” jak tzw. “R-rating”, czyli przeznaczenie wyłącznie dla widzów dorosłych. W końcu na ekranie mamy mięso i to w każdej możliwej postaci. Krew leje się strumieniami, a odcięte kończyny fruwają we wszystkich kierunkach. Nareszcie widzimy prawidłowe użycie długich szponów z adamantium. Nikt nie bierze jeńców. To samo pod względem języka. Dorośli, brzydko starzejący się ludzie mają prawdziwe, a nie wydumane problemy. Klną więc na wszystkie sposoby i to tylko dodaje im autentyczności. Wierzymy w ich dramaty. Chociaż “fucki” z ust grzecznego zawsze Charlesa Xaviera z początku brzmią cokolwiek dziwacznie. Dobrze, że nie zdecydowano się na skierowanie produkcji do niższych przedziałów wiekowych – taka historia odarta z przemocy i ostrych słów wyglądałoby groteskowo.

Historia jest bardzo kameralna. W zasadzie poza wymienionymi czterema bohaterami mamy dwóch złoczyńców (Pierce, dr Rice) i koniec. Nie ma wielkiej, rozdmuchanej historii o ratowaniu świata, gatunku itp. Zamiast tego mamy opowieść o starości, o walce z własnymi słabościami, o rodzinie i o depresji. Każdy bohater musi się zmierzyć ze swoimi demonami i niekoniecznie te Wolverine’a są najgorsze. Bo czymże staje się człowiek z mocą zabijania umysłem, kiedy ten umysł wysiada? Kiedy człowiek nie jest już go w stanie kontrolować?

Mam też wrażenie, że Mangold wrócił do korzeni, do pierwszych dwóch odsłon serii „X-Men”. Na pierwszym miejscu jest historia, bohaterowie, ich motywacje i emocje. Sceny akcji są tylko uzupełnieniem. Sprawdza się to znakomicie, a to, czego się bałem – sceny z Laurą robiącą rzeźnię w zwiastunach – nie mają w sobie nic groteskowego. Zrealizowano je tak, że wszystko łyknąłem bez marudzenia, niczym młody pelikan. Duża w tym zasługa doskonałego castingu. Nie wiem, skąd wytrzasnęli Dafne Keen, ale dziewuszka po prostu wgniotła mnie w fotel. Jej zachowanie, kiedy jest spokojna, jej gniew i zwierzęcość, kiedy czuje się zagrożona – mistrzowska robota. Hugh Jackman to klasa sama w sobie, więc w zasadzie nie muszę pisać więcej. On się urodził Wolverinem. Patrick Stewart tradycyjnie na wysokim poziomie. Profesor X po raz pierwszy jest zmęczony, naprawdę stary i zrezygnowany. Ma jednak wciąż tą iskrę nadziei, te resztki dobrego serca, którym zawsze otaczał podopiecznych. Co ciekawe – w filmie jest sporo nawiązań tak do poprzednich spin-offów, jak i do wcześniejszych X-Menów. Trochę jakby zignorowano reset z „Days of future past”. Dla fanów to bardzo miły zabieg, bo czuć tutaj spójność postaci z tym, co o nich wiemy z poprzednich odsłon.

Wady są. Trochę nierówne tempo, w drugim akcie film w moim odczuciu za bardzo wytraca impet. Finał jest w porządku, ale za bardzo poszli w stronę „First Class” z dzieciakami robiącymi cuda. Do tego momentu ton był zupełnie inny, a tu nagle jakby wrócili na stare śmieci. Ze dwie-trzy sceny pod koniec filmu bym wyciął. Wkradła się tu tania symbolika i wolałbym bardziej niedopowiedziane emocje, wyrażone gestem, spojrzeniem, a nie banalnymi słowami. Tradycyjnie też czarne charaktery tyłka nie urywają, ale to nie problem, bo nie o nich jest ten film. Jako narzędzia fabularne, pchające historię do przodu, są ok.

Szedłem do kina bez wielkich oczekiwań. Miałem nadzieję, że po poprzednich porażkach „Logan” będzie co najmniej przyzwoity. Po wyjściu z seansu powiem tak: nie dało się lepiej pożegnać Hugh Jackmana. Szkoda wręcz, że to już koniec, ale jak odchodzić to właśnie w ten sposób! W glorii i chwale! Po filmie dramatycznie złym, po kolejnym mocno średnim, na do widzenia odpalili prawdziwa petardę. Jackman odchodzi w wielkim stylu. Dzięki Hugh za wszystko. Twojego Rosomaka będzie mi brakować jak cholera.

0

0