Pogromcy duchów. Dziedzictwo (2021)

Afterlife jako „dziedzictwo”? Rozumiem, że „legacy” albo „heritage” to życie pozagrobowe? Wiem, czepiam się, ale co złego byłoby w „Pogromcy duchów: życie po życiu”? Albo podtytuł, nie wiem, kolejny etap? Następny cykl? No cokolwiek zamiast „dziedzictwo” i to jeszcze po kropce. Polska szkoła tłumaczeń tradycyjnie nie zawiodła, a jak z twórcami? Dali radę?

Jason Reitman, reżyser najnowszej odsłony jest synem Ivana Reitmana, reżysera dwóch pierwszych części, ojca marki „Pogromcy duchów”. Po dramatycznie złym i nieudanym remake’u/reboocie/kij wie czym z 2016 roku, oczekiwania znacząco się obniżyły, a wspomniany Jason to całkiem sprawny twórca („W chmurach”, „Juno”, „Dziękujemy za palenie”). Powrót do korzeni miał szansę się udać, bo w teorii wszystkie składniki są: trójka żyjących bohaterów z oryginału, nowe twarze i przyzwoity artysta za kamerą, mający niejako genetyczne predyspozycje do tej franczyzy… Z przykrością więc donoszę, że się nie udało, ale o tym za chwilę.

Egon Spengler (grany w oryginale przez świętej pamięci Harolda Ramisa) zostawia rodzinie starą, zdezelowaną farmę. Callie (Carrie Coon) – córka, która go nie cierpi, przyjeżdża tu z dziećmi, bo nie radzi sobie w życiu i właśnie została wyeksmitowana. Wiarę w nowy start utrudnia stan, w jakim znajduje się „nowy” dom. Dom pełen tajemnic, dziwnych urządzeń i innych wynalazków dziadka. Co więcej, okolicę od czasu do czasu nawiedzają trzęsienia ziemi mimo, że geologicznie to nie ma sensu. Wnuki Spenglera mają więc okazję dowiedzieć się czegoś więcej o nestorze rodu i przy okazji powalczyć w jego imieniu z pradawnym złem.

Tyle rysu fabularnego. Jestem zły, bo naprawdę uważam, że było tu wszystko co trzeba, żeby napisać i nakręcić przyzwoitą kontynuację czy miękki restart starej serii. Niestety nie z takim podejściem, jakie ma Jeson Reitman do twórczości ojca. A podejście to wybitnie czołobitne. „Dziedzictwo” to wiernopoddańczy hołd złożony na klęczkach. Coś jakby kolejną część „Gwiezdnych Wojen” zrobił fan Lucasa, który śpi z biografią pod poduszką, a nad łóżkiem ma wielki plakat George’a.

Fabuła jest tu nie dość, że (poza detalami) skopiowana z pierwszej i drugiej odsłony, to jeszcze poprowadzona tak pretekstowo, jak w – nie przymierzając – w „Szybkich i wściekłych”. Mamy całkiem interesujące rodzeństwo: Trevor (znany ze „Stranger things” Finn Wolfhard) jest typowym nastolatkiem wkurzonym na życiowe wybory matki, a młodsza Phoebe (Mckenna Grace) to mała geniuszka zainteresowana – jak dziadek – wszystkim co naukowe. I co z nimi robi reżyser? Ano używa jak narzędzi do skakania od jednego fan serwisu do drugiego. Trevor jest w filmie tylko po to, żeby znaleźć i naprawić ECTO-1, potem robi już tylko za kierowcę… no tak, poznał jeszcze dziewczynę i się do niej przymila, ale ten wątek jest tak nieistotny i trzeciorzędny, że nie ma o czym mówić.

