Drugi sezon serialu “Andor” zdaje się przeczyć założeniom, że dobrą historię powinno się zacząć z wysokiego C. Na półmetku pisałem, że tu wszystko rozkręca się bardzo powoli, ale z odcinka na odcinek emocje rosną. Zapowiadało się, że druga połowa sezonu może być intensywna i ciekawa, ale z pokorą przyznaję, że dałem się złapać na wykroku i nie byłem przygotowany na dawkę mocnych wrażeń, jaką zaserwował mi Tony Gilroy do spółki ze swoim bratem, Danem.
Trzeci rok przygód Cassiana i rodzącego się Sojuszu Rebeliantów zaczyna się bardzo spokojnie, od scenek rodzajowych w świeżo założonej bazie na księżycu Yavin 4. Andor i Bix wiodą tam umiarkowanie spokojne (jak na warunki) życie, ale sielankę burzy pojawienie się Wilmona, który przynosi informację o tym, że Dedra pojawiła się na Ghorman, co daje możliwość uśmiercenia jej. Przy okazji zaglądamy też za kulisy imperialnej prowokacji, w której wydatnie pomagają propagandowe media – temat mocno na czasie niestety. Ogólnie jednak większość tego odcinka jest dość nudna i niepotrzebna. To zresztą kolejna taka sytuacja, że trzyodcinkową historię spokojnie dałoby się skrócić do dwóch części. Owszem, pokazanie spokojniejszego życia Cassiana i Bix tak naprawdę służy podbudowie do wydarzenia kończącego odcinek 9, ale póki co historia znowu zbyt mocno zwalnia i się rozwleka. Na szczęście obyło się przynajmniej bez zapychaczy w stylu tych nieszczęsnych rebeliantów w dżungli z początku sezonu.
Tak naprawdę jednak dopiero w ósmym odcinku dostajemy prawdziwe mięcho. Nie zdradzę wielkiej tajemnicy, jeśli napiszę, że na Ghorman dochodzi do tragedii. Wszyscy ochoczo wchodzą w starannie zaplanowaną pułapkę przygotowaną przez Imperium. Tym razem nie ma miejsca na ckliwe i sztuczne wątki romantyczne ani niezgrabne zapowiedzi i pistolety, które same wypalają. Napięcie rośnie od samego początku, w akcję trochę przypadkiem wplątuje się Andor i tym razem nie ma mowy o półśrodkach. Kiedy padają pierwsze strzały, widz siedzi już na krawędzi fotela, a potem rozpętuje się piekło. Odcinek jest brutalny, nawet bardzo. Trup ściele się gęsto i nikt nie bierze jeńców. Takich “Gwiezdnych wojen” nie było ani w “Łotrze 1”, ani nigdzie indziej. I kiedy wydaje się, że moment kulminacyjny minął, następuje finałowa walka na pięści. Jak dla mnie mocno zaskakująca, bo wcześniejsze wydarzenia zdawały się wskazywać na to, że Syril wybierze zupełnie inną drogę, zwłaszcza po tym, jak chwilę wcześniej “przywitał się” z żoną. Bez cienia przesady powiem, że to starcie było jedną z lepiej zrealizowanych bijatyk, jakie widziałem w ostatnich latach. A jej zakończenie pozostawiło mnie z otwartą gębą. Tak się pisze scenariusze! Zaskakujące, autentyczne i pełne emocji. Odcinek numer 8 to według mnie na ten moment najlepszy fragment “Gwiezdnych Wojen” od czasu kosmicznej bitwy nad Endorem.
Po takim emocjonalnym uderzeniu miałem obawy, że odcinek 9 nie podoła. Jak kontynuować po czymś tak dobrym? Ano właśnie tak jak Dan Gilroy (w razie gdyby ktoś nie kojarzył, facet napisał i wyreżyserował wyborny film “Wolny strzelec”). Po wydarzeniach na Ghorman Mon Mothma chce wygłosić w senacie przemówienie, które przekreśli jej dalszą karierę i będzie jawnym wystąpieniem przeciwko Imperatorowi. W tym odcinku wreszcie w pełni wybrzmiewa wszystko to, co “Andor” mówi o wojnie domowej i Rebelii. Mamy zderzenie idealistów w garniturach i marzycieli z ruchu oporu z Luthenem, który reprezentuje tę mroczną, “brudną” część spisku. Mon Mothma wreszcie odczuwa na własnej skórze, co znaczy uczestniczyć w konspiracji po tym, jak nadepnęło się na odcisk tyranii. To nie są wzniosłe hasła i dowodzenie w białych rękawiczkach. Bohaterowie też mają krew na rękach. Ileż tu było dobrych dialogów! I odprawienie przez Mon swojego sekretarza, i jej rozmowa z Luthenem, i samo przemówienie, i wszystko to, co robi Andor podczas ewakuacji… Nie dość, że jeszcze bardziej podkręcono napięcie i sensacyjny charakter opowieści, to bohaterowie zyskali kolejne wymiary, a na dodatek naprawdę mieli co zagrać. Cała sekwencja z udziałem Mon Mothmy i Andora to prawdziwy popis aktorski. Zwróćcie uwagę, jak rewelacyjnie Genevieve O’Reilly oddała przerażenie i zagubienie swojej postaci, której nagle osunął się grunt spod stóp i do której dociera powaga sytuacji. Tak samo Diego Luna nareszcie przestał być bohaterem na pół gwizdka, a stał się dla mnie postacią na miarę innych legend “Gwiezdnych wojen”. Wreszcie to on rozdaje karty, chociaż na koniec jak zwykle życie daje mu z pysk. Ale, jak wspominałem, ten plaskacz był zaplanowany już dużo wcześniej, w odcinku 7. Dlatego żadne zaskoczenie ani zwrot fabularny nie są sztuczne i na siłę. Tu wszystko wynika z wcześniejszych akcji, a motywacje bohaterów są logiczne i dobrze pokazane.
