Subnautica

W XXII wieku ludzkość zaczęła kolonizację Kosmosu. Olbrzymie statki wyruszyły do obcych systemów gwiezdnych. Jeden z nich – Aurora – dotarł na orbitę oceanicznej planety 4546B. Załoga okrętu miała dwa zadania. Pierwszym była budowa specjalnych wrót, które przyspieszyłyby podróż pomiędzy systemami gwiezdnymi. Drugim – odnalezienie poprzedniej ekspedycji badawczej (ze statku Degasi), która wiele lat temu lądowała awaryjnie na planecie. Ale żadnej z tych misji nie było dane Aurorze wykonać. Podczas obniżania lotu nad planetą coś poszło nie tak. Płonący okręt runął w stronę oceanu. W ostatniej chwili udało ci się dotrzeć do kapsuły ratunkowej. Ale lądowanie na 4546B to dopiero początek walki o przetrwanie.

Najpierw musisz ugasić pożar. Potem zacząć szukać wody pitnej i pożywienia. Dobra wiadomość: spora część fauny i flory nadaje się do jedzenia. Zła wiadomość: pewna część flory i fauny chce zjeść ciebie. Kolejnym krokiem będzie naprawa systemów Twojej kapsuły ratunkowej. Dobra wiadomość: masz do dyspozycji fabrykator przypominający replikator ze Star Treka, zdolny do wytworzenia dowolnych przedmiotów czy narzędzi. Zła wiadomość: musisz najpierw pozyskać ich plany i niezbędne surowce. No dobrze, dorzućmy jeszcze kilka złych wiadomości – jak się wkrótce przekonasz, pozostałe kapsuły ratunkowe spotkał niewesoły los; we wraku Aurory są radioaktywne przecieki, które (jeśli nie załatasz reaktora) wybiją całe okoliczne życie; na domiar złego skaner wykrywa w twoim ciele jakąś podejrzaną infekcję. Na ratunek z zewnątrz nie licz – nie będę zdradzał dlaczego, ale powiedzmy, że katastrofy okrętów Degasi i Aurora nie były tak do końca przypadkowe. Zaczyna się wyścig z czasem!

Ale nie łam się! Z replikatorem, pomysłowością i odrobiną desperacji możesz odzyskać kontrolę nad swoim losem. Zamiast gnieść się w kapsule ratunkowej, zaczniesz budowę bazy. Miast przemierzać ocean żabką, zmontujesz kolejne pojazdy – najpierw podwodny skuter, potem batyskaf, a w końcu pełnoprawny okręt podwodny i egzoszkielet. Ulepszysz swój ekwipunek. Zadbasz o energię, założysz własną hodowlę podwodnych kartofli, zaczniesz eksplorować pozostałości po ekspedycji Degasi… oraz po tajemniczej obcej cywilizacji. A w największych głębinach spotkasz gadziny tak straszne, że nic tylko brać płetwy za pas.

I tylko na płyciznach złapiesz na chwilę oddech, by podziwiać piękno tej gry. A pod względem oprawy audiowizualnej gra jest po prostu cudowna. Podwodne krajobrazy bywają bajkowe, bywają też koszmarne, ale zawsze zapierają dech w piersiach. Z kolei „śpiew” co groźniejszych lewiatanów sprawia, że dreszcze przeszywają człowiekowi cały kręgosłup. Subnautica potrafiłaby mnie przykuć do monitora na długie godziny, gdyby oferowała tylko i wyłącznie możliwość eksploracji tego nieziemskiego (dosłownie) oceanu.

A tymczasem gra oferuje znacznie więcej. To fenomenalnie zaprojektowany survival, który zaskakuje chociażby tym, iż mapa gry nie jest generowana proceduralnie. Od płycizn aż po największe głębiny, każdy metr kwadratowy powierzchni planety został zaplanowany przez designerów. W grach survivalowych to rozwiązanie nietypowe… tym razem sprawdziło się jednak wyśmienicie. Dzięki starannemu dopracowaniu położenia flory, fauny, rud metalu, minerałów, baz, wraków, jaskiń, artefaktów, etc… twórcy gry sprawili, że chcąc poczynić krok w stronę ucieczki z planety (to jest zdobyć potrzebne surowce albo plany), zawsze będziemy musieli wyjść poza strefę naszego komfortu. Jednego razu będzie to oznaczać zanurzenie do granicy wytrzymałości naszego pojazdu, innego razu zapuszczenie się w obszary, gdzie grasują niebezpieczne monstra, albo znów eksplorację pogrążonego w ciemności wraku, w którym łatwo stracimy orientację i wyczerpiemy zapas tlenu. Nie przypominam sobie żadnej innej gry, która tak sprawnie przenosiłaby mnie pomiędzy nastrojem odprężenia i błogości, a napięciem tak silnym, jak gdybym naprawę walczył o swoje życie.

