Szalone Teorie: Kruk Mormonta (część 1 – zmiennoskóry)

Westeroskie kruki to fascynujące zwierzęta. Są nadzwyczajnie inteligentne, potrafią naśladować ludzką mowę, a przede wszystkim pełnią rolę gołębi pocztowych, zapewniając komunikację pomiędzy najważniejszymi ośrodkami władzy na kontynencie. Bez kruków Siedem Królestw na pewno wyglądałoby zupełnie inaczej.

Niektórzy powiadają, że współczesne dla wydarzeń z Pieśni Lodu i Ognia kruki są tylko cieniem magicznych stworzeń, jakie służyły dzieciom lasu.

Opierając się ponoć na tekstach przechowywanych w Czarnym Zamku, septon Barth utrzymuje, że dzieci lasu potrafiły rozmawiać z krukami i skłonić je do powtarzania powiedzianych im słów. Według niego Pierwsi Ludzie nauczyli się tej wyższej tajemnicy od dzieci lasu i umożliwiła im ona przekazywanie wiadomości na wielką odległość. W „zdegradowanej” formie umiejętność owa dotarła do współczesnych maesterów, ci jednak nie potrafią już rozmawiać z ptakami. Jest prawdą, że nasz zakon rozumie mowę kruków, ale właściwie wyłapujemy tylko zasadniczy sens ich krakania i skrzeczenia, znamy oznaki strachu i gniewu, choroby i gotowości do parzenia się.
—Świat Lodu i Ognia—

Bez względu jednak na to, czy wierzymy tym legendom, czy też nie, jedno nie ulega wątpliwości. Wśród wszystkich kruków, jakie dane nam było zobaczyć, jeden jest wyjątkowy. To kruk Lorda Dowódcy Nocnej Straży, Jeora Mormonta.

Nietypowy kruk

Pierwszym, co rzuca się w oczy jest wygląd ptaszyska. Kruk Mormonta jest większy od pozostałych, wręcz nadzwyczajnie duży i stary. Sprawia też wrażenie nieco „rozczochranego”.  Ale jego naprawdę wyjątkową cechą jest inteligencja.

Kruk Mormonta obrzucił go bystrym spojrzeniem czarnych oczek, a potem przeleciał pod okno.
– Masz mnie za swojego sługę? – zapytał ptaka Jon. Gdy otworzył okno o szybach złożonych z grubych, romboidalnych płytek z żółtego szkła, poranny chłód uderzył go prosto w twarz. Chłopak zaczerpnął głęboki oddech, by strącić z siebie pajęczynę nocy. Kruk odleciał. Ten ptak jest stanowczo za sprytny.
—Taniec ze smokami—

Kruk Mormonta przejawia zachowania, które można byłoby uznać za niemal ludzkie. Przegląda dokumenty…

Gdy Sam wszedł do środka, Lord Dowódca czytał jakiś dokument. Na jego ramieniu przycupnął kruk Mormonta. Ptak gapił się na tekst, jakby on również go czytał, ale na widok Sama rozpostarł skrzydła i pofrunął do niego, wrzeszcząc:
— Ziarno, ziarno!
—Uczta dla wron—

…a w końcu, po śmierci lorda Mormonta, pojawia się niespodziewanie w Czarnym Zamku, i to najwyraźniej z determinacją, by wpłynąć na wynik głosowania.

Z ochrypłym wrzaskiem i łopotem skrzydeł z kociołka wyleciał wielki kruk. Ptaszysko pofrunęło w górę, być może szukając krokwi albo okna, przez które mogłoby uciec, w krypcie nie było jednak krokwi ani okien. Kruk znalazł się w pułapce.
Kracząc głośno, okrążył salę raz, drugi i trzeci. Wtem Jon usłyszał krzyk Samwella Tarly’ego.
– Znam tego ptaka! To kruk lorda Mormonta!
Ptak wylądował na blacie najbliżej Jona.
– Snow – zakrakał. Był stary, brudny i przemoczony. – Snow – powtórzył. – Snow, snow, snow.
Podszedł do końca stołu, rozpostarł skrzydła i przefrunął na ramię Jona.
Lord Janos Slynt usiadł tak ciężko, że rozległ się głośny łoskot, ser Alliser wypełnił jednak salę drwiącym śmiechem.
– Ser Świnka ma nas wszystkich za głupców. To on nauczył ptaka tej sztuczki. One wszystkie potrafią mówić „snow”. Wejdźcie do ptaszarni i posłuchajcie sami. Ptak Mormonta znał więcej słów.
Ptak uniósł łebek i popatrzył na Jona.
– Ziarno? – zapytał z nadzieją. – Quork! – zawołał, gdy nie doczekał się ani ziarna, ani odpowiedzi. – Kociołek? Kociołek? Kociołek?
—Nawałnica mieczy—

