Szalone Teorie: Bitwa o Arbor

Czy Wichry zimy mogą przynieść ochłodzenie temperatury konfliktów zbrojnych? Bardzo wątpliwe. Przeciwnie, wszystko wskazuje na to, że pierwsza ćwiartka nadchodzącej książki zaserwuje nam cztery lub nawet pięć bitew. Będą to: bitwa o Koniec Burzy, którą opisałem w jednej z poprzednich Szalonych Teorii; bitwa o Meereen; bitwa o Winterfell (najprawdopodobniej w dwóch częściach – najpierw pod Wioską Zagrodników, a potem w samym zamku) i w końcu bitwa morska pomiędzy siłami Żelaznych Ludzi oraz flotą Redwyne’ów.

Przygotowania do tego ostatniego starcia są motywem, który towarzyszy nam w aż dwóch powieściach – Uczcie dla wron i Tańcu ze smokami. A zatem uzbrojeni w wiedzę z dotychczas opublikowanych książek, a także w odczytane przez George’a R.R. Martina urywki Wichrów zimy, możemy chyba pokusić się o spekulacje na temat tego jak będzie wyglądać to starcie. I jak się zakończy.

Porównanie potencjałów

Westeros posiada wiele flot oraz wiele krain z tradycjami żeglarskimi. W Pieśni Lodu i Ognia słyszymy m.in. o pokaźnej flocie Manderlych oraz potężnych statkach z Krain Burzy. Ale trzy floty uważane są za najsilniejsze: flota Redwyne’ów z Arbor, flota Żelaznych Ludzi i flota Krain Korony. Od czasu bitwy nad Czarnym Nurtem ostatnia z tych flot (w większości znajdująca się w rękach Stannisa Baratheona) uległa solidnemu przetrzebieniu, a próby jej odbudowy przez Cersei Lannister spaliły na panewce. Tym samym w Westeros pozostały dwie potęgi morskie. Redwyne’owie podlegający Tyrellom i Żelaznemu Tronowi oraz Żelaźni Ludzie pod wodzą Eurona Greyjoya. Starcie tych dwóch potęg jest nieuchronne.

Nim jednak przejdziemy do opisu samych sił, powinniśmy uściślić terminologię. Dla mnie samego było to nieco problematyczne, ponieważ nie znam się na żeglarstwie, a szybka konfontacja tekstu Martina ze źródłami historycznymi dowiodła, że autor używa nazw pochodzących z bardzo różnych okresów historycznych (co dodatkowo jest skomplikowane faktem, iż nie każda angielska nazwa ma swój polski odpowiednik).

Wydaje mi się jednak, że możemy przyjąć pewien w miarę jasny podział na typy okrętów. Jeśli więc mowa o westeroskich jednostkach pełnomorskich, to możemy je podzielić na trzy kategorie.

Kategoria 1 – okręty duże:

• wielkie okręty flagowe – pojedyncze egzemplarze wielopokładowych jednostek żaglowych.
• wielkie dromony – termin jest nieco zwodniczy, bo w Polsce przyjęło się tą nazwą określać szczególny rodzaj bizantyjskiej galery, ale w języku angielskim wyrażenie to można stosować do wszystkich wielkich okrętów, które korzystają jednocześnie z żagli i wioseł.
• wielkie kogi – największe spośród żaglowych statków handlowych. Pomimo swych rozmiarów nie mają dużej wartości bojowej.

Kategoria 2 – okręty średnie:

• galery wojenne – mimo, że technicznie rzecz biorąc większość okrętów wojennych w Westeros to galery, to ta nazwa jest używana w stosunku do okrętów mniejszych od dromonów, ale pełniących podobną rolę.
• karaki – trzy- lub cztero-masztowe żaglowce potrafiące zabrać na pokład kilkuset ludzi.
• drakkary – największe spośród landskipów, to znaczy okrętów zdolnych do podróży morskiej oraz wpływania głęboko na wody śródlądowe, jednomasztowe, posiadające od 60 do 120 wioseł (i dwa razy tyle wioślarzy)

Kategoria 3 – okręty małe:

• kogi – podobne do karaków, żaglowe jednostki handlowe, ale o połowę mniejsze i jednomasztowe.
• snekkary – małe landskipy, zazwyczaj 30- lub 40-wiosłowe, zdolne do podróży pełnomorskiej, ale źle ją znoszące.
• duże łodzie rybackie – mają bardzo małe walory bojowe, ale mogę przewozić 20-30 zbrojnych.

