Są tytuły, które kochasz od pierwszego wejrzenia. Są też takie, które odpychają, chociaż nawet na nie nie spojrzeliśmy. Metal Gear Solid 2, należy do trzeciego gatunku, z każdym razem jest co raz gorzej… Narażę się fanom, ale uważam ten epizod za bardzo ważny dla serii, ale nijak nie mogę się pogodzić z jego realizacją. Z tego też powodu próbuję unikać wszelkich kontaktów pisania o tej części negatywnych opinii. Po ośmiu miesiącach od ostatniego zagrania, zebrałem się w sobie i oto jest moja surowa opinia produktu Hideo Kojimy. Gdyby nie to nazwisko i ten brand, prawdopodobnie tytuł zniknąłby w czeluściach innych nieznanych już nam tytułów.
Pierwsze moje spotkanie z tą częścią było na PC w 2008 roku. Zakochany po uszy w „jedynce„, pokochałbym każdego bękarta z tytułem MGS. Grać się w to nie dało, na innym poziomie trudności niż na Easy. Konwersja z PS2 na klawiaturze, bez analogów, bez rozsądnego rozmieszczenia klawiszy – spowodowało, że zobaczyłem sobie fabułę, niespecjalnie angażując się w przechodzenie. Wtedy jeszcze nie widziałem tego, co zaraz zacznę wymieniać…
Zacznijmy może od przypomnienia, z czym zostawił nas MGS1. Solid Snake dowiaduje się, że razem ze swoim bratem bliźniakiem – Liquidem, są owocem eksperymentu Les Enfant Terrible. Ośmioraczki były stopniowo wybijane, by dwóch ostatnich posiadało właściwe geny. Jeden Snake miał geny recesywne, drugi dominujące. Bufon Liquid myśląc, że Big Boss (ojciec) miał coś wspólnego z obdarowaniem go recesywnymi, miał zamiar go zabić. Niestety musiał się zadowolić unicestwieniem osoby, która zabrała mu tę przyjemność – własnego brata. Solid Snake wybija mu ten pomysł ostatecznie, przy okazji zarażając wszystkich wirusem FoxDie (który został mu wstrzyknięty, by pomordować ludzi o określonym genotypie). Revolver Ocelot, to jedyna postać z tych złych, któremu udało się zwiać przed sprawiedliwością. Jednak w ostatniej scenie słyszymy rozmowę między nim, a… prezydentem USA – co doprowadza do konkluzji, że Ocelot działał na dwa fronty. Narwany Liquid umarł w przeświadczeniu, że rzeczywiście miał recesywne geny, ale okazało się również, że dzieci w projekcie było dziewięcioro. Trzecim żyjącym Snake’iem jest prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki…
Bardzo płytko mogłem zabrnąć w fabułę, być może kiedyś będę miał okazję opisać tylko i wyłącznie historię opowiedzianą na ekranach monitorów. Tej z MGS2 ciężko będzie przełknąć bez uprzedniego zagrania w „jedynkę„. Mamy co prawda dostęp do kilku „książek” wgranych na płycie, które można sobie przekartkować i uzupełnić wiedzę niezbędną, ale i tak nie pomoże w szybkiej orientacji, bo nowa opowieść jest tak zawiła, że do dzisiaj nie/miłośnicy dyskutują nad pewnymi jej fragmentami.
Cała gra składa się z dwóch rozdziałów. W pierwszym, nazwanym TANKER, mamy możliwość poznania losów organizacji Philanthropy, która zajmuje się niszczeniem na całym świecie mechów. Okazuje się, że dane konstrukcyjne można kupić na czarnym rynku, a nasz Solid Snake i Otacon, walczą z tym procederem. Bohaterowie otrzymują informację, że nowy typ Metal Geara będzie przewożony rzeką Hudson statkiem. Na miejscu okazuje się, że nowy Gear jest własnością Marines, a Philanthropy nie jest jedyną organizacją, która wtargnęła na własność USA. Rosyjscy żołnierze dowodzeni przez Gurlukovich’a i Revolver Ocelota, chcą skraść i sprzedać Metal Gear RAY. Shalashaska po raz kolejny ukazuje nam swoje dwulicowe podejście i zdradza Rosjan, twierdząc, że RAY należy do organizacji THE PATRIOTS, zatapia tankowiec i spieprza w kokpicie nowego pojazdu. Wszyscy giną, a zdjęcia przesłane do prasy, a zrobione przez drony, uwieczniły Solid Snake’a, jako bioterrorystę, który spowodował katastrofę ekologiczną.
Ważnym w tej części jest jeszcze fakt, że pojawia się nowa ręka Ocelota, która jest zabrana z ciała Liquida. Dochodzi do kuriozalnej sytuacji, gdy w pobliżu Solida, ręka „przejmuje” kontrolę nad rewolwerowcem – zmienia się mu głos, ma wynioślejsze pozy i braterską nienawiść we krwi. Jest to tak głupie, że minie jeszcze kilka lat, zanim zostanie to wytłumaczone.
