Szalone Teorie: Więcej niż trzy smoki

Analityk polityczny (w szczególności taki, który uwielbia zapożyczenia) powiedziałby pewnie, iż chwila, w której z trzech jaj ofiarowanych Daenerys Targaryen przez Illyrio Mopatisa wykluły się smoki, była „gejmczendżerem”. Smoki powróciły, dając nam nie tylko nadzieję na pokonanie Białych Wędrowców, ale również w fundamentalny sposób zmieniając reguły gry o tron. Wiemy dobrze, że również poza otoczeniem królowej Mereen znajdują się ludzie, którzy rozpoznali te zmieniające się okoliczności. I choć Euron Greyjoy oraz Quentyn Martell uznali, że właściwym sposobem postępowania jest przejęcie smoków należących do Daenerys, nie jest wykluczone, iż pozostali gracze mają plany zgoła odmienne.

W tym artykule postaramy się prześledzić losy smoczych jaj znanych nam z książek George’a R.R. Martina i spróbujemy odpowiedzieć na fundamentalne pytanie – czy w Westeros i Essos znajdują się inne, żywe smoki?

Trójoka wrona

W Tajemniczym rycerzu – toczącym się na 90 lat przed wydarzeniami z Gry o tron, opowiadaniu o przygodach wędrownego rycerza Duncana i jego giermka zwanego Jajem (w rzeczywistości młodego Aegona Targaryena) – trafiamy na turniej rycerski w Białych Murach. Organizatorem turnieju jest lord Ambrose Butterwell, a nagrodą – rzecz rzadko spotykana – smocze jajo. Co do autentyczności jaja nie ma wątpliwości, wiemy bowiem, iż w pewnych szczególnych okolicznościach, smocze jajo rzeczywiście trafiło w ręce rodu Butterwellów.

– Smocze jajo jest nagrodą dla zwycięzcy? Naprawdę? – Ostatni smok pomarł pół wieku temu. Ser Arlan widział kiedyś miot smoczych jaj. Były twarde jak kamień, ale piękne dla oka, powiedział stary Dunkowi. – Jakim cudem Lord Butterwell zdobył smocze jajo?
– Król Aegon podarował je jego dziadowi po tym, jak gościł pewnej nocy w ichnim dawnym zamku – odpowiedział ser Maynard Plumm.
– To nagroda za jakiś akt męstwa? – spytał Dunk.
Ser Kyle zachichotał.
– Można tak powiedzieć. Podobno stary lord Butterwell miał trzy młode córki, jeszcze dziewice, kiedy Jego Miłość przybył z wizytą. Rankiem wszystkie trzy nosiły w swych małych brzuszkach królewskie bękarty. To była wyczerpująca nocna robota.
—Rycerz Siedmiu Królestw—

Kolejne dni odsłaniają przed Dunkiem i Aegonem prawdziwą naturę turnieju. Jest on zakamuflowanym spotkaniem zwolenników rodu Blackfyre, a smocze jajo ma być tak naprawdę prezentem dla Daemona II. Te plany krzyżuje jednak kilka wydarzeń, na czele ze zniknięciem samego smoczego jaja.

I nagle lord Peake we własnej osobie przeciął niby burza błotniste pole z łopocącym za jego plecami płaszczem i wspiął się po schodach na miejsce herolda.
– Zostaliśmy zdradzeni! – wrzasnął. – Między nami jest szpieg Bloodravena. Skradziono smocze jajo!
—Rycerz Siedmiu Królestw—

I tutaj moglibyśmy właściwie skończyć nasze rozważania na temat wydarzeń z Tajemniczego rycerza, ale sądzę, że przyglądając się uważnie postaci ser Maynarda Plumm, możemy zweryfikować przypuszczenia spiskowców. Otóż jajo lorda Butterwella nie zostało skradzione przez szpiega Bloodravena. Ono zostało skradzione przez samego Bloodravena!

Przesłanek by sądzić, iż ser Maynard Plumm nie jest tym, za kogo się podaje, jest kilka. Prawdziwymi dowodami są jednak ślady stosowania przez niego magii. Widzimy je w scenie, w której Dunk ma okazję obserwować ser Maynarda z bliska…

Plumm poprowadził go przez dziedziniec. Z bliska było coś dziwnego w rysach twarzy ser Maynarda. Im dłużej Dunk się im przyglądał, tym mniej zdawały się wyraziste.
—Rycerz Siedmiu Królestw—

…a także po krótkiej konfrontacji z lordem Alynem.