Phoebe ma ogromny potencjał, ale również jest zredukowana do avatara nas, widzów i odkrywa po kolei wszystkie wynalazki dziadka. Pół filmu powinno mieć – wzorem sit comów – dźwięk z tak zwanego „offu”. Tylko nie śmiech publiczności, ale krzyk podnieconego 40-latka, który uważa „Ghostbusters” za kultową rzecz. A krzyczeć powinien „HA! PAMIĘTAM TO!” albo „WOOOW, PAMIĘTACIE TO?”. Pamiętacie ECTO-1, proton packi, pułapki na duchy, klasyczne ubrania robocze Venkmana i spółki? Bohaterowie w filmie są tylko po to, żeby wam je znów przypomnieć. Trzeci akt to już w 100% powtórka z rozrywki, czyli niemal scena po scenie i tekst po tekście z oryginału. Wszystko podlane przeciągniętą do przesady monetyzacją tęsknoty za pierwszą odsłoną i za Haroldem Ramisem.

Scenariusz nie trzyma się kupy, nie ma tu przemyślanych wątków przyczynowo skutkowych ani rozwoju postaci. Phoebe jest podobno nieprzystosowana społecznie. Słyszymy to z ust jej matki i ok, wierzymy, wygląda na „nerda”. Po czym znajduje przyjaciela w trymiga i z miejsca łapią idealny kontakt. Nikt wokół nie wierzy w duchy, mimo że wydarzenia z jedynki miały miejsce w tym świecie, a na youtube są filmy z reklamami oryginalnych pogromców. Chcecie wiedzieć co się działo z bohaterami oryginału przez lata? Anonimowa dwunastolatka zadzwoni z zaskoczenia do kompletnie obcego jej doktora Raymonda Stantza (Dan Aykroyd, wiadomo), a ten z miejsca przez słuchawkę opowie jej historię od A do Z. Ręce nie mają gdzie opadać. Błyskotliwość scenariuszowa na poziomie fanowskiego opowiadania pisanego przez gimnazjalistę.

Na plus zaliczam mimo wszystko występ Mckenny Grace. Jej postać ma zalążek czegoś interesującego i tylko scenariusz nie pozwala jej na zbyt wiele. Nawet całą wiedzę potrzebną do rozwiązania kryzysu ma już w głowie. Zero miejsca na rozwój czy naukę czegokolwiek (pozdrawiam w tym momencie Mary-Rey Sue-Palpatine-Skywalker bez związku z czymkolwiek). Paul Rudd pojawia się w filmie jako nauczyciel z prześmiesznym nazwiskiem (Pan Grooberson) i czaruje swoją charyzmą, ale też ma niezbyt wiele do zrobienia. Jest facetem w średnim wieku, który podnieca się każdą wzmianką i każdym gadżetem związanym z „Ghostbusters”. Portret docelowego odbiorcy?

Nie mam problemu z dobrze użytym fanserwisem. Nie przeszkadza mi granie na nostalgii jeśli jest przy okazji pomysł na odświeżenie skostniałej formuły. W „Dziedzictwie” nie ma ani jednego, ani drugiego. Jest tylko Jason Reitman czczący na kolanach dzieło ojca i oddający mu hołd. W filmie praktycznie nie ma żadnej treści, a fabuła służy tylko kolejnym wspomnieniom i westchnieniom w kierunku oryginału. W pewnym sensie nawet podziwiam, bo schrzanić dwie kolejne próby resetu serii na dwa kompletnie różne sposoby to jednak sztuka. Nie porównuję jednak „Dziedzictwa” z odsłoną a.d. 2016, bo jednak warsztatowo jest sporo lepsze. Od zdjęć, przez kilka udanych gagów, aż po grę aktorską. Nie zmienia to jednak mojej oceny: dajcie „Pogromcom duchów” odejść w spokoju i przestańcie ożywiać trupa. Dopóki nie zrobi tego ktoś, kto rozumie fenomen oryginału, nie ma co liczyć na jakikolwiek sukces.

