Szalone Teorie: Właściciel szklanych świec z Qarthu

O tym, że magia powraca, nie trzeba nikogo przekonywać. Sygnały zachodzących na świecie zmian widzieliśmy już w „Grze o tron”. Ale po raz pierwszy rzecz nazwała po imieniu Quaithe – tajemnicza postać towarzysząca Daenerys w przechadzce po ulicach Qarthu.

– To nie sztuczka – rozległ się głos kobiety przemawiającej w języku powszechnym.
Dany nie zauważyła Quaithe w tłumie, a jednak władczyni cieni stała obok niej. Jej wilgotne oczy lśniły pod czerwoną maską o nieubłaganym wyrazie.
– Co chcesz przez to powiedzieć, pani?
– Pół roku temu ten człowiek ledwie potrafił przywołać ogień ze smoczego szkła. Znał kilka sztuczek z proszkami i dzikim ogniem, co wystarczało, by przyciągnąć uwagę tłumu, podczas gdy jego rzezimieszki wykonywały swą robotę. Potrafił chodzić po płonących węglach i sprawiać, że w powietrzu rozkwitały płonące róże, ale nie mógł nawet marzyć o wspinaniu się po płonącej drabinie, tak samo jak zwykły rybak nie złapie w sieci krakena.
Dany spojrzała niespokojnie w miejsce, gdzie przed chwilą wznosiła się drabina z ognia. Zniknął już nawet dym, a ciżba rozchodziła się powoli, każdy w swoją stronę. Za chwilę niektórzy z nich przekonają się, że ich sakiewki są puste.
– A teraz?
– Teraz jego moce rosną, khaleesi, i to ty jesteś tego przyczyną.
—Starcie królów—

„Starcie królów” dostarczyło nam jeszcze jednego opisu, z którego moglibyśmy wyciągnąć podobne wnioski. Oto po podpaleniu przez Daenerys Domu Nieśmiertelnych, Xaro Xhoan Daxos stwierdza, że czarnoksiężnicy nadal są niebezpieczni. Być może nawet bardziej niż wcześniej, bo w samym Qarthu zaczynają dziać się dziwne rzeczy.

Musiała jednak uciekać lub zginąć. Xaro dowiedział się, że Pyat Pree zbiera ocalałych czarnoksiężników, by jej zaszkodzić.
Gdy jej o tym powiedział, roześmiała się tylko.
– Czyż sam nie mówiłeś, że czarnoksiężnicy to tylko starzy żołnierze, po próżnicy przechwalający się zapomnianymi czynami i utraconą biegłością?
Xaro miał zakłopotaną minę.
– I wtedy rzeczywiście tak było. Ale teraz? Nie jestem już tego taki pewien. Powiadają, że w domu Urrathona Nocnego Wędrowca palą się szklane świece, które nie płonęły od stu lat. W Ogrodzie Gehane rośnie widmowa trawa, widziano żółwie-zjawy przenoszące wiadomości między pozbawionymi okien domami przy Drodze Czarnoksiężnika, a wszystkie szczury w mieście odgryzają sobie ogony. Żona Mathosa Mallarawana, która kiedyś stroiła sobie żarty z lichej, nadgryzionej przez mole szaty czarnoksiężnika, popadła w obłęd i nie chce założyć żadnego ubrania. Nawet gdy wdzieje świeżo uprany jedwab, czuje się tak, jakby po skórze łaziło jej tysiąc insektów. A Ślepy Sybassion Okożerca odzyskał wzrok. Jego niewolnicy przysięgają, że to prawda. Trudno się temu nie dziwić. – Westchnął. – W Qarthu nastały dziwne czasy.
—Starcie królów—

Opis nowej sytuacji w mieście jest niezwykle ciekawy, ale ze względu na prawdziwą nawałnicę detali, łatwo jest przegapić jedną, wyjątkowo istotną informację… Imię właściciela domu, w którym płoną obsydianowe świece.

Powiadają, że w domu Urrathona Nocnego Wędrowca palą się szklane świece, które nie płonęły od stu lat.
—Starcie królów—

Urrathon Nocny Wędrowiec nie pojawia się już na kartach tej powieści. Ale nie znaczy to, że nie możemy go odnaleźć. Najprościej będzie zacząć od samego imienia.

Sekret imienia

Imię Urrathon – jak nietrudno zauważyć – nie jest związane z żadną z essoskich nacji. Odnajdziemy je za to w Westeros, wśród Żelaznych Ludzi. W przeszłości nosiło je czterech królów Żelaznych Wysp (z dynastii Greyironów i Goodbrotherów). W Pieśni Lodu i Ognia padło ono tylko raz – w pouczeniu, jakiego Tristifer Botley udzielił Ashy Greyjoy. Powołał się wówczas na pewną historyczną próbę podważenia ustaleń królewskiego wiecu.

– Nawet jeśli zdołasz odnaleźć stryja Mokrą Czuprynę, nic nie osiągniecie. Oboje uczestniczyliście w królewskim wiecu i nie możecie twierdzić, że zwołano go bezprawnie, jak zrobił Torgon. Podjęte na wiecu decyzje wiążą was zgodnie z wszystkimi prawami bogów i ludzi. Nie…
Asha zmarszczyła brwi.
– Chwileczkę. Torgon? Jaki Torgon?
– Torgon Spóźniony.
—Taniec ze smokami—

A kto został na tym wiecu wybrany? Urrathon IV Goodbrother (nazwisko znaczy dosłownie „Dobry brat”, choć jego posiadacz wkrótce otrzymuje przeciwny przydomek – Badbrother). Historia wspomnianego wiecu i Urrathona IV, który uzurpuje władzę, jest dokładnym odbiciem manewru, jaki przeprowadził… Euron Greyjoy.