Jest to wydarzenie tym bardziej istotne, że – wbrew naszym oczekiwaniom – Sam okazuje się nie mieć z tymi machinacjami nic wspólnego.

– To dzieło Sama! – powtórzył głośniej Pyp. Chłopak miał ze sobą bukłak wina, który podniósł sobie teraz do ust i zaśpiewał: – Sam, Sam, Sam czarodziej, niezwykły Sam, Sam, Sam, cudowny Sam, to jego dzieło. Nie mam tylko pojęcia, kiedy schowałeś tego kruka w kociołku, Sam, i skąd, do siedmiu piekieł, wiedziałeś, że poleci do Jona? Gdyby ptaszysko postanowiło przysiąść na łysym łbie Janosa Slynta, wszystko szlag by trafił.
– Nie miałem nic wspólnego z tym ptakiem – upierał się Sam. – Kiedy wyfrunął z kociołka, o mało się nie zlałem.
—Nawałnica mieczy—

Od pozostałych kruków czarne ptaszysko różni się też spożywanym pokarmem. Większość kruków je mięso, podczas gdy kruk Mormonta gustuje w diecie wegetariańskiej.

Kruk lorda Mormonta lubi owoce i ziarno.
– To rzadki okaz – powiedział maester. – Większość kruków je ziarno, ale wolą mięso. Daje im siły, poza tym wydaje mi się, że one lubią smak krwi. W tym względzie są podobne do ludzi… i tak jak ludzie różnią się między sobą.
—Gra o tron—

To właśnie te wyjątkowe cechy każą nam przyjrzeć się krukowi Mormonta bliżej. Niewątpliwie można o nim powiedzieć, że jest gadatliwy. Ale czy w jego gadaninie kryje się coś szczególnie istotnego?

O czym gadają kruki?

Westeroskie kruki potrafią – tak jak papugi – naśladować ludzki głos, a, jeśli ktoś dołoży odpowiednich starań, to może nauczyć je kilku słów. Zazwyczaj kruki ograniczają się jednak wyłącznie do powtarzania ostatnich głosek, które usłyszą z ust człowieka. Z krukiem Mormonta jest podobnie. Na ogół powtarza ostatnie usłyszane słowa. Choć dobór tych słów wydaje się być bardzo szczególny. W przedziwny sposób kruk wybiera z konwersacji to, co istotne i warte podkreślenia. Zupełnie, jakby rozumiał o czym mowa. A czasem… wtrąca słowa, które w rozmowie nie padły.

Kruk Mormonta jest więc szczególnie podekscytowany na wiadomość, że Bran wybudził się ze śpiączki.

Jon przesunął palcami po konturach wilkora wyciśniętego w białym wosku złamanej pieczęci. Rozpoznał pismo Robba, lecz litery pozostawały dziwnie zamazane. Zdał sobie sprawę, że płacze. Wreszcie, pomimo łez, zrozumiał sens przeczytanych słów i podniósł głowę.
– Obudził się – powiedział. – Bogowie oddali go.
– Pozostał okaleczony – powiedział Mormont. – Przykro mi, chłopcze. Przeczytaj list do końca.
Spojrzał na dalsze słowa, ale nie miały one większego znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Bran będzie żył. – Mój brat będzie żył – powiedział do Mormonta. Lord Dowódca pokręcił głową, zebrał w garść trochę ziarna i zagwizdał. Kruk sfrunął na jego ramię, krzycząc: – Żył! Żył!
—Gra o tron—

Dwuznaczność powtarzanych słów jest jeszcze bardziej widoczna, gdy uzmysłowimy sobie fakt, iż język angielski nie jest fleksyjny, a co za tym idzie, słowa brzmią tak samo w każdym przypadku. Kiedy więc lord Mormont zwraca się do Jona per „chłopczę”…

Długo po tym, jak odprowadzili go do jego celi, w której spał, przyszedł do niego Mormont z krukiem na ramieniu. – Mówiłem ci, chłopcze, żebyś nie robił niczego głupiego – powiedział Stary Niedźwiedź.
– Chłopcze – zakrakał ptak.
Mormont pokręcił głową z dezaprobatą. – I pomyśleć, że pokładałem w tobie duże nadzieje.
—Gra o tron—

…słowo powtórzone przez kruka to po prostu „chłopiec”. W tym kontekście brzmi ono raczej jak próba usprawiedliwienia Jona przez czarne ptaszysko.