Muszę też wspomnieć parę słów o fabule. Otóż walcząc o przetrwanie będziemy rozwiązywać tajemnicę zniszczenia Aurory i losów poprzedniej ekspedycji. Odwiedzimy nawet bazę obcej cywilizacji, która wylądowała tu przed nami. Spróbujemy też zrozumieć, dlaczego większa część oceanu na 4546B jest zupełnie martwa, a życie tętni tylko w niewielkiej strefie pomiędzy dwiema pływającymi wyspami (w której to strefie mieliśmy szczęście wylądować). Wszystkie te sekrety zgłębimy słuchając audiologów, czytając fragmenty korespondencji, odszyfrowując komunikaty radiowe, a przede wszystkim badając naszą okolicę. I zapewniam, że będzie to wyjątkowo satysfakcjonujące.

Czy mamy zatem do czynienia z grą idealną? Och, jakże bym chciał. Naprawdę Subnautica ma niezliczone atuty. Sprawdza się jako survival. Daje masę radości z eksploracji głębin. Nieraz potrafi człowieka solidnie wystraszyć. Zaspokaja nawet potrzebę kreatywności (szczególnie podczas budowy i wyposażania bazy).

Niestety ma też niezliczoną masę bugów. Żaden z nich nie popsuł mi zupełnie zabawy, ani razu też gra się nie zawiesiła. Ale uprzykrzających życie drobnostek była masa. A to nie wczytywały się jakieś tekstury, a to znów szalał „draw distance”, sprawiając, że w jednej chwili widziałem skały oddalone o dziesiątki metrów, by po chwili mieć zasięg wzroku kilkumetrowy (bez zmiany głębokości czy oświetlenia). Od czasu do czasu przez bazę przepływały mi małe rybki.

Dwa czy trzy razy gra obraziła się też na mój generator termiczny umieszczony na dnie gejzera i nie uwzględniała dostarczanej przez niego energii. No i wreszcie zdarzyło mi się utknąć moim okrętem podwodnym (ORP Rumburak) w miejscu, gdzie teoretycznie nie było żadnych przeszkód terenowych. Męczyłem się z dziesięć minut, by jakoś się oswobodzić, bo nie podobała mi się perspektywa budowy nowego okrętu.

Jak już tak narzekam, to muszę wspomnieć o jeszcze jednym problemie. Otóż o ile decyzja, aby gra nie miała wewnętrznej mapy jest zrozumiała, o tyle brak wystarczającej liczby punktów orientacyjnych to pewien problem. W zasadzie w grze istnieje tylko jeden obiekt widoczny na (prawie) całym obszarze gry (pod warunkiem, że jesteśmy na powierzchni) – jest to wrak Aurory. Natomiast dwie wyspy, z niewyjaśnionych przyczyn, bardzo szybko znikają nam z oczu. Nawigacja jest przez to nieco utrudniona. A jeszcze trudniejsze jest spamiętanie, gdzie znajdują się pokłady co rzadszych surowców. Rozwiązania, które gra nam tutaj oferuje, to znaczy radiolatarnie oraz budowa modułu skanującego w bazie, są niestety niedoskonałe. W końcu każdy się skusi i poszuka mapy w sieci…

Ponarzekałem? Ponarzekałem. Ale przy wszystkich swoich wadach, Subnautica pozostaje jedną z najlepszych gier wydanych w zeszłym roku i produkcją, w którą każdy, kto posiada odpowiedni sprzęt (czyli przynajmniej średnio-mocnego peceta albo konsolę nowej generacji), powinien zagrać. Gra jest piękna, innowacyjna i – kiedy trzeba – przerażająca. Warto dać nurka w ten świat. Nie będziecie żałować.

0

0