Dunk odsunął się w bok i pociągnął lordziątko za ramię, wymierzając mu kopniaka w krzyż. Lord Alyn runął głową do studni. Po chwili Dunk usłyszał plusk.
– Świetna robota, ser.
Dunk obrócił się. W strugach deszczu dostrzegł ledwie zarys zakapturzonej postaci i pojedyncze blade oko. Mężczyzna ruszył do przodu i w jednej chwili skryta pod kapturem twarz nabrała znajomych rysów ser Maynarda Plumma, zaś blade oko okazało się broszą z kamienia księżycowego, która spinała na ramieniu jego płaszcz.
—Rycerz Siedmiu Królestw—

Podczas wznoszenia toastów ser Maynard Plumm wydaje się być poirytowany faktem, iż – nawet wśród targaryeńskich lojalistów – Bloodraven nie cieszy się szczególnym szacunkiem.

– A teraz królewski namiestnik Brynden Rivers – powiedział po chwili lord Frey. – Niechaj lampa Staruchy oświetla mu ścieżkę ku mądrości. – Wzniósł swój puchar wysoko ku powale i wraz z lordem Butterwellem, jego nową żoną i resztą gości na podwyższeniu napili się. Z dala od głównego stołu ser Glendon obrócił swój kielich i wylał jego zawartość na podłogę.
– Smutne marnotrawstwo dobrego wina – stwierdził Maynard Plumm.
– Nie piję za morderców swych rodzin – odparł ser Glendon. – Lord Bloodraven jest czarnoksiężnikiem i bękartem.
—Rycerz Siedmiu Królestw—

W końcu zaś, w dość żartobliwej formie, ser Maynard sam potwierdza swoją prawdziwą tożsamość.

 – Dunk już wcześnie słyszał podobne historie. Aegon Niegodny miał ponoć zaciągnąć do łoża połowę panien w królestwie i usynowić sporą liczbę urodzonych z tego bękartów. Co gorsza stary król będąc już na łożu śmierci zalegitymizował każdego z nich. Bękartów spłodzonych z karczemnymi dziewkami, kurwami i pasterkami. No i Wielkich Bękartów, których matki były wysoko urodzone. – Jeśli choć połowa z tych historii jest prawdziwa, to wszyscy jesteśmy bękarcimi synami starego króla Aegona.
– A kto mówi, że nie jesteśmy? – wtrącił żartobliwie ser Maynard.
—Rycerz Siedmiu Królestw—

Czy z faktu, iż Brynden „Bloodraven” Rivers stał się – na 90 lat przed wydarzeniami z Gry o tron – posiadaczem smoczego jaja wynikają jakieś szczególne wnioski? Jak najbardziej. W jednym z poprzednich odcinków Szalonych Teorii pisałem o tym, iż Trójoka Wrona – zielony jasnowidz będący mentorem Brana Starka – to właśnie Bloodraven. To zaś każe nam w zupełnie inny sposób spojrzeć na zapowiedź przyszłych losów Brana.

– Nigdy już nie będziesz chodzić – zapowiedziała trójoka wrona – ale nauczysz się latać.
—Taniec ze smokami—

Brynden Rivers ma w ręku wszystkie elementy potrzebne do wyklucia smoka: jajo, wiedzę czarnoksiężnika, targaryeńską krew i potencjalne ofiary na wypadek gdyby wyklucie smoka wymagało poświęcenia życia (skądinąd ciekawe, że od dłuższego czasu nie widzieliśmy Jojena Reeda…). Ma też prawdopodobnie najpotężniejszego zmiennoskórego w Westeros – młodego Brana Starka.

Ale chyba nie on jeden poczynił takie przygotowania.

Ludzie bez twarzy

Okoliczności śmierci Balona Greyjoya budziły wątpliwości nie tylko czytelników, ale także innych postaci z kart powieści. Niemal wszyscy spekulowali, iż koincydencja śmierci lorda Balona i powrotu jego brata, Eurona, jest cokolwiek zastanawiająca.

– Euron. Ten, którego zwą Wronim Okiem. Najstraszniejszy pirat, jaki kiedykolwiek żeglował po morzach. Nie widziano go od lat, ale ledwie lord Balon zdążył ostygnąć, wpłynął do Lordsportu na swojej „Ciszy”. Czarne żagle, czerwony kadłub i załoga złożona z niemych. Słyszałem, że wrócił z Asshai. Gdziekolwiek jednak był, teraz jest już w domu. Poszedł prosto do Pyke i usadził dupę na Tronie z Morskiego Kamienia.
—Nawałnica mieczy—

Niektórzy wprost stawiali tezę, iż to Euron stoi za „wypadkiem” swego brata.