Analogicznie jest w przypadku wtrąceń kruka dotyczących ojca. Kiedy Jon pyta się o losy Neda, kruk zaczyna dość nachalnie i „przedrzeźniająco” powtarzać słowo „ojciec”.

– Myślałem, że może przyniósł jakieś wieści o moim ojcu.
– Ojcu – przedrzeźniał go stary kruk, który przesuwał się na ramieniu Mormonta z przekrzywioną głową. – Ojcu.
—Gra o tron—

Ptak wydaje się też w kilku przypadkach bardzo zdecydowanie wyrażać swoją wolę. Jest tak w momencie, kiedy Jeor Momrmont ofiarowuje Jonowi swój miecz, Długi Pazur.

Kruk sfrunął na stół i podszedł do miecza, przekrzywiając na bok głowę. Jon zawahał się. Nie miał pojęcia, o co chodzi. – Panie?
– Ogień stopił srebro z rękojeści i spalił osłonę. No, ale czego można się było spodziewać, skoro skóra i drewno są stare. Za to ostrze… och, trzeba by o wiele gorętszego ognia, żeby je zniszczyć.
– Mormont popchnął pochwę przez surowe deski blatu stołu. – Kazałem odnowić. Weź.
– Weź – powtórzył kruk jak echo. – Weź, weź.
—Gra o tron—

Ptaszysko poucza Jona na temat jego priorytetów.

– Myślisz, że wojna twojego brata jest ważniejsza od naszej wojny? – warknął starzec.
Jon zacisnął usta. Kruk zatrzepotał skrzydłami, jakby mu groził. – Wojna, wojna, wojna, wojna – krzyczał.
—Starcie królów—

Kruk Mormonta nie boi się też stawiać istotnych pytań.

– Jon, twój ojciec pan przysłał cię do nas. Kto wie, dlaczego?
– Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? – powtarzał kruk.
—Gra o tron—

Trzeba jednak zaznaczyć, że przebywanie w pobliżu ptaszyska może człowieka wbić w depresję. Kruk najczęściej powtarza słowa związane ze śmiercią…

– Martwy – powtórzył kruk Starego Niedźwiedzia. To było jedno z jego ulubionych słów.
—Taniec ze smokami—

…robi to zazwyczaj rzeczywiście w obliczu nadchodzącej śmierci…

– Zadamy im poważny cios, zanim ich konnica zdąży się zgromadzić, by stawić nam czoło – podjął przemowę Thoren Smallwood. – Jeśli spróbują nas ścigać, poganiamy się z nimi trochę, a potem zawrócimy i uderzymy znowu, bliżej czoła kolumny. Spalimy ich wozy, rozproszymy stada i zabijemy tylu, ilu zdołamy, w tym samego Mance’a Raydera, o ile uda nam się go dopaść. Jeśli pójdą w rozsypkę i wrócą do swoich chat, będzie to znaczyło, że zwyciężyliśmy. Jeśli nie, będziemy ich nękać aż po sam Mur, żeby zostawili za sobą sznur trupów.
– Są ich tysiące – zawołał ktoś stojący za plecami Chetta.
– To pewna śmierć – dorzucił Maslyn drżącym ze strachu głosem.
– Śmierć – rozdarł się kruk Mormonta, łopocząc czarnymi skrzydłami. – Śmierć, śmierć, śmierć.
—Starcie królów—

…ze szczególnym natężeniem tuż przed bitwą na Pięści Pierwszych Ludzi…

– W takim razie najpewniej wszyscy zginiemy. Ale w ten sposób damy czas naszym braciom na Murze. Będą mogli obsadzić puste zamki, zamknąć i zamrozić bramy, wezwać na pomoc lordów oraz królów, naostrzyć topory i naprawić katapulty. Nasza śmierć nie pójdzie na marne.
– Zginiemy – mamrotał łażący po ramionach Mormonta kruk. – Zginiemy, zginiemy, zginiemy, zginiemy.
—Starcie królów—

…i w stosunku do postaci, którym pisana jest śmierć.

