Pytania do maesterów #14

BRAKfyre?

Czy Blackfyreowie istnieją i czy odegrają jakąś rolę? – Ser Richard Horpe

BT: Myślę, że wskazuje na to ilość uwagi jaka została im poświęcona, nie tylko w pobocznych utworach, lecz również w samej PLIO. Oczywiście, może się okazać, że to tylko niezwykle rozbudowana zmyłka. Ale nie sądzę, żeby tak było.

D: To, że istnieją wydaje mi się przesądzone. Pytanie brzmi tylko, czy są potomkami z linii męskiej, czy żeńskiej. Ta druga opcja nie odbierałaby im prawa do posługiwania się nazwiskiem – dziedziczenie matrylinearne wśród wielkich rodów nie jest wcale takie rzadkie. Czy odegrają ważną rolę? Tak jak mówi Bluetiger – gdyby miało być inaczej, to sukcesywne poszerzanie historii tego rodu byłoby cokolwiek dziwnym zabiegiem.

Na Dothraka nie ma cwaniaka

Oczywistym jest, że Martin zdecydowanie przesadza z tą siłą Dothraków i raczej wynika to po prostu z jego niewiedzy niż jest jakimś celowym działaniem (podobnie jak karykaturalne podejście Stannisa – rzekomo największego wodza Westeros – do oblężenia KP). Zastanawiam się jednak nad słowami Bluetigera o planach Illyria i Varysa uczynienia z Dothraków plagi, przed którą mógłby uratować Westeros młody Aegon ze Złotą Kompanią. Czy naprawdę obaj tak doświadczeni intryganci liczyli na to, że Dothrakowie przepłyną dla Viserysa trującą wodę?! Przecież to absurd! Rozumiem, że Viserys – szaleniec z przerośniętym ego i po prostu zwyczajny kretyn – mógł w to uwierzyć, ale oni?! Sorry, ale takie “szczwane plany” układają dzieci, albo idioci, nieznający ani Viserysa, ani Dothraków, ani specyfiki terenu, na którym zamierzają działać. Z pewnością nie ludzie pociągający za sznurki największymi potęgami tamtego świata. – Robert Snow

D: Dothrakowie są niepokonani w swoim żywiole – gdy hasają po stepach, podporządkowując sobie inne plemiona i wymuszając haracz na miastach, które chcą mieć święty spokój. W przeciwieństwie do stepowych ludów z naszej historii (na czele z Mongołami), kompletnie brakuje im “know-how” w zakresie oblegania miast, wywiadu czy tworzenia sieci państewek trybutarnych). Dlatego nie mieliby szans na podbój zjednoczonego Westeros. Ale w Siedmiu Królestwach targanych wojną, mogliby wyrządzić ogromne szkody, zwłaszcza “prostemu ludowi”. No, ale tu wracamy do teorii o przybyciu zbawcy, w postaci Aegona z jego Złotą Kompanią.

BT: Nie wiem, czy w Świecie Lodu i Ognia nasz autor nie próbował trochę “podnieść” zdolności Dothraków w tym względzie, khalowie zdobywają tam całkiem sporo sarnorskich miast. W każdym razie myślę, że nie jest aż tak niedorzecznym przypuszczać, że Illyrio i Varys mogli próbować doprowadzić do sytuacji, w której Dothrakowie – nawet nie cały khalasar, tylko jakaś większa grupa – zaczną wobec osłabienia westeroskich lordów przez wojnę grabić wioski gdzieś na wybrzeżu, przez co wybuchnie panika i pojawi się zapotrzebowanie na wybawcę w osobie Aegona VI. Czy Drogo przystałby na udział jego jeźdźców w takiej zamorskiej wyprawie? Cóż, myślę, że gdyby go odpowiednio sprowokować, mogłoby się to powieść. Zresztą właśnie taki powziął zamiar, gdy dowiedział się o próbie zgładzenia Daenerys i ich dziecka. A co do lęku Dothraków przed morzem… nie jest on chyba aż tak wielki, żeby w takiej sytuacji ich powstrzymał. Zresztą widzimy Dothraka np. wśród Dzielonych Kompanionów, więc to nie tak, że członek tego ludu prędzej by umarł ze strachu niż popłynął statkiem. Ale możliwe, że Robert Snow ma rację, nie jestem do tej teorii jakoś szczególnie przywiązany. Nieścisłości można by też spróbować wyjaśnić zmianą planów samego GRRM-a (wprowadzenie Młodego Gryfa), ale nie wiem, czy takie rozważania cokolwiek by przyniosły. 

