Split (2016)

Dzisiaj chciałbym Wam zaprezentować interesującą propozycję na luźny, wakacyjny, upalny/burzowy (niepotrzebne skreślić) wieczór. Zwłaszcza, jeśli lubicie porządnie pokręcone thrillery psychologiczne, które trzymają w napięciu niemal od początku seansu aż do sceny finałowej – „Split” może okazać się naprawdę dobrym pomysłem.

Omawiany film, to najnowsze dzieło niespełnionego dziecka Hollywood – M. Night Shyamalana, który wciąż nie potrafi ustabilizować swojej reżyserskiej formy. Nie może się zdecydować, czy jest jeszcze twórcą z potencjałem na wielkość, czy jednak osiadł już na nizinach przeciętności i tanich chwytów.
Na szczęście, śmiało można powiedzieć, że „Split” należy do jego najlepszych produkcji.

Pamiętacie internetową plotkę-informację, która rozeszła się w 2014 roku, o tym że DiCaprio w celu zdobycia upragnionej statuetki Oscara ma zamiar pojawić się w roli człowieka o 24 osobowościach? Ile by nie było w niej urban legend, a ile ironicznych podśmiechujek, film takowy powstał, a w głównej roli nie wystąpił uhonorowany w międzyczasie przez Akademię Leo, tylko James McAvoy.

I tutaj trzeba powiedzieć jasno, że jego kreacja jest zdecydowanie najmocniejszą stroną filmu. Jest po prostu fenomenalny: plastycznie zmienia twarz z wprawą Jima Carrey’a za najlepszych czasów, umiejętnie operuje mową ciała, językiem, a także tonem głosu. Świetna robota, która zdecydowanie nadaje się do uhonorowania we wszelkich możliwych przeglądach, z Oscarami włącznie.

Problem ze „Split” polega jednak na tym, że tę wymagającą i wielopłaszczyznową kreację reżyser wcisnął do skazanego na niepoważne traktowanie thrillera, który sprawa wrażenie egzemplifikacji przysłowiowego, polskiego marca. Innymi słowy – w tym filmie jest jak w garncu. Raz na wierzch wychodzi intrygujący bohater ze swoimi tożsamościami, które stanowią paczkę forrestgumpowskich czekoladek – co scena, to nie wiadomo jaki „klient” się trafi.

Innym razem wałkowany jest oklepany motyw porwania trzech młodych dziewczyn, które stając w obliczu śmiertelnego zagrożenia znajdują czas na przyjacielskie pogaduchy, kilka spazmatycznych kłótni oraz kilka godzin paniki. Nie znajdują natomiast ani jednego logicznego pomysłu na wyjście z sytuacji kryzysowej.

Potem, na ten przykład, jedna z głównych bohaterek porusza w swoim wywodzie wątki metafizyczno-filozoficzno-psychologiczne, podważając przy tym ustalenia współczesnej psychiatrii. Jej bohaterka jest niczym wyjęta z krojonego pod Oscarową Galę melodramatu – postawą uosabia naturalną ludzką chęć niesienia pomocy, naiwność przykrywa gołębim sercem, a ostatecznie – rzecz jasna – pada ofiarą własnych nadziei.

Jakby tego było mało, całość kończy się sprytną klamrą rodem z komiksowych ekranizacji Marvela, sugerując tworzenie przez Shyamalana zupełnie nowego, autorskiego uniwersum… Nie chcę jednak zdradzać żadnych detali na temat fabuły filmu, bo obawiam się, że mógłbym zepsuć seans potencjalnym zainteresowanym. A obejrzeć „Split” zdecydowanie warto. Pomimo dziwactw Shyamalana, całość jest zrealizowana bardzo sprawnie, udekorowana jest znakomitą muzyką i zdjęciami – ogląda się z niekłamaną przyjemnością. Pod względem zaangażowania widza w opowiadaną historię – film spełnia swoje zadanie w stu procentach.

Problem polega na tym, że nie wiadomo za co się zabrać i jak to oceniać, chociaż – przyznaję – całość trzyma w napięciu od początku do końca. Ostatecznie, po jakimś czasie od seansu, w głowie pozostał mi jednak przede wszystkim element ostatni – interesująca, choć niepotrzebnie siląca się na powagę wariacja, może nawet świadomy pastisz, oferujący odmienne spojrzenie na superbohaterów w kulturze popularnej.

Pomimo znacznych walorów produkcji, nie potrafię przejść obojętnie nad nieuczesaniem autora, który chyba zbyt często chciał zwodzić widza lawirując scenariuszem po zbyt wielu wątkach i gatunkach filmowych.

Udało się połowicznie, co staje się już trochę firmowym znakiem twórcy „Szóstego zmysłu” i „Osady”. Powinna być szósteczka, ale za rewelacyjną robotę McAvoy’a po prostu musi być punkt wyżej.

0

0