Szalone Teorie: Aneks do tekstu „Kruk Mormonta (część 2 – krew i ziarno)”

Wspominałem już kiedyś, że pisanie Szalonych Teorii jest procesem niezwykle ciekawym. Czasem, szukając argumentów popierających moje tezy, zdarza mi się kompletnie zmienić – pod wpływem na nowo odczytanej treści książek – zdanie. Innym znów razem, pracując nad jedną teorią, natrafiam na cytaty, które inspirują mnie do stworzenia kolejnego tekstu. Bywa też tak, że po czasie znajduję argumenty na potwierdzenie tez, które już mniej lub bardziej zgrabnie opisałem w przeszłości. Takich sytuacji było dotąd kilka, ale ostatnia okazała się na tyle niesamowitą, że nie mogłem się powstrzymać przed jej opisaniem.

Barleycorn

Oczywiście zapraszam Was do zapoznania się z oryginalną Szaloną Teorię, a w zasadzie z obiema jej częściami (pierwsza tu, druga tu). Tym którzy nie mają jednak czasu, śpieszę z wyjaśnieniem, że postawiłem w tekście tezę, iż kruk Jeora Mormonta jest sterowany przez Bloodravena, czyli Trójoką Wronę. Dopatrzyłem się także sensu w wypowiadanych przez niego słowach. I na koniec skonkludowałem, że nawet przewijająca się kilkukrotnie w obecności Jona Snow zbitka „król-ziarno” ma swój ukryty sens. Według mnie Martin czynił tu aluzję do „króla-ziarna” nazywanego po angielsku „Corn King”. Określenie „Corn King” było użyte przez angielskiego pisarza fantasy C.S.Lewisa na określenie mitologicznych bóstw przyrody oraz herosów, którzy przeżywali swoją pasję i katabazę, czyli umierali, a następnie odradzali się, zwiastując rodzącą się do życia przyrodę. To faktycznie mit, który sięga zarania dziejów i występował w jakiejś formie chyba pod każdą szerokością geograficzną.

Cóż zatem chciałbym uzupełnić? Otóż na samym końcu tamtego tekstu, postanowiłem podzielić się z Wami piosenką, która, może nieco humorystycznie, traktowała o nieco zabawnej wersji umierającego bóstwa przyrody. John Barleycorn, to popularna w folklorze Wysp Brytyjskich (w szczególności w Szkocji) postać, której historia śmierci i odrodzenia ma w symboliczny sposób reprezentować zbiory jęczmienia, wyrób whisky i zasiewanie kolejnych ziaren. Warto tu też odnotować, że niektórzy badacze uważają, iż źródłem folkowych piosenek i wierszyków o Johnie Barleycornie jest historia anglosaskiego boga przyrody i rolnictwa o imieniu Beowa. Ale wklejając link z piosenką, nawet o tym nie myślałem. Chciałem po prostu w ładny sposób zakończyć tekst i zademonstrować, że podobne historyjki znajdziemy nawet w żywych do dziś ludowych tradycjach. A kto ciekaw, tego zapraszam do zapoznania się utworem w wykonaniu niezrównanego Steve’a Winwooda.

No to teraz wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy ostatnio, czytając kolejny raz jeden z rozdziałów Tańca ze smokami, znalazłem dziwnie znajome nazwisko. Nazwisko, które – jak się okazuje – nosi jeden z braci Nocnej Straży.

– Słowo wrony – odparła kobieta, tuląc dziecko. – Skąd wiemy, że będziesz mógł go dotrzymać? Kim jesteś?
– Lordem dowódcą Nocnej Straży i synem Eddarda Starka z Winterfell. – Jon spojrzał na Toma Barleycorna. – Każ Rory’emu i Pate’owi przyprowadzić konie. Nie zamierzam tu zostawać ani chwili dłużej, niż będzie to konieczne.
– Wedle rozkazu, panie.
—Taniec ze smokami—

Reasumując – napisałem tekst o słowach kruka. Ze zbitki „król-ziarno” wywnioskowałem, iż to aluzja do mitologicznego motywu odradzającego się boga. Na koniec, kompletnie bez związku z samym tekstem Martina, wyciągnąłem dość niszowy fragment brytyjskiego folkloru, który nawiązywał do omawianego motywu. Piosenkę znałem od lat, nigdy nie kojarząc jej z Pieśnią Lodu i Ognia. Trzy lata później czytając powieść po raz n-ty, znalazłem fragment tekstu, w którym Jon Snow, zapytany o to kim jest, spogląda na Barleycorna, potwierdzając swoją rolę. I tak oto zakończenie mojej Szalonej Teorii napisało się niejako samo. Idę założyć sobie na głowę foliową czapeczkę, bo takie zbiegi okoliczności to się robią niebezpieczne.

0

0