Pierwszy rozdział charakteryzuje się tym, że dzieje się w deszczową noc. Zostawiamy mokre plamy na podłodze, musimy „gasić” światła, by nie rzucać cienia. Przed premierą gry, wypuszczone demo z rozdziałem TANKER pokazywało na co stać jeszcze PS2. Problem polega na tym, że ta trwająca około godziny część to jedyny moment, w którym zastosowano nowe sztuczki. Drugi, a zarazem główny rozdział PLANT, nie miał już możliwości wykorzystania maksimum z PS2.
W miejscu, gdzie zatonął tankowiec, bardzo szybko postawiono Big Shell, obiekt, który za zadanie ma odkażanie środowiska – wylane zostało tysiące galonów ropy. Dwa lata po wydarzeniach na TANKER, terroryści, którzy nazwali się Sons of Liberty, przejmują infrastrukturę i biorą trzydziestu zakładników, wśród których znajduje się 44 prezydent USA James Johnson. Żądania? Kuriozalna suma 30 miliardów dolarów.
Na akcję ratunkową wyrusza Snake kierowany przez Campbella. Okazuje się, że „wężowy” nick przywdział blondynek z żurnala – Jack, nowy nabytek zreorganizowanego FOXHOUND. Trzeba tutaj wejść z jedną informacją – fani nie spodziewali się, że ich Solid Snake’a zastąpi, jakiś Jack o wyglądzie przystrzyżonej „Czarodziejki z Księżyca”. Wszystkie materiały przed premierą były tak spreparowane, by rzucić Raidenem w oszołomiony pysk gracza. Ten sterował pokracznie biegającym komandosem, który z każdą cutscenką doprowadzał graczy do szału. Raiden to taki George Lazenby, polubić go jest trochę szorstko, ale daje poczucie, że nawet Ty, możesz rzucić padem o ścianę i sam zdobyć Big Shell.
Nasza mała trzcinka jest zupełnie nie przystosowana do takich zadań bojowych, przez cały czas zadaje pytania, wydaje się, że zaraz się rozpłacze. Awersja pogłębia się, gdy dowiaduje się, że jego dziewczyna Rosemary pełni funkcję nadzorczą (czyli zapisuje stan gry). Mamy tutaj „słitaśne” przytyki wybranki i „męską” oschłość naszego chłopaczka.
Ale uciekło mi się od fabuły. Wracam. Okazuje się, że przywódcą terrorystów jest Solid Snake, a wśród jego przydupasów członkowie Dead Cell (jednostka antyterrorystyczna stworzona przez poprzedniego prezydenta Sears’a): Fatman, gruby specjalista od materiałów wybuchowych jeżdżący na wrotkach i popijający drinki; Fortune, kobieta z railgunem, która jojczy, że nie można jej zabić, czego rzeczywiście zrobić nie można i Vamp, biseksualny wampir. Powtórzę to jeszcze raz, gdyby ktoś nie ogarnął: „Fatman, gruby specjalista od materiałów wybuchowych jeżdżący na wrotkach i popijający drinki; Fortune, kobieta z railgunem, która jojczy, że nie można jej zabić, czego rzeczywiście zrobić nie można i Vamp, biseksualny wampir”. To są postacie godne Raidena.
Z biegiem czasu doświadczamy zwrotów akcji, które z jednej strony sprawiają, że wydaje się nam, że fabuła się zawiązuje, z drugiej gmatwa ją do tego stopnia, że biegamy ze świecą mając klapki na oczach. Cały następny akapit to spoiler.
Solid Snake to, tak na prawdę Solidus Snake (ten trzeci), który jest 43. Prezydentem Stanów Zjednoczonych, który walczy z organizacją The Patriots, która to rządzi światem. Prawdziwy Solid Snake i Otacon pojawiają się na Big Shell, by ratować sytuację. Ten drugi miał romans ze swoją macochą, a matką swojej przyrodniej siostry Emmy, która go za to nienawidzi. Raiden biega i przez cały czas nie wie, co się dzieje, czyli symbolizuje typowego gracza, który też patrzy i nie wie, co ma seks z macochą i biseksualny wampir do „mojego ukochanego Metal Gear Solid 1„.
Tyle złego zostało powiedziane, ale plusy jednak są. Jak już nam Hideo pozwoli ruszyć się kilka metrów i możemy zacząć zwiedzać, zauważymy, że gameplay jest bardzo ok. Widok FPP daje nam teraz możliwość strzelania i dobrego wycelowania. Świetnym jest też to, że cała akcja dzieje się w dzień i mamy świetne efekty wchodzenia do ciemnych pomieszczeń, kiedy to oko przyzwyczaja się do innego oświetlenia. Muzyka pomimo tego, że nie rzuca na kolana, ma swoje niezłe kawałki („Yell Dead Cell”, czy „Father and Son”). Same walki z bossami, to świetne urozmaicenie od ciemnego CODECa, a główny badass – Solidus Snake, dorównuje Liquidowi i da się go polubić, a nawet uznać za jedyną dobrą osobę dramatu.
Recenzja pochodzi z bloga:
0
0
Jeden komentarz