Do tych peanów muszę jednak dorzucić odrobinę narzekania, żeby nie było, że “Andor” nie ma wad. Otóż ma, choć niewielkie, poza wspomnianymi już problemami z utrzymaniem tempa. Niestety do pełni szczęścia w ósmym odcinku zabrakło mi pewnego kinowego sznytu, bez którego po prostu widać, że oglądamy serial. Najbardziej widoczne to było w momencie strzelaniny, gdzie bardzo zabrakło dynamiki w montażu i trochę zbyt mocno rozciągnięto całość, przez co kolejne zgony nie robią już takiego wrażenia, jak powinny, Podobnie szturmowcy, którzy stoją na otwartym terenie, wystawieni jak kaczki na ostrzał. Przywodzi to na myśl głupkowate walki z “Wojen klonów”. “Andorowi” bardzo przydałaby się terapia odchudzająca w montażowni, dzięki czemu serial mógłby zyskać na dynamice. Sporo jest w nim materiału, który nic nie wnosi, a jedynie wydłuża czas trwania.
Pomimo tych wad, z czystym sumieniem mogę już teraz powiedzieć, że “Andor” będzie serialem kultowym. Niezależnie od tego, jak historia się zakończy, będziemy o nim wspominać jako o czymś świeżym, dopracowanym i po prostu dobrze zrobionym. Nie wiem, czy w finale przebijemy odcinki 8 i 9 (możliwe, że już wiecie, kiedy to czytacie), ale zostały do dokończenia zarówno historia Dedry, która przeszła traumę i tak naprawdę kompletnie nie wiadomo, w którą stronę pójdzie, jak i Luthena, który musi zginąć. Czy dowiemy się, kim tak naprawdę jest? Być może. Ponoć sezon ma się skończyć chwilę przed rozpoczęciem “Łotra 1” i z chęcią obejrzę sobie znów ten film, tym razem z zupełnie innej perspektywy. Cassian Andor nie będzie już w nim jakimś anonimowym typem spod ciemnej gwiazdy, ale pełnokrwistą, ciekawą postacią z bogatym tłem. Może nawet trochę żałuję, że film powstał przed serialem. Tymczasem czekam na finał, a o wrażeniach pogadamy następnym razem.
Andor (sezon 2, odcinki 7-9)
-
Ocena Crowleya: - 8.5/10
8.5/10
4
0
Czytasz mi w myślach. Też planuje odświeżyć Łotra po tym 🙂
Dla mnie to były kapitalne odcinki i nie bez powodu pomogła nieobecność Bix. Ta postać była niepotrzebna od dawna.
Odcinek 10 w dalszym ciągu podtrzymuje poziom poprzednich. Zobaczymy jak reszta 🙂
Dobrze mniemam, że na zdjęciu z Mon Mothmą jest senator Bail Organa? Jakie demony podszeptały twórcom serialu zmianę aktora wcielającego się w tę postać?! Jeżeli nie stać ich było na Jimmy Smitsa, albo nie przypomina on już dawnego siebie, to przynajmniej mogli go animować. Ileż straciłby w moich oczach Łotr 1, gdyby Wilhuff Tarkin miał facjatę jakiegoś innego faceta zamiast Petera Cushinga. :/
Nie dogadali się. Czas i kasa prawdopodobnie.
Ale serio? Jak dla mnie komputerowy Tarkin to był jeden z największych błędów w Łotrze, bo wyglądał sztucznie. Inny aktor to nadal aktor – człowiek. Zupełnie mi takie podmianki nie przeszkadzają, dopóki komputerowe twarze nie są idealną imitacją prawdziwych.
Jak najbardziej serio. Postać, którą raz gra jeden aktor, a za jakiś czas inny, jest dla mnie skreślona. Co do jakości animacji to wiadomo, chciałoby się jak najlepszą, ale powiem szczerze, że wolałbym Cushinga z twarzą narysowaną przez Jasia Fasolę niż innego aktora. 🙂
A propos finału – to naprawdę polecam zrobić sobie seansik wpierw ostatnich odcinków serialu, a potem Rouge One. Niby banalny chwyt, ale trafia.
Faktycznie, finał zrobiony tak że nie ma innego wyjścia.
