Morderstwo w Orient Expressie (2017)

Kenneth Branagh w fotelu reżysera i w roli głównej, obsada naszpikowana gwiazdami, klasyczny kryminał jako podstawa scenariusza, pomysłowy operator i pokaźny budżet – ten film miał wszystko. Ale skoro miało być tak dobrze, to dlaczego jest tak źle?

Hercules Poirot (wspomniany Kenneth Branagh) po rozwiązaniu kolejnej detektywistycznej zagadki planuje wakacje. Zbiegiem okoliczności spędza je w pociągu “Orient Express” na zaproszenie swojego druha, kierownika składu, pana Bouca (Tom Bateman). Współpasażerowie to mieszanka ciekawych indywiduów, od wyniosłej księżnej przez inżyniera antysemitę po obleśnego gangstera z obstawą. Pewnej nocy dochodzi do morderstwa i chcąc nie chcąc (prawdopodobnie) najlepszy detektyw świata zamiast wypoczywać, musi zmierzyć się z kolejną zagadką.

Kadr z filmu "Morderstwo w Orient Expressie" (2017)
Hercules Poirot w wersji Kennetha Branagha nie zrobił na mnie wrażenia.

Reżyser nie potrafił zdecydować się na jeden konkretny ton filmu, na jeden kierunek prowadzenia akcji. Zaczynamy dowcipkowaniem i atmosferą jak w filmie nadawanym w paśmie familijnym, potem jesteśmy rzuceni w wir kina przygodowego, by znów po chwili przenieść się do klasycznego kryminału z zagadką “kto zabił, kto kłamie i dlaczego?”. Za dużo? Ha! Na koniec robi się jeszcze mroczniej, bardziej ponuro, a w finale dostajemy tanie, toporne i podane bez grama finezji moralizatorstwo.

Kadr z filmu "Morderstwo w Orient Expressie" (2017)
Jeśli jest powód, dla którego warto obejrzeć ten film – na pewno są nim zdjęcia.

Mimo elektryzujących nazwisk (Depp, Pfeiffer, Dafoe, Dench, Ridley, Cruz) nie ma tu ciekawych postaci. Każdy gra tak, jakby dostał scenariusz innego filmu. Jedni są teatralni aż do przesady (Ridley, Cruz), inni powściągliwi i nieobecni, jakby myśleli tylko o tym, żeby spieniężyć czek i uciec z planu do przyjemniejszych zajęć (Depp, Dafoe). Nawet sam Poirot nie jest zbyt konsekwentnie zbudowany. Jego słynną obsesję na punkcie perfekcji widzimy tylko na początku i na końcu seansu. Poza tym jakby nie istniała. Brakowało mi w tym wszystkim luzu, jakiegoś dystansu, ironii, której przecież nie brak w literackim pierwowzorze. Mam wrażenie, że książka z 1934 roku jest bardziej współczesna niż film z 2017…

Kadr z filmu "Morderstwo w Orient Expressie" (2017)
Obsada imponująca, kreacje aktorskie – już nie tak bardzo.

Narzekanie narzekaniem, ale dwie kobiety wybiły się na pierwszy plan. Mimo, że nie spędzają zbyt wiele czasu na ekranie – wykorzystują go perfekcyjnie. Ich postacie wydają się być jedynymi z krwi i kości. Mowa o Caroline Hubbard i księżnej Dragomiroff czyli o Michelle Pfeiffer i Judi Dench. Na osobne słowa uznania zasłużył też Tom Bateman jako Bouc – kierownik pociągu. Świetnie sportretowany obibok, bawidamek, panikarz i gorący zwolennik nepotyzmu.

Operator musiał czuć, że sprawy zmierzają w złym kierunku i robił co mógł, żeby chociaż zdjęcia wyglądały imponująco. Udało się, bo praca kamery naprawdę robi wrażenie. Jedno długie ujęcie na dworcu, niestandardowe kadry wewnątrz pociągu (np. łapane z sufitu przedziału) – jeśli cokolwiek urzekło mnie w “Morderstwie…” to własnie cuda wyczyniane przez ekipę od kręcenia. Podobnie z zespołami odpowiedzialnymi za kostiumy i scenografię – w tych aspektach nie można się do niczego przyczepić. Poza jedną sceną – ale to też był zapewne pomysł reżysera. Konia z rzędem temu, kto mi wyjaśni po co w końcówce było ujęcie stylizowane na “Ostatnią Wieczerzę” Leonarda. Ładne owszem, ale jaki był zamysł? Co to miało symbolizować?

