Szalone Teorie: SuperJon

Adrenalina sprawia, że człowiek jest szybszy, silniejszy, bardziej odporny na ból. To fakt potwierdzony naukowo. W chwilach zagrożenia potrafimy wycisnąć z własnych mięśni te dodatkowe kilka procent siły, która w normalnych okolicznościach (ze względu na potencjalne obrażenia) jest dla nas niedostępna. Istnieje też hipoteza mówiąca o sile histerycznej, to znaczy sytuacji w której człowiek – pod wpływem ogromnych emocji – jest w stanie dokonać czynów nadludzkich. Niestety dowodów tu brak, a opowieści np. o matkach podnoszących samochody by wydobyć spod nich swoje dziecko są zazwyczaj po prostu opacznie rozumiane. Czym innym jest podniesienie do góry ważącego ponad tonę pojazdu, a czym innym uniesienie jego fragmentu na kilkanaście centymetrów do góry (większa część ciężaru jest rozłożona na pozostałe koła, a sam wysiłek ma więcej wspólnego z martwym ciągiem niż rwaniem).

Dlaczego wspominam o tym wszystkim w Szalonej Teorii. Bo postaram się dziś udowodnić, że George R.R. Martin przemycił w treści książek fakt zupełnie zaskakujący. Jon Snow – w chwili wzburzenia – naprawdę jest nadludzko silny.

Bodaj po raz pierwszy mieliśmy okazję zobaczyć szał 15-letniego chłopca, gdy do Czarnego Zamku dotarła wieść o rzekomej zdradzie Neda Starka. Snow był tą wiadomością zamroczony, ale gdy zaszydził z niego Alliser Thorne, Jonowi puściły wszystkie hamulce.

I wtedy usłyszał śmiech, ostry i okrutny jak uderzenie biczem, śmiech ser Allisera Thorne’a. – Nie dość, że bękart, to jeszcze bękart zdrajcy – mówił do siedzących dookoła niego mężczyzn.
W jednej chwili Jon wskoczył na stół z nożem w dłoni. Pyp próbował go zatrzymać, lecz wyszarpnął nogę i pobiegł wzdłuż stołu. Jednym kopnięciem wytrącił miskę z dłoni ser Allisera. Potrawka bryznęła na innych. Thorne odsunął się. Bracia zaczęli krzyczeć, lecz Jon Snow ich nie słyszał. Pochylił się do przodu i zamachnął sztyletem, mierząc w zimne, czarne jak onyks oczy, lecz Sam rzucił się między nich, a Pyp wskoczył Jonowi na plecy jak małpa. Kiedy Grenn przytrzymał mu ramię, Ropucha wyrwał nóż z ręki Jona.
—Gra o tron—

Dość intrygująca scena. Młody chłopak, opisywany zawsze jako raczej szczupły w porównaniu do barczystego brata, wpada w morderczy szał, wyrywa się przyjaciołom, a obezwładniony zostaje dopiero przez trzech chłopaków, z których jeden dosłownie siedzi mu na grzbiecie. Dziwne. Ale nadal w granicach rzeczy, które potrafimy sobie wyobrazić. Niemożliwe dopiero nadejdzie. Bo czym innym jest szarpanina, a czym innym wskoczenie na konia bez użycia strzemion, przy pomocy tylko jednej ręki.