Słów kilka od Crowleya: Zasadniczo SithFrog ma rację, to nie jest dobry film. Ale mimo wymienionych wyżej wszystkich wad, oglądało mi się go całkiem dobrze. Nastawiłem się na przygodowe kino z dziećmi w rolach głównych jednocześnie starając się ignorować ordynarny fan service i bawiłem się całkiem nieźle. Od razu założyłem, że nie ma co spodziewać się absurdalnego humoru w wykonaniu mistrza Billa Murraya, no i faktycznie go nie było. Żarty należały raczej do kategorii sucharowej i często kompletnie nie pasowały do atmosfery filmu. Liczyłem bardziej na nastrój i jakąś dawkę interakcji międzyludzkich w stylu młodszego Reitmana i tu jest już dużo lepiej. Nowi Pogromcy Duchów (w zasadzie to w tym filmie prawie nie ma Pogromców Duchów) to ładny film, z którego nie wieje taniością. Wszystko w nim jest ładne, kolorowe, efektowne i po prostu dobrze się ogląda. Podobały mi się zdjęcia, spokojne prowadzenie kamery i bardzo dobra muzyka w tle. Podobało mi się całkiem dobrze rozłożone tempo akcji, przynajmniej do finału. Finał jest po prostu zły i wygląda jakby ktoś go wkleił z innej produkcji. To zresztą ostatnio jakaś plaga. Jakby wytwórnie produkujące sequele/rebooty/remaki dawały reżyserom trochę czasu antenowego na „pracę własną”, tylko po to, żeby końcówkę nakręcić według jakiejś tabelki z Excela, odhaczając po kolei punkty znane z wcześniejszych odcinków. Tak było z Przebudzeniem mocy, czy Matrixem, albo nawet Ready Player One, gdzie jedyna naprawdę nakręcona przez Spielberga scena znalazła się na samym końcu filmu i nawet nie próbuje udawać, że jest podobna do całej reszty.

Zgodzę się, że nie wykorzystano postaci i nie dano im miejsca na jakikolwiek rozwój. Ale już same dialogi i wspólne sceny zrobiono naprawdę nieźle. Rozmowy są żywe i ciekawie poprowadzone, aktorom niewiele można zarzucić, Paul Rudd zdecydowanie dobrze bawił się przed kamerą (chociaż nie mam pojęcia co on widział w patologicznej, popadającej w alkoholizm kretynce). Szkoda, że zamiast strzelania do Gozera (Gozery?) i odcinania kuponów nie udało się zrobić filmu o ludziach. Reitman jak mało kto umie w takie tematy, umie prowadzić aktorów, umie dobierać scenariusze i grać na czułej nucie. Gdzieś tam nieśmiało widać, że nawet chciał. Bo te przyjaźnie i uczucia, które się rodzą między bohaterami (dziwnymi bohaterami, na pewno nie bez skazy!) mogły być naprawdę ciekawe. Tylko zamiast robić kalkę jedynki, trzeba było iść do przodu. Może tak jak wymyślili panowie z Red Letter Media, niech córka Spenglera odziedziczy prawa do marki „Ghostbusters” i każe dzieciom łapać duchy, żeby mogła w spokoju zapić się na śmierć. Albo niech Bill Murray przewodzi wielkiej korporacji Pogromców Duchów, która robi ludzi w wała. Niech to będzie oryginalne i odważne! A już największym kuriozum i idiotyczną decyzją było pojawienie się starej ekipy w roli wybawicieli. Nie po to się tworzy nowe postacie, żeby na koniec dnia musieli je ratować starzy pierdziele. To podważa podstawy tego nowego filmu i sprawia, że jego bohaterowie stają się najzupełniej w świecie zbędni. Nie tak to powinno wyglądać.

Mimo to, jak już wspomniałem, nie uważam, żeby to był aż tak bardzo zły film.  Jak na letni (jesienny?) akcyjniak do kotleta jest zrealizowany całkiem sprawnie, jest miły dla oka i ucha, a fabuła chociaż zarżnięta przez niepotrzebne odwołania do pierwowzoru, jest w miarę logiczna i zrozumiała. Krótko mówiąc – widziałem gorsze.

0

0