Historia Lodu i Ognia: Pierwsza Wojna Dornijska (część 1 – Inwazja i Powstanie)

Jest rok 4 o.P. Całe Westeros zostało podbite przez Targaryenów. Całe? Nie! Jedna, jedyna kraina, zamieszkała przez nieugiętych Dornijczyków, wciąż stawia opór najeźdźcom… Zaczynamy nowy cykl tekstów na temat wojen dornijskich. Skojarzenia z Asteriksem są jak najbardziej uprawnione.

Jeśli czytaliście poprzedni cykl tekstów na temat Podboju Aegona, zapewne pamiętacie o dość nietypowej sytuacji Dorne. Pod koniec wojny, Aegon wysłał z poselstwem do południowego królestwa swą siostrę – Rhaenys. Ta, przelatując nad Dorne, miała problem ze znalezieniem jakiegokolwiek dygnitarza, a i zbrojnych mężczyzn nie widziała zbyt wielu. Później miało się to okazać nie słabością, ale siłą Dorne. Nie uprzedzajmy jednak faktów. W końcu Rhaenys odnalazła w Słonecznej Włóczni księżną Merię. I przekazała jej ultimatum.

Nie będę z tobą walczyła – oznajmiła – ani nie uklęknę przed tobą. Dorne nie ma króla. Powtórz to bratu.
– Zrobię to – odparła Rhaenys – ale wrócimy tu, księżno, i następnym razem przyniesiemy ze sobą ogień i krew.
– To wasze słowa – skwitowała księżna Meria. – Nasze brzmią: “Niezachwiani, Nieugięci, Niezłomni”. Możecie nas spalić, pani… ale nas nie ugniecie, nie złamiecie, ani nie zdołacie nami zachwiać. Tu jest Dorne. Nie jesteście u nas mile widziani. Wracajcie na własne ryzyko.
—Ogień i Krew, tom I—

Gdy podporządkowywanie reszty kontynentu dobiegło końca, obie groźby zostały spełnione.

Inwazja

Pierwszy cios spadł na Dorne w 4 roku od Podboju. Rhaenys Targaryen na Meraxes ruszyła w stronę ujścia Zielonej Krwi i doszczętnie spaliła Miasto z Desek, a także wszystkie łodzie jego mieszkańców. Zginęło około stu ludzi, większość mieszkańców miasta zdołała uciec do wody. Ale – w opinii Targaryenów – odniósł skutek. Cios ostrzegawczy został zadany, siła smoków zademonstrowana. Teraz miały wkroczyć armie, zmuszając Dorne do kapitulacji. Atakujący podzielili się na dwie grupy.

Mniejszą, bo liczącą około tysiąca rycerzy i kilkuset zbrojnych, dowodził Orys Baratheon. Jego wojska wkroczyły na terytorium Dorne Szlakiem Kości. Drugą, zmobilizowaną przez lorda Harlana Tyrella w Reach i liczącą 30 tysięcy zbrojnych (w tym dwa tysiące rycerstwa) dowodził Aegon na Balerionie. To uderzenie nadchodziło od strony Książęcego Wąwozu.

Problem polegał na tym, że armie nie miały z kim walczyć. Dornijczycy zastosowali taktykę spalonej ziemi. Porzucali swe zamki, podpalali zboże, wybijali trzodę i zatruwali studnie. Kraj rozciągający się przed Aegonem był zniszczony. I gorący. Błyskawicznie dał o sobie znać podstawowy problem armii feudalnych – brak odpowiedniego zaopatrzenia. Nie mogąc zbierać po drodze żywności, napastnicy musieli podzielić swoje siły. Aegon ruszył na wschód w kierunku Skyreach, natomiast Harlan Tyrell pomaszerował na południe, na Hellholt.

Z kolei atak Orysa Baratheona został stosunkowo szybko zatrzymany. Przeprawa przez kamieniste wąwozy okazała się tragiczna w skutkach. Dornijczycy raz za razem zastawiali na ciężkozbrojnych rycerzy pułapki, uszczuplając ich siły.

Na rycerzy namiestnika sypały się z góry głazy, zrzucane przez obrońców niewidocznych dla najeźdźców z krain burzy. W miejscu, gdzie Szlak Kości przecina rzekę Wyl, pojawili się nagle dornijscy łucznicy i na przechodzących przez most ludzi posypał się deszcz tysięcy strzał.
—Ogień i Krew, tom I—

W końcu, osaczeni, zostali wycięci przez Wyla z Wyl, watażkę nazywanego Kochankiem Wdów. Orys Baratheon był jednym z nielicznych ocalałych. Ale stał się jeńcem.

Na południu było niewiele lepiej. Marsz przez pustynię okazał się dewastujący dla sił lorda Tyrella, który z powodu braku wody i żywności oraz dezercji stracił czwartą część swojej armii.

Gdy jest tak gorąco, ludzie piją więcej wody, a wszystkie oczka wodne i źródła w oazach na szlaku armii zatruto. Konie zaczęły padać, z dnia na dzień ubywało ich coraz więcej. Jeźdźcy wkrótce podążyli ich śladem. Dumni rycerze porzucali chorągwie i tarcze, a nawet zdejmowali zbroje.
—Ogień i Krew, tom I—

Udało mu się wprawdzie zdobyć Hellholt, ale tylko dlatego, że… zamek był opuszczony.