– Wiem, jaka jest kara za dezercję. Nie boję się umierać.
– Umierać! – zawołał kruk.
—Gra o tron—

Osobowość kruka

Kruk Mormonta ma też dość ewidentne preferencje w stosunku do innych postaci. Nie lubi Crastera, oburza się na sugestię przyprowadzenia go na Mur i stara się przekazać Nocnej Straży kim naprawdę jest ów mężczyzna.

– Jest was tu tylko garstka i żyjecie w odosobnieniu – zauważył Mormont. – Jeśli chcesz, przydzielę ci trochę ludzi, żeby odprowadzili was na Mur.
Krukowi ten pomysł wyraźnie przypadł do gustu.
– Mur – wrzasnął, rozpościerając czarne skrzydła za głową lorda dowódcy niczym postawiony kołnierz.
Ich gospodarz uśmiechnął się złośliwie, odsłaniając pełen zestaw połamanych, brązowych zębów.
– A co byśmy tam robili? Usługiwali wam przy kolacji? Jesteśmy wolnymi ludźmi. Craster nie będzie niczyim sługą.
– Czasy są niebezpieczne i lepiej nie mieszkać samotnie w głuszy. Nadchodzą zimne wichry.
– Niech sobie nadchodzą. Moje korzenie sięgają głęboko. – Złapał za nadgarstek przechodzącą obok kobietę. – Powiedz mu, żono. Powiedz lordowi wronie, czy czujemy się zadowoleni.
Kobieta oblizała wąskie wargi.
– Tu jest nasze miejsce. Craster dba o nasze bezpieczeństwo. Lepiej zginąć wolnym niż żyć jako niewolnik.
– Niewolnik – powtórzył cicho kruk.
—Starcie królów—

Wydaje się też sygnalizować satysfakcję, gdy Jon poznał prawdę o Crasterze.

– W Winterfell jedna ze służących opowiadała nam różne historie – ciągnął Jon. – Mówiła, że niektórzy dzicy pokładają się z Innymi, żeby spłodzić półludzkie dzieci.
– Głupie bajania. Czy Craster wydawał ci się nieludzki?
Na pięćdziesiąt różnych sposobów.
– Oddaje synów lasowi.
Zapadła długa cisza.
– Tak – rzekł wreszcie Mormont.
– Tak – wymamrotał kruk, pusząc się dumnie. – Tak, tak, tak.
—Starcie królów—

Preferencje kruk dotyczą zresztą większej grupy osób. Ma on więc niezbyt pochlebne zdanie na temat inteligencji Samwella Tarly.

– Czy ten chłopak rzeczywiście jest taki głupi, na jakiego wygląda? – zapytał lord dowódca po wyjściu grubasa.
– Głupi – poskarżył się kruk.
—Starcie królów—

Z kolei na temat Jona… cóż, na temat Jona próbuje powiedzieć coś tak istotnego, że wiadomość ta wprawia w zakłopotanie samego Starego Niedźwiedzia.

– Król – zakrakał kruk. Przeleciał przez samotnię i wylądował na barku Mormonta. – Król – powtórzył, moszcząc się dumnie.
– Lubi to słowo – zauważył z uśmiechem Jon.
– Łatwo je wymówić. I łatwo polubić.
– Król – powtórzył raz jeszcze ptak.
– Chyba chce, żebyś ty przywdział koronę, panie.
– W królestwie jest już trzech monarchów, a to o dwóch za dużo, jak na mój gust.
Mormont pogłaskał ptaka palcem pod dziobem, lecz ani na chwilę nie spuszczał spojrzenia z Jona Snow.
Chłopak poczuł się z tego powodu dziwnie.
—Starcie królów—

Krucza inicjatywa

Przyzwyczajeni do faktu, że kruk Mormonta powtarza dopiero co zasłyszane słowa (tudzież domaga się z własnej inicjatywy ziarna) możemy łatwo przeoczyć te kilka przypadków, kiedy kruk sam wypowiada słowa. A są to przypadki o niezwykle donośnym znaczeniu.

