Botoks (2017)

Są takie filmy, których nie powinno się oglądać. Są kiepskie, mają niewiele do zaoferowania, oferują widzowi jedynie stratę czasu.

Są też takie filmy, których produkcja podyktowana jest kapitalistycznym żerem sponsorów. Żerowanie to najczęściej opiera się na niskich instynktach prowadzących do odgrzewania starych, kinowych kotletów, lub odkopywania (zakopywania?) uznanych ikon, w celu zbicia kapitału chwytliwym tytułem, lub opatrzonymi twarzami celebrytów.

Są również filmy zwyczajnie złe – beznadziejne w scenariuszu i jego realizacji, których twórcy nie mają pojęcia o wykonywanej robocie, a które bardzo szybko znikają w odmętach popuklutorwej masy.

Są wreszcie filmy kontrowersyjne – podejmujące ważkie społeczne tematy, wywołujące – czasem wartościową – dyskusję i zmuszające do refleksji nad kondycją moralną, czy etyczną danej grupy społecznej, profesji, czy też całego społeczeństwa.

I jest „Botoks”. Najnowszy film Patryka Vegi – człowieka, który z jednej strony dał Polakom kilka znakomitych kontrowersji społecznych (pierwszy „Pitbull”), a z drugiej – wykonał co najmniej dwa udane skoki na kasę produkując przy tym filmy kiepskie („Nowe Porządki”), lub beznadziejnie słabe („Niebezpieczne kobiety”).

Tym razem reżyser Vega dokonał czegoś, co łączy wszystkie wymienione wyżej kategorie. Łączy i wyznacza nowy rozdział w kinematografii polskiej.

Ten rozdział powinien nazywać się „Nigdy więcej”. A ja spróbuję napisać do niego chociaż krótką notę biograficzną.

„Botoks” jest filmem traktującym o polskiej służbie zdrowia. Opowiada o perypetiach lekarzy, ratowników medycznych, a także biznesowym lobby jednego z koncernów farmaceutycznych, działających w naszym kraju. Autor zarzeka się, że opowieści w nim zawarte inspirowane są autentycznymi wydarzeniami, innymi słowy – są z życia wzięte. To tyle, jeśli chodzi o „fabułę” streszczaną przez samego reżysera. Wybaczcie, ale więcej nie przejdzie mi po prostu przez klawiaturę.

„Botoks” jest filmem, który nigdy nie powinien trafić do masowej dystrybucji. Zresztą, nie będę nikogo oszukiwał. „Botoks” tak naprawdę nie jest nawet żadnym filmem i odpuśćmy już sobie ten nobilitujący rzeczownik, bo filmem przecież jest też „Obywatel Kane”, czy – żeby tak daleko nie szukać za granicą – chociażby wyświetlana ostatnio w kinach „Sztuka kochania”. To zupełnie inne produkcje, dzielące ten sam ekran, co w pewien sposób wywołuje u mnie odruch wymiotny.

„Botoks” to pozbawiony jakiegokolwiek głównego wątku, zlepek idiotycznych i wulgarnych scen, których poziom intelektualny ledwo dorównuje najgłupszemu koledze z gimnazjum. Temu, który zamiast poświęcić choćby piętnaście minut na uwagę podczas lekcji, wolał przylepiać gumę pod stołem nauczycielki. Temu, który pod koniec semestru miał wszystkie możliwe zagrożenia, nie zdał co najmniej raz, a do następnych klas przechodził, ponieważ cała kadra pedagogiczna nie miała już siły na niego patrzeć. Temu, co wyrósł na imbecyla o nieskażonym refleksją spojrzeniu, stojącego na przystanku z najtańszym browarem pod pazuchą, któremu każde wypowiedziane poprawnie zdanie zadaje fizyczny ból.

Poziom intelektualny „Botoksu” sięga prastarej, często hołdowanej w rodzimej kinematografii, zasadzie, że im więcej „ku*ew” i „pie**olonych ch**jów” na centymetr dialogu, tym lepiej. Nic dziwnego, skoro publika „Niebezpiecznych kobiet” – którego to głównym osiągnięciem było właśnie takie rozbawianie widza, rżała jak muły w salach kinowych, nabijając rekordową oglądalność. Zachęcony rekordowym box office poprzedniego gniota, Vega poszedł więc po całości. W trailerze mamy zaprezentowaną wizualizację idiotycznego dowcipu o „kolesiu bez kontaktu”, w dalszej części filmu jest tak samo i/lub gorzej. Po trzydziestu minutach seansu zatęskniłem za niedzielnym oglądaniem współczesnych kabaretów w TVP.

