Rick and Morty – animacja, obok której nie można przejść obojętnie

Życie fana seriali nie należy do łatwych. Zwłaszcza u progu zakończenia ulubionego cyklu, a z takowym mamy obecnie do czynienia jeżeli chodzi o naszych szanownych Czytelników i ukochaną przez nich Grę o Tron. W miejsce cotygodniowego oczekiwania na odcinek, roztrząsania poprowadzonych przez twórców wątków i mnożenia spekulacji, pojawia się jałowa pustka. Amerykańscy naukowcy są już na etapie konceptualizowania teorii o depresji fana związanej z rozstaniem z ulubionymi bohaterami. Nas jednak interesuje wyjście z sytuacji, ucieczka od czarnych myśli i niepamięć. Albo chociaż – wypełnienie wspomnianej pustki jakimkolwiek sensownym substytutem. Zatem, co należy zrobić, żeby walczyć z rozstaniem

Czy to się każdemu podoba, czy nie – rozwiązanie jest jedno. Nie będę nikogo oszukiwał, przeżyłem już w życiu kilka serialowych narkomanii. „Czym się strułeś, tym się lecz” i podobne banały mają to do siebie, że… są prawdziwe. Najlepiej zasypać wyrwę w tygodniu nowym serialem. Odpowiedź o tyleż oczywista, co skomplikowane jest jej zastosowanie w praktyce. Nie ulega wątpliwości, że w zalewie produkcji serwowanych głównie przez amerykańskich gigantów przemysłu telewizyjnego, niełatwo wyłowić perełkę. A przecież pustkę po „naszym” serialu chcemy (powinniśmy) zastąpić innym – najlepszym możliwym. I taki dzisiaj chcę Wam zaprezentować.

„Rick and Morty” to, w największym skrócie, mokry sen niezrównoważonego psychicznie fanboja „Powrotu do przyszłości”. Jednocześnie jedna z najbardziej oryginalnych, dowcipnych i pokręconych kreskówek dla dorosłych w historii kreskówek dla dorosłych. Jej historia zaczyna się dość dawno, bo jeszcze w 2006 roku. Utworzony jako zwariowana parodia „Powrotu do Przyszłości” krótkometrażowy film animowany pt. „The Real Animated Adventures of Doc and Mharti”, której autorem był Justin Roiland, zrobił furorę na alternatywnym przeglądzie shortów „Channel 101”. Organizatorem imprezy był późniejszy twórca „Community”, Dan Harmon, który po upływie kilku lat (i po rozkręceniu  swojej kariery scenarzysty) zgłosił się do pomysłodawcy, Roilanda z propozycją wpsółpracy.

Krótki film opowiadał o kompletnie pokręconych przygodach Martiego i Doc’a Emmeta, a dzisiaj można go całkiem legalnie obejrzeć w Vimeo (link). Na potrzeby pełnoprawnej produkcji telewizyjnej, której producentem został Cartoon Network, zmieniono nieco bohaterów, aby uniknąć problemów z nawiązaniami do filmowej trylogii Zemeckisa. Głównymi bohaterami został profesor Rick Sanchez oraz jego wnuk Moritimer „Morty” Smith. W ten sposób udało się zachować łagodne, lecz klarowne nawiązanie do słynnego protagonisty, jednocześnie otwierając wiele dróg na rozwinięcie wyobraźni twórców. Efekt jest znakomity.

Wyobraźnia scenarzystów jest tutaj niewątpliwie jednym z największych, obok zwiariowanego poczucia humoru, kół napędowych animacji. Rick jest absolutnym naukowym geniuszem, którego postać w trzecim sezonie (aktualnie w trakcie emisji) nabywa cech niemal deistycznych ze względu na swoją przebiegłość, wyrachowanie i niezwyciężoną siłę intelektu. Kontrastuje z nim zagubiona postać Morty’ego, który pozbawiony asertywności pozwala sobą manipulować i bez przerwy pakuje się w sam środek kłopotów spowodowanych przez dziadka.

Rick podróżuje w czasie i przestrzeni w poszukiwaniu najcenniejszych minerałów i źródeł energii, co daje scenarzystom nieograniczone pole do kreowania nowych światów. I jest to bardzo eksploatowane pole. Po obejrzeniu dwóch pierwszych sezonów miałem wrażenie, że widziałem już wszystko, a nawet więcej niż byłem w stanie sobie wyobrazić. Światy w których rządzą waginoidalne postaci z silnym patriarchalizmem, alternatywne wersje życia Freddy’ego Krueger’a, post apokaliptyczna społeczność wyjęta rodem z „Mad Maxa”, czy wszechświat… zarządzany przez Kolegium Rick’ów z różnych wymiarów. Całość doprawiona rewelacyjną, pstrokatą kreską – która, zaznaczam, nie musi każdemu się spodobać. Kolory momentami strzelają z ekranu feerią niezbyt estetycznych barw, no i całkiem sporo uwagi rysownicy poświęcają różnego rodzaju fizjologicznym elementom swoich bohaterów.