Wstał i ubrał się po ciemku. Kruk Mormonta latał po pokoju.
– Ziarno – wołał ptak. – Król. Snow, Jon Snow, Jon Snow.
To było dziwne. Jon nie pamiętał, by ptak kiedykolwiek przedtem wołał go z imienia i nazwiska.
—Taniec ze smokami—

Najważniejszy taki przypadek ma miejsce, gdy Lorda Dowódcę Nocnej Straży atakuje wskrzeszony Othor. To właśnie kruk, sam z siebie, podpowiada Jonowi jak rozprawić się z żywym trupem.

…i wtedy zobaczył lorda Mormonta, który pojawił się w drzwiach z lampą oliwną w dłoniach, nagi, zaspany. Okaleczona, pozbawiona palców ręka zaczęła pełznąć w jego stronę. Jon chciał krzyknąć, lecz nie mógł wydobyć z siebie głosu. Dźwignąwszy się z trudem na nogi, kopnął ramię i wyrwał lampę z ręki Starego Niedźwiedzia. Płomień załamał się i niemal zgasł. – Spalić! – zakrakał kruk. – Spalić, spalić, spalić!
—Gra o tron—

I choć to Jon zbiera laury za dzielną walkę i głowę na karku, to kruk Mormonta wydaje nam się sugerować, że wiedzę na temat kruka miał kto inny.

Dzielnie walczyłeś i… co ważniejsze, jeszcze szybciej myślałeś. Ogień! A niech to. Powinniśmy byli wiedzieć. Powinniśmy byli pamiętać. Przecież Długa Noc była już wcześniej. Och, pewnie że osiem tysięcy lat to kawał czasu, ale jeśli Nocna Straż nie pamięta, to kto?
– Kto – powtórzył rozmowny kruk. – Kto.
—Gra o tron—

Tożsamość kruka

Któż zatem mógłby kryć się pod kruczymi piórami? Na pewno wiele osób uważa, że jest to Benjen Stark. W końcu zaginiony Benjen jest od lat odpowiedzią na niemal każdą zagadkę tożsamości postawioną w Pieśni Lodu i Ognia. Ale oczywiście istnieją sensowne argumenty wspierające tę tezę. Przede wszystkim – Benjen jako Stark mógł być zmiennoskórym, więc wcielenie się w kruka, zwłaszcza w momencie śmierci, nie jest wykluczone. Poza tym sam kruk wydaje się znać los Benjena.

– Maester Aemon mówi, że jesteś bystry.
Mormont posadził sobie kruka na ramieniu. Ptaszysko przechyliło głowę z błyskiem w oczach. Odpowiedź nasuwała się sama.
– No więc… wydaje mi się, że łatwiej będzie jednemu człowiekowi znaleźć dwustu niż dwustu znaleźć jednego.
Kruk wydał z siebie przypominające szyderczy chichot skrzeczenie, lecz Stary Niedźwiedź uśmiechnął się pod siwą brodą.
– Tak wielu ludzi i koni zostawia ślad, który zauważyłby nawet Aemon. Ogniska płonące na tym wzgórzu powinny być widoczne aż z podgórza Mroźnych Kłów. Nie wątpię, że jeśli Ben Stark żyje i jest wolny, trafi do nas.
– Tak – zgodził się Jon. – Ale jeśli…
– …zginął? – zapytał Mormont łagodnym głosem.
Młodzieniec skinął z niechęcią głową.
– Zginął – odezwał się kruk. – Zginął. Zginął.
– W takim przypadku też może do nas przyjść – przyznał Stary Niedźwiedź. – Tak jak Othor i Jafer Flowers. Boję się tego tak samo jak ty, Jon, ale musimy się liczyć z podobną możliwością.
– Zginął – zakrakało znowu ptaszysko, strosząc pióra. – Zginął – powtórzyło, głośniej i bardziej przenikliwie.
Mormont pogłaskał je po czarnych piórach, a drugą dłonią zasłonił usta, by stłumić nagłe ziewnięcie.
—Starcie królów—

Niestety hipoteza związana z Benjenem ma poważne wady. Przede wszystkim, jak wiemy, lord Mormont miał kruka od lat, nie jest to więc ptaszysko, które w ręce Starego Niedźwiedzia trafiłoby po śmierci Starka. Książki nie dają nam też powodów do przypuszczeń, że kruk przebywał w pobliżu Benjena w chwili jego śmierci.