Razem z grzmotem nadeszła ciemność. Thennowie próbowali trafić włóczniami przebiegającego między nimi wilka. Kobyła zabitego mężczyzny stanęła dęba, przerażona odorem rzezi, uderzając kopytami na wszystkie strony. Jon Snow nadal miał w ręku Długi Pazur. Natychmiast zrozumiał, że lepsza szansa już się nie nadarzy.
Ciął mieczem pierwszego z mężczyzn, którzy zwrócili się w stronę wilka, odepchnął na bok drugiego i zamachnął się na trzeciego. Pośród obłędu usłyszał, jak ktoś wykrzyknął jego imię, nie wiedział jednak, czy to Ygritte czy magnar. Thenn, który usiłował zapanować nad kobyłą, nie zdążył go zauważyć. Długi Pazur był lekki jak piórko. Jon ciął dzikiego mieczem przez łydkę i poczuł, jak ostrze wbiło się w kość. Gdy mężczyzna padł na ziemię, klacz rzuciła się do ucieczki, Jon zdążył jednak złapać ją za grzywę i skoczyć na jej grzbiet. Czyjaś dłoń złapała go za kostkę. Uderzył mieczem w dół i zobaczył, jak twarz Bodgera znika w kałuży krwi. Kobyła stanęła dęba, młócąc kopytami. Jedno z nich trafiło w skroń któregoś z Thennów.
—Nawałnica mieczy—

Kolejna dramatyczna sytuacja, Jon znów traci kontrolę. Miecz wydaje mu się zaskakująco lekki. Tnie nim i wbija ostrze głęboko, aż do kości. A potem ciągle z mieczem w dłoni wskakuje na pędzącego konia – bez strzemion i siodła. Po prostu łapie za grzywę i unosi cały ciężar swojego ciała tak, by dosiąść klaczy. To zaczyna przypominać sztuczkę cyrkową. I jest tak dziwne, że sam Snow nie może tego wyjaśnić.

Odpoczął przez chwilę, by kobyła mogła się spokojnie popaść. Nie oddalała się od niego zbytnio i całe szczęście, gdyż z ranną nogą nie byłby w stanie jej złapać. Ledwie zdołał się podnieść i wdrapać na jej grzbiet. Jak udało mi się jej dosiąść przedtem, z mieczem w ręku, bez siodła i strzemion? To było kolejne pytanie, na które nie potrafił odpowiedzieć.
—Nawałnica mieczy—

Aby dopełnić całego obrazu wspomnijmy, że w którymś momencie ucieczki (do końca nie wiemy którym), Jon został trafiony strzałą w udo. Ale tego nie zauważył.

W prawym udzie czuł głęboki, pulsujący ból. Gdy na nie spojrzał, zauważył ze zdziwieniem, że z tyłu nogi sterczy mu strzała. Kiedy to się zdarzyło? Pociągnął za drzewce, lecz grot ugrzązł głęboko w mięśniu i próba jego wydobycia wywołała potworny ból.
—Nawałnica mieczy—

Kolejna konfrontacja z ser Alliserem daje nam obraz następnego niekontrolowanego popisu siły Jona.

Ser Alliser złapał Jona za ramię.
Chłopak wyszarpnął się i pochwycił rycerza za gardło z taką gwałtownością, że podniósł go w górę. Udusiłby go, gdyby nie odciągnęli go ludzie ze Wschodniej Strażnicy. Thorne zatoczył się do tyłu, pocierając ślady, które palce Jona zostawiły na jego szyi.
– Sami widzicie, bracia. Ten chłopak to dziki.
—Nawałnica mieczy—

I znów – George R.R. Martin nie poświęca zbyt wiele uwagi detalom, lecz my je odnotujmy. 16-letni chłopak chwyta za szyję i podnosi do góry niemałego, przeszło pięćdziesięcioletniego rycerza.

Ale najlepszy wgląd w to co dzieje się w umyśle Jona Snow gdy ogarnia go furia i jakie są jej skutki, możemy zaobserwować podczas treningu z Żelaznym Emmettem.

