Rekinado (2013)

Wakacje się już skończyły, nasz redakcyjny kolega SithFrog sięga więc po ambitne kino, recenzując Parasite’a, a ja powiadam: Veto! Nie poddam się tej tyranii i opowiem Wam o filmie na wskroś wakacyjnym. Oto Sharknado, znane też pod tytułem Rekinado. Film katastroficzny. I katastrofalny.

Nasza mrożąca krew w żyłach historia zaczyna się nieopodal wybrzeża Meksyku. Posiadacz najbardziej meksykańskiego z meksykańskich nazwisk, Carlos Santiago, chce dokonać nielegalnej transakcji, sprzedając płetwy rekina. Ale spotyka go słona (bo morska) zapłata. Tornado wysysa z oceanu rekiny i rzuca je na pokład statku. Zaskoczenie jest podwójne. Raz, że rekiny. Dwa, że tornado to trąba powietrzna występująca tylko nad lądem. Choć tego scenarzyści nie zauważyli. W każdym razie wszyscy na statku giną. Tragicznie. Chwilę potem przenosimy się do Los Angeles, w które wkrótce mają uderzyć rekiny. Poznajemy właściciela baru dla surferów – Fina (błyskotliwa gra słów – to imię znaczy tyle co płetwa. W tej roli Ian Ziering), podkochującą się w nim Novę (Cassie Scerbo) oraz garstkę innych ludzi, którzy umrą. Ostrzeżenie przed nadchodzącym żywiołem skłania tę ferajnę do udania się z misją ocalenia córki (a także syna – o czym Fin jeszcze nie wie) i byłej żony głównego bohatera (Tara Reid).

Dalej jest tak, jak moglibyśmy się spodziewać. Tanie, żenujące CGI. Zdjęcia i reżyseria rodem z telenoweli. Żenujący scenariusz. Ale mimo że jestem fanem fatalnych filmów klasy Z, to jakoś nie mogłem wykrzesać w sobie zapału do seansu Rekinada. Rzecz w tym, że nie przepadam za „udawanymi” słabymi filmami – produkcjami, które próbują żerować na popularności kina klasy Z. A właściwie powinienem rzecz uściślić – nie lubię, gdy mamy do czynienia z korporacyjnymi podróbami, z leniwym naśladowaniem prawdziwej niekompetencji. Bo zdarzają się perełki próbujące autentycznie odtworzyć magię niskobudżetowego kina sci-fi – jak chociażby recenzowany przeze mnie swego czasu The Lost Skeleton of Cadavra. Ale to dzieła pełne pasji, stworzone przez ludzi z autentycznym warsztatem, którzy w naśladowanie filmów klasy Z włożyli ogrom pracy. Niestety Rekinado się do tej kategorii nie zalicza. To po prostu film tani, który koncepcję „złego” filmu wykorzystuje do zamaskowania lenistwa twórców.

Ale na szczęście jest coś, co obraz ratuje, i co pozwoliło mi przebrnąć przez seans. Aktorstwo. Otóż moi drodzy, obsada Sharknado sprawia, że film autentycznie potrafi zaciekawić i rozbawić. Wszystko dzięki Ianowi Zieringowi i Tarze Reid. Ten pierwszy blisko 30 lat temu grał drugoplanową rolę w serialu Beverly Hills 90210. Od tego czasu nie osiągnął niczego wartego uwagi, aktorsko – choć trudno w to uwierzyć – dokonał regresu, a dzięki swym występom w reality shows dowiódł, że jego twarz aż prosząca się o to, by ją zdzielić z piąchy, doskonale współgra z osobowością dupka i pseudo-celebryty. Partneruje mu Tara Reid, aktorka znana z „przypadkowego” obnażania piersi podczas pozowania dla paparazzi. No, jeśli ktoś sięga pamięcią daleko wstecz, to być może pamięta ją także z serii filmów American Pie. Niewątpliwie Reid ma tu nad Zieringiem przewagę – występowała w czymś popularnym jeszcze w bieżącym tysiącleciu. Tej dwójce partneruje rzesza „noname’ów” z podobnie ograniczonymi umiejętnościami aktorskimi. I – daję słowo – wszyscy oni grają na poważnie, dając z siebie wszystko. Ich role są fatalne, ale nie przerysowane, wnosząc w Sharknado ten bardzo potrzebny powiew autentycznej niekompetencji. Ba, główny bohater jest przy tym tak antypatyczny, że zaczynamy emocjonalnie angażować się w fabułę, życząc rekinom triumfu. Brawo!

I to chyba uratowało mój seans Rekinada. Wiem, że to produkcja niskich lotów. Wiem, że producenci pomyśleli sobie, iż skoro „złe” filmy są popularne, to oni też mogą taki zrobić – po najmniejszych kosztach, trzeciorzędną ekipą filmową i pisząc scenariusz w jedno popołudnie. Ale do diaska – przynajmniej pośmiałem się patrząc na aktorów, którzy myśleli, iż dzięki tej produkcji odzyskają dawną popularność. Choć – tak gwoli ścisłości – dzięki zabiegom agentów oraz chirurgów plastycznych Tarze Reid udało się wrócić do statusu trzeciorzędnej celebrytki. A Rekinado doczekało się sequeli. Więc nadzieje nie były tak w stu procentach płonne.

0

0