Notting Hill (1999)

Rzadko po obejrzeniu filmu mam takiego „nerwa” jak dziś, więc lekko nie będzie. Wyobraźcie sobie, że dopiero teraz – po niemal 25 latach od premiery – obejrzałem „Notting Hill”. Znałem ogólny zarys fabuły, aktorów rzecz jasna, czasem nawet widziałem jakieś klipy, a piosenkę Ronana Keatinga nawet bardzo lubiłem.

Rzadko tu recenzuję takie pozycje, ale ja naprawdę lubię komedie romantyczne. Wiem, jakie są schematyczne, wiem, ile miewają wad. Wiem nawet, że większość nie nadaje się do oglądania. Gatunek jest z nami od dawna i będzie zawsze, bo ludzie lubią historie miłosne. Ja też. Dlatego ubóstwiam „Crazy Stupid Love”, „Love Actually”, „500 Days of Summer” czy „The Proposal”. Niektóre za słodko-gorzki smak prawdziwej miłości i prawdziwych relacji, inne za doskonały humor i chemię między aktorami (chociażby Bullock/Reynolds w ostatnim z wymienionych). Mógłbym o tym pisać długo i namiętnie, jest masa pozycji wartych polecenia, ale nie o tym jest ten tekst.

Jakimś cudem ominął mnie seans „Notting Hill” i ostatnio miałem szansę nadrobić. O jejku. O jejku jej… Niektóre filmy nie wytrzymują próby czasu. Starzeją się źle. Oglądasz i myślisz sobie: ok, wtedy to jeszcze miało sens i mogło się podobać, dziś wywołuje raczej litość i drwiny. W przypadku omawianego tytułu jest inaczej. Mam wrażenie, że uchodzi za klasykę, a ja po obejrzeniu zachodzę w głowę: jak to się komukolwiek mogło podobać wtedy? Jak to się może podobać teraz?

William Thacker jest słodkim i uroczym nieudacznikiem o twarzy (i ciele) Hugh Granta. Prowadzi księgarnię, która lada moment zbankrutuje, żona zostawiła go dla innego, a sam z oszczędności mieszka ze współlokatorem Spikiem (Rhys Ifans, do niego jeszcze wrócimy). Pewnego dnia zjawia się u niego hollywoodzka gwiazda Anna Scott (Julia Roberts) i kupuje książkę. Jeszcze tego samego dnia William niechcący oblewa Annę sokiem, więc kończą w jego mieszkaniu. Anna przebiera ciuchy, już ma wyjść i… całuje namiętnie pana księgarza. Dlaczego? Bo tak (pozdro dla redaktora Pquelima ;)! Bo-taków zresztą w filmie jest pod sufit.

Nasz słodziak-protagonista wpada po uszy, ale wiadomo: gdzie taki szary myszek do aktorki z absolutnego topu. Skończy się rzecz jasna jak zawsze: wielka miłość, odnaleźli się przypadkiem, bla bla bla, niech mi ktoś poda wiaderko. Nie dlatego, że taki jest finał – w końcu to komedia romantyczna. Problem w tym, jak dochodzimy do tego miejsca… A dochodzimy oglądając chyba najbardziej asymetryczną, patologiczną i okrutną relację ekranową. William jest wielokrotnie przez Annę okłamywany, oszukiwany, traktowany jak zabawka, poniżany i obrażany. Najgorsze, że to chyba miały być te elementy komediowe.

Wyobraźcie sobie randkę, która kończy się pod hotelem gwiazdy. Zaprasza ona swojego adoratora na górę za 5 min, bo musi się przygotować. Wiemy gdzie to wszystko zmierza, prawda? Na górze okazuje się jednak, że Anna ma chłopaka w osobie Aleca Baldwina. Udaje, że nie zna naszego słodziaka, a ten podaje się za osobę z obsługi hotelowej. Scena kończy się tak, że pani aktorka bez słowa patrzy jak Baldwin wręcza Williamowi brudne naczynia i śmieci do wyrzucenia, a potem zamyka mu drzwi przed nosem. Boki zrywać.