Triumf

Droga, którą obrał Aegon, była o wiele bezpieczniejsza. Wzgórza nie były tak zdradzieckie jak wąwozy, ani równie gorące jak stepy. Łatwiej było też znaleźć strumienie z czystą wodą. Ale choć nie zanosiło się na klęskę, to i tak Zdobywcę spotkała potwarz. Po stosunkowo szybkim zdobyciu zamków Skyreach i Yronwood, które próbowały stawiać opór, ale nie były w stanie odeprzeć sił Smoka, Aegon ruszył na Wzgórze Duchów. Tam wyzwał go na pojedynek lord Toland. Aegon zgodził się, widząc w tym szansę na szybkie zakończenie oblężenia i bez trudności pokonał oponenta. Po zdjęciu hełmu okazało się, że walczył z błaznem lorda Tolanda. A Dornijczyk i jego świta zniknęli.

Wściekły Aegon ruszył na Balerionie na Słoneczną Włócznię. Jak się okazało, dotarła tu wcześniej Rhaenys. Królowa zdewastowała okolicę, ale nie spotkała nikogo, kto stawiłby jej czoła. Księżna Meria uciekła.

Jak powiedziała Rhaenys królowi Aegonowi, Żółta Ropucha rozpuściła się w piaskach.
—Ogień i Krew, tom I—

Żołnierzy w okolicy było niewielu, dowódców i szlachetnie urodzonych jeszcze mniej. Aegon uznał to za zwycięstwo.

Zgromadził w wielkiej komnacie Słonecznej Włóczni tylu dygnitarzy, ilu tylko udało mu się znaleźć, i oznajmił im, że od tej chwili Dorne jest częścią jego królestwa, a oni jego wiernymi poddanymi.
—Ogień i Krew, tom I—

Oczywiście Aegon nie był głupcem. Nie ufał Dornijczykom. Wiedział, że kryją się w nich pokłady buntu, a stosunkowo niewielki opór ze strony miast i zamków to raczej dowód na to, iż Dornijczycy nie zostali do końca pokonani. Zrobił więc to, co każdy trzeźwo myślący wódz. Obsadził zamki własnymi załogami, pozostawił duży kontyngent wojska pod dowództwem Harlana Tyrella w zamku Hellholt (oraz drugi mniejszy, dowodzony przez lorda Rosby’ego) i wyznaczył nagrody za głowy zbiegłych lordów i księżnej, licząc, że pozyska w ten sposób współpracę ludzi pragnących zająć miejsce dawnych lordów. Polecił też odbicie Orysa Baratheona – jeśli jeszcze żył. Następnie jako triumfator wrócił do Królewskiej Przystani.

Ale wszystko to było na nic. Zdobywca postępował rozsądnie, ale nie docenił skali tego, co miało nastąpić. Bo nie dość, że wojna dla Dornijczyków się jeszcze nie skończyła, to można powiedzieć, że ona się jeszcze nie zaczęła.

Powstanie

Wkrótce po tym, gdy Aegon dotarł do swojej stolicy, z Dorne nadeszły niepokojące wieści. Niczym spod ziemi, wyrosły armie dornijskich włóczników. Ukryci dotąd w górskich jaskiniach, byli gotowi do walki. W ciągu kilkunastu dni odbili Skyreach, Yronwood, Tor i Wzgórze Duchów. A pozostawionym przez Aegona załogom zgotowali śmierć w męczarniach. Cieli westeroskich kasztelanów na kawałki, rywalizując o to, który jeniec będzie cierpiał najdłużej. Lorda Rosby’ego zrzucili z okna w Słonecznej Włóczni.

Zaczęli też podgryzać siły lorda Harlana Tyrella. Ludzie lorda Qorgyle’a wycinali w pień patrole wysyłane z Hellholt i sabotowali dostawy żywności. Gdy lord Tyrell dowiedział się o śmierci lorda Rosby’ego, postanowił dopaść buntowników w stolicy. Po drodze musiał jednak odbić zamek Vaith. Ale swego celu nie osiągnął. Nie znamy losu lorda Harlana Tyrella, bo nie przeżył ani jeden człowiek, który wyruszył z wraz z nim z Hellholt. Cała armia zniknęła, prawdopodobnie wyrżnięta w zasadzce. W szóstym roku od Podboju, Dorne znów było w większości dornijskie, a po stronie Zdobywcy pozostało już tylko kilka zamków.

Powrót Orysa

Ale Aegon nadal nie wysłał do Dorne dodatkowych sił. Nie znamy powodów jego decyzji, możemy jednak spekulować, że dowiedział się o losie Orysa Baratheona. Przyrodni brat króla pozostawał w niewoli Kochanka Wdów. Więc Aegon negocjował. Zapłacił sowity okup za wszystkich jeńców. W roku 7 od Podboju, żołnierze pojmani trzy lata wcześniej na Szlaku Kości, wrócili do Królewskiej Przystani. Ale na pożegnanie dornijski watażka każdemu z nich – w tym Orysowi – odrąbał prawą dłoń. Warunki przekazania jeńców zostały pogwałcone. A Aegon wpadł w szał.

O konsekwencjach eskalowania konfliktu i o tym, jak zakończyła się Pierwsza Wojna Dornijska, przeczytacie już w czwartek!

0

0