Żelazny Emmett był wysokim, chudym, młodym zwiadowcą, którego wytrzymałość, siła i biegłość we władaniu mieczem były dumą Wschodniej Strażnicy. Jon zawsze wracał z ich wspólnych ćwiczeń obolały, a następnego dnia budził się z siniakami. Był jednak z tego zadowolony. Nigdy nie nauczy się nic nowego, ćwicząc z takimi jak Atłas, Koń, czy nawet Grenn.
Jon chciał wierzyć, że w większość dni odpłaca się Emmettowi pięknym za nadobne, dziś jednak z pewnością tak nie było. Nocą nie spał prawie w ogóle. Jakąś godzinę rzucał się nerwowo na łóżku, po czym dał za wygraną, ubrał się i wjechał na szczyt Muru, by zaczekać tam na wschód słońca. Cały czas szarpał się w myślach z propozycją Stannisa Baratheona. Teraz odczuwał brak snu, a Emmett okładał go bezlitośnie, zmuszał do odwrotu jednym szerokim zamachem miecza po drugim. Od czasu do czasu walił go na dodatek tarczą. Ramię Jona zesztywniało od wstrząsów, a tępy miecz turniejowy z każdą chwilą wydawał się coraz cięższy.
Był już niemal gotów opuścić broń i poprosić o przerwę, gdy Emmett zamachnął się nisko mieczem, a potem walnął go na odlew tarczą w skroń. Jon zachwiał się na nogach.
W hełmie i w głowie dzwoniło mu od siły uderzenia. Na pół uderzenia serca świat za szparą hełmu przerodził się w zamazaną plamę.
Cofnął się nagle o wiele lat, znalazł z powrotem w Winterfell. Nie miał na sobie zbroi ani kolczugi, a tylko wyściełany, skórzany płaszcz. Trzymał w ręku drewniany miecz, a naprzeciw niego stał nie Żelazny Emmett, lecz Robb. Ćwiczyli razem co rano, odkąd tylko nauczyli się chodzić. Snow i Stark zataczali kręgi i wymieniali uderzenia na dziedzińcach Winterfell, krzyczeli i śmiali się, a czasami, gdy nikt ich nie widział, płakali. Kiedy walczyli, nie byli małymi chłopcami, lecz rycerzami i potężnymi bohaterami.
– Jestem księciem Aemonem Smoczym Rycerzem – krzyczał Jon.
– A ja Florianem Błaznem – odpowiadał Robb.
– Jestem Młodym Smokiem – wołał kiedy indziej Robb.
– A ja ser Ryamem Redwyne’em – odpowiadał Jon. Tego ranka on krzyknął pierwszy.
– Jestem lordem Winterfell! – zawołał, tak jak robił to już sto razy. Tym razem jednak Robb odpowiedział mu:
– Nie możesz być lordem Winterfell. Jesteś bękartem. Pani matka powiedziała, że nigdy nie będziesz lordem Winterfell.
Zdawało mi się, że o tym zapomniałem. Czuł w ustach smak krwi po otrzymanym uderzeniu.
W końcu Halder i Koń musieli odciągnąć Jona od Emmetta, trzymając go za ramiona. Zwiadowca siedział oszołomiony na ziemi. Tarczę miał porąbaną niemal na kawałki, hełm przekrzywiony, a jego miecz leżał w odległości sześciu stóp.
– Jon, przestań – krzyczał Halder. – Padł na ziemię, rozbroiłeś go. Wystarczy!
Nie, nie wystarczy. Nigdy nie wystarczy.
Opuścił miecz.
– Przepraszam – wymamrotał. – Emmett, nic ci się nie stało?
Żelazny Emmett ściągnął poobtłukiwany hełm.
– Czego nie zrozumiałeś w słowach „poddaję się”, lordzie Snow? – W jego głosie brzmiała jednak sympatia. Emmett był sympatycznym człowiekiem i kochał muzykę mieczy. – Wojowniku, broń mnie – jęknął. – Teraz rozumiem, jak musiał się czuć Qhorin Półręki.
Tego już było za wiele. Jon wyrwał się przyjaciołom i poszedł sam do zbrojowni. W uszach nadal mu dzwoniło po ciosie Emmetta. Usiadł na ławie i skrył twarz w dłoniach.
—Nawałnica mieczy—

Podczas swojej uroczej wycieczki w przeszłość, Jon zdołał zmasakrować najlepszego szermierza ze Wschodniej Strażnicy i pewnie by go zabił, gdyby nie to, że dwóch innych czarnych braci zdołało bękarta powstrzymać.