Po śmierci króla Urragona III Greyirona (Urragona Łysego) jego młodsi synowie pośpiesznie zwołali królewski wiec. W tym samym czasie ich starszy brat Torgon łupił ziemie w górnym biegu Manderu, w przekonaniu, że korona z wyrzuconego na brzeg drewna przypadnie jednemu z nich. Ku trwodze braci kapitanowie i królowie wybrali jednak Urrathona Goodbrohtera z Wielkiej Wyk. Pierwszym posunięciem nowego króla było skazanie synów poprzedniego władcy na śmierć. Z powodu tego czynu oraz wyjątkowego okrucieństwa, jakim często wykazywał się podczas blisko dwuletniego panowania, Urrathon IV Goodbrother zasłużył na przydomek Badbrothera.
—Świat Lodu i Ognia—

Obranie imienia „złego brata”, który niespodziewanie zostaje wybrany na Królewskim Wiecu (bez obecności wszystkich pretendentów), a następnie morduje dzieci swojego poprzednika, byłoby jednocześnie ogłoszeniem intencji oraz zachowaniem pasującym do wszystkiego, co wiemy o Wronim Oku.

Pewnie nie bez znaczenie był też fakt, iż imiona Euron i Urrathon po prostu brzmią podobnie (fonetycznie to mniej więcej Juron i Juraton). Tę fonetyczną grę słów Martin wykorzystuje również w „Wichrach zimy” (a raczej w już pojedynczych opublikowanych do tej pory rozdziałach).

Gdy się zaśmiał, jego twarz zaczęła się przemieniać i kapłan zdał sobie sprawę, że nie widzi już Urriego, lecz uśmiechnięte oko Eurona. Odkrył swoje krwawe oko. Mroczne i przerażające. Ubrany był w łuskę czarną niczym onyks. Zasiadł na stosie poczerniałych czaszek, wokół jego stóp uwijały się karły, a daleko w oddali płonął las.
—Wichry zimy—

To również bardzo typowy dla Martina sposób podsuwania nam wskazówek dotyczących ukrytych tożsamości.

Euron w Qarth

Czyżby więc właścicielem tajemniczego domu w Qarth miał być Wronie Oko? Jest to bardziej niż prawdopodobne. Greyjoy od dawna fascynował się magią, a Qarth to jedno z bardzo nielicznych na świecie miejsc, w których można było posiąść wiedzę tajemną.

Pamiętajmy też o innych pozostawionych przez GRRM-a skrawkach informacji, które idealnie pasują do tego obrazu. W końcu Euron dzieli z czarnoksiężnikami z Qarthu zamiłowanie do Cienia Wieczoru, przez co – tak jak oni – ma niebieskie usta.

Rozciągnął w uśmiechu sine usta.
—Uczta dla wron—

Ponadto – jak dowiedzieliśmy się z opublikowanego przez Martina rozdziału z „Wichrów zimy” – Wronie Oko wszedł w pewnym momencie w kontakt z Pyatem Pree. Co zresztą nie skończyło się dla tego drugiego zbyt dobrze.

Ostatni byli dwaj czarnoksiężnicy, o skórze bladej jak grzyby i ustach purpurowo-niebieskich od sińców, wychudzeni tak, że pozostały z nich tylko skóra i kości. Jeden nie miał nóg. Niemowy powiesiły go na krokwi.
– Pree – łkał kołysząc się w tę i z powrotem – Pree, Pree!
—Wichry zimy (tłumaczenie moje)—

Innymi słowy, nawet zapominając o sprawie właściciela domu, moglibyśmy z dużą dozą pewności stwierdzić, że Wronie Oko musiał kiedyś do Qarth zawitać. A jeśli przyjmiemy, że istotnie Euron Greyjoy oraz Urrathon Nocny Wędrowiec są jedną i tą samą osobą, to otrzymamy odpowiedzi na inne, palące nas pytania.

Skąd Euron Greyjoy wiedział tak wcześnie (na tyle, by rozpocząć poszukiwania rogu), iż Daenerys ma smoki? Bo w dniu w którym uciekła z Pałacu Pyłu, Euron zobaczył ją przez swoje szklane świece.

Jak działają szklane świece? Skoro zapłonęły w czasie gdy Euron był poza miastem (bo i nie próbował wówczas nawiązać kontaktu z Dany), to najprawdopodobniej są odpowiednikami tolkienowskich palantirów (czy też martinowskich czardrzew), to znaczy stanowią rodzaj sieci, w której każda świeca jest jednocześnie nadajnikiem i odbiornikiem informacji.

No i – co też jest nie bez znaczenia – jeśli Euron rzeczywiście potrafi posługiwać się obsydianowymi świecami, to jeszcze bardziej prawdopodobna staje się moja wcześniejsza teoria, mówiąca o tym, iż Wronie Oko był kandydatem na zielonego jasnowidza.

Ze złoczyńcą kalibru Eurona Greyjoya, „Wichry zimy” zapowiadają się wprost fenomenalnie. Szkoda tylko, że bez obsydianowej świecy raczej książki w najbliższym czasie nie przeczytamy.

0

0