A zatem, poznawszy ogólny podział jednostek pływających, możemy przyjrzeć się samym flotom.

Jak wiemy pod kontrolą Redwyne’ów znajduje się ok. 80% statków z Reach. Poza flotą Arboru istnieją bowiem w Reach tylko dwa skupiska dużych, pełnomorskich okrętów wojennych. Pierwszym są Wyspy Tarczowe, z ich tuzinem wielkich dromonów i kilkudziesięcioma mniejszymi jednostkami, a drugim – Stare Miasto i flota Hightowerów z kilkoma wielkimi okrętami oraz bardzo dużą flotą średnich i małych jednostek handlowych. Pozostali lordowie Reach sprawujący kontrolę nad terytoriami nadbrzeżnymi dysponują wyłącznie małymi jednostkami pełnomorskimi.

Flotę Redwyne’ów można podzielić na dwie części. Pierwsza grupa to ok. 200 wielkich dromonów, pod dowództwem Paxtera Redwyne’a. Flota ta brała udział w oblężeniu Smoczej Skały. Na wieść o ataku Żelaznych Ludzi, Loras Tyrell zdecydował się na szturm zamku, co pozwoliło flocie lorda Paxtera wyruszyć w drogę powrotną do Arbor. Druga grupa to ok. 1000 jednostek handlowych, głównie karaków i kogów, z których przynajmniej połowa powinna znajdować się w okolicach Arbor.

— Lepszym kandydatem byłby Paxter Redwyne. Dowodzi największą flotą z Westeros. Aurane mógłby dowodzić jednoosobową łodzią, ale najpierw musiałabyś mu ją kupić.
—Uczta dla wron—

Łącznie flotę, która może być pod dowództwem Paxtera Redwyne’a, możemy oszacować na 200 okrętów ciężkich i minimum 500 okrętów średnich (choć możliwe, że liczba ta urośnie do 1000, jeśli na wyspę powrócą wszystkie jednostki handlowe).

Oszacowanie floty Żelaznych Ludzi jest nieco trudniejsze. Nominalnie, powinna ona liczyć ok. 1000 okrętów. Jest to liczba, o której wspomina wiele osób lękających się ataku Żelaznych Ludzi. Ponadto w kontekście Królewskiego Wiecu Victarion Greyjoy myśli o tysiącu kapitanów.

Sądzę jednak, że liczby tej nie można traktować jako pewnika. Powinniśmy wziąć pod uwagę straty wojenne, jakie ponieśli Żelaźni Ludzie, a także fakt, że część floty nie mogła wziąć udziału w działaniach wojennych w Westeros. Od tysiąca okrętów musimy więc odjąć przede następujące siły:

1. Żelaznę flotę – pierwotnie 100 okrętów (galer wojennych i drakkarów), z których 1 został zniszczony na Północy, 6 w trakcie ataku na Wyspy Tarczowe, a pozostałe 93 wyruszyły pod komendą Victariona do Essos.
2. Siły Ashy Greyjoy – 30 drakkarów utraconych na różnych etapach walk o Deepwood Motte.

Pan ojciec dał jej trzydzieści drakkarów, by zdobyła Deepwood. Zostały tylko cztery, wliczając jej „Czarny Wicher”, a jeden z nich należał do Trisa Botleya, który dołączył do Ashy wtedy, gdy wszyscy od niej uciekali.
—Taniec ze smokami—

3. Siły okupujące Fosę Cailin – nigdy nie dowiadujemy się ile drakkarów spalili Ryswellowie i Dustinowie, ale wziąwszy pod uwagę znaczenie tego garnizonu, możemy przyjąć, że siły Żelaznych Ludzi musiały składać się z kilkudziesięciu drakkarów.

Zważywszy na fakt, że Żelazna Flota Victariona składała się z najlepszych i najcięższych jednostek, oraz wziąwszy pod uwagę straty wojenne, możemy więc pokusić się o oszacowanie sił Eurona. W zależności od tego, czy Wronie Oko postanowił zabrać ze sobą również najlżejsze landskipy, jego siły mogą liczyć od 600 do 800 jednostek – sklasyfikowanych jako okręty średnie i lekkie. Oprócz tego Euron dysponuje kilkoma okrętami zdobytymi na Wyspach Tarczowych. Są to głównie kogi i karaki, oraz jedna ciężka koga.