Potem nie jest lepiej. Brak kontaktu miesiącami, aż tu nagle wybucha skandal z seks-taśmą i Anna znów potrzebuje ucieczki. A gdzie jej będzie lepiej, niż w anonimowej i skromnej hacjendzie biednego księgarza? Znów jeden wieczór, znów romantycznie, a potem cyk – znów zadyma. Tym razem Spike wygadał się na temat miejsca pobytu gwiazdy i ona z automatu wini o to… a jakże! Williama! Na pewno dostał za to kasę, albo chciał pokazać światu, z kim się zadaje, żeby podbić ego.

Po kolejnych kilku(nastu?) miesiącach Anna znów jest w Londynie i znów dochodzi do skrzywdzenia Williama. Tym razem jednak aktorka wyjaśnia mgliste powody tej konkretnej reakcji, a na koniec prosi o szansę na zbudowanie długotrwałej relacji (czyt. wielki low). Protagonista po raz pierwszy w filmie pokazuje charakter i odmawia. W końcu! Zrozumiał, że był traktowany jak śmieć, dojrzał, ogarnął się i znajdzie prawdziwą miło… no nie, jednak nie. Po trzech minutach dochodzi do wniosku, że popełnił okropny błąd i taki z niego straszny głupek i – ha ha – fajtłapa więc biegnie odkręcić sytuację. Wielka scena z wyznaniem, Anna płacze, William płacze, rodzina płacze, przyjaciele i dziennikarze na konferencji prasowej też płaczą. Kurtyna.

Nie wiem, co ja właściwie obejrzałem, ale nie był to na pewno film o miłości. Dostałem jakieś dziwne studium niezdrowego uzależnienia od drugiej osoby. Było też trochę chamstwa, sadyzmu i poniewierania uczuć  szaraczka. W filmie nie ma miłości, jest tylko skrajny przypadek syndromu sztokholmskiego. Okropność.

Całość uzupełnia wspomniany Spike. Ćpun i brudas, który ma być dodatkowym elementem humorystycznym, a jest w rzeczywistości mniej więcej tak zabawny, jak wypadek samochodowy z trzema ofiarami śmiertelnymi. Wiecie, brudne majty, niedomyty, chamski, ale za to brzydki i skrajnie obleśny! No błagam, niech ktoś zatrzyma tę karuzelę śmiechu… Nie mam problemu z kloacznym humorem, nawet lubię, ale Spike to postać z filmów z Alim G, a nie z komedii romantycznej.

„Czy są zalety?” – zapytacie. Są. Całe cztery. Po pierwsze: piosenka nadal brzmi fantastycznie i nawet ten okropny film nie zniechęcił mnie do niej. Po drugie: w filmie jest epizodycznie prawdziwa miłość. Niepełnosprawna Bella i jej mąż Max. Są na trzecim planie, ale drobne interakcje pokazują cudowną parę. Po trzecie: raz na czas zdarzy się całkiem udany żart w brytyjskim stylu, a to zawsze szanuję. Wreszcie po czwarte: chemia między aktorami. Czuć, że gdyby scenariusz nie był zestawem patologicznych zachowań, mogłaby z tego wyjść ciekawa historia miłosna.

Poza wymienionymi elementami uważam „Notting Hill” za koszmarnie napisany, nieromantyczny gniot z tyloma dobrymi żartami, że może je policzyć na palcach nawet pracownik tartaku, w którym wypadki przy pracy zdarzają się często. Jeśli nie widzieliście – odradzam. Jeśli widzieliście i wam się podoba: co jest z wami nie tak??? A pisząc poważniej: dajcie znać w komentarzach, za co lubicie ten film. Chętnie się dowiem, co mnie ominęło.