Du ju spik inglisz, mister Stark?

Czy Wspólna Mowa to czysty angielski? To znaczy, że gdybyśmy się przenieśli do Westeros i znalibyśmy angielski obecny, to byśmy się dogadali? Chodzi mi o to, że każdy inny język jest jakoś opisany: Valyrianski ma valar morgulis i valar dolearis (takie trzy słowa raczej nie występują w naszym świecie), Półmaester uczy Gryfa języków Wolnych Miast, a Tyrion odszyfrował kilka słów w jakimś języku z Essos. Czy Martin tworząc Westeros “założył” że Wspólna Mowa to czysty angielski czy raczej jest to język ojczysty wszystkich naszych POV-ów i nie ma się nad czym rozwodzić? – Gambit99

BT: Podejrzewam, że GRRM jakoś szczególnie się na tym nie skupiał. Wydawało mi się, że na stronie tytułowej “Ognia i krwi” jest wzmianka o tym, że jest to dokonane przez George’a R.R. Martina “tłumaczenie” dzieła Gyldayna, ale gdy to sprawdziłem, okazało się, że pamięć mnie myliła – jest tam tylko mowa o “przepisaniu” przez naszego autor (ang. transcribed by George R.R. Martin). Możliwe zatem, że Wspólna Mowa = angielski również w obrębie świata przedstawionego. Nie zdziwiłbym się, gdyby tak właśnie było. W końcu GRRM podkreślał, że nawet nie próbował powtórzyć dokonań Tolkiena. Pod względem językowym Westeros i Essos to po prostu atrapy, np. GRRM wymyślił jedynie kilka słów w valyriańskim, a imiona z niego jakoby pochodzące po prostu mają brzmieć i wyglądać w miarę spójnie (stąd ciągle powtarza się to “ae”). Zresztą niektóre z valyriańskich słów wcale nie zostały stworzone przez George’a – “valar” i “morgul” to tak naprawdę słowa z języków Tolkiena. To pierwsze jest w quenejskim, drugie w sindarinie. Podobnie ma się sprawa z sindarińskim imieniem Daeron, które w PLIO nosi kilku członków rodu Targaryenów, w tym dwaj królowie. A “Dareon” to u GRRM-a śpiewak z Nocnej Straży, podczas gdy Daeron z Silmarillionu był minstrelem, który odegrał pewną rolę w historii Berena i Lúthien (o czym pisałem w tekście Sansa i Lúthien).

Czy pijawki to zabawki?

Jak to było z tymi pijawkami? Z tego co pamiętam, DaeL za bardzo nie wierzy w moc sprawczą spalonych pijawek opitych królewską krwią, niemniej czytając książki zawsze uważałem, że to była próbka mocy Melisandre. Zwykły przypadek? – Gogi

D: Myślę, że to nie przypadek, ale wątpię, aby sama ofiara cokolwiek dała. Sądzę, że Melisandre po prostu widziała te śmierci w ogniu, więc postanowiła wykorzystać swoją wiedzę, by przekonać Stannisa o potędze królewskiej krwi. Zresztą Melka się na kartach książki w swych myślach przyznaje do stosowania podobnych sztuczek i udawania silniejszej niż w rzeczywistości jest.