Po obejrzeniu całości mogę powiedzieć, że Łotr 1 jest finałem serialu i bezpośrednią kontynuacją ostatnich 3 odcinków. Jeśli komuś będzie brakowało w końcówce Andora jakiegoś mocnego akcyjnego dokręcenia śruby to odpalcie zaraz po serialu Film 🙂
No, to teraz muszę przyznać, że mi zaimponowali. Druga połowa sezonu – sztos. Klimat z Łotra 1 (wydawałoby się, że już niemożliwy do powtórzenia u Disneya) przeniesiony 1:1. A może i lepszy, bo bez głupich fanserwisów w rodzaju mistrza kung-fu. Autentycznie było mi szkoda tych ludzi na Ghorman. Pewnie – ludzie fikcyjni – ale sytuacja bynajmniej. Ile takich podłości widzieliśmy i wciąż widzimy w realu? Choćby Tian’anmen. Dwie rzeczy mi tylko zgrzytały. Po pierwsze Bail Organa. Już pal diabli, że wsadzili innego aktora. Ale czy „nasz” senator Organa mógłby być takim kunktatorem?! W końcu to on wychował Leię. Druga rzecz to ten groteskowy Saw Gerrera. Rozumiem jednak, że musieli kontynuować wizerunek tej postaci z Łotra 1, gdzie też nie należał do najostrzejszych kredek w tym piórniku. Podsumowując, historia Andora dobiegła końca, ale chciałbym zobaczyć jeszcze coś gwiezdnowojennego spod ręki tej ekipy.
„wcześniejsze wydarzenia zdawały się wskazywać na to, że Syril wybierze zupełnie inną drogę”
O jakiej innej drodze myślałeś?
Wyglądało to tak jakby był blisko przełomu i gdyby nie strzał, to pewnie by mógł zacząć grać do innej bramki.
Wątpię, żeby on był mentalnie gotowy na przystąpienie do Rebelii. Był zszokowany masakrą, bo polubił tych ludzi i współczuł im. Zobaczywszy Andora ze snajperką – znanego mu agenta wroga – wziął go za jednego z tych zewnętrznych prowokatorów (czy jak oni ich tam nazywali), których rzekomo miał tropić. I obarczył go winą za to co się stało. Dlatego zaatakował go z taką wściekłością. Być może gdyby miał czas i informacje, żeby to sobie poukładać, inaczej by zareagował.
Według mnie zaatakował go, bo miał na jego punkcie obsesję. Być może też go winił za wcześniejsze nieprzyjemności.
Obsesję miał na punkcie schwytania go, a nie rozerwania na strzępy gołymi rękami. Ostatecznie Dedra nie rzuca się Axisa, żeby wydrapać mu oczy. 🙂 Owszem, jego stosunek do Andora spotęgował reakcję, ale myślę, że głównym motywem był fakt, iż uznał go za jednego z tych agentów Rebelii, którzy sprowokowali masakrę. Pewnie gdyby pomyślał logicznie, to mając informację, które miał, uznałby to za niemożliwe, ale sytuacja nie sprzyjała logicznemu myśleniu. On też padł ofiarą propagandy Imperium. Zastanów się. Przez długie miesiące wierzysz, że działasz na rzecz sprowadzenia na Ghorman i schwytania wichrzycieli z Rebelii i nagle w środku masakry widzisz jednego, jak sobie mierzy ze snajperki. Co byś w pierwszej chwili pomyślał? Że miałeś rację, a drań odpowiada za śmierć niewinnych ludzi, twoich przyjaciół. Zresztą aż tak wiele się nie pomylił. Imperium pewnie i tak znalazłoby inną drogą do przeprowadzenia masakry, jednak to frakcja Luthena podjęła wyzwanie. Jego agenci podpuszczali Ghormańczyków i dali im broń.
Właśnie pierwszą moją myślą było, że Syril po prostu stwierdzi, że stoi po złej stronie i w jakiś sposób przystanie do rebeliantów. To by się wpisywało w modne ostatnio wybielanie czarnych charakterów. Chociaż przecież on od początku wcale nie był tak jednoznacznie złą postacią.
W każdym razie po tym jak potraktował Dedrę, kiedy dowiedział się o planie, spodziewałem się, że zacznie pomagać powstańcom. Na szczęście tak się nie stało i jego reakcja, tak jak opisujecie, była dużo bardziej realistyczna. To było świetnie zrobione, bo historia nie poszła na skróty.
To prawda. Zamiast kolejnego nawróconego mamy postać w pewnym sensie tragiczną.
Generalnie Andor znakomicie realistycznie pokazał początki rebelii i to jak osobiste ambicje ludzi były czasem ważniejsze niż ich idea. Choćby ci inspektorzy, których też czasem PartagazKyburn musiał ogarniać.
Syril w jednym odcinku był podniecony wykonaniem zadania, bo zapewnił mu dreszczyk emocji. Wcześniej tak samo reagował gdy znajdował nieprawidłowości w aktach. To nie miłość do imperium tylko bycie służbistą. Sam tak kiedyś miałem, do czasu gdy zrozumiałem że przepisy i regulaminy są nie dla wszystkich 😛