Arbor dysponować będzie wspomnianymi wcześniej okrętami (200 ciężkich i kilkaset średnich jednostek), ale prawdopodobnie może też liczyć na wsparcie ze strony floty Hightowerów, która na początku Wichrów zimy wypływa z portu w Starym Mieście. Hightowerowie mają około tuzina ciężkich jednostek oraz dużą flotę statków średnich statków handlowych.

Wzdłuż portu ciągnęła się pływająca zapora złożona z dwóch tuzinów zbutwiałych wraków połączonych łańcuchami. Tuż za nią stała linia okrętów, ciągnąca się od trzech wielkich dromon do ogromnego czteropokładowego okrętu flagowego lorda Hightowera, „Honoru Starego Miasta”.
—Uczta dla wron—

Miejsce

Nasza wstępna analiza wykazuje więc, że Euron Greyjoy jeśli nawet nie stoi na straconej pozycji, to na pewno znajduje się w nieciekawej sytuacji. Redwyne’owie są zdecydowanie silniejsi. Aby pokonać siły morskie Reach powinien zatem uderzać szybko, zanim siły wroga zdołają się połączyć.

Paxter Redwyne natychmiast po zdobyciu Smoczej Skały rusza na południe. Pod koniec Tańca ze smokami mija Stopnie, a w epilogu książki słyszymy o tym, iż płynie już w kierunku zachodnim.

…obecnie okrążał ze swą flotą Dorne, by policzyć się z żelaznymi ludźmi Eurona Greyjoya.
—Taniec ze smokami—

W tym samym czasie flota Eurona zachowuje się zupełnie nieracjonalnie. Zdobycie Wysp Tarczowych Wronie Oko traktuje bardzo krótkowzrocznie. Wyspy mają stanowić tymczasową zaporę przeciw flocie Lannisterów oraz wasali Tyrellów z północy Reach.

Gdy je utracimy, porażką obarczę czterech głupców, którzy tak ochoczo przyjęli moje dary.
—Wichry zimy—

Mimo przeważającej siły, następnym krokiem Eurona nie jest złupienie Starego Miasta. Nie próbuje też rozbić floty handlowej Redwyne’ów. Zamiast tego zajmuje małą, nienazwaną wysepkę na północ od Arbor, i pozwala swoim ludziom na drobne wyprawy łupieżcze.

Nasze longskipy łupią osady wzdłuż Manderu i na wybrzeżach. Docierają aż do Arboru i Cieśniny Redwyne’ów. Stare zwyczaje, bracie.
—Wichry zimy—

Czeka, dając przeciwnikowi czas. Wypływa dopiero w momencie, gdy wokół jego gardła zaciska się pętla.

Wracamy na morze. Flota Redwyne’ów się zbliża. Wiatry im nie sprzyjały gdy okrążali Dorne, ale w końcu dotarli wystarczająco blisko, by ośmielić te stare baby ze Starego Miasta. Synowie Leytona Hightowera płyną Zatoką Szeptów, w nadziei, że zajdą nas od tyłu.
—Wichry Zimy—

Euron nie dość, że daje przeciwnikowi czas, to jeszcze wydaje się umyślnie kierować wroga w najmniej korzystne dla siebie miejsce bitwy. W Cieśninę Redwyne’ów. Wszystko wskazuje na powtórkę z Rebelii Balona Greyjoya. Stannis Baratheon i Paxter Redwyne unieruchomili wówczas Żelazną Flotę w cieśninie przy Pięknej Wyspie, po czym staranowali ją swymi mniej licznymi, ale znacznie cięższymi jednostkami. Wronie Oko odtwarza ten sam scenariusz. Płynie na południe. W sam środek Cieśniny Redwyne’ów. Płynie ścigany przez siły Hightowerów, naprzeciw ogromnej armady Redwyne’ów. Płynie ku swojej zgubie, prosto w tę samą pułapkę, w jaką jego brata wciągnęli wcześniej Stannis i Paxter.

Oszalał? A może w tym szaleństwie jest metoda?

