Geostorm

Lubię filmy katastroficzne. Rzadko są to jakieś wielkie filmowe wydarzenia, ale zazwyczaj film katastroficzny nadaje się w sam raz, żeby usiąść w fotelu, pochrupać popcorn, nie zagłębiać się w fabułę i podziwiać efekty specjalne. Definicja „guilty pleasure”. Niestety, dawno nie wyprodukowano niczego ciekawego w tym gatunku. „San Andreas” był, w najlepszym razie, średni. Ostatni warty uwagi tytuł to chyba „Pojutrze”, bo „2012” też mi nie za bardzo podszedł. Aż przyszedł 2017 rok, a przez kina przetoczył się – niczym front burzowy  – film Deana Devlina – „Geostorm”.

Zwiastun sugerował mniej więcej tyle: klimat się ociepla, zmienia, gwałtowne zjawiska pogodowe (burze, tornada) są coraz bardziej niszczycielskie. Ludzkość pod światłym przywództwem USA i Chin opracowuje i umieszcza na orbicie Holendra – sieć satelitów wokół planety, za pomocą których można dosłownie sterować aurą tak lokalnie jak i globalnie. Z jakiegoś powodu system jednak zawodzi i seria mniejszych katastrof zwiastuje tytułową burzę w skali globalnej, o mocy pozwalającej zniszczyć i zabić wszystko na naszej planecie. Historia jak historia, a w obsadzie Gerard Butler, Abbie Cornish, Jim Sturgess, Andy Garcia, Zazie Beetz i Ed Harris, a na dodatek przyzwoity budżet (120 mln $). Co mogło pójść nie tak?

Wszystko. Dosłownie. Panie i Panowie, to jest słabsze i bardziej nudne niż „Transformers: Ostatni Rycerz”. W pewnym sensie film mi zaimponował, bo nie przypuszczałem, że osiągnięcie takiego dna jest możliwe. „Geostorm” to wielka, śmierdząca, parująca, kinematograficzna kupa. Poza jedną małą iskierką nie ma w tym filmie ani ćwierci fajnej sceny, połowy niezłego dialogu; są za to żenada, śmiertelna powaga i nuda.

Wiecie, film katastroficzny można zrealizować na dwa sposoby. Można zrobić głupią, ale wesołą rozpierduchę z założenia wpisującą się w kino klasy B („Dzień Niepodległości”, „Armageddon”), albo podejść do tematu na poważnie, używając katastrofy jako tła dla pokazania ludzkich dramatów („Melancholia”, „Dzień Zagłady”). „Geostorm” próbuje pogodzić te dwa światy i przez to zawodzi na każdym polu.

Film ma zresztą ciągotki do innych gatunków. Znajdziemy tu przede wszystkim wątki sensacyjne. Okazuje się dość szybko, że awaria Holendra to nie przypadek, a sabotaż, więc ogromną część filmu spędzimy prowadząc śledztwo wraz z dwójką głównych protagonistów. Bracia Max (Sturgess) i Jake (Butler) nie lubią się, bo ten pierwszy (młodszy) pracuje dla rządu i zwolnił z pracy tego drugiego, starszego, butnego i nieuznającego żadnych autorytetów. Z nie byle jakiej pracy, bo Jake zaprojektował i zbudował wspomniany wcześniej system satelitów. W każdym razie panowie muszą porzucić animozje, żeby znaleźć winnych sabotażu, nim będzie za późno dla całej planety. Większość czasu spędzimy więc z Jakem  na stacji orbitalnej, albo z Maxem na korytarzach gmachów i w gabinetach politycznych, gdzie bohaterowie sprawdzają, kto może stać za całą aferą.

Tego, co powinno być najważniejsze w takiej produkcji, czyli efektownych ujęć pokazujących destrukcję i nieokiełznaną siłę kataklizmów, starczy na pięć, najwyżej dziesięć minut. Na doskonałym ekranie, na którym oglądałem film (był to nowy, wrocławski IMAX) sceny te wypadły nad wyraz przeciętnie. Jakby efekty specjalne od premiery „2012” nie zrobiły ani kroku naprzód.

Aktorzy wzięli udział w tej produkcji albo bez świadomości w czym grają, albo tylko dla przytulenia kilku tłustych dolarów, bo to co prezentują to typowe „przejście obok filmu”. Butler wypadł fatalnie, jak wyjęty żywcem z „M jak miłość”, Sturgess jeszcze gorzej. Sceny, kiedy gra… nie, kiedy udaje smutek albo przerażenie powinny trafić do podręcznika dla studentów PWST jako przykład chałtury i amatorszczyzny. Cornish coś tam próbuje. Garcia i Harris odfajkowali obecność na planie, zagarnęli forsę i tyle ich widziano. Jedynie Zazie Beetz grająca hakerkę wypadła fantastycznie i widać, że potraktowała swój udział w projekcie serio. To jest jedyny plus tej produkcji. Wszystko inne jest złe, bardzo złe lub jeszcze gorsze.

Cieszę się, że dzięki Hopkinsowi dałem tegorocznym „Transformersom” dwa oczka, bo mam teraz pewną swobodę oceny. Gdybym dał „Transformersom” tylko jeden punkt, teraz musiałbym wystawić zero, a tak się składa, że to niemożliwe, bo mamy na stronie skalę od 1 d0 10. Nie pamiętam, kiedy poprzednio tak bardzo miałem ochotę wyjść z sali przed napisami końcowymi. Przeczuwałem, że pierwszy seans w nowo otwartym IMAXie będzie niezapomnianym doświadczeniem, ale niekoniecznie zakładałem, że w formie traumy…

1

0