– Słyszałem, że to Bóg Sztormów strącił Balona z mostu. Czyżby ktoś go zabił? Podaj mi imię winowajcy, bratanico, bym mógł wywrzeć na nim zemstę.
Asha wstała ze stołka.
– Znasz jego imię równie dobrze jak ja. Nie było cię przez trzy lata, a potem „Cisza” powróciła dzień po śmierci mojego ojca.
– Oskarżasz mnie? — zapytał spokojnie Euron.
– A powinnam?
—Uczta dla wron—

Ale nie tylko śmierć Balona jest dziwna. Dziwne są także historie opowiadane przez samego Eurona. Wronie Oko (nie mylić z Trójoką Wroną) snuje opowieści o Asshai, o myryjskich czarownikach, a nawet o smoczym jaju, które rzekomo wyrzucił do morza.

– Pokaż mi to smocze jajo.
– Wyrzuciłem je do morza, kiedy znowu dopadła mnie chandra. – Euron wzruszył ramionami.
—Uczta dla wron—

Wszystko to zaczyna wszelako nabierać sensu, jeśli zestawimy opowieści Eurona z wizją, jaką w Nawałnicy mieczy ma „Duch Wysokiego Serca” – stara wieszczka (najprawdopodobniej będąca Dzieckiem Lasu) którą napotkała Arya wraz z Bractwem bez chorągwi.

Śnił mi się człowiek, który nie miał twarzy. Czekał na kołyszącym się na wietrze moście, a na jego ramieniu siedziała utopiona wrona z wodorostami zwisającymi ze skrzydeł.
—Nawałnica mieczy—

W tym kontekście „wyrzucenie” jaja oraz śmierć Balona układają się w spójną historię. Asshai przy Cieniu to istotnie miejsce z którego – według legend – mają pochodzić smoki. Euron znalazłwszy tam smocze jajo skierował się do Myr, ufny w wiedzę myrjskich czarowników, oraz do ruin Valyrii (róg, który tam znalazł omówimy w którymś z następnych odcinków). Kiedy jednak wszystkie jego działania nie przyniosły spodziewanych efektów, zdecydował się na wykorzystanie jaja w charakterze twardej waluty. Wynajął ludzi bez twarzy do zamordowania swojego brata, Balona, a marzenie o posiadaniu smoka postanowił zrealizować drogą okrężną – porywając smoki Daenerys Targaryen.

Ale co z ludźmi bez twarzy? Cóż… niewątpliwie mają pod ręką (być może nie przypadkiem) całkiem silną zmiennoskórą w postaci Arii Stark. Podjęli też pewne kroki zmierzające do pozyskania „know-how” niezbędnego do wyklucia jaja. A żeby być ścisłym – udali się do jednego z ostatnich miejsc, w których można znaleźć wiedzę na temat smoków. Do Cytadeli. Do maestera Marwyna, autora „Księgi zaginionych ksiąg”.

By prześledzić tę drogę (która tak łatwo może nam umknąć) musimy cofnąć się do Starcia z królami. Tak bowiem wyglądało ostatnie spotkanie Arii z mężczyzną, który podawał się za Jaqena H’ghar:

Jaqen przesunął dłoń przed twarzą, od czoła aż po podbródek. Ten ruch zmienił jego wygląd. Policzki stały się pełniejsze, oczy bliżej osadzone, nos haczykowaty, na prawym policzku pojawiła się zaś blizna, której przedtem tam nie było. A gdy potrząsnął głową, jego długie, proste włosy, z jednej strony rude, a z drugiej białe, zniknęły, ukazując krótko przystrzyżoną czuprynę, czarną i kędzierzawą. Arya rozdziawiła usta z wrażenia.
—Starcie królów—

Pełne policzki, haczykowaty nos, blizna oraz kędzierzawe, czarne włosy. Ciekawa twarz… Czy zobaczymy ją ponownie?