Zabawa z ciałami i kreskówkową formą głównych postaci jest ważnym elementem zwariowanej jazdy bez trzymanki, na którą twórcy zapraszają widzów. A to, jednym razem bohaterowie przemycają ogromne nasiona przez międzygalaktyczną kontrole bezpieczeństwa chowając je w swoich…. dupach, a to z kolei Rick, w ramach przetestowania swoich umiejętności survivalowych postanawia zamienić się… w ogórka. Do tego jest całkiem sporo mało apetycznego obśliniania, lizania i wydzielania z ciała różnych nieprzyjemnych substancji – można powiedzieć, ze w tym aspekcie autorzy podzielają nie do końca zdrową fiksację ludzkimi organami uprawianą od lat przez Daidva Cronenberga. Nie wszystkim to będzie pasować, ale w tym całym szaleństwie „Ricka i Mortiego” jest metoda.

Serial zahacza całkiem śmiało o tematy „popularno-naukowe” przedstawiając widzowi podstawowe informacje na temat działania niektórych praw fizyki, czy koncepcji podróży poza czasem i przestrzenią. Robi to wykorzystując absurdalne pomysły i niemal surrealistyczną stylistykę wyjętą momentami z największych klasyków horroru klasy C. Przy tym potrafi być do bólu bolesną, a jednocześnie cholernie trafną i zabawną karykaturą amerykańskiego stylu życia i sposobów na rozwiązywanie problemów w rodzinie. Trudno nie zauważyć, że cała fantastyczna i bajkowa atmosfera kreowana w serialu służy tylko uwypukleniu satyry, której przedmiotem stają się postawy bohaterów.

Rodzina Ricka i Morty’ego to stereotypowa, dysfunkcjonalna amerykańska familia z kozetki psychologa. Ojciec i matka nie kochają się, dawno sprowadzili małżeństwo do rywalizacji o wpływ na dzieci. Córka jest przepełnioną lewicową ideologią, opowiadającą o tolerancji i zrozumieniu nastolatką, która nie potrafi tolerować, ani zrozumieć własnej rodziny. Bohaterowie ewoluują w miarę odcinków, a ich rola na ekranie ma swoje własne punkty ciężkości. Ten wątek jest w animacji równie silnie eksploatowany, co dzikie i szalone przygody Ricka i Morty’ego w kosmosie – czasem w konwencji czarnej komedii, lub wręcz przerażającego dramatu społecznego, nigdy jednak nie jest pozbawiony specyficznego dowcipu. Myślę, że zakorzenienie w tak fantasmagorycznej wizji aktualnych problemów amerykańskiej (naszej?) codzienności to największe osiągnięcie tej kreskówki. Pomimo swojej oryginalności, nie traci ona swojego uniwersalnego znaczenia, co zdarzyło się już chyba wszystkim innym znanym seriom animacji dla dorosłych.

„Rick and Morty” to też znakomity przykład na udane na przełamywanie „czwartej ściany”. Bohaterowie, zwłaszcza omnibus Rick często zwraca się do widza nawiązując do przyszłego rozwoju wydarzeń, fabuły, lub puszczając oko do tych, którzy wprawnie wyłapują nawiązania do innych wytworów popkultury. Trzeci sezon otwiera taka zapowiedź przyszłych przygód w poszukiwaniu ulubionego sosu teriyaki, że poczułem ekscytacje na myśl o czekającej mnie podróży.

Roiland i Harmon aktualnie emitują najnowszy sezon serialu, ale trzeba przyznać, że produkcja idzie im raczej mało dynamicznie. Łącznie 30 odcinków czegoś, co wniosło ogromny powiew świeżości w zatęchły świat amerykańskich animacji zdominowany przez odcinanie kuponów „Simpsonów”, „South Parka” i „Family Guya”. Tymczasem „Rick and Morty” nie tylko spotkał się z aplauzem ze strony krytyków, ale również pod względem widowni prezentuje się wyśmienicie – circa 2 milionów widzów na odcinek, to więcej niż dwa ostatnio wymienione i pozycja lidera pasma „adult swim” w Cartoon Network. Z własnej obserwacji wnioskuje, że proces produkcyjny odcinków jest dość czasochłonny i żmudny, co oznacza, że autorzy do swojego dzieła podchodzą z należnym pietyzmem. Dużą uwagę przykładają do utrzymania wypracowanej formy, starają się zachować integralność i skalę przedsięwzięcia, które przecież cechuje głównie wielka oryginalność. Innymi słowy – podejrzewam, że temu serialowi nie grozi „przeskakiwanie rekina” i siedemnaście serii niezmiennego sztafarzu. Scenarzyści jeżdżą po bandzie i tylko w ten sposób widzą swój produkt, a jeżeli zabraknie im inwencji – podziękują widowni za uwagę.

To dobrze i źle zarazem. Lukę, o które wspomniałem na początku tekstu, „Rick and Morty” wypełni więc tylko częściowo. Ale zrobi to w świetnym stylu, z polotem i z niezwykłą gracją. Gwarantuje, że będziecie mieli apetyt na więcej.
A kiedy pojawi się kolejna pustka, zrozumiemy nasze tragiczne położenie.

Wtedy wrócimy do tematu i poszukamy następnego leku na depresję serialowego fana.

1

0