O wiele bardziej prawdopodobna jest więc inna teoria. Kruk rzeczywiście musi mieć ludzkiego „pasażera”, i jest to zmiennoskóry. Ale znacznie potężniejszy od Benjena.

Ktoś, kto potrafi przewidywać przyszłość.

W ciszy, która nagle nastała, kruk Mormonta zakrakał głośno i raz jeszcze zawołał:
– Śmierć.
—Nawałnica mieczy—

Ktoś, kto przejawia wyraźne zainteresowanie losami Nocnej Straży.

– A jak sądzisz? Czarami. – Qhorin odgryzł pół jajka. – Dlaczego Mance zgromadził swe siły akurat w Mroźnych Kłach? To posępna i niegościnna okolica, a marsz stamtąd na Mur będzie długi i nużący.
– Miałem nadzieję, że chciał się ukryć w górach przed oczyma moich zwiadowców.
– Być może – przyznał Qhorin, kończąc jajko – myślę jednak, że kryje się w tym coś więcej. Szuka czegoś, co można znaleźć w wysoko położonych, zimnych okolicach. Czegoś, czego potrzebuje.
– Czegoś?
Kruk Mormonta uniósł głowę i krzyknął. W ciasnym namiocie jego głos zabrzmiał ostro jak cięcie noża.
– Jakiejś mocy. Jeniec nie potrafił nam wyjaśnić jakiej. Być może przesłuchiwaliśmy go ze zbyt wielkim zapałem i wyzionął ducha, nim zdążył nam powiedzieć więcej. Wątpię jednak, by to wiedział.
—Starcie królów—

Ktoś, kto potrafi walczyć z upiorami i kontrolować również większe grupy zwierząt.

Ptaszysko łopotało skrzydłami, wrzeszcząc razem z Goździk.
Upiory niemal już dopadły dziewczyny. Słyszał szelest ciemnoczerwonych liści czardrzewa, szepczących do siebie w języku, którego nie znał. Wtem wydało mu się, że blask gwiazd zamigotał. Rosnące wokół drzewa jęknęły i zaskrzypiały. Twarz Sama Tarly’ego przybrała kolor zsiadłego mleka, a jego oczy zrobiły się wielkie jak talerze.
Kruki! Siedziały na czardrzewie, setki, tysiące ptaków przycupnęły na białych jak kość gałęziach i wyglądały spomiędzy liści. Widział, jak otwierają dzioby, wrzeszcząc głośno, jak rozpościerają czarne skrzydła. Drąc się i łopocząc, opadły w gniewnych chmurach na upiory. Rzuciły się na twarz Chetta i wydziobały mu niebieskie oczy, obsiadły Siostrzanina niczym muchy, wyrywały kawałki mięsa z roztrzaskanej głowy Hake’a.
Było ich tak wiele, że przesłoniły Samowi księżyc.
– Idź – odezwał się ptak na jego ramieniu. – Idź, idź, idź.
—Nawałnica mieczy—

Moim zdaniem nie ulega wątpliwości, że kruk Mormonta to w rzeczywistości Trójoka Wrona. Brynden Rivers. Lub – jak kto woli – Bloodraven. Nasz jednooki Zielony Jasnowidz sam się zresztą przedstawił.

Jon wyciągnął rękę, by przegonić ptaka, ale ostatecznie pogłaskał go po piórach. Kruk przekrzywił głowę, kierując nań jedno oko.
—Taniec ze smokami—

Bloodraven musiał być żywotnie zainteresowany tym co dzieje się na Murze. Dzięki swojej obecności pod postacią kruka Lorda Dowódcy mógł śledzić korespondencję i rozmowy członków Nocnej Straży. Mógł też – w ułomny sposób – wpływać na ich decyzje. A nawet ratować ich życie. Ale to nie rozwiązuje wszystkich zagadek związanych z krukiem. Jest jeszcze jedna rzecz, jeszcze jedna tajemnica, którą ptak chciał nam przekazać. Ale o tym porozmawiamy za tydzień, w następnym odcinku Szalonych Teorii.

---

Więcej Szalonych Teorii znajdziecie TUTAJ.