Kraken

Krakeny uchodzą w Westeros za stworzenia na poły mityczne. Nawet jeśli ich istnienie nie jest bezpośrednio podważane, to panuje przekonanie, iż spotkać je można tylko na odległych morzach wokół ruin Valryrii. Do czasu. Po raz pierwszy z sugestią, iż krakeny mogą grasować w wodach wokół Siedmiu Królestw, spotykamy się w Nawałnicy mieczy.

– Nieopodal Paluchów widziano krakena. – Zachichotał. – Nie Greyjoya, tylko prawdziwego. Zaatakował ibbeński statek wielorybniczy i wciągnął go pod wodę.
—Nawałnica mieczy—

Przy nieco innej okazji głęboki myśliciel jakim jest Mace Tyrell wie między jakie bajki należy włożyć historie o krakenach.

– Dzicy, krakeny i smoki. – Mace Tyrell zachichotał. – Czy jest jeszcze ktoś, kto się nie przebudził?
—Nawałnica mieczy—

Ale o ile w pierwszych pięciu książkach o prawdziwych krakenach wspomina się rzadko, o tyle na kartach Wichrów zagoszczą chyba częściej. W rozdziale Barristan I, Tumco wspomina o gigantycznych kałamarnicach z Wysp Bazyliszkowych. Kałamarnicach zdolnych wciągnąć cały statek pod wodę. Traktuje je przy tym jako rzecz zupełnie naturalną. Ale prawdziwy smaczek dostajemy dopiero w rozdziale Arianne I.

I krakeny wokół Złamanego Ramienia, wciągające galery pod wodę – powiedziała Valena – Nasz maester twierdzi, że to krew przyciąga je na powierzchnię.
—Wichry zimy—

Powtórzmy to jeszcze raz w sposób jasny i wyraźny. W Wichrach zimy, jedna z postaci cytuje maestera, potwierdzającego istnienie krakenów. I to u wybrzeży Westeros.

Wszystko to skłania mnie ku jednoznacznej konkluzji. Euron nie oszalał. I nigdy nie dał nam powodu, by uważać go za głupca. Euron chce ściągnąć wszystkich swych wrogów w jedno miejsce, albowiem dokona jednorazowej demonstracji siły. Demonstracji, która zniszczy jedyną flotę zdolną oprzeć się Żelaznym Ludziom. I zasieje strach w sercach jego wrogów, od Dorne aż po Mur. Euron chce mieć ogromną publikę. I chce znaleźć się w Cieśninie Redwyne’ów, która ogranicza pole manewru. Chce tego, bo wielkie dromony Redwyne’ów pójdą na dno, wciągane przez krakeny przywołane magią krwi. Magią królewskiej krwi.

Przywiązali Aerona Mokrą Czuprynę pasami skóry, kurczącymi się pod wpływem wilgoci. Na swą osłonę miał tylko brodę i opaskę biodrową. Wronie Oko wypowiedział rozkaz i podniesiono czarne żagle, odwiązano cumy, a Cisza odsuwała się od brzegu w rytmie powolnych uderzeń bębna szypra. Wiosła raz za razem podnosiły się i opadały, wzburzając wodę. Gdzieś ponad nimi płonął zamek, a jęzory płomieni wychodziły z otworów okiennych.
Gdy wypłynęli już na otwarte morze, Euron wrócił do niego.
– Bracie – powiedział – wyglądasz żałośnie. Mam dla ciebie podarunek.
Skinął na swych dwóch bękartów, a oni przywlekli kobietę i przywiązali ją do do dziobu po drugiej stornie galionu. Była naga, zupełnie jak figura dziewicy bez ust. Jej gładki brzuch zaczął już rosnąć od dziecka, które w sobie nosiła. Jej policzki były zaczerwienione od łez. Nie próbowała się wyrywać gdy chłopcy zacieśniali jej więzy. Włosy zakrywały jej twarz, ale Aeron i tak ją poznał.
– Falio Flowers! – krzyknął – Odwagi, dziewczyno! To wszystko wkrótce się skończy, a my będziemy ucztować w wodnych komnatach Utopionego Boga.
Dziewczyna podniosła głowę, ale nie odpowiedziała. Mokra Czupryna wiedział dlaczego. Nie miała już języka. Aeron oblizał wargi i poczuł smak soli.
—Wichry zimy—

I nie zawaha się. W końcu wystarczy, by poświęcił swego brata i nienarodzonego syna.

Spragnieni kolejnej dawki Szalonych Teorii? Zapoznajcie się z ich spisem.

0

0