Kadr z filmu "Morderstwo w Orient Expressie" (2017)
Jedyna i niepowtarzalna Michelle Pfeiffer.

Kenneth Branagh stworzył film doskonale nijaki. Poza wymienionymi zaletami technicznymi i dwiema-trzema ciekawszymi kreacjami aktorskimi, wszystko inne jest słabe albo średnie i do zapomnienia. Pomijam już fakt, że nie pokuszono się o dostosowanie scenariusza do wymogów dzisiejszego kina (wiem, to adaptacja książki, ale nawet w oryginale rozwiązanie zagadki nie ma zbyt wiele sensu). Jeśli lubicie kryminały, obejrzyjcie raczej “Gosford Park” z 2001 roku albo “Morderstwo w Orient Expressie” z 1974. Obydwie pozycje nieporównywalnie bardziej zasługują na wasz czas niż zeszłoroczna produkcja Kennetha Branagh.

Kadr z filmu "Morderstwo w Orient Expressie" (2017)
Jeszcze jeden ładny obrazek! Podczas seansu jest takich naprawdę sporo.
-->

Kilka komentarzy do "Morderstwo w Orient Expressie (2017)"

  • 13 marca 2018 at 12:22
    Permalink

    “Luksusowa podróż staje się punktem wyjścia do stylowej, pełnej napięcia i zaskakującej opowieści sensacyjnej, uznawanej za największą zagadkę kryminalną wszech czasów.”
    hihi

    Reply
  • 13 marca 2018 at 12:25
    Permalink

    btw co ten glowny bohater ma pod nosem o.O

    Reply
  • 13 marca 2018 at 13:14
    Permalink

    Jak się ma kreacja Branagha do wersji zagranej przez Dawida Sucheta? ciężko mi sobie wyobrazić żeby ktoś Poirota zagrał lepiej bądź nawet na zbliżonym poziomie do niego.

    Reply
    • SithFrog
      13 marca 2018 at 13:30
      Permalink

      Trochę inny pomysł na tę postać miał. Ciężko porównać obiektywnie. Subiektywnie: moim zdaniem suchetowski Poirot jest o klasę-dwie lepszy.

      Reply
    • 14 marca 2018 at 08:32
      Permalink

      Mi ciężko sobie wyobrazić lepszego Poirota niż David Suchet.

      Reply
  • 13 marca 2018 at 13:35
    Permalink

    to ja do zarzutow dodam jeszcze tak razaca poprawnosc polityczna (ktora w tamtych czasach pasuje jak swini siodlo), ze szybko zaczyna byc irytujaca.

    Reply
    • SithFrog
      13 marca 2018 at 23:11
      Permalink

      Gdzie tam poprawność?

      Reply
      • 14 marca 2018 at 08:32
        Permalink

        Kolega pewnie ma na myśli zmianę koloru skóry lekarza.

        Reply
        • SithFrog
          15 marca 2018 at 00:26
          Permalink

          Kompletnie nieistotny detal.

          Reply
          • 15 marca 2018 at 08:47
            Permalink

            Można się wadzić. W czasach Poirota czarny na takim stanowisku mógł być niemożliwy / stanowić wyjątek. A jedynym powodem, dla którego zdecydowano się na taką zmianę jest polityczna poprawność. Specjalnie mnie to nie rusza, ale rozumiem pkt widzenia przedmówcy.

            Reply
            • SithFrog
              16 marca 2018 at 08:39
              Permalink

              Bez przesady, to nie jest kino historyczne.

              Reply
            • 17 marca 2018 at 09:39
              Permalink

              Ale on właśnie stanowił wyjątek. W filmie było wspomniane, że na uniwersytecie było jedno czarne miejsce, na które finansowo pomógł mu sie dostać Armstrong.
              Moim zdaniem jest to dobra zmiana, ponieważ daje Johnowi dodatkową motywację, w końcu zawdzięcza Armstrongowi tak wiele.

              Reply
              • SithFrog
                17 marca 2018 at 09:45
                Permalink

                Nie jestem wielkim fanem książki, czytałem ją jednak dwa razy, widziałem poprzednie filmy na jej podstawie i kompletnie nie zwróciłem uwagi na ten element. W dodatku to było – jak pisze Laena – dobrze umotywowane. Nie czułem tu wciskania politpoprawności na siłę.

                Reply

Skomentuj Laena Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

 pozostało znaków