In the Loop (2009)

W przededniu planowanego przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię konfliktu zbrojnego (film nie mówi o jaki konflikt chodzi, ale czyni aluzje do Iraku), jeden z trzeciorzędnych ministrów brytyjskiego rządu, Simon Foster (w tej roli Tom Hollander) zostaje zaskoczony pytaniem o możliwą wojnę. Jest niedoinformowany, więc odpowiada frazesem, iż wojny nie da się przewidzieć. Ta jedna niefortunna wypowiedź, mimo prób gaszenia sytuacji przez głównego spin-doctora rządzącej partii, Malcolma Tuckera (fenomenalny Peter Capaldi), rozpoczyna całą serię pomyłek, które zaprowadzą nas na szczyty władzy – do Białego Domu, Kongresu i siedziby ONZ w Nowym Jorku.

Pomysł brzmi być może trochę banalnie. Ale jako że za film odpowiada błyskotliwy Armando Iannucci, reżyser opisywanej już przeze mnie „Śmierci Stalina” oraz twórca genialnego serialu „The Thick of It”, mamy do czynienia z dziełem wyjątkowym i – o czym mogę śmiało zapewnić – jedną z najlepszych komedii XXI wieku. „In the Loop” jest zresztą swego rodzaju spin-offem wspomnianego wcześniej serialu, aczkolwiek spin-offem dość nietypowym. Pojawia się tu wielu znanych z serialu aktorów, ale większość z nich wciela się w zupełnie nowe role. Tylko Peter Capaldi i Paul Higgins powrócili jako dwójka bezwzględnych Szkotów – Malcolm Tucker i Jaimie McDonald. Zresztą trudno się dziwić, że Iannucci sięgnął po ten sprawdzony duet. To w końcu jedne z najzabawniejszych kreacji komediowych, jakie widziałem. W używanym przez nich języku, w ich nieustannym sięganiu po brutalne ale bardzo plastyczne wulgaryzmy i groźby użycia przemocy, odnaleźć można nie tylko humor, ale wręcz kunszt i maestrię. Malcolm Tucker jest prawdziwym poetą rynsztokowego języka, ale jego finezją będą mogły nacieszyć się przede wszystkim osoby znające dość dobrze język angielski. Niestety polskie tłumaczenie nie jest w stanie oddać całego piękna ciągnących się minutami napadów wściekłości szkockiego spin-doktora.

Film, tak jak wcześniejszy serial wzbudził spore kontrowersje, ze względu na karykaturalny – ale momentami bardzo trafny – obraz świata polityki. Postać Malcolma Tuckera jest wzorowana na niesławnym Alistairze Campbellu, krytykowanym za wyjątkową bezwzględność (w stosunku do współpracowników i dziennikarzy), wieloletnim rzeczniku Tony’ego Blaira. W niezbyt dobrym świetle prezentują się zresztą wszyscy brytyjscy politycy oraz większość przedstawicieli służby cywilnej. A i Amerykanom nieźle się obrywa. „In the Loop” portretuje zarówno stronnictwo pro- jak i anty-wojenne jako cynicznych manipulatorów i karierowiczów. Konkluzja samego filmu jest bardzo gorzka. Bez względu na poglądy polityczne wybrańców narodu (czy – w tym wypadku – narodów), jedna rzecz pozostaje niezmienna. Polityka to domena mniej lub bardziej inteligentnych megalomanów. Ale nim do tej konkluzji dotrzemy, zdarzy nam się kilkukrotnie „boki zrywać”.

„In the Loop” (znany też pod fatalnie przetłumaczonym polskim tytułem „Zapętleni”) zyskał uznanie krytyków, a nawet otrzymał nominację do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz adaptowany. Ale sukcesu kasowego nie osiągnął. Film trafił bowiem na ekrany kin, kiedy w Stanach Zjednoczonych zmiana warty już się dokonała, a w Wielkiej Brytanii jej nadejście było niemal pewne. Widzowie byli chyba przekonani, że satyra Iannucciego ma zastosowanie wyłącznie do amerykańskich neokonserwatystów oraz brytyjskich labourzystów i jako taka uległa dezaktualizacji. A tymczasem, 9 lat po premierze, film nie traci nic ze swojej świeżości.

Dlatego właśnie śmiało polecam wszystkim zarówno „In the Loop”, jak i pozostałe filmy i seriale Armando Iannucciego. Naprawdę warto.

A na deser – próbka możliwości Malcolma Tuckera. Pierwsze sceny w filmie Petera Capaldiego.

0

0