The Boys (sezon 1)

Pełne zaskoczenie. Tak tylko mogę podsumować wrażenia po obejrzeniu pierwszego odcinka The Boys. Zachwalało mi go kilku znajomych, więc – choć nie znałem komiksu, na którym serial jest wzorowany – postanowiłem dać mu szansę. Po obejrzeniu pierwszego epizodu natychmiast sięgnąłem po następne. Było warto.

Pomysł – wbrew pozorom – nie jest aż tak oryginalny i przełomowy, jak niektórzy twierdzą. Mieliśmy wcześniej do czynienia z dekonstrukcjami mitu superbohaterskiego. Najczęściej były to próby nieudane, ale zdarzały się również arcydzieła – wymienić tu wypada przede wszystkim stworzony przez Franka Millera Powrót Mrocznego Rycerza oraz Watchmen Alana Moore’a. Serial The Boys próbuje momentami uderzać w podobne nuty i tony. Nie ma wprawdzie głębi psychologicznej komiksu Millera, ani nie dokonuje rozkładu archetypów jak dzieło Moore’a, ale oferuje własne, czasem błyskotliwe, a na pewno bardzo cyniczne spojrzenie na wizerunek superbohatera.

Wyobraźcie sobie świat, w którym żyją istoty obdarzone supermocami. Pamiętajcie jednak, że to nasz świat. Rok 2019, czas mediów społecznościowych, PR-owskich manipulacji i ubóstwiania celebrytów. Jak ów świat by wyglądał? Serial The Boys stawia tezę dość oryginalną, choć zaskakująco wiarygodną. Otóż byłby to świat, w którym superbohaterowie cieszyliby się popularnością największych gwiazd sportu i show-businessu. Ich umiejętności obdarzałyby ich zaufaniem społecznym porównywalnym z tym, jakim cieszą się policjanci, żołnierze czy strażacy. Przenosząc się z miejsca na miejsce de facto uczestniczyliby w rywalizacji politycznej. A dzięki możliwości kapitalizacji swych działań (czy to poprzez znaki towarowe czy udzielanie wsparcia politycznego), superbohaterowie mieliby za sobą wsparcie jednej z największych korporacji.

Tyle tylko, że z każdym z tych elementów wiąże się pokusa. A superbohaterowie – mimo wszystko – są tylko ludźmi. Ich moce gwarantują im bezkarność. Sława megacelebrytów i ikon – wiarę społeczeństwa, że nie mogą zbłądzić. Status nieformalnych służb mundurowych zachęca do nadużywania władzy. Wielkie pieniądze skłaniają do przedkładania nad wszystko własnego interesu. Nawet człowiek z solidnym kompasem moralnym mógłby się zagubić, uwieść magii władzy, seksu, nietykalności. A superbohaterowie rzadko taki kompas mają. Wielu z nich to po prostu dupki, hipokryci, dewianci albo wręcz socjopaci.

Ale na szczęście ktoś ich obserwuje. Ktoś chce zostać biczem na superbohaterów. Hughie Campbell (w tej roli Jack Quaid) stracił swoją ukochaną. Na jego oczach została rozerwana na strzępy przez jednego z superbohaterów – superszybkiego A-Train. Hugh na własnej skórze doświadcza medialnego spinu wokół tego wypadku, a kiedy odmawia przyjęcia zadośćuczynienia w postaci 40 tysięcy dolarów, odwiedza go tajemniczy Billy Butcher (fenomenalny Karl Urban). Mężczyzna pokazuje mu prawdziwą głębię zdeprawowania superbohaterów. I proponuje, by rzucić im wyzwanie. To jeden z dwóch głównych wątków serialu. Drugim jest historia Annie January, pseudonim Starlight (Erin Moriarty), młodej i idealistycznej superbohaterki, która zostaje zrekrutowana do grupy Siedmiu – odpowiednika Ligi Sprawiedliwości. Dziewczyna szybko odkryje prawdziwe oblicze swoich niedawnych idoli.

Pomysł na serial (a wcześniej komiks) jest wprost genialny. A jego egzekucja… jest zaskakująco dobra. Aktorsko rzecz wygląda naprawdę przyzwoicie, choć show kradnie przede wszystkim Karl Urban w roli bezwzględnego i szalonego Butchera. Wiem, że fani komiksu narzekali trochę na Jacka Quaida wcielającego się w Hugh Campbella, choć naprawdę nie mogę się za bardzo na ten temat wypowiadać, jako że nie znam oryginału. Słyszałem tylko, że w zamyśle twórców komiksu, bohater ten miał bardziej przypominać Simona Pegga (który – nawiasem mówiąc – gra ojca Hugh). Natomiast gdybym miał się czepiać castingu, to pewnie powiedziałbym, że nie trafiono z Erin Moriarty jako Starlight. Aktorka jest wprawdzie młodą (25 lat) i atrakcyjną blondynką, ale ma w sobie coś dziwnie dojrzałego, co trochę nie współgra z obrazem naiwnej nastolatki.

Nawet najmniejszych zastrzeżeń nie można mieć za to do jakości produkcji. The Boys wygląda nie gorzej niż niektóre produkcje kinowe, a na pewno bije na głowę – pod względem jakości zdjęć, efektów specjalnych, scenografii czy chociażby doborem ścieżki dźwiękowej – większość produkcji telewizyjnych. A co chyba najważniejsze – fabuła jest poprowadzona dość zręcznie. Owszem, zdarza się od czasu do czasu jakiś zgrzyt czy lekka dłużyzna, ale przez większą część ośmiu odcinków serial będzie trzymał w napięciu. Dla porządku dodam jednak, że z tym napięciem wiąże się też ogromna dawka przemocy – fizycznej, psychologicznej, jak i seksualnej. To zdecydowanie nie jest serial przeznaczony dla młodego widza, a nie wątpię, że również niektórzy bardziej dojrzali mogą uznać, że to nie do końca trafia w ich gusta. Ale jeśli macie silne żołądki, to na pewno nie pożałujecie czasu spędzonego z The Boys.

Na miejscu HBO zacząłbym się martwić. Niedługo swą premierę będzie miał serial Watchmen, będący kontynuacją fabuły z komiksu Alana Moore’a. Nie wierzę, aby serial mógł udźwignąć wszystkie motywy i tematy poruszone w oryginalnym arcydziele. Ale byłem przekonany, że mógłby stać się ciekawą, nowoczesną i inteligentną analizą zmian w relacjach społecznych wywołanych przez superbohaterów. Tyle tylko, że The Boys już tego dokonali. I trudno będzie uciec od porównań z produkcją Amazonu.

0

0