Na szczęście Jon znajduje czasem inny sposób na danie upustu swojej sile, niż tylko wyżywanie się na ludziach. Wzburzony widokiem głów zmarłych czarnych braci, może na przykład własnoręcznie wyrwać wbitą w zamrożoną ziemię włócznię. Mimo, że – jak zapewnia nas Bowen Marsh – wbicie jej musiało zająć dzikim pół nocy. Pozostałe dwie włócznie też zostają wyciągnięte z ziemi… przez czterech mężczyzn.

Gdy wszyscy troje wyszli z tunelu na północ od Muru, śnieg sypał już na całego. Zrytą, udręczoną ziemię aż po skraj nawiedzanego lasu pokryła warstwa bieli. Jon Snow i jego czarni bracia skupili się wokół trzech włóczni, odległych o jakieś dwadzieścia jardów od Muru.
Miały około ośmiu stóp długości i zrobiono je z jesionowego drewna. Ta z lewej była trochę krzywa, ale dwie pozostałe proste i gładkie. Na każdą nabito odciętą głowę. W brodach miały lód, a padający śnieg przykrył je białymi kapturami. W miejscu oczu pozostały tylko puste oczodoły, czarne i krwawiące. Patrzyły na nich z niemym wyrzutem.
– Co to za ludzie? – zapytała wrony Melisandre.
– Czarny Jack Bulwer, Kudłaty Hal i Garth Szare Pióro – odparł z powagą Bowen Marsh. – Ziemia jest na wpół zamarznięta. Dzicy musieli się trudzić pół nocy, by wbić włócznie tak głęboko. Mogą nadal być w pobliżu. Obserwować nas.
Lord zarządca wpatrzył się w granicę lasu.
– Może ich tam być setka – zauważył czarny brat o ponurej twarzy. – Albo nawet tysiąc.
– Nie – zaprzeczył Jon Snow. – Zostawili swe dary w samym środku nocy, a potem uciekli. – Wielki biały wilkor krążył przez chwilę wokół drzewc, obwąchując je, aż wreszcie uniósł łapę i obsikał włócznię, na którą nadziano głowę Czarnego Jacka Bulwera. – Duch by ich zwęszył, gdyby jeszcze tu byli.
– Mam nadzieję, że Płaczka spalił ciała – dodał ponury mężczyzna, zwany Eddem Cierpiętnikiem. – W przeciwnym razie mogą przyjść po swoje głowy.
Jon Snow złapał włócznię z głową Gartha Szarego Pióra i wyrwał ją gwałtownie z ziemi.
– Tamte dwie też zdejmijcie – rozkazał. Cztery pozostałe wrony pośpiesznie wykonały polecenie.
—Taniec ze smokami—

Przykładów nadzwyczajnej siły Jona jest zbyt wiele, by przejść nad nimi do porządku dziennego. Martin chyba chce nam coś zasugerować, łącząc u Jona przypadki utraty panowania, z popisami siły fizycznej zbyt nietypowymi jak na bardzo młodego, szczupłego chłopca. Czy to wilczy szał? A może tracąc nad sobą panowanie Jon „budzi smoka”? Za tą tezą przemawiałby dość podobny przypadek Maekara Targaryena, który w trakcie Próby Siedmiu nieświadomie zabił swojego brata.

Cóż, bez względu na to co jest źródłem siły Jona, prawie pewne jest, że – jeśli wróci do grona żywych – jeszcze o jego sile usłyszymy. W końcu naprawdę łatwo popada w szał…

Wyszedł, a za nim Dareon i Sam. Zeszli na dziedziniec w milczeniu. Jon spojrzał w górę na Mur roziskrzony w słońcu; po jego ścianie pełzły cienkie strużki, niczym ogromna dłoń o setkach palców. Czuł rozpierającą go wściekłość. Gotów był niszczyć wszystko dookoła.
—Gra o tron—

0

0