BT: Podobnie jak przedmówca, skłaniam się ku temu, że ofiarą tego pokazu miał być raczej Stannis. To znaczy: czerwona kapłanka chciała po prostu go przekonać, że powinien się zgodzić na poświęcenie Edrica Storma. Gdyby rzeczywiście dało się uśmiercić trzech królów paląc kilka kropel, to moim zdaniem byłoby to wbrew zasadzie, która chyba ma odniesienie do całej magii Martinowskiego świata – “tylko śmiercią można zapłacić za życie”. Zdarzenie z pijawkami to przecież w zasadzie żadna ofiara. Stannis mógłby równie dobrze ukłuć się w palec i pozwolić, żeby trochę krwi skapnęło do paleniska… I przez to niby miałby zginąć Robb Stark? Pozostaje pytanie, czy gdyby Stannis zgodził się na plan Melisandre dotyczący Edrica, przyniosłoby to jakieś rezultaty. Ale ta kwestia będzie poruszona już w kolejnym pytaniu.

Nagła krew

Drugie pytanie: moc królewskiej krwi. Jest coś w tym dosłownego/paranormalnego, czy jest to raczej kwestia tego, że ludzie sobie dopowiadają i łączą przypadkowe sytuacje z magicznym działaniem “królewskiej krwi” (która to sama w sobie jest różnie interpretowana)? – Gogi

BT: Na pewno mocno podejrzane jest to, że “królewską krew” miał jakoby przekazać swojemu synowi Mance Rayder, który nie pochodzi z żadnego królewskiego, czy w ogóle szlacheckiego, rodu. Czy wystarczy, że dana osoba sama siebie nazwie królem, żeby cała ta “magia” zadziałała? Wątpię. Jeśli w ogóle coś jest z tym na rzeczy, to myślę, że cały ten koncept “królewskiej krwi” może być jakimś odległym echem wspomnienia o dziedziczonych w pewnych rodzinach zdolnościach związanych z zielonowidzami i zmiennoskórymi. W dawnych czasach wiele rodów wywodziło swoje genealogie od postaci takich jak Garth Zielonoręki, na takie pochodzenie powoływało się też wiele królewskich dynastii (Starkowie, Gardnerowie, Lannisterowie) więc może z czasem zaczęto uważać, że to każda królewska krew jest jakaś szczególna. Z drugiej strony, to pojęcie jest najwyraźniej znane również na wschodzie, gdzie rozwijał się kult R’hllora… Może chodzi w tym przypadku chodzi o pochodzenie od czterdziestu rodów smoczych lordów Starej Valyrii (Daenerys wspomina w jednym z rozdziałów o ich “złotej krwi”), albo np. o dynastie Wielkiego Cesarstwa Świtu. W każdym razie podchodzę szczególnie sceptycznie do tez, że czary zadziałają w przypadku każdego kto nazywa siebie królem, choćby był tylko samozwańcem.

D: Prawie pewne jest to, że mamy w PLiO do czynienia z mocą zawartą w ofierze. Ale co do tej krwi królewskiej, sprawa nie jest jasna. Możliwa jest interpretacja z liniami krwi pochodzącymi od pradawnych bohaterów… ale ja mam jeszcze jeden trop. Wskazała go Melisandre, oferując Davosowi możliwość – nazwijmy to eufemistycznie – uczestniczenia w pewnych eksperymentach. Davos jest człowiekiem nisko urodzonym, ale na pewno pasowałby do nietzscheańskiego rozumienia wyjątkowej “wartości” człowieka. Jest reprezentantem nie arystokracji krwi, ale arystokracji woli, człowiekiem, który dokonał wielkich i odważnych czynów (nieważne dobrych czy złych) i tym samym wyniósł się ponad innych. Patrząc z takiej perspektywy, “królewska krew” płynęłaby w żyłach takich właśnie ludzi i – być może – również ich potomków. Na pewno odnaleźlibyśmy ją u Mance’a Raydera. A nawet tego bydlaka Crastera.

0

0