Alchemik zdjął kaptur.
Był zwyczajnym mężczyzną o nieprzyciągających uwagi rysach. To była zwykła, młoda twarz o pełnych policzkach pokrytych cieniem zarostu. Na prawym policzku uwidaczniała się słaba blizna. Miał haczykowaty nos i gęste, kędzierzawe, czarne włosy, owijające się ciasno wokół uszu. Pate nie poznawał tej twarzy.
—Uczta dla wron—

Człowiek bez twarzy, zwany przedtem Jaqen H’ghar pojawia się zatem po raz kolejny. Tym razem dobija transakcji z Pate’m – kandydatem na maestra, który wykrada dla niego klucz z Cytadeli. Pate ginie otruty… nie znaczy to jednak, że więcej go nie widzimy. Ba, pojawia się on we wprost nadzwyczajnym towarzystwie.

– Popłynę do Zatoki Niewolniczej zamiast Aemona. Łabędzi statek, na którym przypłynął tu Zabójca, będzie w sam raz. Jestem pewien, że szare owce wyślą swego człowieka na galerze. Jeśli wiatry będą mi sprzyjały, powinienem dotrzeć do niej pierwszy. – Marwyn ponownie spojrzał na Sama. Zmarszczył brwi. – A ty… ty powinieneś tu zostać i wykuć swój łańcuch. Na twoim miejscu zrobiłbym to szybko. Nadejdzie czas, gdy będziesz potrzebny na Murze. – Spojrzał na nowicjusza o ziemistej twarzy. – Znajdź Zabójcy suchą celę. Będzie w niej mieszkał i pomagał ci zajmować się krukami.
(…)
– Przyniosę ci kilka wełnianych narzut. Kamienne mury nocą robią się zimne, nawet tutaj.
– Dziękuję. – Blady, pulchny młodzieniec miał w sobie coś, co budziło antypatię, ale Sam nie chciał wydać się nieuprzejmy.
– Naprawdę nie nazywam się Zabójca – wyjaśnił. – Jestem Sam. Samwell Tarly.
– Ja mam na imię Pate – odparł młodzieniec. – Jak ten świniarczyk.
—Uczta dla wron—

W ten oto sposób przekonujemy się, że ludzie bez twarzy także sięgnęli po wiedzę na temat smoków. I znów – tak jak w przypadku Bloodravena – w jednym miejscu znalazły się: jajo, wiedza, zmiennoskóry i wola by dokonać stosownej ofiary. Brakuje tylko targaryeńskiej krwi… ale wcale nie jest powiedziane, iż jest ona składnikiem koniecznym.

Trzy smoki należące do Daenerys są niezwykle symboliczne. W końcu właśnie trzy smoki wystarczyły Aegonowi Zdobywcy, by podbić cały (czy – jak wolą miłośnicy Dorne – prawie cały) kontynent. Trzygłowy smok jest herbem Targaryenów. I o trzech głowach smoka mówiła wizja, jakiej Daenerys doświadczyła w Domu Nieśmiertelnych. Naiwnością byłoby jednak sądzić, iż żadna z innych potęg tego świata, żaden inny gracz w grze o tron, nie podejmie próby pozyskania własnych smoków.

Niewykluczone więc, że już wkrótce dostaniemy prawdziwy taniec ze smokami – wojnę, w której każda ze stron siać będzie grozę własnym podniebnym jaszczurem. Kto wie, być może na pięciu smokach się nie skończy?

– Smoki – odparł Moqorro w języku powszechnym Westeros. Mówił w nim bardzo dobrze, niemal bez śladu akcentu. Z pewnością to był jeden z powodów, dla których wielki kapłan Benerro wybrał właśnie jego, by zaniósł wiarę R’hllora do Daenerys Targaryen. – Smoki stare i młode, prawdziwe i fałszywe, jasne i ciemne.
—Taniec ze smokami—

Mam nadzieję, że tekst Wam się spodobał.

Jeśli interesują Was smoki, to nie przegapcie następnego odcinka Szalonych Teorii, w którym wrócimy na stos pogrzebowy Khala Drogo i spróbujemy przyjrzeć się bliżej okolicznościom, które doprowadziły do wyklucia się smoków. Czy to możliwe, abyśmy wszyscy mylili się przypisując zasługę w ożywieniu skamieniałych jaj Daenerys Targaryen? Przekonacie się już wkrótce.

Zachęcam Was też do zapoznania się z pozostałymi tekstami z serii Szalone Teorie, a także do subskrybowania naszego kanału w serwisie youtube. Już wkrótce znajdziecie tam materiały poświęcone Grze o Tron oraz Pieśni Lodu i Ognia.

0

0