Warsztatowo film jest sprawny. To znaczy – kamera nie pokazuje nóg zamiast twarzy rozmawiających postaci, jasność ekranu nie jest prześwietlona, muzyka nie skrzeczy, a montaż istnieje. Ekipa realizacyjna znała się na swojej robocie, ale cóż w tym dziwnego. Z recenzenckiego obowiązku informuję, że odnotowałem.

„Botoks” jest zlepkiem historii z patologii polskiej służby zdrowia. Nie jest jednak opatrzony żadnym memorandum, które nadawałoby mu sens. To prostacka, krzykliwa i bardzo szkodliwa kinematograficzna pornografia. Szkodliwa nie tylko ze względu na ilość użytych w niej kloacznych zwrotów i sentencji, ale – przede wszystkim, ze względu na obraz świata, jaki prezentuje i – o zgrozo – może propagować wśród naiwnej widowni.

Obraz, w którym nikt nigdy nie wykonuje swoich obowiązków. Obraz, w którym każdy jest pozbawionym jakiejkolwiek moralności, bestialskim potworem o najniższych możliwych instynktach. Obraz, w którym pieniądze, śmierć i seks stanowią jedyne wyznaczniki codzienności bohaterów. Obraz, który jest tak bardzo jednostronny i prostacki, że po kilkunastu minutach seansu mamy go zwyczajnie dość – ale nie dlatego, że wzbudza w nas jakiekolwiek emocje, z którymi ciężko jest sobie poradzić. To byłoby coś, wielka zaleta! „Botoks” jest cholernie nudny i beznadziejnie powtarzalny w swojej wulgarnej, taniej prowokacji. Dokładnie wiadomo, co będzie dalej – kolejna, niespójna z całością scena opowiadająca w ten sam, prostacki sposób o kolejnej, znacznie przerysowanej skandalicznej historii z życia wziętej. Raz pomyłka podczas porodu, skutkująca śmiercią matki. Innym razem seks z psem, obrzydliwa aborcja lub przypadkowa utrata palców. Całość nie trzyma się nawet na ślinę, jest przynudzającym festiwalem nieśmiesznych i niesmacznych żartów i popisem skandalicznej płytkości reżysera. Kompletna żenada, która do niczego nie prowadzi.

Wstyd było mi oglądać Agnieszkę Dygant w roli tak odrealnionej, że aż zwyczajnie wytrącającej z równowagi. Tak samo Chabiora, który w podobnych kreacjach sprawdzał się już wcześniej, lecz za każdym razem niosąc ze sobą jakiś ładunek wartościowego przesłania. Tym razem niesie ze sobą wspomnianą „kur*ę” i „chu*a”, którymi – jak mniemam – reżyser chce się przypodobać bydlęcej widowni.

To jest druga strona medalu. Vega, produkując taki film, zwyczajnie wsadza polskiemu widzowi kija w tyłek. I sprawdza, czy będzie piszczał z rozkoszy. Podchody pod ten klimat robił już we wcześniejszych „Pitbullach”, ale w tym przypadku – że pozwolę sobie użyć nomenklatury wyjętej wręcz ze scenariusza – „lejcy poszli, jadymy z kur**mi”. To nie jest śmieszne, to jest tragiczne. „Botoks” stanowi abominację, powoduje odruch wymiotny.

Na koniec jeszcze jedna, równie istotna sprawa. Godząc się na produkcję takich filmów, godzimy się na wylewanie szamba na nas samych. Na społeczeństwo naszego kraju. Nie jest ważne, czy tematem filmu jest patologia w służbie zdrowia (nie wątpię, że jak najbardziej obecna), czy kryminalne nadużycia policjantów, strażaków, czy listonoszy. Ważne jest, w jaki sposób ten temat jest poruszany, jak go twórcy przepracują. Vega – rzuca w nas nic nie wnoszącym, prostackim, wulgarnym i ohydnym szajsem. I sprawdza, czy za niego zapłacimy, potwierdzając jego mniemanie o własnych widzach.

Nie dajmy się nabrać. Nigdy więcej.

0

0